diner

A pleasant evening was had by all

Zoals de Engelsen dat zo mooi weten te zeggen. Gisteren hadden mijn vriend en ik twee bevriende koppels bij ons op bezoek. Het was al even geleden dat we nog eens gasten over de vloer hadden met al die uitstapjes van de laatste tijd, maar de timing kon moeilijk beter: één van onze gasten had pas haar doctoraatsthesis ingeleverd bij de jury. Daar dronken we met z’n allen (minus de geheelonthouder) een glaasje champagne en vervolgens een glaasje cava op!

Omdat we sinds onze roadtrip naar Duitsland zonder auto zitten, trokken we met de fiets de stad in om inkopen te doen voor het avondmaal. Wie heeft de Delhaize nodig als je elke zaterdag een geweldig marktje hebt in de Brusselsestraat? We kochten er de groenten en fruit voor het recept en maar liefst twee soorten desserts: verrukkelijk biologisch gebak zonder suiker (!) en koekjes en macarons (helaas met suiker) om de gaatjes op te vullen. In het Marokkaanse winkeltje Saha kochten we met fetakaas gevulde pepers (echt een grote hit bij onze gasten), houmous en pesto. Het rundsvlees voor het wokgerecht haalden bij artisanale beenhouwerij Rondou, waar men het vlees al mooi in reepjes sneed, superhandig.

Als backup dessert haalde ik nog snel wat ijs in de Spar in de Diestsestraat, samen met cashewnoten en wat diepvrieshapjes als voorgerecht (soms mag een mens het zichzelf al eens makkelijk maken). Thuisgekomen realiseerden we ons dat we alcoholvrije dranken vergeten waren (één van onze gasten was geheelonthouder en ik bied graag iets meer aan dan water en cola). Nog even naar de Smatch aan het station dus. Het was daar akelig leeg voor een zaterdagmiddag, maar ik was daardoor wel snel weer buiten. Al mag ik hopen dat het cliënteel in de nabije toekomst zal toenemen, want anders vrees ik voor het voortbestaan van deze nochtans mooie, goed gelegen en gezellige supermarkt.

Het biologische gebak bleek ideaal te passen bij onze rode Italiaanse schuimwijn en we genoten terwijl pasgehuwd koppel X en T uitleg gaven bij de foto’s van hun huwelijksreis naar Australië. Een goeie reden om de projector nog eens van onder het stof te halen, want films kijken, dat komt er tegenwoordig niet echt meer van.

Eerste diner in 2009

Allez, ‘t is niet dat mijn vriend en ik in 2009 nog niet gedineerd hebben, maar gisteren hadden we voor het eerst in 2009 nog eens gasten te eten. 2009 bracht ons al een paar drinks en wat bezoekjes, maar het was toch van 2008 geleden dat we nog eens een volledige driegangenmenu in mekaar boksten. 

En het mag gezegd, de avond was een succes. Naar goede gewoonte kwam er weer heel wat voorbereidingsstress bij kijken (race tegen de klok om alles (mezelf incluis) op tijd gekuist te krijgen), maar de avond zelf verliep vlekkeloos. We zaten met drie koppels aan tafel en er werd gezellig gekeuveld. Het was zelfs zo plezant dat het enige koppel met kindjes veel later bleef dan gepland (gelukkig hadden ze de ouders opgetrommeld als babysit). Al zal het verslavend effect van het spelletje chapeau daar ook wel voor iets tussen gezeten hebben. Niets leuker dan mekaar beliegen en bedriegen. 😉

Wat aten wij:

  • Gevulde aardappel uit de oven met gerookte zalm, bieslook, mierikswortel en zure room;
  • Kip in een zakje met witte wijn, thijm, boschampignons en boter (een recept van Jamie Oliver, supergemakkelijk klaar te maken en heel lekker: gewoon alles bijeenkappen in een zakje van aluminiumfolie en daarna in de oven schuiven);
  • Chocoladefondue als afsluiter.

En om het helemaal decadent te maken, werden er tijdens het spelletje chapeau pralientjes op tafel gezet. Een desastreuze avond voor de lijn, maar o zo gezellig.

Bezoek (I)

Ik weet niet hoe ik het nog origineel moet inkleden, maar ja, dit weekend hadden we dus bezoek.

Zaterdag kwamen de studievriendinnen M en M samen met hun echtgenoten C en C op bezoek. (Ik kan er ook niet aan doen dat zowel de vrouwen als de mannen dezelfde initialen hebben.) Ster van de avond was ongetwijfeld X, het zoontje van M en C. Nog geen jaar, maar lopen kon hij al als de beste. Hij heeft daarvoor nog wel een vinger van mama of papa nodig, maar lang zal dat ongetwijfeld niet meer duren. Ik had beloofd te proberen wat mooie foto’s van X te nemen. En dat was niet zo gemakkelijk, want stilzitten stond duidelijk niet in zijn woordenboek. Al bij al is het met toch gelukt een paar leuke foto’s te nemen. Hopelijk zijn M en C er blij mee.

