De laatste zondag van januari 2012

Woonden we de doopviering bij van het jongste nichtje van mijn vriend. Doopvieringen en ik, het zal nooit wat worden. Gelukkig kon ik foto’s nemen om me wat af te leiden van het gebeuren en deed de priester zijn best om er zo nu en dan een flauw grapje tussen te wringen. Waarom mensen per sé deze traditie in stand willen houden, het is me niet geheel duidelijk.

Na de (gelukkig) korte viering werden we uitgenodigd op een copieuze maaltijd. We kregen de klassieker der klassiekers voorgeschoteld: balletjes met kriekjes en gebraden kippenbillen met aardappelsla. Het hoeft niet altijd culinair hoogstaand te zijn: deze eenvoudige maaltijd, zo weggelopen uit onze kindertijd, smaakte zeker zo goed. Het was grappig dat op het feest opnieuw een koppel met een tweeling aanwezig was. Zo werd dit weekend een dubbel-tweeling-weekend. Tweelingen zijn helemaal in tegenwoordig. 😉

Na de taart kregen alle aanwezigen een cupcake met de naam van het pas gedoopte nichtje in suikerpasta als souvenir mee naar huis. Cupcakes zijn ook helemaal in tegenwoordig (zelfs Windows gebruikt ze als verkoopsargument), al moet ik zeggen dat het voor mij de allereerste keer was dat ik een cupcake met suikerpasta proefde. Ik vond het niet bijster lekker en een beetje smaakloos, die suikerpasta, maar ja, het oog wil ook wat en niemand kan ontkennen dat de cupcakes die je tegenwoordig op Facebook ziet voorbijscrollen, echte kunstwerkjes zijn.

We namen afscheid omdat we ‘s avonds nog verwacht werden op een kampioenenviering met mosselen. De kampioenen werden verdiend in de bloemetjes gezet, maar de mosselen waren zanderig. Al een geluk dat ik veel balletjes met kriekjes gegeten had. 😉

Kinetische energie

Vanavond vijf kinderen, waaronder één tweeling, tussen één en zes over de vloer samen met hun ouders. Man, man, wat een hoop gebalde energie schuilt er in zo’n kinderlichaampje, zeg. Ik sta er altijd weer van versteld. Er werd getekend, gerend, gegeten (maar niet van alles), in boekjes gebladerd, geroepen, geweend, gelachen en dat allemaal in een tijdspanne van luttele uurtjes. De temperatuur in ons appartement steeg er zelfs enkele graden van. De rust die er over ons appartement neerdaalde toen we afscheid hadden genomen, was bijna onwezenlijk.

Als voorgerecht serveerden we groentjes met humus en allerlei gerechtjes uit de oven (mini-quiches en gevulde bladerdeeghapjes met dank  aan de Delhaize). De wok met kip, asperges, peultjes en paksoi viel in de smaak bij de gasten en voor de kinderen hadden we wat appelmoes en kip klaargemaakt. De kip ging er vlot in, de appelmoes wat minder. Waarschijnlijk te gezond of zo. 😉

En oja: mini-croques zijn een grote hit bij de kinderen. Te onthouden voor de volgende keer!

Een goedgevulde donderdagavond

Van de openingsreceptie van het Park Inn hotel met een overvloed aan drank en hapjes (die chutney! die curry’s! die eend in preipannenkoekjes! die toastjes met grijze garnaal! die champagne!) naar M Leuven voor het interview met en de tentoonstelling van Mika Rottenberg, het contrast was groot. Omdat ik een zwak karakter heb, bleef ik natuurlijk te lang plakken bij het overheerlijke eten van de Park Inn, waardoor ik een groot deel van het interview met Mika miste.

Gelukkig heb ik een superlieve collega die me per kunstwerk briefde over de anekdotes die de kunstenares over het werk in kwestie vertelde. In de gesprekken die ik de laatste tijd over kunst gehad heb (ik ben zelf een kunstwerk, remember) vertelde ik steeds dat videokunst mijn minst favoriete kunstdiscipline is. Ik denk dat ik dit na het bekijken van het werk van Mika toch enigszins moet nuanceren. Intrigerend, betoverend en tegelijkertijd maatschappijkritisch, je moet het maar doen.

Zwemmende wodkaflessen

Dat is het antwoord op de vraag wat we vandaag gefotografeerd hebben in de cursus. Veel gepruts met een te klein aquarium, een touwtje aan een dwarsbalk, reflectieschermen en een fles Absolut wodka (na vorig weekend, ga ik even een wodkavrije periode inlassen, denk ik). Genoeg om te beseffen dat productfotografie toch niet echt mijn ding is. Geef mij maar levende fotomodellen! Veel leuker.

