Middernachtskinderen

Het boek van Salman Rushdie is ondertussen al een tijdje uit, maar ik ben er nog niet toe gekomen een korte bespreking te schrijven.

Wat een geweldig boek! Het magisch-realisme moet zowat mijn favoriete stroming in de literatuur zijn. Het boek leest als een trein en je slaat bladzijde na bladzijde om om het vervolg te weten te kopen. Telkens wanneer mijn treinrit gedaan was, had ik moeite met het weg te leggen. De verhalen van Saleem, de hoofdfiguur met de grote neus zijn ongeloofwaardig, maar worden met zo’n enthousiasme verteld dat je ze gewoon wíl geloven. Saleems verhaal steunt op zijn (vermeende) verbondenheid met de geschiedenis van India en Pakistan, twee landen die ontstonden op hetzelfde tijdstip dat hij geboren werd. Twee landen die verbonden, maar toch zeer verschillend zijn en waartussen nog regelmatig conflicten zijn (Kashmir, iemand?).

Tijdens het lezen van dit boek heb ik ook beseft hoe bitter weinig ik van India en Pakistan weet. Een heel subcontinent met een gigantische populatie en mijn kennis beperkt zich tot enkele romans die ik gelezen heb uit de tijd dat de Engelsen er nog de plak zwaaiden. Ik heb van de gelegenheid gebruik gemaakt om wat bij te lezen over mevrouw Indira Ghandi en haar politieke dynastie. Ik begrijp volkomen waarom ze na dit boek Rushdie een proces aandeed wegens smaad. Het beeld dat van de Zwarte Weduwe geschetst wordt, is allesbehalve fraai.

Ik kan alleen maar met lovende woorden over dit boek praten. Een pareltje dat ik zal koesteren in mijn boekenkast. Maar je hoeft me niet op mijn woord te geloven, lees het gewoon zelf. 😉

Girl Geek Dinner in Wijgmaal

Veel volk, gisteren in de Remy-toren in Wijgmaal. En iedereen was supervroeg. Ik vermoed dat het genereuze aanbod van een hele hoop Billy vouchers daar voor iets tussen zat. Ik zag de eurotekens in de ogen van sommige mensen blinken. 😉

Ik vond het alvast een geweldig goed idee om deze Girl Geek Dinner in de buurt van Leuven te houden. Het uitzicht vanaf de Remy-toren was, zoals aangekondigd, de moeite. Alleen jammer van de lelijke met beton volgegoten terreinen vlakbij de toren, maar goed, als je de blik een beetje verder wierp, had je daar geen last van. Wijgmaal is ook lekker dichtbij voor ons, Leuvenaars. Daardoor waren wij natuurlijk mooi op tijd om onze voucher in ontvangst te nemen. Laat het ons erop houden dat het een zeer profijtelijke avond was voor mijn vriend en mezelf. Twee bonnen met een aanzienlijk bedrag erop, gratis drank en gratis eten (heel lekker trouwens: je had de keuze uit wok met kip, wok met scampi en pizza). Dit in combinatie met interessante mensen om mee te babbelen. Ik kijk al uit naar de volgende Girl Geek Dinner. 😉

Oja, er werden twee presentaties gegeven die de nadruk legden op de verschillen tussen mannen en vrouwen op het gebied van shoppen. Tja, dat er verschillen zijn, zal iedereen wel weten. Ik vond het allemaal een beetje clichématig voorgesteld, maar clichés zijn nu eenmaal clichés omdat ze een zekere waarheid inhouden. Tip voor de Insites-jongen: maak in het vervolg de tekst op je slides ongeveer tien keer groter, misschien kan ik ze dan lezen. Enne, cijfertjes jagen mij heus geen schrik aan, hoor. Het verhaal van de meisjes van Muse Communication vond ik beter gebracht, vooral de non-verbale communicatie was super. En ik kon de slides lezen. De essentie van de boodschap die ik onthouden heb: mannen zijn competitieve jagers, vrouwen praatgrage verzamelaars. We hebben dus nog verrassend veel eigenschappen gemeen met onze voorouders uit de oertijd. 😉

