Ons jaarlijkse weekendje Ardennen startte vorige week vrijdag met een pizza-diner. Lekker makkelijk als mensen op veel verschillende tijdstippen arriveren (we hebben het hier over 19 volwassenen en 8 kinderen) en wie lust er nu geen pizza (behalve die enkeling die gaan kaas lustte, maar zich gelukkig voorzien had met een pakje opwarmsoep)? Mooi meegenomen dat die pizza’s van Dr. Oetker nog lekker zijn ook.
De pizza’s verdwenen sneller dan ze konden opgewarmd worden. De klassieke oven kregen we maar niet aan de praat en dat terwijl menig burgie (inclusief mezelf) en informaticus zich over het bedieningspaneel had gebogen, waardoor we ons noodgedwongen tot de combi-oven moesten beperken. Gelukkig bleek een paar pizza’s later één van onze vriendinnen over the magic touch te beschikken, want zij slaagde er wel in het ding in gang te krijgen. Wat ze anders deed dan ik, het raadsel viel niet te ontcijferen.
Groot was echter de consternatie toen bleek dat de pizzavoorraad sneller slonk dan verwacht. 13 pizza’s sneller dan verwacht om precies te zijn. Er waren nog maar twee pizza’s over en nog veel hongerige magen te vullen. En het volk morde, want het had honger.
Nu moeten jullie weten dat we al een paar jaar onze inkopen voor het weekend doen via Collect&Go van de Colruyt. Super handig als je voor zo’n bende moet inkopen doen. Je stelt op gemak je boodschappenlijst samen, alles wordt voor jou in bakjes geladen en je hoeft de bakjes enkel af te rekenen en vervolgens in de wagen te laden. Ideaal. Twee weekdagavonden had mijn vriend gewerkt aan het optimaliseren van de lijst. Het leek dus hoogst onwaarschijnlijk dat hij een fout gemaakt had. Maar niets is uitgesloten natuurlijk. Dus werden de originele bestellijst en de rekening erbij gehaald. Beide maakten melding van 25 pizza’s en geen 12. Mysterie. Waar waren die overige 13 pizza’s?
Een kameraad merkte op dat naar alle waarschijnlijkheid één van de bakjes van onze bestelling gevuld met pizza’s in het diepvriesvak van de Collect&Go was blijven staan. Moeilijk om die nog te gaan halen, natuurlijk, als je in de Ardennen zit en de inkopen in Leuven gedaan hebt. Maar we belden toch naar de Colruyt om te horen of er daar effectief nog ergens een doos pizza’s stond. Ondertussen was het zowat acht uur, dus veel andere winkels waren er niet meer open in het Ardens dorpje waar we verbleven. De Colruyt bevestigde ons vermoeden: er stond nog een ongeschonden voorraadje pizza’s bij hen en of we die nog wilden komen ophalen. Euh, niet echt. Drie uur heen en weer rijden voor wat pizza’s was er toch wat over. Maar de Colruyt verzekerde ons dat we bij een volgende winkelbeurt zeker het geld van de niet-geleverde pizza’s zouden terugkrijgen.
Sympathiek en al, maar daarmee was het hongerprobleem nog niet uit de wereld. Gelukkig bleek niet al te ver van ons vakantiehuisje een Colruyt te zijn die open was tot half negen. Waarop mijn vriend gezwind in onze splinternieuwe wagen sprong om ons pizzaprobleem uit de wereld te helpen. Een dik half uur later stond hij er terug met vijftien pizza’s recht uit het diepvriesvak.
En de vrede keerde terug in onze Ardense woonst.
