Cadeautip van Unicef

Een tijdje geleden belandde er een e-mail van Unicef in mijn inbox met daarin een originele cadeautip. Want zeg nu zelf, het is niet makkelijk om een origineel én leuk én nuttig cadeau te vinden voor mensen die eigenlijk toch al alles hebben…

Unicef komt daarom met een origineel cadeau idee op de proppen: de HappyPacks. Een HappyPack is een cadeau dat je online kiest uit een groot aanbod aan geschenken: voeding, vaccins, tenten, fietsen, voetballen en zoveel meer. Er is voor elk budget iets: van 5,5€ (micronutriënten) tot … 21849€ (een terreinwagen).

Eens je keuze is gemaakt, ontvang je een persoonlijk elektronisch certificaat dat je aan iemand kan geven. Dit geeft jouw keuze weer en wat de kinderen uiteindelijk op het terrein zullen ontvangen dankzij jouw cadeau. Unicef zal er voor zorgen dat je geschenk ter plaatse geraakt in functie van de lokale noden.

Zo ben je tenminste zeker dat je cadeau echt geapprecieerd zal worden.

Family dinner

Gisterenavond was family night. We hadden mijn vader, mijn broertje en zijn vriendin over de vloer. We gingen voor een volledige vismenu, omdat mijn vader graag vis eet. Te beginnen met scampi in sherry als appetizer, gevolgd door gevulde sint-jacobsvruchten en krab (met dank aan de Delhaize) en als hoofdgerecht kabeljauw met kerstomaatjes, basilicum en mozarella. Als dessert aten we elk een overheerlijk gebakje van Demeestere.

Enige probleem: ik was mijn stem helemaal kwijt. Deze ochtend was het al gene vette en dat regisseren van de modellen heeft het er beslist niet beter op gemaakt. Gehoest en gesnotter daar kan ik mee leven, maar een vlotte conversatie voeren als er een soort schurend piepgeluid uit je keel komt, is een ramp voor iemand die graag en veel praat zoals ik. Ach ja, zo kwam mijn vriend ook eens aan het woord. 😉

Een goed ingezet weekend

Mijn weekend startte gisteren vroeger dan gewoonlijk met een receptie op het werk. De laatste weken zijn behoorlijk hectisch geweest, dus ik vond dat ik, na twee vergaderingen, om vier uur wel een glaasje schuimwijn verdiend had. En eentje is geentje, dat weet iedereen. 😉

Ik was dus behoorlijk goedgezind toen ik samen met mijn vriend naar Zaventem spoorde. We hadden daar afgesproken met een kameraad die al ettelijke keren in Japan geweest is en net als wij Japans volgt, zij het dat hij een jaartje later begonnen is. Hij had hopen documentatie bij voor onze reis. Nu alleen nog tijd vinden om dat allemaal door te nemen.

We aten noedels bij Nanaban. Echt een aanrader voor mensen die de Japanse keuken (die zoveel meer te bieden heeft dan sushi en sashimi) wat beter willen leren kennen. En nog goedkoop ook. Alleen was het er net iets te fris naar mijn goesting.

Na ons avondmaal spoorden we verder richting Leuven om daar snel wat verkleedkledij uit de kast te halen voor het verrassingsverjaardagsfeest van kameraad-filmfanaat K. Helaas is onze voorraad verkleedkledij nogal aan de beperkte kant. Wat maakte dat ik mijn Apache-outfit van het halloweenfeestje bij Antoon noodgedwongen moest recycleren. Ik ben dus als de last of the Mohicans naar het feestje gegaan (zo’n verentooi is echt multi-interpretabel), terwijl mijn vriend gelukkig nog ergens een t-shirt met Stuntman erop in de kast had liggen.

Op het feest aangekomen, zagen we dat de meeste mensen veel meer moeite in hun outfit gestoken hadden. Volgende keer toch maar een kostuum gaan huren in die winkel in Scherpenheuvel die iedereen ons aanraadt.

We feliciteerden de jarige en hadden een leuke babbel met vrienden L en J. L was verkleed als Superman en J als een retrogirl. Het ging hen geweldig goed af. Ook nog een babbel gehad met de ma van feestvarken K, die zich afvroeg waarom haar zoon de ware nog altijd niet gevonden had. Volgens mij is hij niet echt op zoek. 😉

We bleven niet al te lang, want ik was wat ziek en voelde dat mijn stem het elk moment kon begeven. Bovendien wilde ik een beetje uitgeslapen zijn voor de fotoshoot van de volgende dag.

Fotoshoot op locatie

Eén van de opdrachten in de fotografiecursus van dit jaar, was het maken van een geënsceneerde foto op locatie. Na heel wat brainstormen stond het concept vast: we zouden een foto maken van een chique dame in een atypische omgeving. We trommelden wat inline hockey spelers van de Leuvense Chiefs op als modellen. En de chiefs waren bovendien zo vriendelijk om ons toe te laten hun kleedkamer vol met studiolampen te zetten.

Eén van de vriendinnen van een medecursiste wilde graag het chique dametje spelen. En dat was een rol die haar op het lijf geschreven was; ze deed dat voortreffelijk. Al hielp het opgedroogde mannenzweet van de twee hockeyspelers waartussen ze geplaatst werd ongetwijfeld om haar er weinig op haar gemak te laten uitzien.

Uiteindelijk hadden we pas rond elf uur de belichting volledig op punt gesteld, waardoor er eigenlijk te weinig tijd overbleef om met de modellen te werken. Bovendien waren er in onze groep wat creatieve meningsverschillen tussen de jongeren en de ouderen. De twee oudere heren wilden maar wat graag van het originele plan afwijken om hun macho-fantasieën te kunnen uitleven.

