De kaarsjes zijn aangestoken, de tafel is gedekt, de oven voorverwarmd. Nu is het alleen nog wachten op de gasten. En dan: party time!
Mijn nieuwe haar
Ik haat het echt. Het is veel en veel te kort. De laatste keer dat ik nog zo’n kort haar had, moet in de derde kleuterklas geweest zijn. Toen het pas gekapt en mooi gebrusht was viel het nog mee. Maar nu ik het zelf gewassen heb, trekt het op niets meer. Als ik het in een staartje doe, heb ik een miezerig muizenstaartje van ocharme tien centimeter. Mijn goede voornemen voor 2008: kappers als de pest vermijden.
Rotterdam / Den Haag
Gisteren een uitstapje gemaakt naar onze sympathieke noorderburen om aldaar onze sympathieke uitgeweken vrienden te bezoeken die onlangs hun gezin uitgebreid hebben met een prachtige dochter. Omdat over en weer rijden naar Den Haag voor het avondeten er toch een beetje over is, plakten we een uitstapje naar Rotterdam aan ons bezoekje. Heel veel van Rotterdam hebben we niet gezien, omdat we ‘s ochtends niet vroeg genoeg uit ons bed raakten, maar toch een kleine impressie:
Grappig feit van de dag: dat we van een onvervalste inwoner van Waasmunster een pak Belgische pralines kochten op de markt in Rotterdam omdat we onze pralines thuis vergeten waren.
En de dochter van onze vrienden was een schatje. Amper gehoord en alleen wakker worden voor de voedingen. Een modelbaby.
Kerstcadeautjes!
Vandaag hebben ik en mijn houten kop kerst gevierd bij de familie van mijn vriend. Gezellig samen rond de tafel, babbelen, lekker eten en braafjes water drinken om mijn houten kop te sussen. 😉 En een kerstfeest is natuurlijk niet volledig zonder cadeautjes!
De oogst van vanavond:
‘k Moet er misschien bij zeggen dat ik “De naam van de roos” en “De verborgen geschiedenis” al gelezen heb, maar ik wilde beide boeken graag toevoegen aan mijn (nog zeer bescheiden) bibliotheek. Mijn vriend kreeg sokken, sexy boxershorts en een bongobon. Cadeautjes waar ik ook plezier aan kan beleven (ok, aan de sokken niet echt).
Kerstdiner in het Munthuis
Gisteren ben ik uitgebreid gaan dineren ter ere van kerstmis (elk excuus is goed) samen met de mensen van mijn irc-kanaal (jaja, in tijden van MSN en andere brol zijn er nog wel degelijk mensen die deze voorhistorische communicatiemethode gebruiken). We waren met een plezante bende van 14 personen. Normaalgezien zou ik gereserveerd hebben in de Earthshake, maar nu de uitbaters de deuren definitief gesloten hebben, moest ik op zoek naar een alternatief. Ik herinnerde me dat ik een tijd geleden erg lekker gegeten had in het Munthuis. Ik reserveerd via hun website en wachtte vol spanning op antwoord. Na drie dagen wachten, heb ik toch maar gebeld. Toch handig zo’n reservatieformulier, vooral als niemand de gemaakte reservaties opvolgt. 😉 In de horeca is web 2.0 nog erg veraf. 😉
Verder totaal geen klagen van het Munthuis. Ik kreeg snel drie menuvoorstellen in mijn mailbox. Het aanbod was gevarieerd genoeg om ook de moeilijke eters onder ons tevreden te stellen. Ik vond het moeilijk een keuze te maken omdat de voorstellen mij allemaal overheerlijk in de oren klonken. Ik hakte de knoop door en koos voor carpaccio van runds met vanilleolie, slaatje met pijnboompitten en zongedroogde tomaat als voorgerecht, gegrilde zwaardvis met rozemarijnaardappeltjes, gegrilde provençaalse groenten en coulis van rode paprika’s als hoofdgerecht en moëlleux van bittere chocolade met gekarameliseerde ananas, mousse van witte chocolade en chocoladesorbet. En ja, het smaakte even lekker als het klinkt.
