Een zaterdagavond met vrienden

Door een kleine speling van het lot, zaten we gisterenavond met een dubbele boeking. Enkele maanden geleden hadden we bevriend koppel C en D en hun zoontje O uitgenodigd om bij ons te komen eten. Omdat het voor hen moeilijk was om zo ver op voorhand al toe te zeggen en ze toen nog hoopten rond deze periode midden in de verhuis naar hun nieuwe woonst te zitten, bleef de uitnodiging open staan. Wat later merkte ik het gat in mijn agenda op (en iedereen weet dat gaten in mijn agenda zo snel mogelijk gevuld moeten worden) en nodigde ik vrienden K en T en hun zonen N en U uit om bij ons te komen eten. Ik verkeerde immers in de overtuiging dat C en D niet zouden komen.

Uiteraard waren C en D onze uitnodiging niet vergeten en was de verhuis ondertussen met een paar maanden uitgesteld. Vrijdagavond kregen we dan een telefoontje met de vraag of ze nog welkom waren. Klein beetje vervelend, omdat de beide koppels elkaar helemaal niet kenden. Nu, we besloten ons daar niks van aan te trekken en betrouwend op de sociale ingesteldheid van onze vrienden, waren we ervan overtuigd dat het wel los zou lopen.

En het werd een heel succesvolle avond. We aten verse kersen van de markt, teriyaki, hapjes uit de oven, scampi met sherry, verse pasta met tomaat, champignon en basilicum en als dessert aardbeien gemarineerd in balsamico-azijn met mascarpone. Het was de eerste keer dat ik het vegetarische hoofdgerecht maakte en ik denk dat er nog wat aan gesleuteld moet worden. Het was wat flets van smaak. Gelukkig waren de andere gerechten wel erg lekker.

Jongeman N, tweeënhalf, toonde zich een prima gast. Hij at mooi mee van alle hapjes en heeft in zijn eentje zowat de helft van de kersen opgegeten. Toch leuk als een kind zoveel lust. De twee jongsten in het gezelschap hielden het op een flesje melk. Verder gedroegen ze zich alledrie voortreffelijk, al moesten we voor jongeman N wel even beroep doen op youtube om wat Nijntje-afleveringen op te snorren. Op het einde van de avond zorgde Nieuwjaarskindje O voor een vrolijke noot door zijn vader met een kakbroek op te zadelen. Blijkbaar absorberen niet alle pampers even goed. Gelukkig hadden we toen gedaan met eten. 😉

Buikgriep

Vandaag op bezoek geweest bij vrienden die recentelijk hun kinderaantal verdubbeld hebben. Zoals dat hoort, telden we vol bewondering teentjes en vingertjes en braken we ons het hoofd over op wie de kleine het meeste leek. Alleen de papa zat er een beetje belabberd bij door een gemeen buikgriepje dat het huis binnengebracht was door zijn oudste dochter. Wijselijk hebben mijn vriend en ik het lichamelijk contact met onze vriend tot een absoluut minimum beperkt. Als er iets is wat ik nu absoluut niet kan gebruiken, is het wel een gemene griep. En buikgriep is de allergemeenste.

The A-Team

Gisterenavond liet ik me ondanks het prachtige terrasjesweer overhalen om naar The A-Team te gaan kijken. Wel, in het kort, dat was een vergissing. The A-team moet wel de meest flauwe piefpoefpaffilm aller tijden zijn. Vanaf de eerste minuut wordt er van de kijker zoveel suspension of disbelief gevraagd dat het belachelijk wordt. Enig pluspuntje in de film is Liam Neeson die zelfs in een slechte film toch nog een goeie acteur blijft. Bradley Cooper vond ik een belabberde ‘Face’, hij had evengoed Murdock kunnen spelen, zo’n waanzinnige lachje dat hij produceerde en hij had nul komma nul chemistry met z’n love interest Jessica Biel (die er verschrikkelijk plastic uitzag). Beste scène was toch wel de tank die uit het vliegtuig valt, ik kreeg mijn mond even niet meer dicht wegens zoveel minachting voor de wetten van de zwaartekracht. Enfin, een ideale film voor pubers met teveel testosteron. I pity the fool who watches this movie.

PS: Er zat een hele bende bloggers samen met ons in de film. Benieuwd wat Antoon, Sara die werk zoekt, Manuel en Bunker ervan vonden.

Oude kennissen, nieuwe vrienden

Een tijdje geleden ontmoette ik tijdens de cursus coachend leiding geven iemand met wie ik in een ver verleden nog aan de unief had gestudeerd. Iemand die ik vooral kende van ziens, maar met wie het tijdens onze hernieuwde kennismaking geweldig goed klikte. Gelukkig bestaan er dan tools zoals Facebook om het vernieuwde contact in stand te houden. En zo spraken we enkele maanden later, toen hij voor zijn werk in Brussel moest zijn, af om samen iets te gaan eten en wat bij te kletsen. We genoten van de Thaise keuken en de tijd vloog voorbij. Een zeer fijne avond die zeker vervolgd zal worden.