Zo’n groepswerk is altijd een hele uitdaging, maar ik denk wel dat we tot een redelijk aanvaardbaar resultaat gekomen zijn.

Namen noemen

Het lukt me tegenwoordig gewoon niet meer in om de namen van de nieuwe mensen die mijn pad kruisen in mijn geheugen te prenten. In de Spaanse les heb ik het al lang opgegeven (meer dan dertig nieuwe namen te onthouden, het is me wat), de nieuwe mensen in de Russische les zijn in mijn hoofd: gepensioneerde leerkracht met grijze baard, bril en combover #1, gepensioneerde leerkracht met grijze baard, bril en combover #2, knappe lange jongen, praatgrage politie-agent, lieve dame met heel lang zwart haar en heel weird mens. Maar helaas slaat dezelfde amnesie ook toe in mijn werkomgeving. Het gebeurt dat ik mensen tegenkom die ik ken van gezicht, maar totaal niet meer kan plaatsen. En dan blijkt dat ik met die persoon de dag voordien in vergadering gezeten heb. De vergadering kan ik me nog voor de geest halen, maar de naam met de beste wil van de wereld niet meer. Toch wel pijnlijk.

Al denk ik dat het een beetje mijn eigen schuld is. Als iemand zich aan mij voorstelt, lijkt het wel alsof ik die eerste seconden gewoon niet aandachtig kan luisteren en dat zijn net de seconden waarop de naam gezegd werd. Ik weet dat ik me meer zou moeten inspannen om namen te onthouden. Namen zijn belangrijk en iedereen wil toch graag met zijn of haar voornaam aangesproken worden. En mijn eigen naam schijnt iedereen prima te onthouden. Misschien moet ik dit op mijn lijstje met goeie voornemens voor het nieuwe jaar zetten, naast meer Japans en Russisch blokken: meer moeite doen om gezichten met een naam te verbinden.

Sinterklaas

Gisteren speelden mijn vriend en ik Sinterklaas voor zijn petekindje. Haar tweede Sinterklaas al en al heeft ze het concept nog niet helemaal door, cadeautjes uitpakken is altijd leuk. De cd met kinderliedjes was alvast een groot succes, want ze begon spontaan te dansen op de muziek. Hopelijk nemen de ouders ons dit geschenk niet al te zeer kwalijk, want ik vermoed dat ze de cd nog ettelijke keren zullen mogen horen. 😉

Doopsel

Zaterdagavond waren we samen met nog een ander koppel te gast bij vrienden. Op een gegeven moment kwam het gesprek op het doopsel en ik liet me ontvallen dat ik uitgetreden was uit de katholieke kerk. Dat wil zeggen dat in het doopregister naast mijn naam een annotatie gemaakt wordt die aangeeft dat ik niet langer tot de katholiek kerk behoor. Deze mededeling gaf aanleiding tot een beetje een ongemakkelijk stilte, want beide koppels hebben hun kinderen laten dopen. En je kan dan wel zeggen, och het is maar een beetje water over het hoofd van een kind, maar met deze symbolische daad geef je wel te kennen dat je wil dat je kind deel uitmaakt van de katholieke kerk zonder dat het daar zelf heeft voor kunnen kiezen. Natuurlijk is die annotatie naast mijn naam in het doopregister even symbolisch. Ik zie het een beetje als mijn kleine daad van verzet tegen een ondemocratisch instituut dat te lang te veel macht heeft gehad. Toch blijf ik het vreemd vinden dat er met al die schandalen die de laatste tijd naar boven gekomen zijn, nog zoveel mensen hun kinderen laten dopen, zelfs al gaan ze zelf alleen naar de kerk bij huwelijken en begrafenissen (en dan zit ik daar zelf ook, hoor).

Oh well, zolang ze maar gezond zijn, he?

Change of plans

Oorspronkelijk hadden we het idee opgevat om vrijdagavond in Brussel naar The Social Network te gaan. (In Leuven speelt die al lang niet meer.) Maar ik had nog zoveel werk en ik wilde niet aan het weekend beginnen zonder dat ik alles had afgewerkt. Dus werkte ik door tot ik met een gerust gemoed de deur achter mij kon dichttrekken op het werk en nam ik daarna de trein naar huis.

In de plaats van naar de film te gaan, brachten we dan maar een bezoekje aan de Foto Gamma openingsreceptie. We bleven er langer dan gepland, want we liepen er wat fotobloggers tegen het lijf, waaronder Eric O en Koen van Fotogeniek België. Altijd leuk om over fotografie te kunnen babbelen en ik hoop echt dat Koen zichzelf opvolgt in de categorie “fotografie” van de Clickx wedstrijd, al zal het niet makkelijk zijn om tegen Belgium Digital op te boksen.

En oja, de tentoongestelde foto’s waren ook de moeite.

Vijf uur

Zo lang heb ik vandaag vergaderd. Twee uur met the big boss over een heel belangrijk rapport dat mijn team moet opleveren tegen begin volgende week (stressy toestanden, niet te doen, ik heb me al voorgenomen te trakteren als het helemaal klaar is, iedereen begint er echt door te zitten), aansluitend twee uur in lunchmeeting (met vieze sandwiches, yakkes) met één van onze belangrijkste opdrachtgevers over een ander document dat volgende week opgeleverd moet worden (gelukkig door iemand die niet aan het eerste rapport meewerkt), gevolgd door nog een uur vergadering over boekhoudkundige spitstechnologie i.v.m. enkele projecten die ik door het onverwachte vertrek van iemand van een ander team in mijn schoot geworpen kreeg. En dan racen tegen de klok om toch nog een beetje mails te verwerken.

En door de stress wordt (woeps) ik al dagen achtereen om zes uur wakker. Maar het komt allemaal in orde, ik heb er vertrouwen in.