In het restaurant hadden we het zaaltje op de bovenste verdieping voor ons alleen. Schitterend. We zaten vlakbij de keuken en het toilet (wat belangrijk is voor mensen met een kleine blaas als ikzelf). We werden in de watten gelegd door onze eigen persoonlijk Olivier, een lieve bescheiden jongen die ons van drank en spijzen voorzag. Het allerleukste aan het zaaltje was de gigantische openhaard. Om helemaal in de kerststemming te komen. De tafels waren geschikt in een vierkant waardoor iedereen met elkaar kon converseren. Ik klink waarschijnlijk als een promotiecampagne voor het Munthuis, maar ik overdrijf niet, alles was werkelijk tot in de puntjes verzorgd.
Na het eten besloten we nog een afzakkertje te nemen op ons appartement. En eentje is geentje en toen zijn we beginnen weerwolven en toen dacht ik dat het een goed idee was om cocktails te mengen. Hoe later op de avond hoe vrolijker, alleen schoot ik er mijn nuchterheid bij in. Als ik wat drank op heb, kan ik blijven doorgaan. Het was vier uur toen de laatste gasten naar huis gingen en we het onvoorziene, maar daarom des te leukere, feestje afsloten.
En nu heb ik een beetje een houten kop…
Total make-over
Jaja, naar de kapper gaan is heel de rage tegenwoordig in blogland. Dus konden yab en vriend niet achterblijven. Voor mijn vriend was het een extra spannend bezoekje. Na meer dan tien jaar de kapper gemeden te hebben als de pest, werden schaar en trimmer bovengehaald voor een totaal nieuwe look. Ik denk dat er veel mensen zullen opkijken als ze hem de eerste keer met zijn nieuwe haar zien.
Om hem niet alleen onder de schaar te laten gaan, ging ik mee. De kapster viel naar mijn mening iets té enthousiast aan op mijn haar. Ik wilde het korter, maar nu ook weer niet zó kort. Nuja, mijn haar groeit snel, een paar maanden sparen en je ziet er niets meer van.
Het eindresultaat:
Nog een geluk
Dat we de tafel die vlak onder het kersverse gat stond en die normaal tsjokvol drank en glaswerk staat, leeggemaakt hadden om onze drankvoorraad voor Nieuwjaar te inventariseren.
Een mens vraagt zich af of er in de bouw werkelijk alleen maar idioten werken. Een waar zitten die werfopzichters?
Goeiemorgen
NOT.
Liggen we deze ochtend zalig onwetend in ons bed, worden we opeens ruw wakker gemaakt door het geluid van een boor, zo luid dat het wel leek alsof ze bij ons in de slaapkamer stonden te boren. Enige irritatie was ons deel, maar we trokken het kussen over ons hoofd en probeerden opnieuw de slaap te vatten. Wat niet lukte, dus stond ik maar op. Ik was nog geen vijf minuten uit bed of er werd luid op de deur gebonkt. Een bang voorgevoel overviel mij. Het gebons klonk dringend en voorspelde niet veel goeds.
En ja, nadat ik (in pyama, met mijn dikke confituurpotbrillenglazen op mijn neus en mijn haar nog helemaal in de war) de deur had open gedaan, stonden er twee werkmensen voor de deur. “Jah, euh mevrouw, wij denken dat we door uw muur geboord hebben.” Ikke: “Wablieft?””Ja, we dachten dat we dat toch beter kwamen zeggen.” Ik spoed mij naar de muur die al zoveel te verduren gehad heeft, de enige muur die ons nog scheidt van de buitenwereld en ja, er is een groot gat in ons pleisterwerk en een prachtig rond gat waardoor ik de blauwe lucht kan zien.
Reactie van de werkmensen: “Och, ‘t is maar een klein gaatje. Dat valt nog mee. Ja, kijk, we waren bezig met het bevestigen van een plastic afdeklaag om de binnenmuur tegen vocht te beschermen.” Zenuwachtig lachje. Ik kon er alleszins niet mee lachen. Mijn vriend (die nog poedelnaakt was op het moment dat de heren kwamen aankloppen) had ondertussen ergens wat kleren bijeengescharreld en kwam erbij staan. Mijn vriend kende de werkmensen nog van de opruimingswerken vlak na de instorting, maar echt hartelijk was het weerzien niet.