Prijs voor het leukste verhaal van de avond gaat naar Courtney, die net de dag ervoor verrast werd door haar vriend in Parijs met een mooie verlovingsring. Congratulations! Ik sprak nog met hopen andere mensen, waaronder Saar, Tante Annie, Tantieris, Lama (zoals steeds weer een bron van wijsheid), Kato, Kathleen, Steven, Antoon, Greet, Janne, Inge, Bruno, Peter, Clo, Paul, Filip, Bart, Thomas,  Matthias, vuur, Joke, Vincent, Lucie, Elise en naar goeie gewoonte zal ik er weer een hoop vergeten zijn.

Nadeel aan de voor de rest prachtige locatie: het achtergrondlawaai werd erg versterkt, waardoor ik soms moeite had mijn gesprekspartners te verstaan en er enkele communicatieve misverstanden ontstonden. Of zou het toch aan mijn gehoor liggen dat begint achteruit te gaan?

Vrijgezellen: de mannelijke versie

Terwijl de vrouwen het braafjes hielden op een (ultrakort) spelletje met de Wii, gingen de heren in kwestie voor paintball. Paintball is een spel dat me vanop een afstand wel leuk lijkt (jui, schieten op elkaar!), maar waarvan ik weet dat ik er mij beter niet aan waag, wil ik niet bont en blauw zijn de weken nadien.

Het paintballgedeelte verliep redelijk kalmpjes, want mijn spion ter plekke heeft er niet veel over verteld. Na het painballen zouden de heren een pizza eten op ons appartement en de bruidegom wat opdrachtjes laten uitvoeren. Tot zover liep alles goed. Eerste kink in de kabel: ergens in de namiddag zijn de heren shotjes wodka en andere sterke drank beginnen drinken. Eerste slachtoffer gemeld via sms om 18.20u, ik citeer: “Er heeft er al ene gekotst.” Eerst dacht ik dat mijn vriendje me voor de gek aan het houden was. Niet dat ik opkijk van kotsende zatte venten, maar om 18.20u, dat was toch wel heel vroeg. De foto’s die ik de dag erna te zien kreeg, maakten echter heel duidelijk dat het géén grap was.

Wat doen zatte venten met een nóg zattere vent? In bad zetten (in mijn mooie, pas gepoetste badkamer) en met koud water afspoelen. Ijsblokjes kwamen er ook aan te pas, zo heb ik gehoord. Ook hier is fotografisch bewijs van. Onze collectie potentiële chantagefoto’s is sinds dit weekend flink aangegroeid. 😉 Daarna hebben ze hem zijn roes laten uitslapen op ons bed (gelukkig niet op míjn kant en het eerste wat ik zondag gedaan heb, is de lakens verversen).

Wat volgde was meer drank en meer zattigheid, maar gelukkig bleef het kotsen beperkt tot dit ene geval en was het mooi in een emmer (een mens moet vooruitziend zijn). Na een drietal uur was de zieke trouwens al genoeg gerecupereerd om weer meer te doen met de rest. Tijdens het spelevechten met de bruidegom, speelde één van de gasten het echter klaar om zijn zwakke, pas geopereerde pols te blesseren. Het deed blijkbaar stevig pijn. Genoeg pijn om mijn vriend en zijn neef, die kinesist is, te laten beslissen om naar spoed te gaan.

Een kleine delegatie van drie man ging dus naar spoedgevallen, de rest ging naar de Oude Markt. Men vertelt mij dat de bruidegom in spé zo ver heen was dat hij niet eens besefte dat zijn clubje drie man minder telde. In het ziekenhuis werden ondertussen platen genomen van de gekwetste arm. En ja, er zou een klein barstje in zitten. De arm in het gips en na een uur of zo konden de drie ontsnapten de rest weer vervoegen. Een arm in het gips is geen reden om niet verder te feesten, dus kreeg de gekwetste meteen een pint toegestopt. Achja, al die alcohol verdooft de pijn, he?

