Deprimerend

Man, vrolijk wordt een mens daar niet van, van die uitzendingen van inEuropa.nl. En ik zit momenteel nog maar aan de eerste wereldoorlog. Dat belooft voor de rest van de eeuw. Ik kan het gewoon niet bevatten, al die ellende en miserie. Ik ben in Ieper geweest, ik heb de rijen graven gezien, ik heb de sterfdata van jonge mannen, jongens nog, gelezen op eindeloze rijen grafstenen, ik heb het In Flanders Field museum bezocht. Om het te begrijpen. Om een antwoord te vinden op de vraag waarom. Ik denk dat er geen antwoord is.

Ik kan me maar al te goed inleven in de gedachten van de lafaards, de deserteurs, de getraumatiseerden, die maar één ding wilden: weg van die plek des doods. In een oorlog zou ik de allergrootste lafaard zijn. Ik zou vluchten zo ver als ik kon. Als iedereen dat deed, zou er nooit oorlog zijn.

Asymmetrisch

Een collega op het werk heeft zo’n nieuw hip, asymmetrisch kapsel. Het soort kapsel dat eruit ziet alsof een kleuter zich met een keukenschaar een kwartiertje heeft mogen amuseren. Maar als je dit door een kapper laat doen, ben je meteen een hoop euro’s armer. En alle dames hier op werk maar complimentjes geven dat de snit zo “gewaagd” was en het nieuwe kleurtje (worteloranje, huiver) zo “fris”. Ik heb beleefd gezwegen. 😉

PS: Breng ntone zijn natuurlijk haarkleur terug!

Een avond in Zaventem

Zaventem, of all places! Hoe geraakt een mens daar verzeild? Wel, blijkbaar is in Zaventem een Slavisch restaurant waar ze onder andere борщ en пельмени op het menu hebben staan. Een mooie gelegenheid om eens iets te gaan eten met de studenten van de Russische les en hun partners. Een voorstel van onze allerliefste juf. Met 24 zaten we aan één lange gedekte tafel. De bediening (de twee piepjonge zonen van de uitbaters) liet voortdurend steken vallen, maar daar maalden we niet om. Het was gezellig en we waren niet gehaast.

Het eten zelf was maar matig van kwaliteit. De борщ die we voorgeschoteld kregen was lekker, maar een beetje flauwtjes van smaak. Ik had de Poolse variant met rode biet en zure room verwacht, maar we kregen gewone groentensoep met vlees. Geen dropje zure room te bekennen. Als hoofdgerecht had ik eendenborst besteld, die helemaal eenzaam zonder garnituur op een bord geserveerd werd. Gelukkig kwamen een vijftal minuten later de groentjes en de frietjes. De saus bereikte mij zo’n tiental minuten daarna. Als afsluiter van de maaltijd dronk ik een glaasje slivovitsj (sterke drank op basis van pruimen). ‘t Was de eerste keer dat ik slivovitsj dronk en het beviel me wel.

Trouwens een heel boeiend gesprek gehad met de man van onze juffrouw Russisch. Hij is professor en heeft de ganse wereld al gezien. Hij was al tien keer in Japan geweest en vertelde ons over zijn waanzinnige belevenissen daar. Ik kan niet wachten tot ik met eigen ogen dat land met zijn vreemde gewoonten kan aanschouwen. Nog een paar jaartjes geduld…

Duplicity

Neen, die gratis filmtickets zijn nog altijd niet op (wat mij eraan doet denken dat ik nog een review van Watchmen moet schrijven, die we vorige week gezien hebben). Mijn vriend en ik lieten ons verleiden door het voorfilmpje van Duplicity: industriële spionage in een romantische verpakking met pittige dialogen, what’s not to like?

Toch viel de film wat tegen. De openingsscène was visueel fantastisch, daarna daalde het niveau tot gewoontjes. Het script zat goed in mekaar en de dialogen waren inderdaad flitsend, maar je zag de ontknoping van mijlenver aankomen. Als je deze film gaat bekijken, wees gewaarschuwd, je krijgt het einde dat je verwacht. Duplicity is een onderhoudende formulefilm, niet meer, maar zeker ook niet minder.

Machtsvertoon

Gisteren was de Leuvense binnenstad een belegerde vesting. Twee betogingen van twee lijnrecht tegenover mekaar staande groeperingen trokken door de Leuvense straten. En dat zouden we geweten hebben. De politie had de grote middelen uit de kast gehaald: overvalwagens, Friese ruiters en hopen geüniformeerde agenten met matrak en rond schild om eventuele relletjes meteen de kop te kunnen indrukken.

Heel deze machtsontplooiing was vooral hinderlijk voor de brave Leuvense burger die zich van punt A naar punt B wilde begeven. Mezelf inbegrepen. Na de Russische les wilde ik naar de feestelijke opening van Kunstroute ontspoort, een kunstig project in samenwerking met de Leuvense horeca. Toevallig leidde deze weg mij langs het Hooverplein en de Tiensestraat alwaar ik op een bende NSV’ers stootte. En iets verderop op een politiecordon dat mij de weg naar de Tiensestraat versperde. Heel vriendelijk vroeg ik of ik mocht passeren. Een kortaf neen was het antwoord. Hen wijzen op het ongemak van heel deze omweg leverde niet veel op, ik mocht niet door.

