Meisjes van achttien

Horen te giechelen met vriendinnen, te wenen om een gebroken hart, te lachen als dat hart weer gelijmd wordt, te dansen op hun favoriete muziek, te shoppen in de grote stad, te roddelen over die bitch op school, te twijfelen over wat ze morgen zullen aantrekken,… Meisjes van achttien horen te genieten van het leven. Zij horen niet levenloos op het koude blad van een autopsietafel te liggen. Hoe gruwelijk.

De saaiste dag van mijn leven

Of het zal toch niet veel schelen.

De dag begon met een opleiding in de voormiddag die verschrikkelijk saai was. Bij momenten zat ik me echt af te vragen wat ik daar deed. De opleiding was duidelijk gericht op IT-beginnelingen en dat ben ik toch al enkele jaren niet meer. Ondertussen weet ik echt al wel hoe zo’n webeditor werkt: bold, italic en het invoegen van links hoef je mij niet meer voor te doen. Puur tijdverlies. En nog moeten dorst lijden ook, want ze waren vergeten drank te voorzien voor de cursisten.

Maar goed, niet zo erg, want voor de namiddag stond er een (verplicht) bezoekje aan SHAPE in Mons op het programma. Ik had er echt naar uitgeleken. Leek me het ideale recept voor een boeiende namiddag. Boy, was I wrong. Mijn medestudentjes en ik werden met de ganse bus gedropt aan het SHAPE centrum en moesten vervolgens de komende drie uur in een muffe aula in jarenzeventigstijl onze broek/rok slijten. Saaie en slecht gestructureerde powerpointpresentaties gepresenteerd door een Pool en een Griek die het Engels amper machtig waren, hopen afkortingen waarmee gegoocheld werd, een uitleg over AWACS die zo saai was dat ik even vreesde dood te vallen (hoe ze erin geslaagd zijn zo’n interessant onderwerp dood te knijpen, geen flauw idee). Bij momenten kon ik mijn ogen amper open houden. Ondanks de lovenswaardige pogingen van de Griek om hier en daar een grapje in zijn voorstelling te stoppen, lachte niemand. Bijzonder pijnlijk, vooral omdat hij goed genoeg door had dat hij niemand kon boeien. ‘k Had op een gegeven moment echt medelijden met hem.

Na de saaie presentaties volgde gelukkig een iets boeiender panelgesprek. Al werd er naar mijn goesting op te veel vragen geantwoord: hier kunnen/mogen wij geen antwoord op geven. Tot mijn grote opluchtig zat er een Amerikaan in het panel die in tegenstelling tot de Griek en de Pool wél verstaanbaar was (lang leve native speakers). Ik kan me voorstellen dat Babylonische spraakverwarringen daar bij SHAPE aan de orde van de dag zijn. Even had ik gevreesd dat er totaal geen vragen uit het publiek zouden komen, maar gelukkig waren er een paar assistentjes meegereisd die goed hun best deden. Kwestie van die mannen van SHAPE niet met een al te wrange nasmaak aan ons bezoek achter te laten.

Echt een misser over de ganse lijn. Spijtig. Voor een powerpointpresentatie hoef je niet met een groep van bijna 100 studenten helemaal naar Mons af te zakken. Het bezoek was dan nog eens een half uur vroeger gedaan dan verwacht, waardoor we nog dertig minuten konden staan schilderen in het station van Zinnik. Ik zweer het jullie: in Zinnik valt totaal niets te beleven. Ik heb even een wandeling richting centrum gemaakt om de tijd te doden en het enige wat mij matig kon boeien was de Leonidaszaak.

Bah, bah, en dan te bedenken dat ik ondertussen zoveel nuttigere zaken had kunnen doen. Enfin, ik kan dan toch zeggen dat ik SHAPE bezocht heb.

Zellik versus Zinnik

Omdat ik deze namiddag in Zinnik (oftewel Soignies) moest zijn, besloot ik ‘s ochtends in het station van Brussel alvast een treinticketje voor deze bestemming te kopen. Als ik mij dan ‘s middags naar de trein moest haasten, was mijn biljet tenminste in orde. Ik naar het loket alwaar ik bijzonder duidelijk articulerend (ik denk niet dat Zinnik zo’n voor de hand liggende bestemming is) om een biljet heen en terug naar Zinnik vroeg. Toen de meneer aan het loket zei dat dit biljet mij 4.40 euro zou kosten, leek mij dit weinig, maar hey, zoveel te beter, nietwaar? Wie weet was er stond de rit Brussel-Zinnik wel in promotie vandaag.

