Dr T!

Sinds gisterenavond is mijn vriendenkring alweer een doctor rijker. T gaf een boeiende en vlotte uiteenzetting over het werk dat hij de voorbije zes jaar verzet heeft: 3D-reconstructie van dynamische beelden aan de hand van multi-camera opnames. Een hele mondvol. Ondanks het niet zo eenvoudige onderwerp slaagde hij erin zijn onderzoek op een begrijpelijke manier uiteen te zetten door gebruik te maken van heldere grafische voorstellingen. Toegegeven het onderwerp leent zich daar bijzonder goed toe. 😉

Traditiegetrouw wordt het behalen van een doctoraatstitel gevierd met een receptie achteraf. De vriendin verloofde van T had al de hapjes zelf gemaakt. Indrukwekkend en een pak goedkoper dan catering inhuren. Vrienden en vriendinnen droegen de hapjes en de drank rond en zorgden ervoor dat iedereen aan zijn trekken kwam. Ik had me strategisch opgesteld bij de rauwe bloemkool. Al een geluk dat er nog nooit iemand aan een overdosis rauwe bloemkool gestorven is. 😉

Na té veel bloemkool zakten we met een iets beperktere groep af naar het Chesscafé voor een feestelijk avondmaal. Het duurde even voordat de kersverse doctor arriveerde, blijkbaar was door een communicatiefoutje zijn vriendin verloofde achtergebleven op de plaats van de receptie (zonder gsm), terwijl hij al met de wagen vertrokken was. Gelukkig vond ze een goeie ziel van de bewaking in het bijna uitgestorven gebouw bereid om haar uit de nood te helpen en de verstrooide professor terug te laten keren. Hilarisch. :-)

Ik moet vaker naar doctoraatsfeestjes gaan, want ik zat met zeer boeiende mensen aan tafel: een jonge ondernemer wiens bedrijf opereerde in een nichemarkt, een jonge vrouwelijke professor (zo zijn er veel te weinig), een sinoloog die nu als consultant werkte, een muzikante en natuurlijk mijn eigenste vriendje en de doctor en zijn vriendin verloofde. Bijzonder boeiende gesprekken gehad over de zin en onzin van het Europese streven om de meest competitieve kennismaatschappij tet wereld te worden, de crisis, banken, het loskoppelen van kennis en productie, imec en nog veel meer. Al een geluk dat ik na de receptie braaf op watertjes overgeschakeld was. 😉

Lenteschoonmaak

Zo eens om de drie jaar of zo, krijg ik een heel klein beetje opruimkriebels. Trigger vandaag: de absoluut onoverzichtelijke wanorde in onze logeerkamer. De rommel was ei zo na opgerukt tot aan de deur. Die deur ging nog net open en dan had je een heel smal paadje dat naar de schoenenkast leidde, het venster was al lang niet meer bereikbaar. Deze namiddag een hele hoop oude rommel bijeen geschraapt en klaar gelegd om naar het stort te doen, wat oude kleren in de kledingcontainer gegooid, enkele cursussen terugbezorgd aan de oorspronkelijke eigenaars en wat rekken heringericht. En voila, ik kan er weer voor een jaar of drie tegen. 😉

Paasbarbecue

Pasen vieren we al enkele jaren traditiegetrouw bij vrienden in Limburg. Dit jaar was het een Pasen in mineur, omdat de man in het gezin er niet bij was. Toch heb ik ervan genoten: op het gemak de barbecue aansteken, spelen met de kindjes op de reuzetrampoline, puzzelen, schaken en buiten eten met een glaasje wijn in de hand.

Veel serieuze gesprekken gevoerd met de gastvrouw. Opnieuw maakte ik me de bedenking dat een ogenschijnlijk gelukkig uiterlijk veel miserie kan verbergen. Al die mensen die je dagelijks op straat, op de trein, in de winkel, op je werk,… tegenkomt, welke zorgen en verdriet verbergen zij achter hun glimlach? Misschien vang je even een glimp op van wat er zich binnenin afspeelt. Maar weten zal je het nooit.

