Woensdag waren we op bezoek bij een vriend in het Mechelse. Vier jaar geleden kocht hij zijn huisje. En in de daaropvolgende jaren heeft hij enkel de muren laten staan. Alles vervangen: gas, elektriciteit, waterleiding, de vloeren, de keuken, de badkamer, de ramen, de voordeur. The works. En hij dat (bijna) allemaal zelf gedaan. Twee jaar sparen en vervolgens twee jaar elk vrij moment in zijn huis gestoken. Chapeau, zeg ik dan, ik zou het niet kunnen. Het zag er trouwens piekfijn uit, zijn huis. Hij mag er terecht trots op zijn. En nu ging hij toch wat vakantie nemen. Groot gelijk!
Een klein maar fijn verjaardagsfeestje
Gisteren zijn we ter gelegenheid van de verjaardag van mijn vriendje gaan dineren in restaurant Trente. Omdat het een speciale dag was, kozen we voor de vijfgangenmenu met aangepaste wijnen. Ik ga hier geen poging doen om al de gangen te beschrijven, maar laat me jullie vertellen dat elke gang weer een kunststukje op zichzelf was en de ene wijn al tongstrelender dan de andere. We kregen bij elke gang een zeer professionele uitleg over de afkomst van de wijn, het soort druiven en het productieproces. Misschien moet ik toch eens werk maken van dat reeds lang geleden uitgesproken voornemen om een wijnproefcursus te volgen. ‘k Zal eens wat tijd moeten vrijmaken in mijn agenda.
Van het etentje onthoud ik vooral het supermalse konijn, het hapje met oester, viseieren, appel en appelmoes, de komkommer met yoghurt en wasabi, de zachte oosterse garnalen op een stokje en de eend met sinaasappel, koffie en zoethout (nooit gedacht dat ik dat lekker zou vinden). Het was exquis. Het was een beetje decadent. En het was vooral heel erg gezellig om met zijn tweetjes van het eten en elkaar te genieten.
Help Pelle en zijn vrienden!
Verspreid dit bericht en breng al je oude kleren naar een kringloopcentrum in de buurt. ‘t Is voor het goede doel, mensen!
Gelukkige verjaardag, schatje!
Vandaag wordt de belangrijkste man in mijn leven een jaartje ouder. Niet dat het hem is aan te zien. Hij ziet er nog altijd even knap uit (misschien zelfs nog knapper) dan op de dag dat ik hem leerde kennen en da’s ondertussen al zo’n elf jaar geleden. Het duurde daarna nog wel enkele jaren voordat ik door had wat voor een ongelooflijk goeie catch ik aan hem zou hebben. Soms ben ik nogal traag in dat soort zaken. 😉
Tien redenen waarom hij voor mij het Beste Vriendje van de Hele Wereld is:
- Hij is geweldig goed in bed.
- Hij is de eerste man die effectief moeite heeft gedaan om te begrijpen hoe ik in mekaar zit.
- Hij maakt me aan het lachen als ik een klaagbui heb.
- Hij stimuleert me om nieuwe dingen te doen en zo mijn grenzen te verleggen.
- Hij is even dol op reizen als ikzelf.
- Hij is ongelooflijk sexy en heeft de meest prachtige groene ogen die ik ooit gezien heb.
- Hij bezit bergen geduld.
- Hij komt me ‘s avonds ophalen als ik naar een feestje ben geweest aan de andere kant van ‘t land.
- Hij houdt net als ik van het goede leven.
- Hij is mijn rots in de branding.
Schatje, ik zie je graag.
Stinkmobiel
En we hebben alweer een nieuwe wagen. Da’s de vierde al op één maand tijd. Mijn vriend is vorige week de huurwagen gaan inruilen voor een “aanloopwagen” (whatever that may be) van de leasingmaatschappij. En jawel, ‘t is weer een stinkmobiel. 
