Amai, die eerste werkweek is voorbij gevlogen. Toegegeven, het was een werkweek van maar vier dagen, maar amai, over een vliegende start gesproken…
Om dat te vieren bestelden mijn vriend en ik sushi bij ons favoriete sushi-restaurant Kintsugi en keken we samen op Netflix naar onze huidige favoriete reeks The Fall.
En kijk eens wat er vandaag geleverd werd!
Sushi van Kintsugi!
Oorspronkelijk zouden mijn vier Leuvense vriendinnen en ik elkaar op woensdag 8 juli zien voor een avondlijke wandeling in Wijgmaal, waarop ik de aanwezigen zou trakteren met champagne om mijn promotie te vieren. Helaas, het slechte weer (wandelen in de regen is niet tof) noopte ons tot uitstel en we prikten donderdag 16 juli als datum voor een rain check. Door de coronacrisis is het opeens een pak makkelijker geworden om een gemeenschappelijke datum te vinden voor een afspraak. Gewoon uitstellen met een weekje, zou ons met al die drukke agenda’s vóór de crisis nooit gelukt zijn…
Helaas, helaas, waar de voorspellingen voor donderdag eerst nog redelijk goed waren, verslechterden ze naarmate donderdag dichterbij kwam. Het zag ernaar uit dat de regen alweer roet in het eten zou strooien. We besloten tot donderdagmiddag te wachten en dan de knoop door te hakken op basis van het meest recente weerbericht. Helaas, die voorspellingen zagen er grauw, grijs en nat uit. Plan B dan maar, want we wilden onze date niet nog eens uitstellen. Eerst dachten we aan een werffeestje bij één van de verbouwende dames, maar dat leek ons bij nader inzien toch niet zo comfortabel. Dus stelde ik voor gastvrouw te spelen en afhaaleten te bestellen. Iemand gooide het woord ‘sushi’ in de groep en de knoop was snel doorgehakt.
Als voorbereiding op dit bezoek ging ik alle deurklinken en andere contactoppervlakken met alcoholoplossing te lijf om eventueel besmettingsgevaar te minimaliseren. Ook het toilet kreeg een grondige schoonmaakbeurt, een nieuw zeeppompje én keukenrol om het delen van één en dezelfde handdoek te vermijden. Ook de keuken voorzag ik van handzeep en alcoholgel. Alles lag er spic en span bij om mijn bezoek te ontvangen! Restte mij nog de sushi af te halen bij mijn favoriete buren: Kintsugi. Gelukkig hielp één van de dames mij dragen, want sushi voor vier personen (onze vijfde gast had al gegeten) was nogal veel om alleen naar mijn appartement te versleuren.
Zoals beloofd startten we de avond met een flesje champagne, dat vlotjes binnen ging, want we kraakten al snel een tweede fles. Het was duidelijk te lang geleden dat we elkaar nog gezien hadden, want er was zoveel om over bij te praten dat we amper uitgepraat geraakten. Eén van de dames, die pas mama was geworden, had een cadeautje bij voor de geboorte van haar zoon, Rocco. In plaats van doopsuiker deelden zij en haar man zeepjes uit. Een bijzonder vooruitziende blik, want toen ze dit geschenkje kozen, was er nog geen sprake van een coronacrisis. Alleen jammer dat de omstandigheden er niet naar zijn om een pas geboren baby’tje te bezoeken. Seffens kan hij al lopen voordat we hem voor het eerst in ‘t echt te zien krijgen!
Deze avond hadden mijn vriend afgesproken met twee vrienden uit het Leuvense die we niet meer gezien hadden sinds de voorlaatste dag van van 2019. Damn you, lockdown! Omdat goede gewoontes in ere gehouden moeten worden, dineerden we samen in de Kintsugi. Met naar alcoholgel ruikende vingers goochelden we met twee paar stokjes. Eén paar om de sushi van de boot op ons bord te leggen en een ander paar om de sushi van ons bord naar onze mond te brengen. Safety first, people!