Overschotjes

Eergisteren probeerden mijn vriend en ik een nieuw recept uit: Thaise eend-ananaskerrie. Omdat je bij een nieuw recept nooit goed weet of de hoeveelheden voldoende zullen zijn, namen we geen risico en verdubbelden we alle ingrediënten, er vanuit gaande dat zo’n scoutskoppel uit de Vlaanders wel een gezonde eetlust zou hebben.

Wel, dat van die gezonde eetlust bleek te kloppen, maar de kerrie was volumineuzer dan gedacht (en we hadden natuurlijk al wat hapjes en een voorgerechtje binnen). Waardoor we vandaag nog meer dan voldoende over hadden om onze hongerige magen te vullen. Handig!

PS: Hoe komt het dat een mooi initiatief als Kokeneten helemaal doodgebloed is?

Flitsend

Nagenieten van een gezellig etentje in goed gezelschap. Een goed glas wijn in de hand. Met de lamellen volledig geopend, keken we naar de donkere nacht en genoten we van het lichtspel van moeder natuur. Een hemel die om de paar seconden opgelicht werd door zich snel vertakkende bliksemschichten. Ontzagwekkend.

Plaats voor een dessert was er niet meer, maar een glaasje wodka kan er altijd wel in. Toen de druppels niet meer vielen, stapten we naar de Oude Markt waar we verwacht werden op een feestje. We dronken mojito’s in bekend en minder bekend gezelschap. En gingen met een tevreden gevoel naar huis.

Een flitsende avond, voorwaar.

For the record: We aten pikante soep met kip en paddenstoelen en mijn favoriete ovenschotel met kabeljauw en gamba’s.

Perplex

Net als je denkt dat een situatie moeilijk nóg erger kan worden, gebeurt er zoiets onverwachts, zoiets totaal absurds dat het met geen pen, laat staan een toetsenbord, te beschrijven valt. Ondertussen ben ik al wel het één en ander gewoon, maar dit slaat alles. Ik stond aan de grond genageld toen ik het nieuws hoorde. Dat mensen zo harteloos kunnen zijn, terwijl ze zichzelf wijsmaken dat ze een goeie daad doen, het is niet te geloven. Er zijn geen woorden voor.

Depressie

Hij heeft op het eerste gezicht alles om gelukkig te zijn. Hij is intelligent, zeer intelligent zelfs. Heeft een liefhebbende vrouw, schattige kinderen, een mooi nieuwbouw huis in een gezellige wijk, een job aan een gereputeerde instelling. En toch is hij niet gelukkig. Hij twijfelt. Zoekt naar de zin. Voelt zich niet op zijn plaats op zijn job. Vindt zijn draai niet. Denkt na over zijn plaats in deze wereld, vindt geen antwoorden. De vloek van mensen die té intelligent zijn, denk ik. Want de vraag “waarom?”, heeft die wel een antwoord? Zijn gedachten worden steeds donkerder. Hij ziet nog maar één weg: die naar beneden.  Hij daalt af. Dieper en dieper.

Hij heeft besloten zich te laten opnemen in de psychiatrie. Voor de tweede keer. Hij beseft dat hij er niet alleen uitgeraakt. En het is goed dat hij dat beseft. Ik zou hem willen helpen, maar sta machteloos aan de zijnlijn. Hij moet vooral leren zichzelf te helpen. Het soort vragen waar hij mee worstelt, ze zijn me niet onbekend. Maar de pikzwarte wanhoop die daarmee gepaard gaat, ken ik gelukkig niet. Hopelijk leert hij stap voor stap weer te genieten. Van de kleine dingen. Een streepje zon, de lach van zijn kinderen. Niet iedereen is tot grootse dingen in staat. Niet iedereen kan de wereld veranderen. 

Ik wou dat ik hem kon helpen.