Auto’s shoppen

Omdat onze roadtrip door Spanje nu definitief met een jaar wordt uitgesteld, was de aanschaf van een nieuwe, ruimere wagen opeens minder dringend.  Jammer genoeg bleek het niet mogelijk om de leasing van onze bedrijfswagen met een jaar te verlengen omdat de leasingmaatschappij ermee stopt. Een jaartje extra met ons rood wagentje rondrijden, was anders ideaal geweest. Nu moeten we dus op zoek naar een nieuwe auto, iets waar noch mijn vriend, noch ikzelf op staan te springen. Het autosalon lieten we aan ons voorbij gaan, maar we schuimden zaterdag wel een aantal garages met gladde verkopers af. (Just kidding, de verkopers waren heel vriendelijk en helemaal niet opdringerig.)

Van het idee van een hybride wagen zijn we afgestapt, ons budget laat het niet toe en wij gebruiken onze wagen voornamelijk voor langere afstanden. Zijn nog in de running: de Ford Mondeo, de Ford Clipper, de Toyota Verso en de Opel Astra Sports Tourer, een grotere uitvoering van onze huidige wagen. Ik moet eerlijk toegeven dat ik niet veel van auto’s ken, dus het zal een beetje op het gevoel afgaan zijn. Ofwel nemen we gewoon de goedkoopste, per slot van rekening zijn het economisch harde tijden voor kleine bedrijfjes.

 

Twijfel, twijfel, twijfel

Panta Rei zoekt nieuwe muzikanten en het wil net lukken dat de repetities op zondagvoormiddag vallen, zowat het enige moment in de ganse week dat er traditiegetrouw níets in mijn agenda staat. Bovendien ligt hier ligt al enkele jaren een dwarsfluit in de kast stof te vergaren, wachtend op betere tijden (lees: meer tijd). Ze zijn wel niet expliciet op zoek naar fluitisten (dwarsfluiten zijn er altijd op overschot, ik wilde dat iemand mij dat had gezegd vóór ik dit instrument koos), maar ik kan altijd eens informeren. En ja, mijn vriend zegt dat ik op mijn kop gevallen ben, maar ik heb het gevoel dat ik in 2012 de koe meer bij de horens moet grijpen en werk moet maken van mijn ambities, die nu vaak op de achtergrond verdwijnen onder het mom: “geen tijd”.

Time Management is everything! Uitslapen is voor wussies. 😉

Namen noemen

Eén van mijn zwakke punten: trivialiteiten blijven probleemloos hangen in mijn geheugen, maar namen van mensen, hét allerbelangrijkste, die willen al eens tussen de plooien verdwijnen. En het is niet dat ik mijn best niet doe. Wanneer ik in een meeting aan nieuwe personen wordt voorgesteld, probeer ik de naam inwendig te herhalen om zo de naam te koppelen aan het gezicht, maar meestal zit er meer dan één nieuwe persoon rond de tafel en tegen dat ik aan persoon nummer drie zit, is de naam van persoon nummer één al vervaagd. Het gebeurt me ook op conferenties: ik word voorgesteld aan iemand, krijg een businesskaartje, maar dat verdwijnt dan ergens in mijn rugzak en wordt samen met de naam van de persoon vergeten. En de volgende keer dat ik de persoon in kwestie terug zie, herken ik het gezicht, kan ik in het beste geval nog de context van onze ontmoeting reconstrueren, maar die naam, neen, dat wil niet lukken. Alsof mijn hersenen de informatie die ze willen opslaan, eerst filteren en besloten hebben dat namen niet zo belangrijk zijn.

Op dat vlak heb ik echter een conflict met mijn grijze massa. Ik ga elke keer door de grond van schaamte als een naam me weer maar eens ontsnapt en de persoon in kwestie zich mijn naam wel herinnert. Dus laat ik één goed voornemen maken voor 2012: beter mijn best doen om de koppeling tussen de naam en de persoon te maken en deze permanent op te slaan, of desnoods gebruik maken van hulpmiddelen om dit doel te bereiken (stiekem foto’s maken en die koppelen aan busineskaartjes, doet iemand dat?). Want iedereen wordt toch graag herinnerd?

