‘t Was alleszins gezellig, als sardientjes opgepropt in de enige trein die rechtstreeks richting Leuven ging. De airport express van enkele minuten daarvoor die men omgevormd had tot stoptrein richting Leuven, had ik wijselijk aan mij laten voorbijgaan. Normaalgezien, blijf ik bij treinproblemen langer het werk en wacht ik tot het ergste leed geleden is, maar nu riep de plicht, aka de Japanse les.

Bij het opstappen in Brussel Centraal was de trein al overvol en dan was hij Brussel Noord nog niet gepasseerd. Boze reacties van de reizigers in Brussel Noord die dolgraag bij op de trein wilden, maar de andere reizigers vertikten het om door te schuiven. Terwijl er echt nog wel plaats was. Iemand riep vanaf het perron in het Frans: “Wij willen ook graag naar huis.” En iets later kwam de mededeling van de treinbegeleider dat de trein niet zou vertrekken als niet iedereen een poging deed om wat op te schuiven. Met wat gemor gebeurde dit dan ook. Enkele tientallen mensen wrongen zich erbij en de reis werd verder gezet. Iemand zei: “De mensen zouden zo niet klagen als dit in de ochtendspits gebeurd was.”

Uiteindelijk vond ik het nog wel gezellig, zo dicht opeengepakt tussen andere lotgenootjes. En een geluk dat ik niet tot  ‘s avonds zeven uur gewacht heb om een trein te nemen, want blijkbaar is er dan opnieuw een bovenleiding gesneuveld. Ik zat zelfs nog op tijd in de Japanse les. Jaja. Respect trouwens voor de werklui van de NMBS die met deze temperaturen die leidingen moeten herstellen.