The Fall

Zondag dachten mijn vriendje en ik: “hey, laten we morgen nog eens naar de film gaan”. Na wat heen en weer gemail, werd ons groepje filmliefhebbers aangevuld met Kathleen, Matthias, Koen en Antoon.

Maandagavond profiteerden we van het verlaagde tarief in de Studios om The Fall te zien. Een film die aangekondigd werd als een “bloedmooi sprookje”. En dat is beslist niet gelogen. Wat een visueel adembenemende film heeft Tarsem Singh, de maker van The Cell, afgeleverd! Prachtige kostuums, oogverblindende locaties (die blauwe stad bestaat gewoon echt!) en spitsvondige humor, afgewisseld met ontroerende momenten wanneer het sprookje even plaats moet ruimen voor de werkelijkheid. Ik kan het haast niet geloven, maar volgens de regisseur worden er geen special effects in de film gebruikt. Catinca Untaru, de jonge actrice die de vertederende hoofdrol speelt, is bovendien een natuurtalent. Wat een naturel voor zo’n jong meisje!

Doodjammer dat we deze magnifieke film in het kleine, krappe zaaltje van studio 1 gezien hebben en niet in digitale vorm op een écht groot scherm. De film verdient dat. De artefacten van analoge film, de irritante streep die maar liefst een kwartier lang links in beeld bleef zweven, het stoorde me enorm. Op dit vlak had ik trouwens een klein meningsverschil met mijn metgezellen, die pleitten voor de charme van het analoge beeld. Voor mij gaat er niks boven de perfectie van digitaal. 😉

The Fall is een échte aanrader. Ga hem snel zien voor hij uit de zalen verdwijnt. Het is een pareltje. Googly!

PS: De drink bij ons op het appartement achteraf was plezant. Hoe later op de avond, hoe aangebrander het onderwerp. I blame Antoon met zijn lesbische vrouwen. 😉

Watchmen

En hier volgt dan eindelijk het lang geleden aangekondigde verslag van Watchmen. Eerlijk is eerlijk, Watchmen stond niet echt op mijn must see lijstje, maar omdat ik bij onze laatste cinemabezoekjes op filmgebied steeds mijn zin had gekregen, mocht mijn vriendje (die een grote fan is van pang pang en veel special effects, ook wel hersenloos entertainment genoemd) ook eens een film kiezen. In een goeie relatie moet men geven en nemen. 😉

En toegegeven, de film viel beter mee dan verwacht. Ik lees her en der kritieken op de muziekkeuze, maar mij stoorde de muziek niet. Integendeel, ik vond het contrast tussen de muziek en de beelden vaak origineel en verfrissend. Ok, de film was hypergeweldadig, maar op een stripfiguurmanier, wat het draaglijker maakte. Ik vind realistisch geweld schokkender. Al heb ik wel even mijn ogen dichtgeknepen tijdens het cirkelzaagmoment.

De openingsscène was ronduit geniaal. Een halve stripreeks samengevat in enkele minuten. Je moet het maar doen. De boodschap die de film uitdroeg, vond ik behoorlijk deprimerend: de mensheid zal pas vrede kennen als er een gezamenlijke vijand gevonden wordt. En het concept collateral damage wordt wel heel erg ruim geïnterpreteerd. De hele film speelt zich trouwens af in een grauwe parallelle werkelijkheid waar alle hoop vervlogen lijkt en superhelden nog erger dan misdadigers zijn.

Ik kende voorheen de stripsreeks niet, maar nu ik de film gezien heb, denk ik dat ik mij deze reeks binnenkort ga aanschaffen. Er is nog wat plaats in onze boekenkast. 😉

Vermoeiend

Een gesprekspartner waar alle logische argumenten vanaf kaatsen. Die niets lijkt te horen van wat je zegt. Die doof blijft voor logisch beredeneerde argumenten en blind voor de harde werkelijkheid. Het is behoorlijk frustrerend om op iemand in te praten die de realiteit niet onder ogen wil zien, terwijl je zeker weet dat er maar één mogelijke optie is. Hoop koesteren is één ding, het getuigt van gezond verstand om uit te gaan van het slechtst mogelijke scenario.

Merendree

Nog niet zo lang geleden wist ik niet eens dat dit gehucht bestond. Maar dat heeft ons niet tegengehouden om er vannacht een fantastisch feestje te bouwen! Bedankt Joke en Vincent, jullie zijn een prachtig paar. Geniet van jullie huwelijksreis naar Mexico!

PS: De situatie met de oudere heer die mij herhaaldelijk kwam verzekeren dat ik “toch zo’n mooie vrouw was”, was eerst charmant, daarna een beetje genant.

Imec

Gisteren een bezoekje gebracht aan Imec. Imec organiseert elke maand nocturnes. De kans om een cleanroom te bezoeken, krijg je niet elke dag, dus schreven we ons snel in. Het was ongemeen boeiend. We kregen een zeer goeie uitleg door twee gepassioneerde Imec-medewerkers, waarvan er eentje al sinds 1974 bij Imec werkte. Even dacht ik dat we in van die ruimtepakjes de cleanroom zouden bezoeken, maar de 300mm cleanroom is voorzien van een glazen gang waardoor je zonder space suit de bedrijvigheid daarbinnen kan bekijken. Een aanrader voor iedereen die ook maar een beetje geïnteresseerd is in nanotechnologie.

Eclipse

Eindelijk begrijp ik waarom al die ontwikkelaars zo hoog oplopen met Eclipse. Man, dat is wat anders dan de TogetherJ’s, JBuilders en Rational Roses waar ik vroeger mee gewerkt hebt. Gisteren volgde ik in mijn vrije tijd voor ‘t plezier een workshop over webservices. En kon ik zelf eens experimenteren met deze krachtige tool. Ik mag dan al een achtergrond in de informatica hebben, het zuivere programmeerwerk is nooit echt mijn ding geweest. Gelukkig had ik mijn vriend bij de hand om mijn roestige java-kennis een beetje op te frissen. En ‘t moet gezegd, waw, zo’n tool geeft programmeren echt wel een nieuwe dimensie.

Pakkend verhaal

Vanmiddag vertelde een collega mij een verhaal dat me erg aangreep. Mijn collega moet zowat de mooiste zwangere vrouw geweest zijn die ik ooit zag. Ze paradeerde door de gangen met een prachtig buikje, gezond roze wangetjes en had helemaal geen last van zwangerschapskwaaltjes of overdreven gewichtstoename. Stralend zwanger, leek voor haar uitgevonden te zijn. Eens te meer werd ik eraan herinnerd dat je aan het uiterlijk niet kan aflezen wat er zich in een persoon afspeelt.

Ze vertelde me dat ze in de eerste weken van de zwangerschap te horen kreeg dat haar kindje een kans van 20% had om mentaal gehandicapt te zijn. Een verbinding tussen de twee hersenhelften ontbrak. Een vruchtwaterpunctie en verder onderzoek zouden nodig zijn om na te gaan of het kindje effectief gehandicapt was of niet. De resultaten van de vruchtwaterpunctie zouden pas beschikbaar zijn na drie weken. Ze had nog één week om te beslissen of ze de zwangerschap zou afbreken of niet.

Wat een afschuwelijk dilemma. Ik kreeg er kippenvel van. Mijn collega vertelde er heel rustig over, maar het moet een loodzware beslissing geweest zijn. Zij en haar echtgenoot besloten het kindje te houden. Het te nemen zoals het was.

Vandaag is ze de trotse moeder van een gezonde zoon van 13 maanden. Een happy end, het is niet iedereen gegeven.