Onze vriendin heeft een nogal wankele gezondheid en had een groot deel van de lockdown in quarantaine doorgebracht, omdat de symptomen van haar astma nogal sterk op corona leken. Gelukkig bleef ze gespaard van het virus, maar eenzaam moet het wel geweest zijn, zo alleen op haar appartementje, hele dagen thuiswerkend. Onze vriend had vlak voor de lockdown zijn biezen gepakt en was opnieuw gaan inwonen bij zijn moeder. Kwestie van samen de storm te trotseren. Wat mij opnieuw deed beseffen hoeveel geluk wij gehad hebben dat mijn vriend net op het juiste moment in België geland is.
Hét onderwerp van de avond was natuurlijk het virus en de gevolgen daarvan voor ons persoonlijk, maar ook ruimer. De economische en andere effecten van dit virus zullen nog lang voelbaar blijven. En we kunnen alleen maar hopen dat deze crisis een aantal zaken ten goede zal veranderen. Al vrees ik er eerlijk gezegd voor.
Na de heerlijke sushi maakten we een kleine wandeling in de stationsomgeving. We stopten bij het mooie, vrij recente werk van Bisser op de hoek van de Maria-Theresiastraat en de Tiensevest. En verwonderden ons tegelijkertijd over de bizarre reclame van Toerisme Limburg die in dezelfde hoek hing. Een surreële combinatie.
Het filmpje dat bij die bizarre affiche hoort, wil ik jullie alvast niet onthouden:
Natuurlijk moesten we een blik werpen op mijn favoriete Leuvense werf! En genoten we van het mooie kleurenspel dat de ondergaande zon voor ons tevoorschijn toverde. Een fijne avond!
Memorabel feit van de dag: vandaag zat ik in een Microsoft Teams meeting met Marc Van Ranst en Erika Vlieghe om te discussiëren over de maatregelen voor een geleidelijke heropstart van de cultuursector. Dat was mijn eerste vergadering van de dag, waarop nog vlotjes zes andere vergaderingen volgden…
Reden genoeg om ons ‘s avonds op lekkere sushi te trakteren! Want: Kintsugi is opnieuw open om af te halen! Driewerf hoera!
Na dit uitstekend avondmaal, videochatte ik kort met mijn jeugdige vriendin L om haar een gelukkige verjaardag te wensen. Tien jaar al, niet te geloven… Mooi om te zien hoe L en haar zus uitgroeien tot zelfverzekerde jongedames. Girl power!
En Deliveroo, Takeaway.com en Uber Eats. Want hoe zou een mens anders overleven in deze barre tijden?
PS: Eerste keer sushi van Taste of Asia. Best wel in orde!
Ok, het is wellicht decadent om twee keer op één dag op restaurant te gaan, but desperate times call for desperate measures… En het zou wellicht de laatste keer in een lange tijd zijn dat mijn vriend (vrijdagochtend in alle vroegte geland op Zaventem) en ik nog de gelegenheid hadden om samen op restaurant te gaan. Tegelijkertijd wilden we ons favoriete sushirestaurant een hart onder de riem steken, goed beseffend dat hen de komende weken barre tijden te wachten staan.
We zetten ons “laatste avondmaaltijd” meteen goed in met een glaasje warme saké: combineert geweldig met een heerlijke sushiboot en is ook niet te versmaden bij een portie edamame. We informeerden bij de bediening naar de plannen voor de komende periode, maar helaas, Kintsugi sluit de komende weken de deuren volledig. Dat betekent geen afhaalsushi meer… Barre tijden, ik zei het al.
Na afgerekend te hebben bij Kintsugi, trokken we naar L’Etoile d’Or, waar we nog nét voor 21u konden binnen glippen. Onze laatste avond op restaurant mocht een lekkere cocktail niet ontbreken en de uitbater van L’Etoile d’Or weet hoe een goeie cocktail te shaken. De uitbater was trouwens erg blij met ons bezoek vlak voor de sluiting. Het deed hem duidelijk deugd even zijn hart te luchten over de lockdown parties op de Oude Markt. Bijzonder ongepast, want daardoor vergroot je het risico van besmetting alleen maar. Jammer dat de uitbaters van deze horecazaken op dat vlak hun verantwoordelijkheid niet nemen.