Bah, bah, bah. Nog een paar weekjes wachten en zoveel mogelijk met de raampjes open rijden en dan hebben we hopelijk onze definitieve nieuwe wagen.
De verborgen geschiedenis
De verborgen geschiedenis van Donna Tartt was één van mijn kerstcadeautjes. Ik gaf het boek zelf een twaalftal jaar geleden cadeau aan een vriendin voor haar verjaardag. Nadat de vriendin in kwestie het boek uit had, leende ik het van haar om het zelf te lezen. (Vandaar dat ik altijd cadeaus geef die ik zelf ook graag zou krijgen. Mensen die veel pralines en cadeaubonnen van mij krijgen, hebben opeens een aha-erlebnis.)
Ik herinnerde mij na al die jaren niet veel meer van het plot. Enkel dat één van de vrienden uit het vriendenclubje vermoord wordt door zijn eigen vrienden na een dramatische gebeurtenis. De moord wordt al op de eerste pagina van het boek uit de doeken gedaan, dus ik verklap hier geen groot geheim aan de mensen die het nog niet gelezen hebben. Wat ik mij wel nog levendig herinnerde, was de roes die het boek opwekte: de ademloze snelheid waarmee ik het boek zovele jaren geleden verslonden had.
Nu was de grootste vraag of “De verborgen geschiedenis” nog steeds dezelfde uitwerking op mij zou hebben. En jawel hoor, het boek slorpte me vanaf pagina tien weer helemaal op. Decadentie en immoraliteit kunnen erg bekoorlijk zijn. De zeshonderd pagina’s waren uit in een zucht. Schitterend boek, fantastische schrijfster.
Eindelijk!
Zijn we in de Japanse les begonnen aan het katakana-schrift. Het werd tijd, want in de korte dialoogjes die we nu al kunnen lezen komen heel veel leenwoorden voor en dat letter per letter opzoeken begon mij een beetje tegen te steken.
Things we lost in the fire
Door al de blogdrink-heisa is het er nog niet van gekomen een stukje te schrijven over de mooie film die we op uitnodiging van één van mijn favoriete IT-bedrijven helemaal gratis zagen. “Things we lost in the fire” is een film over verdriet, verlies, verslaving en verwerking. Een ontroerende film die je ondanks een wat traag begin (mede veroorzaakt door het heen en terug springen in de tijd waardoor de beginscènes wat verwarrend overkomen) bij de keel grijpt. Schitterende vertolkingen van Hale Berry (geweldig mooie vrouw) en vooral van Benicio del Toro, met zijn karakterkop uitermate geschikt om de rol van hopeloze verslaafde te spelen. Ik hield ook erg van het einde dat geen cliché happy end was. Het leven gaat nu eenmaal verder en ondanks de tegenslagen die we te verwerken krijgen, moeten we er het beste van maken.
Gelukkig was er na de film een receptie om het zware thema van rouw en verlies (maar ook hoop) door te spoelen met de nodige alcohol. De receptie was, net als vorig jaar, tiptop in orde. Lekker schuimwijn, lekkere hapjes en de meest sexy kerel van de avond aan mijn zijde. Kijk, het is echt niet zo moeilijk om mij tevreden te houden. 😉
PS: Oh my god, they killed Mulder!
Conflictsituaties
Bah, het eerste conflict hier binnen het gebouw is een feit. Een conflict over dubbel parkeren in de garages. Staan de huurders deze avond voor de deur en blabla en boehoe en het was hen beloofd dat dat mocht. En ik: “Neen, dat mag niet. Een verhuurder kan jullie geen beloftes doen met betrekking tot de algemene delen. Zulke dingen dienen altijd in de algemene vergadering beslist te worden.” Pffft, en dan te bedenken dat wij niet eens een garage hier in dit gebouw hebben. Tot zover mijn rustige zondagavond.
Woehoe!
Binnenkort weer een trouwfeest! Ik heb er zin in!