Hypocrisie

Je hebt zo van die mensen die nooit ofte nimmer naar de kerk gaan, maar toch de ‘mijlpalen in hun leven’ in een kerk vieren: doopsel, huwelijk, begrafenis. Ik weet dat dit opgaat voor veel katholieken, maar het stoort mij. Ik vind dat je om deel uit te maken van de kerkgemeenschap, op regelmatige tijdstippen naar de kerk (toch zeker op kerkelijke hoogdagen) hoort te gaan. Als je dit bezoek beperkt tot huwelijken, doopvieringen en begrafenissen, tja, in hoeverre engageer je je dan voor je geloof?

Je hebt zelfs mensen die ervoor uitkomen niet gelovig te zijn, maar tóch voor de kerk trouwen, omdat de familie dat wil of voor de mooie fotootjes in de kerk. Kuch. Je hebt mensen die geen goed woord over hebben voor de katholieke kerk, maar als het erop aankomt, staan ze te blinken in een gebouw dat beheerd wordt door diezelfde katholieke kerk.

Sta mij toe dit ongelooflijk hypocriet te vinden. Ik ben niet gelovig. Wat zou ik dan in een kerk gaan staan en de sacramenten van een instelling in ontvangst nemen waarmee ik mij totaal niet kan verzoenen. Neen, werkelijk, ik snap die mensen niet.

Onze Lieve Vrouw-Hemelvaart

Altijd fijn, zo’n dagje dat de week korter en het weekend langer maakt. Wie weet nog dat dit vroeger een kerkelijke hoogdag wais? Een vrije dag is echter steeds welkom, zeker als je deze in het gezelschap van vrienden kan doorbrengen.

Door één of ander toeval ben ik ergens op een mailinglist beland waardoor ik enkele dagen voor onze afspraak een mailtje kreeg over de mogelijkheid om deel te nemen aan een brunch. Normaalgezien verdwijnen dit soort mails steeds linea recta in mijn prullenbak, maar nu wierp ik er even een oog op. En wat ik las, stond me wel aan. Brunchen in het groen, met warm en koud buffet en chocomousse en tiramisu als dessert. Klonk lekker. Mirteplus, ik had er nog nooit van gehoord, maar waarom dit niet eens proberen? Het kon maar meevallen.

Om elf uur wandelden mijn vriend en ik de mooie binnentuin van Mirteplus binnen en wat we zagen, deed het beste vermoeden. Een prachtige tuin, een glaasje cava dat op ons stond te wachten, mooie tuinmeubels en een groepje van drie dames die nog wat aan hun samenzang stonden te schaven. We kozen een plekje in de zon uit en wachtten op K, T en hun zoontje N. Enkele minuten later vervoegden ze ons gezelschap en genoten we van de zon, het eten en de fijne gesprekken.

Na het eten besloten we een wandeling te maken in de vlakbij gelegen Kruidtuin. De Kruidtuin is een echte aanrader in Leuven. Prachtige botanische tuin, die in elk seizoen iets anders te bieden heeft. We bewonderden de bloemen, lachten om de rare namen van sommige bomen, keken naar de kippen, zaten op een bankje en speelden wat met baby N die ondertussen al een flink uit de kluiten gewassen jongeman van vier maanden is.

Na de Kruidtuin zochten we de schaduw van parasol op een terrasje op de Oude Markt op. Mijn décolleté was intussen verkleurd van wit naar vurig rood. Zal me leren zonder zonnecrème de zon tegemoet te gaan. Ach, niets wat niet verholpen kan worden door liters after sun. We waren net aan het overwegen nog een tweede drankje te bestellen, toen T plots besefte dat ze haar splinternieuwe handtas niet meer bij zich had. Vergeten in de toiletten van de Kruidtuin, dik twee uur geleden. Geen tweede drankje, maar wij met z’n allen op een drafje naar de Kruidtuin terug. Ik kon me heel goed voorstellen hoe rottig T zich voelde, aangezien ik zelf dit soort situaties al vaker dan mij lief is, heb meegemaakt.

Natuurlijk geen handtas meer te vinden in de Kruidtuin. Iemand van het personeel gevraagd of er iets was binnengebracht. Niets. Naar de politie gebeld, ook daar was niets binnengebracht. Dan maar de bankkaarten en het gsm-abonnement laten blokkeren en naar het politiekantoor op de Grote Markt om aangifte te doen. Terwijl T binnen aan het opsommen was wat er zoal allemaal in haar handtas stak, wachtten L, baby N, mijn vriend en ik buiten. We wachtten en we bleven maar wachten. Na zo’n drie kwartier wachten (toch wel erg lang om een PV op te maken) begonnen we te vrezen dat de politie T in één van hun cellen had opgesloten. Voordat we overlegd hadden hoe we T uit haar penibele situatie konden redden, kwam ze gelukkig buiten. 😉

Om het verdriet van de verloren handtas een beetje te verzachten aten we nog een ijsje bij Billy’s en namen daarna afscheid. Spijtig dat een mooie dag op zo’n manier moest eindigen.