Ik had natuurlijk beter moeten weten, want, toch een beetje achterdochtig geworden, controleerde ik een paar minuten later mijn biljet. En wat stond daarop? Jawel, Zellik ipv Zinnik. Zucht. Ik had geen tijd om terug naar het loket te gaan, dus liet ik het maar zo. Nu, ik kan deze fout natuurlijk aangeven bij de ombudsdienst, maar na aftrek van administratieve kosten, zal er van die 4.40 euro niet al te veel meer overschieten. En eerlijk, ik heb niet veel zin om een brief te schrijven en blabla voor die paar euro. Ik zal die 4.40 euro maar zien als een kleine bijdrage van mijnentwege om de werking van de NMBS te verbeteren. God weet dat het nodig is. 😉

Pijnlijk

Vlaamse jongeren negatief over gelijke rechten voor holebi’s.

Hoe denken Belgische jongeren over gelijke rechten voor holebi’s? Professor Marc Hooghe van de KU Leuven vroeg het aan 6.330 jongeren uit het vierde leerjaar in 112 middelbare scholen. De resultaten zijn onthutsend: 43,5 procent van de Vlaamse jongens en 23,5 procent van de Vlaamse meisjes neemt een negatieve houding aan tegenover holebi’s. Het opleidingsniveau van de ouders speelt helemaal geen rol. De Vlaamse moslimjongeren tonen zich nog intoleranter: zes op de tien steunen gelijke rechten voor holebi’s niet.

Komaan zeg? We leven toch niet meer in de middeleeuwen? Vanwaar komt toch die puriteinse reflex van de jeugd? Wat is er mis met twee (of drie of meer) mensen van eender welk geslacht die mekaar graag zien? Dat de oudere generatie nog de reflex heeft liefde tussen mensen van hetzelfde geslacht af te keuren, ok, daar kan ik inkomen. Maar ik dacht dat de tijden veranderd waren. Blijkbaar niet.

(Vr)eten

De laatste dagen hebben we weer overvloedig aan de feestdis gezeten. Maandagavond barbecue bij E, T en hun allerschattigste dochtertje. Experiment van de dag: groentenspiesjes op de barbecue (lekker!) en banaan en chocolade in zilverpapier (lekkerder!). De banaan veranderde door het stoven in bananenpulp en kreeg een licht alcoholisch smaakje. Een paar glaasjes wijn erbij en het feestje was compleet.

Gisteren zijn we op stap geweest met de schoonfamilie ter gelegenheid van de verjaardag van de pater familias. We begonnen de avond met een glaasje Chardonnay Meerdael (danku Bruno) op ons appartementje, om vervolgens de smaakpapillen van de jarige te testen met behulp van een blinddoek en shotjes uit onze uitgebreide drankvoorraad. Daarna ging het richting stad. De broer en zus van mijn vriendje hadden allerlei opdrachtjes verzonnen voor een (mini-)zoektocht door de stad met als eindpunt restaurant Samourai. Er werd aldaar weer met (gebakken) eieren gemeten en zelfs met zoutvaatjes (iets wat de broer van mijn vriend niet echt kon appreciëren, want hij heeft zo’n zoutvat tegen zijn kop gekregen). Het eten was naar goeie gewoonte voortreffelijk. De Japanse keuken behoort echt tot mijn favorieten: sushi, sashimi, teppanyaki, I love it all. Omdat ik maandag op de barbecue al redelijk wat glaasjes wijn achterover geslagen had, heb ik mijn alcoholinname beperkt tot één glaasje wijn. Overdaad schaadt, of zoiets. 😉

Poezelige voetjes

Lang lang geleden heb ik van mijn vriendje een cadeaubon voor een pedicure gekregen. Gisteren ben ik die bon dan eindelijk gaan incasseren. ‘t Is al een tijdje openschoenenweer, maar het kwam er maar niet van om een afspraak te maken.

Mijn eerste pedicure is voor honderd procent meegevallen. Ik vond het helemaal niet erg dat er iemand meer dan een uur met mijn voeten gespeeld heeft. Mijn voeten zijn nu helemaal klaar om hun beste teentje voor te zetten in al die open schoentjes en flipflops. :-)