Verder zijn er nog hilarische filmpjes en foto’s van vrouwen die er een sadistisch genoegen in schepten, de benen en de borstkas van de toekomstige bruidegom te ontharen. De bruidegom in kwestie was verkleed als wielrenner, vandaar. Echt de blik in de ogen van die dames, duivels gewoon. De bruidegom heeft met zijn bmx’je ook nog een race gewonnen tegen een andere als wielrenner verklede vrijgezel op een damesfiets. Met zijn tweeën raceten ze de Collegeberg op. Tja, dan ben je met die kleine wieltjes natuurlijk serieus in het voordeel. Na de race was de bruidegom wel even buiten strijd. 😉

Ik vermoed dat de mensen die zaterdagavond een terrasje op de Oude Markt deden veel gratis entertainment erbij kregen. Ik heb mij alvast een breuk gelachen met de foto’s en de filmpjes.

Twijfel

Een tijdje geleden had ik het voor mezelf uitgemaakt: het schooljaar 2008-2009 zou ik mij wat meer inwerken in de wereld van de fotografie. Ik fotografeer al jaren, maar neem zelden de tijd om écht na te denken over instellingen en compositie. Hierdoor stijgen mijn foto’s niet uit boven het niveau van deftige snapshots. Daar wilde ik iets aan doen en bij voorkeur onder deskundige begeleiding. Mijn voorkeur ging uit naar een CVO-cursus, omdat deze cursus maar een half jaar duurt en niet te veel uren in de week opsoupeert, waardoor de invloed op mijn toch al overvolle agenda beperkt blijft. Helaas, digitale fotografie is populair en de cursus is al een hele tijd volzet.

Een alternatief gezocht dan maar. Ook Syntra bleek opleidingen fotografie aan te bieden. Helaas valt de enige korte opleiding samen met onze reis naar Australië. Goed, dan toch maar eens gekeken wat ze bij de Academie te bieden hadden. En dat terwijl ik op voorhand gezegd had, dat ik dit zeker niet zou doen, omdat ik weet hoe intensief die opleiding is. Ok, ik heb de vorige jaren nog wat bijgestudeerd, maar ik denk dat drie dagen blokken voor een examen per jaar en wat papers schrijven niet te vergelijken valt met een opleiding van tien uur in de week plus bijkomende opdrachten.

Nu zag ik dat er sinds dit jaar een nieuwe formule aangeboden werd: een weekendcursus digitale fotografie. Een opleiding van vijf jaar van acht uur in de week en die acht uur worden enkel op de zaterdag gegeven. Ik zag het helemaal zitten. Dit zou ik gaan doen! De opleiding viel zonder problemen te combineren met mijn twee taalcursussen tijdens de week. Maar toen de inschrijvingsdatum naderde, sloeg de twijfel weer toe. Zou ik dat kunnen volhouden? Een ganse zaterdag opofferen in combinatie met een druk sociaal leven en twee talen die toch ook een zeker engagement vragen. Ik heb nu al vaak het gevoel dat ik mezelf achterna hol en het is nota bene vakantie!

Aan de andere kant is fotografie iets waar ik me meer op zou willen toeleggen, maar me inschrijven en het vervolgens niet volhouden is niet alleen een geldelijk verlies maar ook gezichtsverlies. Enfin, ik geef mezelf tot dit weekend om de knoop door te hakken en daarna zal ik er nooit meer over zeuren.

Een dubbele vrijgezellenavond

Vannacht een poging tot bijslapen gedaan, maar de gevolgen van het weekend laten zich nog steeds voelen. Al een geluk dat we deze week niet te veel gepland hebben, kan ik eindelijk wat knabbelen aan mijn gigantische foto-achterstand.

Goed, het verslagje van de vrijgezellen dus. Het kleine broertje van mijn vriend trouwt binnenkort (veel te snel, vind ik persoonlijk) en aangezien mijn vriend getuige is, was het zijn taak om de vrijgezellen te organiseren. Zelf werd ik vriendelijk uitgenodigd op de vrijgezellen van de toekomstige schoonzus. Al een geluk, want ons appartement was het hoofdkwartier voor de liederlijke uitspattingen van de mannen.