Het station van Vilvoorde

Ideale plek voor mensen die op zoek zijn naar een fotografielocatie die romantisch verval uitstraalt. Alleen jammer dat het er veel en veel te donker was, ik alleen een iphone op zak had en mijn trein op zich liet wachten, terwijl ik op dat moment al lang in de fotografiecursus had moeten zitten. Gelukkig had ik nog een wrap meegepikt op de receptie, zodat mijn inwendige mens alvast niks te kort kwam, ondertussen kijkend naar de verroeste overkappingen op het perron van Vilvoorde.

Oefening baart kunst

En dat geldt natuurlijk dubbel als je zelf dat kunstwerk bent. Twee keer vlak na mekaar geoefend alsof het echt was. De feedback van de kunstenares was over het algemeen positief, belangrijkste opmerking was dat ik teveel praat. Ik moet er baandacht aan besteden dat ik de mensen die mijn ‘performance’ komen bewonderen, genoeg tijd gun om het één en ander te verwerken. Pauzes en stiltes inlassen, zodat ze niet overdonderd raken en het geheel niet meer in zich kunnen opnemen.

Uiteraard was deze feedback helemaal terecht, maar ik had nog zoveel meer te vertellen! Snik. :-(

Op ziekenbezoek

De zieken bezoeken is niet alleen een werk van barmhartigheid, het kan soms ook gewoon heel erg plezant zijn.

Een collega is een tijdje geleden geopereerd aan haar voet en moest daardoor noodgedwongen een maand thuis blijven om alles te laten helen. Dus zakten wij met het bijna-ganse team (één iemand ontbrak wegens ziekte) naar Gent af. En al had ik op voorhand gezegd dat ze zeker niet te veel moeite moest doen, de flessen cava stonden al koel toen we tramgewijs bij haar arriveerden. Het cadeau dat we bij hadden, het boek Mysterium van Rita Monaldi en Francesco Sorti, viel in goede aarde. We snackten op olijfjes, artisjokharten en kroepoek, genoten van overheerlijke gevulde broden (naar een recept van Jamie Oliver), dronken een glaasje wijn en keuvelden gezellig de avond weg.

En dat alles terwijl onze collega rondhobbelde op haar gipsverband. Gelukkig had ze geen pijn meer van de operatie en kon ze zich nu al aardig uit de slag trekken. Wij kijken alleszins uit naar de dag dat ze ons team opnieuw komt vervoegen. ‘t Is een beetje stilletjes, zo zonder haar!

Volver

Omdat mijn vriend en ik vinden dat we te weinig aan de Spaanse taal worden blootgesteld om snel vooruitgang te boeken (en hey, hebben we niet allemaal Engels geleerd door naar ondertitelde Engelstalige films en tekenfilms te kijken), hebben we ons voorgenomen om regelmatig een Spaanse film te zien. Eén keer per week zal met onze drukke agenda wat ambitieus zijn, maar we kunnen de film natuurlijk altijd in stukjes zien.

Eerste film in het rijtje: Volver van Pedro Almodóvar. Een bitterzoete, ja, wat, komedie? thriller? drama? sprookje? De film is niet voor één gat te vangen. Ontroerend, grappig, tragisch, kitscherig, allemaal tegelijkertijd en wat een prachtprestatie van Penélope Cruz. Ik zag haar al acteren in Engelstalige films, maar in haar moedertaal schittert ze nog feller. Magnifiek.

Deze eerste film smaakt alvast naar meer. Laat maar komen!

Contrastrijk

Een goeie omschrijving van het voorbije weekend. Zaterdagavond zaten we met twaalf volwassenen (en één erg brave baby) rond de tafel in ons appartement te klinken en te drinken op het nieuwe jaar. (Misschien toch iets te enthousiast in de wodka gevlogen op het einde van de avond. Grenzen, ze zijn nodig.) En zondagmiddag zaten we pistoleetjes en taart te eten van prinsessenbordjes, ter gelegenheid van de verjaardag van de jongste dochter van de zus van mijn vriend (pfiew, wat een omschrijving). Het contrast kon moeilijk groter zijn, maar gezellig was het allebei.

Iets minder gezellig was het kleine accidentje met het petekindje van mijn vriend. De enthousiaste iphone-speelster en digital native ging zo erg op in haar spel dat ze de natuur haar gang liet gaan. Toen ik opeens iets warms en nats in mijn schoot voelde, wist ik hoe laat het was. Ach, niets wat een wasbeurt er niet uit krijgt, zullen we maar zeggen. In de toekomst toch op tijd informeren of een bathroom break gewenst is.