Beetje een hectische vrijdag, toch wel. Na een terugrit van Ter Rijst naar Leuven van ongeveer anderhalf uur, met de grote baas als chauffeur, was ik maar nipt op tijd om op de fiets te springen en naar de salsales te fietsen. Helaas, doordat ik zo gehaast was, slaagde ik erin een stuk leer tussen de rits van mijn laarzen te krijgen en blokkeerde de rits onverbiddelijk. Hoe hard ik ook duwde of trok, er viel geen beweging in te krijgen, noch in de ene, noch in de andere richting. Er restte mij dus geen andere oplossing dan mijn mooie zwarte laarzen kapot te knippen om eruit te geraken. Doodzonde. En dus arriveerde ik tien minuten te laat in de salsales.

Oorspronkelijk twijfelde ik of ik wel naar de les zou gaan, want mijn vriend landde diezelfde vrijdag om 20u met zijn collega’s op Zaventem voor hun jaarlijkse FOSDEM-uitstapje. De bedoeling was om rechtstreeks van het vliegtuig naar Brussel te sporen en te genieten van authentieke Belgische kost, maar het leek mij allemaal nogal nipt getimed. Uit persoonlijke ervaring weet ik dat die latere vliegtuigen zelden op tijd vertrekken en bovendien was het aan het sneeuwen geslagen. En jawel, al snel kreeg ik het bericht dat hun vlucht vertraging had. Ik kon dus zonder schuldgevoel mijn salsapasjes oefenen terwijl mijn vriend ergens in de lucht hing.

Uiteindelijk landde de ganse bende pas rond half tien in Zaventem (het uur waarop ze normaal gezien aan een tafel in een Brussels restaurant hadden moeten zitten).  Ik stemde mijn treinrit vanuit Leuven af op die van mijn vriend en zijn collega’s en we troffen elkaar rond kwart na tien in Centraal. Al een geluk dat ze die tafel geannuleerd hadden. 😉 Te voet wandelden we met de ganse bende (zeven mannen, één vrouw, tja IT, het blijft een mannenwereld) naar het Steigenberger Wiltcher’s hotel. Alwaar we ons bij aankomst vergaapten aan de overgedimensioneerde, marmeren inkomhal.

We dropten onze spullen op de kamer en eigenlijk was ik liefst in bed gekropen na een drukke en vermoeiende werkweek, maar het vlees is zwak, dus liet ik me toch overhalen om nog één glas te drinken in bar Louie, dat er al even chique uitzag als de rest van het hotel. De bediening daarentegen was matig, maar de warme chocomelk was de perfecte voorbereiding voor een goeie nachtrust.