Wat doe je op zo’n moment? Ik had veel zin om de heren uit te kafferen. De zoveelste stommiteit op een rij. Wanneer eindigt het? Maar goed, dat zou ons niet veel verder gebracht hebben. We hebben onze gegevens opgegeven om door te geven aan de verzekering en nu maar hopen dat het euvel zo snel mogelijk hersteld wordt.
Ter uwer vermaak, een foto van het gat:
Prettige feesten, of zoiets.
Bhutto vermoord
Net terug van een dagje relaxen in naakte toestand en wat lees ik her en der? Benazir Bhutto is niet meer. Een trieste dag voor Pakistan. De democratie aldaar krijgt rake klappen.
Een stokje
Van Goya dan nog wel. Allez kom, ‘t is lang geleden en ik wil jullie niet al te zeer vervelen met verhalen over mijn seksleven, want buiten dat gebeurt er hier momenteel niet zoveel spannends. 😛
3 bands en/of artiesten die je dit jaar hebt leren kennen.
Euh wel, ik vrees dat ik qua muzieksmaak ergens ben blijven hangen in de jaren tachtig/negentig. Ik volg de muziekscène niet meer en eerlijk gezegd, voelt dat niet aan als een gemis. Maar goed, na heel lang en diep nadenken heb ik toch drie ontdekkingen kunnen opdiepen:
- Yevgueni: leren kennen op de Gentse Feesten door toedoen van een paar enthousiaste fans (Peter, Nietje en haar zus Sigrid);
- Mika: zanger van aanstekelijke melodietjes die zo fijn in je hoofd blijven hangen. Big girls, Relax: toffe, pretentieloze muziek die een beetje aanleunt bij wat de Scissor Sisters doen;
- Regina Spektor: Mooie stem, mooie dame, goede pianiste. Groot talent. Heb ik voor het eerst gehoord tijdens een aflevering van Grey’s Anatomy die ik ergens van het net geplukt had om met eigen ogen te kunnen zien what all the fuzz was about. Nu weet ik het: seks in een hospitaal. 😉
3 dingen die je hebt meegemaakt, gehoord,… en die je altijd zullen bijblijven.
- Wat ik zeker nooit meer zal vergeten is het donderend geraas in het holst van de nacht veroorzaakt door onze instortende zijmuur en de daaropvolgende uurtjes op straat in gezelschap van politie en brandweer. Zo spectaculair dat alle andere gebeurtenissen dit jaar erbij in het niet verzinken. Een gebeurtenis die ik maar één keer in mijn leven hoop mee te maken.
- De eerste nacht in ons appartementje. Na járen wachten en bergen problemen met de schurkachtige bouwfirma eindelijk verhuisd, een fantastisch moment.
- Mijn verrassingsfeestje.
3 vreselijke blunders die je sinds dit jaar op je naam hebt staan.
Wel een paar d’oh!-momenten meegemaakt, maar vreselijke blunders, neen dat niet. Of ja, toch wel één grote blunder:
- Dat ik er niet in geslaagd ben mijn diploma rechten te halen, louter en alleen omdat ik te tam was om te studeren in januari en daardoor te veel examens naar de derde zittijd in september heb moeten doorschuiven.
3 dingen die je héél stiekem ongelofelijk trots maakten.
Ik vrees dat er bijzonder weinig dingen zijn die mij ongelooflijk trots maken. Maar goed, ik doe een poging:
- Het feit dat ik zo’n geweldig fantastisch vriendje heb kunnen strikken en het bijkomende feit dat hij nog altijd niet gillend is weggelopen.
- Dat ik, op drie vakken na (zie ook de vreselijke blunders), bijna mijn tweede universitaire diploma op zak heb. Vooral omdat ik dit gepresteerd zal hebben terwijl ik voltijds werk, nog wat talen bijstudeer en er een redelijk druk sociaal leven op nahoud.
- Elke keer als iemand op het werk mij opbelt om mijn “advies” te vragen. (Ze dwalen, ze dwalen.)