Studeren

Na al die jaren, de ontelbare examens die ik ondertussen al heb afgelegd, nog altijd, altijd, heb ik een broertje dood aan studeren. Zelfs als het gaat over prutsexamens zoals Spaans aan het CLT die voor mij normaalgezien weinig tot geen uitdaging vormen. Toch wacht ik tot de aller-, allerlaatste moment om vervolgens in een rotvaart heel de stof erin te moeten stampen. Ik moet de hete adem van een bijna onmogelijke deadline in mijn nek voelen. Waarom? Geen flauw idee, een zwak karakter, zeker?

The Kinepolis Experience

Dat het al ettelijke maanden geleden was dat we nog eens in de Kinepolis van Leuven geraakt waren, bleek uit het feit dat er plots op het eerste verdieping een heuse in glazen wanden gevangen snoepwinkel verschenen was. Nog meer gekraak van nacho’s en popcorn vergezeld van misselijk makende kaaswalmen opstijgend uit plastieken bakjes tijdens de filmvertoning, the joy. En het ergerlijkste was dat je amper om het ding heen kon. Een heel smal weggetje was er uitgespaard langs de glazen wanden voor de filmliefhebbers die zich niet wensten vol te proppen met smaak- en kleurstoffen overgoten met veel te veel vet en suikers.

Bij de vertoning van de voorfilmpjes bleek ook het één en ander veranderd te zijn. Reclamefilmpjes en trailers werden nu door elkaar vertoond en niet in aparte blokken zoals vroeger. Om er zeker van te zijn je als kijker die boeiende boodschappen niet over het hoofd kan zien. En zo nu en dan kwam er tussen de filmpjes door een mededeling met het aantal minuten dat de filmliefhebber nog op het begin van de eigenlijke film moest wachten. Veel te lang, ik zal het jullie zeggen, veel te lang! Gelukkig kan je door de mogelijkheid om op voorhand je zetel te reserveren gewoon een kwartier te laat komen zodat je heel het voorfilmpjesgedoe gewoon kan overslaan. Die trailers bekijk ik dan wel online wanneer ik er zelf zin in heb.

Ik hoop dat die plannen voor een tweede cinemacomplex in Leuven effectief gerealiseerd zullen worden…

Op pensioen

Zondag vierden we in beperkte kring de pensionering van mijn vader. Na een carrière van 43 jaar, kan niemand zeggen dat hij het niet verdiend heeft. Dus werden we getrakteerd op een heerlijk etentje in Brasserie Olmenhof, dat er, het moet gezegd, serieus op vooruit is gegaan sinds de tijd dat ik op regelmatige basis de speeltuin aldaar onveilig maakte. Lekkere cava, ruime porties (genoeg om ‘s avonds geen honger meer te hebben), heerlijke desserts en authentieke Limburgse gastvrijheid.

Benieuwd of mij vader effectief van plan is de golfstok ter hand te nemen. Ik houd het op een bevlieging van het moment. 😉

Hugo

Meesterwerk van Martin Scorsese over een jongetje dat in z’n eentje de klokken in het station van Parijs aan de gang houdt. De film speelt zich af in 1931 en is eigenlijk één lange ode aan de magie van film en meer in het bijzonder aan de pioniers van het filmmétier.

De visueel verbluffende film is duidelijk met liefde gemaakt. Elke scène is een pareltje en het leuke is dat je een kort overzicht krijgt van de filmgeschiedenis en de allereerste films ooit gemaakt. Een absolute must dus voor cinefielen. Wat mij betreft kwam de film wat traag op gang, maar eens vertrokken, stoorde ik me zelfs niet aan het overdreven happy end.

Spijtig dat ik de film niet in 3D gezien heb.