Overdonderd door Van Eyck

Zondag zetten we het verjaardagsweekend van mijn vriend verder met een bezoek aan de tentoonstelling Van Eyck. Een optische revolutie in het MSK in Gent. De grootste Van Eyck tentoonstelling ooit, dat moesten we uiteraard gezien hebben. Spijtig genoeg kan ik jullie geen foto’s tonen van de tentoongestelde werken, de bruikleengevers hadden fotograferen immers verboden. En eerlijk, Foto’s zouden in dit geval slechts een flauw afkooksel geweest zijn van de realiteit. De werken van Van Eyck zitten zo boordevol details dat je dit met je eigen ogen moet aanschouwen. Wat een ongelooflijk meesterschap! Alleen jammer dat er zo massaal veel volk aanwezig was, dat je onvoldoende de mogelijkheid had al die fenomenale details rustig in je op te nemen. (Ok, dat telefoontje van het werk om in kaart te brengen welke maatregelen mijn medewerkers namen tegen het coronavirus, was ook niet bevorderlijk om onbezorgd te kunnen genieten.)

IMG_7888

 

Na de tentoonstelling aten we een middeleeuwse eierkoek (eerder een soort tortilla) in de tijdelijke cafetaria die naast het museum was opgetrokken. Erg jammer dat het MSK zelf niet over een stijlvol café beschikt om haar bezoekers te laten genieten van een hapje en een drankje. Deze tijdelijke cafetaria kwam echt wel wat amateuristisch over.

Na onze inwendige mens versterkt te hebben, spoorden mijn vriend en ik terug naar Leuven, alwaar we ‘s avonds zijn verjaardagsweekend afsloten met een lekkere cocktail en een heerlijke portie mosselen (allez, voor mij dan, want mijn vriend is niet zo’n fan van mosselen).

IMG_7900

 

Twee meisjes op stap in Leuven

Zaterdagnamiddag verwachtte ik hoog bezoek! Voor de eerste keer zou H, de dochter van mijn West-Vlaamse vriendin (10 jaar oud) bij mij in Leuven komen logeren. De mama zette haar af op mijn appartement, nam afscheid en toen begon ons avontuur. H was nog niet zo vaak in Leuven geweest, dus wandelden we met z’n tweetjes via het Stadhuis en de Sint-Pieterskerk richting de Oude Markt, kwestie van haar al meteen voor te bereiden op haar toekomstige carrière als ongetwijfeld briljant studente. 😉

IMG_4770

Het zonnetje scheen en het was gezellig druk op Leuvense terrasjes, maar ik weerstond de verleiding en we liepen verder naar een ander Leuvens pareltje: de Kruidtuin. Fijn om te zien (en horen… amai, wat een babbelkous!) hoe enthousiast mijn jonge vriendin was. Ze vond de Kruidtruin prachtig en genoot van al het moois dat de natuur te bieden had. We zetten onze wandeling voort langs de Bruul en de Hemeltoren van Ief Spincemaille naar een ander Leuvens monument: de Fiere Margriet. Na het standbeeld van de Kotmadam, een tweede vrouwelijke Leuvense figuur met aanzien. Ik vertelde het verhaal van de Fiere Margriet op een zo kindvriendelijk mogelijk wijze, maar ik ben niet zeker of ze het helemaal begreep.

IMG_4773

IMG_4775

IMG_4776

IMG_4777

Na wat toch wel een uur of twee wandelen was, begonnen we allebei honger te krijgen. Mijn eerste gedacht was naar het Moorinneken gaan, maar een blik op de kaart leerde ons al snel dat daar niets voor onze ietwat moeilijke eter te rapen viel. Dan maar naar een vertrouwde vaste waarde: L’Etoile d’Or, minder druk en altijd vriendelijke bediening. Ik bestelde mosselen en H haar lievelingsgerecht: spaghetti bolognaise. Op culinair vlak moet ik me duidelijk nog wat inspannen om haar horizonten te verruimen. Ze wou zelfs geen mossel proeven. 😉

IMG_4778

IMG_4780

 

Na het avondmaal keerden we terug naar mijn appartement. Ik vroeg H of ze zin had om een spelletje te spelen en dat had ze. En zo brachten we de rest van de avond (tot bijna 22u, oeps) door rond het RISK-spelbord. Het was voor H de eerste keer dat ze RISK speelde en met twee personen is  dit spel natuurlijk niet zo spannend, maar ze was verrassend vlot weg met de spelregels en het werd al snel duidelijk dat ze over een goed strategisch inzicht beschikte. Ons spel was nog niet uitgepeeld toen H in bed moest, maar ik beloofde haar dat we de volgende ochtend zouden verder spelen.