Pairi Daiza

Na een succesvol bezoek aan de Antwerpse Zoo in oktober vorig jaar, gingen we zaterdag met vrienden K en Q en de kinderen naar de dierentuin met de onmogeljk te onhouden naam. Pairi Daiza mag dan wel exotisch klinken, mijn tong struikelt over de rare opeenvolging van klinkers en mijn hersencellen laten het spontaan afweten als ik me de naam voor de geest probeer te halen.

Verder niets dan lof over dit park. Mooi verzorgd, veel dieren in een natuurlijke omgeving en prachtige architectuur. Hoogtepunt was toch wel de hindoeïstische tempel. Het complex was nog niet volledig afgewerkt, maar ik kan jullie nu al zeggen dat het een pareltje zal worden. Echt magnifiek. Pairi Daiza is duidelijk een park in volle ontwikkeling. Overal stonden graafmachines en werd er druk gewerkt aan de uitbreiding van het park. Ik ben echt benieuwd hoe het park er over twee jaar zal uitzien.

Ons middagmaal aten we in een grote serre met los vliegende vogeltjes en een speeltuin voor de kinderen. We streelden de aapjes op het apeneiland en werden een beetje zeeziek op de hangbruggen. (Al geef ik toe dat we het zelf gezocht hadden door de dingen een beetje te veel in beweging te brengen.)

De dag vloog om en na een laatste ritje met het treintje was het al bijna zes uur en sloot het park (zes uur is echt veel te vroeg en een dag is veel te kort om gans Pairi Daiza te kunnen bekijken). Vriendin Q had enkele eetadresjes in de buurt opgezocht, maar we werden zo onvriendelijk onthaald in de eerste taverne in het centrum van Brugelette dat we besloten het bij één drankje te houden en het restaurant aan de overkant te proberen. In een taverne waar je half afgesnauwd wordt door de uitbaatster, verdient men onze klandizie niet.

Naar de overkant van het plein dan maar. De uitbater van restaurant Au Sam’Suffit was duidelijk erg verbaasd dat er op een zaterdagavond in zijn restaurant mensen binnen kwam. Al werden we daar wel met open armen ontvangen. Helaas waren bijna alle gerechten op de kaart uitgeput en konden we kiezen uit filet pur, filet pur en filet pur, maar dan wel tegen de prijs van een gewone steak. Filet pur dan maar, voorafgegaan van een voorgerechtje met scampi. Het smaakte des te meer, al waren de frieten veel te zout naar mijn goesting.

De uitbater legde uit dat hij vooral leefde van businessmensen die tijdens de week in zijn hotel-restaurant logeerden. Blijkbaar gaan de inwoners van Brugelette niet veel op restaurant… We hadden alleszins een zeer aangename babbel en waren heel tevreden dat we van restaurant veranderd waren. Als je ooit in de buurt van Brugelette bent, spring er eens binnen. Je kan er ook voordeligere toegangskaarten voor Pairi Daiza krijgen.

Accident

Een kleine onoplettendheid, een druk kruispunt, fietsers die uit de verkeerde richting komen en dan een klap, een fiets die over een motorkap rolt. Gelukkig is dit niet ons overkomen, maar jammer genoeg wel iemand die me nauw aan het hart ligt. Hij zag nog bleek toen hij het verhaal vertelde.

Zo snel mogelijk parkeerde hij na het ongeval zijn auto aan de kant en ging hij de schade opnemen bij de fietser in kwestie, een jong kereltje van ongeveer twaalf. De jongen zat wat versuft op de grond en kloeg van pijn in zijn been, maar blijkbaar viel het nog allemaal mee. De jongen was in het gezelschap van een paar vrienden.

De bestuurder van de wagen, nog steeds erg geschrokken, ging in de wagen een stuk papier halen om zijn adres en telefoonnummer op te schrijven. Ondertussen waren er wat mensen gestopt om te zien wat er aan de hand was. Groot was de verbazing van de bestuurder toen bleek dat de gevallen jongeling en zijn vrienden nergens meer te bespeuren vielen. Hij is ze nog achterna gelopen in de richting die de omstaanders wezen, maar uiteraard vielen ze nergens meer te bekennen.

Totaal verbouwereerd is de bestuurder van de wagen dit ongeval dan maar bij de politie gaan aangeven, want voordat je het weet, word je beschuldigd van vluchtmisdrijf. Toch vreemd, zomaar wegrijden nadat je bent omver gereden, zonder het telefoonnummer en adres aan te nemen van de bestuurder. Misschien was de jongen in kwestie zelf in paniek? Of mocht hij daar niet zijn? Hopelijk krijgt het hele geval geen staartje. Alleszins heeft de bestuurder zijn plicht gedaan en hopelijk komt de jongen ervan af met een paar blauwe plekken.