Gelukkig kreeg ons verhaal toch nog een happy end, want daarnet kreeg ik bericht dat vriendelijke mensen de handtas persoonlijk terugbezorgd hebben aan T. Een hele opluchting, want wat als de autosleutels en huissleutels in de verkeerde handen gevallen waren? Fijn om weten dat er nog eerlijke mensen op deze wereld zijn. T zal er zeker beter door slapen. 😉

Maharadja

Bijna een jaar geleden kreeg ik voor mijn verjaardag het bordspel Maharadja cadeau. Gisteren zijn we er eindelijk toe gekomen het spel uit te pakken en het effectief te spelen. Het is niet dat ik niet graag gezelschapsspelen speel, het komt er gewoon nooit van. Gebrek aan tijd, het meest gebruikte excuus ooit, jullie kennen dat wel.

Telkens als ik de gulle schenkers zag, voelde ik me een beetje schuldig omdat ik hun cadeau nog altijd niet gespeeld had. En ik probeerde altijd zorgvuldig rond dit gespreksonderwerp te laveren. Omdat het spel al bijna tien maanden stof lag te vergaren in onze kast, besloot ik de koe bij de horens te vatten. Ik legde een datum vast om het spel uit te proberen samen met mijn vriend (helemaal geen liefhebber van gezelschapsspelen), mijn broertje en zijn vriendin.

De avond startte met een flesje Groot Geluk die, tot onze verbazing, besloot helemaal in zijn eentje van de tafel te springen. Door de grote druk in de fles spoot de schuimwijn in het rond. Gelukkig bleef de fles heel, maar de inhoud lag verspreid over onze ganse leefruimte. Enfin, niet getreurd, beetje gedweild, ander flesje open gedaan, de dranklucht genegeerd, Indisch eten besteld en begonnen met het lezen van de spelregels. Die spelregels bleken niet mee te vallen. Maar goed, we gaan een uitdaging niet uit de weg.

Maharadja heeft enorm veel vrijheidsgraden, waardoor er vanalles gebeurt dat je onmogelijk kan voorzien. Ik denk dat je het toch een aantal keer moeten spelen om het goed onder de knie te hebben. Het is wel zo dat wie start vanuit een gunstige positie al van bij het begin van het spel een voordeel kan opbouwen dat nog moeilijk ongedaan te maken valt. Zo was mijn vriend (tot zijn grote vreugde, grommel, grommel) al gewonnen na twee beurten. Het duurde echter nog zes beurten eer wij dat doorhadden. Ik denk wel dat er potentieel in dit spel zit, maar daarvoor moet ik het echt nog een paar keer spelen. En oja, welke dommerik heeft de rode en de paarse stenen zo hard op elkaar laten lijken?

Wat ik dacht

Tijdens de examens dacht ik: “Nadat ik dat verdomde diploma gehaald heb, zal het zeker rustiger worden.”

Nadat ik dat verdomde diploma gehaald had, dacht ik: “Juli is wel druk, maar dat komt omdat ik mijn sociale verplichtingen wat verwaarloosd heb. In augustus word het zeker rustiger.”

Begin augustus dacht ik: “Nog zoveel te doen, maar na Marktrock zal het wel rustiger worden.”

Na Marktrock vloekte ik eens hard op de gigantische hoeveelheid te verwerken foto’s en dacht ik: “Volgende week, volgende week wordt het zeker rustiger.”

Ik denk dat ik een patroon zie.

Wall-e

Gisteren zaten we met zeven vrienden op rij zeven van de filmzaal te genieten van Wall-e. Wall-e is een superschattige film mét een boodschap en een (beetje melig) happy end (het is en blijft Disney, dus ik verklap niks). Ik heb ervan genoten, vooral van de ongelooflijke aandacht voor details die uit deze film sprak en het werkelijk fantastische, woordeloze, eerste deel.

Wel bijzonder jammer dat Kinepolis die het nodig vindt je helemaal uit de sfeer van de film te halen door een pauze in te lassen. Awoert Kinepolis! Als ik pauzes wil tijdens mijn film, schaf ik mij wel een tv-toestel aan. Ik weet dat jullie stiekem hopen mij een te dure en te waterige frisdrank te verkopen of een grote zak popcorn of een duur ijsje. Geef het op, het zal toch niet lukken.

Missing

Een paar gloednieuwe schoenen. Nog maar twee keer gedragen. Mooie blinkende schoenen variërend van grijs aan de vierkante tip naar zwart aan de hak. Geen soldenkoopje, maar nieuwe collectie. :-( Spoorloos verdwenen. Voor het laatst gesignaleerd in een appartement in Leuven. Tips zijn welkom. De eerlijke vinder krijgt een beloning.

Moe

Maar erg tevreden. Ik vond het een bijzonder geslaagde Marktrock. Vrijdag kwam het allemaal wat traag op gang, maar eens CPeX op het podium stond, schoot het festival in een tweede versnelling. Ik ben ongelooflijk tevreden dat ik twee van mijn favoriete nummers: ‘One way’ van the Levellers en ‘Nobody’s wife’ van Anouk (oh my god, what was she wearing?) live heb kunnen horen. Jammer van die gigantische plensbui tijdens the Levellers. Gelukkig konden we schuilen in het Marktrockcafé.

Ik ben ook supertevreden dat ik met de nieuwe zoomlens enkele zeer geslaagde foto’s van de artiesten heb kunnen nemen. Respect voor concertfotografen, dat lijkt mij geen gemakkelijke discipline. Al zal het waarschijnlijk iets comfortabeler fotograferen zijn vanuit de frontstage dan van tussen het publiek (tijdens Anouk werd ik bijna geplet).