Tot mijn grote verbazing ging H zonder morren slapen en sliep ze vrijwel onmiddellijk. Wat een contrast met de drie nichtjes van mijn vriend, waarmee rond bedtijd altijd heroïsche gevechten geleverd moeten worden. Zo had ik zelfs nog een rustige avond voor de boeg.

Voorbereidingen voor de verhuis

Mijn terugkeer naar Leuven komt steeds dichterbij en alhoewel ik weet dat dit de meest rationele keuze is, blijf ik met gemengde gevoelens zitten. Komt daarbij dat het momenteel ongeveer een jaar geleden is dat ik naar Genève verhuisd ben en ik dagelijks via Timehop en Facebook herinnerd wordt aan dit mislukte avontuur. (Waaruit ik trouwens nog altijd helemaal niks geleerd heb.)

Dus probeer ik mezelf wijs te maken dat de verhuis nog veraf is, maar de kartonnen verhuisdozen die mijn vader me vandaag bracht, drukken me met de neus op de feiten. Over een dikke maand zal ik de deur van mijn studio in Borgerhout achter me dichttrekken en een grootstad inruilen voor een provinciestadje. Het stoort me ook dat ik niet voldoende van mijn verblijf hier geprofiteerd heb om Antwerpen beter te leren kennen. Ik heb verdorie zelfs maar één (1!) zomerbar aangedaan! Tot zover al mijn wilde plannen…

Enfin ja, die kartonnen dozen gaven mijn vader en mezelf wel een excuus om te gaan lunchen in Bistro Stiel. En met mosselen op het menu kan je mij altijd plezier doen!

IMG_9039[1]

De eerste mosselen van het seizoen

Vreemd dat het er nog niet eerder van gekomen was, maar gelukkig was daar de vriendelijke schoonfamilie om ons te vergasten op de eerste mosselen van het seizoen. De mosseltjes werden door mij met veel smaak (en door mijn vriend, de niet-mosselliefhebber, met beleefde welwillendheid) naar binnen gewerkt. Want, al zijn de kookkunsten van de vader van mijn vriend op z’n zachtst gezegd soms nogal “experimenteel”, mosselen klaarmaken kan hij als de beste!

‘t Was lekker!

De laatste zondag van januari 2012

Woonden we de doopviering bij van het jongste nichtje van mijn vriend. Doopvieringen en ik, het zal nooit wat worden. Gelukkig kon ik foto’s nemen om me wat af te leiden van het gebeuren en deed de priester zijn best om er zo nu en dan een flauw grapje tussen te wringen. Waarom mensen per sé deze traditie in stand willen houden, het is me niet geheel duidelijk.

Na de (gelukkig) korte viering werden we uitgenodigd op een copieuze maaltijd. We kregen de klassieker der klassiekers voorgeschoteld: balletjes met kriekjes en gebraden kippenbillen met aardappelsla. Het hoeft niet altijd culinair hoogstaand te zijn: deze eenvoudige maaltijd, zo weggelopen uit onze kindertijd, smaakte zeker zo goed. Het was grappig dat op het feest opnieuw een koppel met een tweeling aanwezig was. Zo werd dit weekend een dubbel-tweeling-weekend. Tweelingen zijn helemaal in tegenwoordig. 😉

Na de taart kregen alle aanwezigen een cupcake met de naam van het pas gedoopte nichtje in suikerpasta als souvenir mee naar huis. Cupcakes zijn ook helemaal in tegenwoordig (zelfs Windows gebruikt ze als verkoopsargument), al moet ik zeggen dat het voor mij de allereerste keer was dat ik een cupcake met suikerpasta proefde. Ik vond het niet bijster lekker en een beetje smaakloos, die suikerpasta, maar ja, het oog wil ook wat en niemand kan ontkennen dat de cupcakes die je tegenwoordig op Facebook ziet voorbijscrollen, echte kunstwerkjes zijn.

We namen afscheid omdat we ‘s avonds nog verwacht werden op een kampioenenviering met mosselen. De kampioenen werden verdiend in de bloemetjes gezet, maar de mosselen waren zanderig. Al een geluk dat ik veel balletjes met kriekjes gegeten had. 😉