Candid camera

Toen ik deze middag op weg naar een broodje langs de Koninginnegalerij kwam, waren de grote camera’s mij al opgevallen. Ik vond het een beetje vreemd dat beide camera’s met een zwarte doek afgedekt waren, maar mijn hongerige maag verhinderde mij verder onderzoek in te stellen.

Op de terugtocht merkte ik een vreemd figuur met rode roos op die zich verdacht gedroeg in de buurt van de camera’s. Ik dacht eerst aan de opnames voor een film en stopte even om te kijken of ze een scène zouden opnemen.  Toen de vreemde figuur afstapte op een willekeurige mevrouw om haar de roos aan te bieden, viel mijn frank euro. Een opname voor een verborgen camera programma! Al vond ik persoonlijk de camera’s in kwestie heel duidelijk zichtbaar, toch leken de meeste vrouwen die met een knieval een roos aangeboden kregen, deze niet op te merken.

Het was trouwens erg duidelijk wie, naast de regisseur die continu in een microfoontje stond te babbelen, de belangrijkste persoon was: de gladde kerel die de dames in kwestie hun handtekening moest ontfutselen om toestemming te geven voor het uitzenden van de opname. 😉

Grappigste moment: een vrouw die samen met haar partner door de Koninginnegalerij slenterde en na een beetje aandringen de roos aanneemt, waarop de vreemde figuurt haar hand vastpakt, zich tussen haar en haar man plaatst en ze gezellig met zijn drietjes verder wandelen. En ja, ze gaven allebei hun toestemming om het fragment uit te zenden.

Gastbijdrage van Lime

Dames en heren, met plezier presenteer ik jullie de allereerste gastbijdrage ooit op yab.be. Mejuffrouw Lime schreef een stukje dat mij een beetje aan het blozen bracht. Bij deze wil ik toch benadrukken ik er heus niet altijd goedgezind en uitgeslapen uitzie. Je moest mij hier nu eens zien zitten na een slechte en te korte nacht. 😉

Van sommige mensen vermoed ik dat hun dagen 30 uur tellen ipv 24. Ze lijken zoveel klaar te kunnen spelen op zo’n korte tijd, dat ze wel ergens extra tijd gevonden moeten hebben. Ikzelf heb die plek waar ze tijd uitdelen nog steeds niet gevonden, ook al ben ik er nu al jaren naarstig naar op zoek. Telkens ik hen vraag of hun dagen inderdaad langer duren dan de mijne, lachen ze en zeggen ze dat ook hun dagen maar 24 uren tellen. Ze liegen. Ze liegen, zeg ik u.

Zo had je mijn begeleidster van mijn thesis. Lange dagen in het labo werken, artikels schrijven, artikels lezen, artikels reviewen. Naar Amerika, ondertussen thesissen lezen en verbeteren. Een man onderhouden, twee zonen en een huis renoveren. En daarbovenop er altijd tiptop in orde uitzien. Ik begreep er niets van, hoe ze dat kon klaarspelen. Meermaals heb ik haar gevraagd hoé ze dat juist deed. Maar ze wist het zelf niet.

Een tijdje geleden heb ik weer zo iemand leren kennen. Y.A.B. Onze eigenste yab. Een blog bijhouden. Nog wat andere sites bijhouden. Elke dag met de trein naar haar werk. Werken. Een vriendje onderhouden. Japans. Russisch. Squashen. Blogmeetings organiseren. Een enorme vriendenkring. En er altijd goed, opgewekt en uitgeslapen uitzien! Wederom vroeg ik ook deze dame waar ze in godsnaam haar tijd vandaan haalde. “Mijn dagen tellen ook maar 24 uur hoor”, lachte ze.
Ik geloofde haar niet. Vroeg met wat ze zich nog zoal bezig hield. En toen daar het volgende uitkwam

“Eigenlijk zit ik ook in mijn laatste jaar rechten.”

toen viel ik van mijn stoel.

Lime gooit het stokje verder naar vollepetrol en naar Kathleen.

Leuven weigert milieuvergunning Philip Morris

Uit de Standaard:

Het Leuvense schepencollege heeft om ethische redenen geweigerd het Philip Morris Research Laboratorium een milieuvergunning toe te kennen om uit te breiden. Dat meldt de Anti Dierproeven Coalitie die al sinds oktober vorig jaar maandelijks actie voert voor de poorten van het bedrijf. De weigering wordt bevestigd door schepen van ruimtelijke ordening Karin Brouwers (CD&V). De beslissing van het schepencollege dateert al van drie weken terug.

Hoewel ik helemaal niet tegen dierproeven in het algemeen ben, vind ik het idee dat dieren gedwongen worden om te roken verwerpelijk. Deze beslissing van ons schepencollege is al een stap in de goede richting. Hopelijk wordt dit labo binnenkort definitief gesloten.

Een dagje in de zon

En deugd dat het heeft gedaan. Al heb ik mij, toen het iets te warm werd, toch maar wijselijk teruggetrokken onder de parasol van vrienden L en E. Mijn vriendje moest natuurlijk weer de stoere uithangen, waardoor hij nu een mooi rood kleurtje heeft. Sexy!

Het werd een luie namiddag. Fijn gepraat met L en E. Gespeeld met trotse grote zus M. Gezien dat pluimgewichtje het al bij al nog niet zo slecht doet. Bewonderend gekeken naar baby N (die een beetje last had van vroegtijdige pubertijd door de hormonen in de moedermelk). Ik heb hem zelfs een flesje mogen geven. Al moet ik zeggen dat daar bij die kleine baby’tjes niet zoveel aan is. Gewoon het flesje op z’n kop houden en wachten tot het ding leeg is. Easy. Al vond ik het aspect “teruggeven” (wat klinkt dat altruïstisch) iets minder.

We kregen een typisch Limburgse specialiteit te eten: moppentaart. Hoewel ik zelf ook Limburgse roots heb, was dit soort taart mij tot op heden onbekend. Lekker was het alleszins. Ik vermoed trouwens dat moppentaart niet de correct benaming is voor dit soort taart. Dus als iemand de juiste naam kent, u bent zeer welkom deze achter te laten in de commentaren. Ter illustratie een klein fotootje van de taart in kwestie. Het is mij alvast duidelijk hoe deze taart aan haar naam komt.

Merde

Dat en nog een paar andere Franstalige scheldwoorden kwamen uit de mond van de twee werkmannen die onze inbouwkast aan het monteren waren, toen ze merkten dat de kast net een tikkeltje te groot was en daardoor niet in de opening paste. Om te ontstressen zijn ze dan even een sigaretje gaan roken op het terras. En tadaa, na wat plaksel van het plafond geschraapt te hebben, paste de kast perfect.

“Tout va mieux avec une cigarette, madame.” Ik heb maar wijselijk gezwegen, blij dat de kast gemonteerd was. 😉