En zo trok ik zaterdagnamiddag richting Bouwel, een boerengat ergens in de Kempen. Niet evident om daar met het openbaar vervoer te geraken, ondervond ik al snel. Anderhalf uur zou ik onderweg zijn naar het station van Bouwel. Van die anderhalf uur zou ik een dik half uur moeten doorbrengen in het station van Lier. Nuja, ik reis altijd met een boek in de bagage, dus heel erg vond ik dat niet. En de zon scheen.

Uiteindelijk deed ik geen anderhalf uur over mijn reis, maar tweeënhalf uur. Hoe dat kwam?  Ik slaagde erin na mijn overstap in Lier de foute trein te nemen, niet de trein richting Turnhout, maar de trein richting Leuven (juist; de richting waarvan ik kwam). Beide treinen kwamen aan op hetzelfde spoor. Die naar Leuven om 16 na het uur, die naar Bouwel om 20 na het uur. Helaas had de trein naar Leuven wat vertraging en omdat ik aan het lezen was, heb ik niet goed opgelet.

Scenario: er komt een trein aan op het spoor dat je verwacht op het uur dat je verwacht. Er wordt niet afgeroepen welke trein het is en op de sporen is ook geen signalisatie die aangeeft over welke trein het gaat. Je stapt op de trein, maar begint achterdochtig te worden op het moment dat je een paar stations ziet voorbijkomen die je je nog herinnert van de heenrit. Je klampt een conducteur aan met de vraag of dit de juiste trein is. Je vermoeden wordt bevestigd: je zit op de trein naar Leuven. Je vloekt eens hard, stapt af in Heist-op-den-Berg. Belt naar het thuisfront om te informeren wat je opties zijn en belt vervolgens naar de zus van je vriend die je normaal in Bouwel zou komen ophalen.

Beetje gevloekt, een trein terug richting Lier genomen en dan daar op een marginaal terrasje bij een frituur een flesje water gedronken om wat te bekomen. Gelukkig was de zus van mijn vriend zo vriendelijk om mij in Lier te komen ophalen. Uiteindelijk waren we drie kwartier te laat op de afspraak. De rest van de dames hadden hun uitrusting (alle dames met duivelshorentjes en een staf met een hartje en de bruid in het wit met een sluier, hoe origineel!) al gekregen en de eerste opdracht was net gestart. Zo erg was het dus niet, maar ik vond het toch een beetje vervelend.

Dat het mijn dagje echt niet was, bleek tijdens de cocktailworkshop. Ik zweer dat ik nog maar één cocktail op had toen ik door mijn onoplettendheid knal tegen de terrasdeur liep, die (dat zweer ik ook) even voordien nog open stond. Gevolg: een plek op de ruit, een gebroken glas en gekwetste trots. Enfin ja, scherven brengen geluk, dus hopelijk was dit een goed voorteken voor de toekomstige bruid en bruidegom. En toen ik naderhand de uitspattingen van de heren te horen kreeg, leek mijn kleine akkefietje opeens maar een detail.

Wat deden we de rest van de avond nog? We speelden drie seconden op de Wii, gingen naar ‘t stad, lieten de bruid daar nog wat dingen verkopen om de pot te spijzen, spotten een BV-in-wording die een programma zou gaan presenteren waar ik nog nooit van gehoord had en trokken voor een dansje naar Café Local. Het was allemaal wel ok, maar geweldig goed geamuseerd heb ik me niet. Het klikte niet zo tussen mij en de dames in het gezelschap. Met de bruid in spé heb ik heel weinig gemeen. Zo weinig dat het lijkt alsof we op andere planeten wonen. Onze gesprekken blijven beperkt tot het uitwisselen van algemeenheden over het weer en het werk. En met de aanwezige vriendinnen was het ook van dat. Gelukkig was er de zus van mijn vriend, waar ik wel heel goed mee overweg kan. Achja, het kan niet met iedereen even goed klikken en de bruid vond het allemaal heel leuk, dat is het voornaamste.

Ik merk dat dit berichtje al langer geworden is dan verwacht. Het verhaal van de heren bewaar ik voor morgen. Ik moet zeggen dat hun avond iets avontuurlijker verliep dan die van ons, dus kom zeker terug om te lezen. 😉