Opeens merkte ik een kennis op, gestrand aan de andere kant van het cordon. Wat tot een hilarisch gesprek over de hoofden van de politie-agenten heen leidde. De politie-agenten in kwestie vonden het blijkbaar niet zo grappig, want er werd mij redelijk onvriendelijk gevraagd om achteruit te gaan, terwijl ik toch echt helemaal niks mis deed.  Op datzelfde moment, lieten twee politieagenten wat verder in de rij wel een aantal mensen van het Hooverplein naar de Tiensestraat gaan. Ikke, vol verontwaardiging: “Hoe? En zij mogen wel passeren?” “Allez vooruit dan”, was het antwoord en toen stond ik in de Tiensestraat. Victory!

De feestelijke opening van Kunstroute ontspoort, was trouwens heel gezellig. Gepraat met een kunstenaar die al heel wat watertjes doorzwommen had. Zo had hij onder andere drie jaar in Mozambique gewoond. Zeer boeiend om naar te luisteren. Alleen jammer dat er in het kunstenaarswereldje blijkbaar nog veel gerookt wordt, mijn kleren stonken verschrikkelijk toen we weer thuis waren.

Oja, op de terugweg zagen we het laatste restant van de tegenbetoging op de Oude Markt slogans scanderen, letterlijk omsingeld door politieagenten. Er waren meer politieagenten dan betogers, ik vond het er een beetje over. We zijn niet gebleven om te kijken wat er vervolgens gebeurde. Dus of de betogers opgepakt werden, weet ik niet.

Russische architectuur

Gisteren kwam een gastspreker ons tijdens de Russische les het één en ander vertellen over de Russische architectuur en dan meer specifiek die van na de Russische revolutie (die, mijn beste mensen, plaatsvond in 1917). Een onderwerp dat mij enorm boeit en ik had dus echt uitgekeken naar zijn uiteenzetting.

Klein probleempje echter, de mens praatte Russisch en ik verstond slechts een fractie van wat hij zei. Gelukkig merkte hij na een twintigtal minuten dat ik en mijn medestudenten niet echt goed konden volgen en vertaalde hij zijn zinnen daarna in het Engels. En dan wordt je nog maar eens met de neus op de feiten gedrukt: na bijna twee jaar Russisch, is je woordenschat nog steeds veel te beperkt om de taal vlot te begrijpen, laat staan te spreken. Misschien moet ik mij een Russische minnaar zoeken om wat meer te oefenen. 😉

Niets zo interessant…

Als de gesprekken afluisteren aan het tafeltje naast je. Vooral als, na wat min of meer onopvallend meeluisteren, blijkt dat hij, de wat rijpere vrouwenversierder, een min of meer bekende fotograaf en tv-producent is. En zij, het jonge, naïeve wicht, dat voor één of ander online medium artikels over bv’s en celebrities schrijft. Ze hadden elkaar drie jaar niet meer gezien en toen belde hij haar zomaar opeens. En zei zij natuurlijk ja, toen hij haar uit eten vroeg. O, wat moet ze drie jaar geleden smoorverliefd op hem zijn geweest en wat heeft hij haar rottig behandeld. Eén voor één somde ze al de keren op dat hij op haar hart getrapt had. Die keer dat ze helemaal naar hem toegereden was, platte band kreeg en hij ging joggen zonder haar te helpen de band te vervangen, was beslist mijn favoriete verhaal. Zijn repliek: “Goh, daar herinner ik met helemaal niks meer van. Maar toch mijn excuses.” En zo ging dat maar door.

En wat het strafste van al was, ze hadden het heel gezellig tijdens het ophalen van al die niet zo leuke herinneringen. Gelukkig betaalde hij achteraf haar eten om het een klein beetje goed te maken en strooide hij kwistig met complimentjes. Benieuwd of ze opnieuw bij mekaar in bed beland zijn. Of zou ze, nu ze een vaste vriend heeft, aan de verleiding weerstaan hebben?

Jaja, je zal maar naast mij aan tafel met een oude vlam herinneringen zitten ophalen. 😉

Ineuropa.nl

Vorige week toonde een medestudent in de Russische les een heel interessant tv-fragment over de Russische revolutie. Het fragment kwam uit het tv-programma “In Europa” van de VPRO. Als niet-tv-bezitter had ik natuurlijk nog nooit van dit programma gehoord. Gelukkig zijn alle afleveringen van de reeks op de website InEuropa.nl te bekijken. Wie heeft er nog tv nodig als er zoiets fantastisch als het internet bestaat? De komende weken ga ik van de gelegenheid gebruik maken om mijn kennis van de Europese geschiedenis wat bij te schaven. Een mens kan nooit te veel weten, nietwaar?

PS: Na een kleine steekproef, blijkt het merendeel van de ondervraagden niet te weten wanneer de Russische revolutie heeft plaatsgevonden. Ik moet toegeven dat dit resultaat mij hogelijk verbaasde, aangezien ik dacht dat dit algemene kennis was.