Wij hielden het braaf (nuja) bij een glaasje cava en twee cocktails. Kwestie van iets te hebben om aan terug te denken tijdens de komende weken.
Omdat tradities er zijn om in ere gehouden te worden! En omdat we nog niet samen geklonken hadden op het nieuwe jaar. Sushi van Kintsugi in het gezelschap van Goofball en haar gezin!
En serieus, hoe geweldig is dit?
PS: Proficiat met je promotie, Goofball!
Toen ik een tijdje geleden de oproep van Mademoiselle Julie zag passeren op haar blog, dacht ik: “Wel ja, waarom niet, lang geleden dat ik nog eens met mede-bloggers heb afgesproken.” De tijden dat ik als enthousiast groentje blogmeets organiseerde liggen ondertussen al zo ver achter mij dat de herinneringen steeds meer op een vage droom beginnen te gelijken. Ik ben in de loop der jaren ook cynischer geworden wat het hele blogwereldje betreft. Die argeloze onschuld van de beginjaren van het bloggen in Vlaanderen ligt helaas al ver achter ons. Voorgoed neergeslagen toen bloggers opeens influencers werden.
Maar hey, Julie is een toffe dame en nieuwe mensen leren kennen is altijd leuk. Die datum was dus snel geprikt. Wat later volgde de concretisering van onze afspraak: bleek dat Julie net als ik een sushi-liefhebber is. Zij was zo vriendelijk om naar Leuven te sporen en we spraken af in mijn favoriete sushi-restaurant: Kintsugi. Wat volgde wat een fijne avond waarop heel wat leuke onderwerpen de revue passeerden. Er waren zoveel raakvlakken tussen ons dat ik op het einde van de avond het gevoel had nog lang niet uitgepraat te zijn.
Na het verorberen van een heerlijke sushi-boot zakten we af naar de Octobar op het Alfons Smetsplein, een nieuwe culinaire hotspot in Leuven. Ik was er al ettelijke keren langs gelopen, maar het zat er altijd vol. Op deze uitzonderlijk rustige eerste vrijdagavond na de kerstvakantie was het geluk aan onze kant. We vonden een plekje voor twee en bestelden een lekker glaasje witte wijn. Toevallig zaten er nog andere vrienden van mij in de Octobar. Grappig, Leuven heeft zoveel culinaire hotspots en dan belanden we op dezelfde avond in dezelfde bar. Meteen gelegenheid om hen gelukkig nieuwjaar te wensen.
Omdat onze fijne mini-blogmeet in stijl af te sluiten, bestelden Julie en ik nog een cocktail. Op aanraden van de vrienden die net vertrokken waren, ging ik voor de amaretto sour. Die was zeker lekker en volgens de regels van de kunst bereid, maar toch een beetje aan de zoete kant voor mij. Ik was even vergeten dat de dagen dat ik amaretto heerlijk vond al even achter mij liggen. Nu vind ik amaretto voornamelijk te zoet.
Na deze laatste cocktail wandelde ik samen met Julie terug naar het station van Leuven, alwaar we afscheid namen aan het perron. Zeer geslaagde avond die zeker voor herhaling vatbaar is.
Onder het motto: “There is always room for sushi” dineerden mijn vriend en ik maandagavond samen met een vriendin en een vriend die we vele jaren geleden in de Spaanse les leerden kennen. Als restaurant had ik Kintsugi uitgekozen, niet alleen omdat het personeel daar supervriendelijk is en de sushi heerlijk vers, maar ook omdat het begrip kintsugi (金継ぎ: ‘gouden verbinding’) voorkomt in de nieuwe dichtbundel van onze cichter-vriend, de dichter. Toepasselijker kan niet!
En jawel, de sushiboot smaakte, al moet ik toegeven dat de hoeveelheid sushi lichtelijk overdadig was, zo tussen al die feestdagen door. Dus bestelden we maar wat warme saké om al die vis en rijst door te spoelen. Altijd lekker!
Uiteraard sloten we de avond af met een glaasje whisky op ons appartement. Het doet me plezier mijn vrienden te kunnen trakteren op een écht goeie whisky.