‘k Had zin om wat te experimenteren in de keuken. Anders is er geen uitdaging meer aan. Dus koos ik zowel voor het voorgerecht als voor het nagerecht een gerecht dat ik nog nooit gemaakt had. Het voorgerecht was redelijk simpel: gevulde champignos met krab en walnoten (en nog wat ingrediënten). Voor het hoofdgerecht speelde ik op safe: een wokschotel met kip, paprika, spinazie en hoisinsaus die we al eens eerder uitgeprobeerd hadden. Voor het dessert was mijn oog echter op iets heel speciaals gevallen: bananenclafoutis. Nog nooit van gehoord, maar het klonk wel lekker. Omdat het toch wel een beetje een ingewikkeld recept was, hadden we voor de zekerheid ijs gekocht. Beter een backupplan hebben voor het geval de clafoutis mislukte.

Even zag het er niet zo goed uit: ik had geen weegschaal om de bloem af te wegen, dus was ik genoodzaakt een beetje te gokken wat betreft de hoeveelheid toe te voegen bloem en mijn eiwit raakte niet opgeklopt omdat ik wat eigeel gemorst had. Mijn stresslevel steeg gevoelig. Even dacht ik halverwege de bereiding te stoppen. De bananen hadden al in de oven gestaan en roken overheerlijk. Warme banaan met ijs zou ongetwijfeld ook smaken. Maar ik heb toch doorgebeten en het recept helemaal afgemaakt. En daar heb ik geen spijt van gehad. De bananenclafoutis was heel lekker. En het bolletje vanilleijs paste er perfect bij. Een experiment dat zeker voor herhaling vatbaar is. En dat vonden de gasten ook.

Wii!

Mijn vriend en ik waren gisteren uitgenodigd op een barbecue bij één van zijn collega’s. De gastvrije collega was al meer dan een jaar verhuisd en had zijn collega’s (zo gaat dat in van die kleine, gezellige bedrijfjes) eindelijk uitgenodigd om zijn nieuwe stekje te bewonderen. Het barbecueplan werd trouwens snel opgeborgen wegens gebrek aan barbecueweer.

Gelukkig gaat er niks boven een lekkere fondue om het een beetje warm te krijgen. Alhoewel dat warm krijgen toch te wensen overliet. Het was bepaald kil in het nieuwe huis. Ik heb de ganse avond zitten bibberen en mijn handen voelden als ijsklompjes. Zelfs dicht bij het fonduestel kruipen, bracht geen soelaas. De collega was vergeten de chauffages op te zetten en die werden blijkbaar niet snel genoeg warm om de temperatuur wat behaaglijker te maken. Een schoonheidsfoutje.

Verder was het een mooi huis, met een prachtige living gekoppeld aan een veranda met glazen dak, waardoor je op mooiweerdagen de sterrenhemel kunt zien. Het huis had ook een prachtige tuin omzoomd door mooie, grote bomen die al een beetje herfstkleuren vertoonden. Alleen jammer van al de trapjes en niveauverschillen in het huis. Het huis was vroeger een fermette waaraan met stukjes en beetjes verbouwd is. Op het bovenverdiep waren er maar liefst vier niveauverschillen. ‘k Zou nogal vaak op mijn gat gaan, ‘s nachts als ik half slapend naar het toilet moest. 😉

Op het einde van de avond, om het eten te verteren, werd de Wii boven gehaald. Na een tennispartijtje of twee kwam mijn bloedsomloop weer op gang. Echt plezant, zo’n wii. De enige spelconsole die mij kan bekoren. Wie weet, als we ooit eens een tv hebben. 😉

Das? Welke das?

En zo is nog maar eens bewezen dat je niet alles moet geloven wat je op ‘t internet leest. 😉

PS: In ‘t echt is Lies nog veel mooier en liever dan ze op de foto lijkt. En dat buikje, is toch ondertussen al echt wel een flinke dikke buik geworden. Benieuwd naar het baby’tje dat er binnenkort zal uitkomen.

PS: Goya weet nu eindelijk wat een smoothie is. Hoeft hij daar geen vieze gedachten meer bij te hebben. 😛

Om jullie jaloers te maken

Gisteren hadden we bezoek van E, T en hun elfactig dochtertje M. Reden genoeg om de kookboeken nog eens boven te halen en een fijne menu in mekaar te flansen. Ondertussen zijn we al zeer goed geworden in het kiezen van gerechten die niet al te veel inspanning vragen, maar toch zeer lekker zijn.

Als voorgerecht serveerden we geplette kerstomaatjes met groene olijven, rucola en een paar blaadjes basilicum. Een recept van Jamie Oliver dat uitblinkt in eenvoud en al meermaals zijn deugdelijkheid heeft bewezen.

Als hoofdgerecht kozen we een gerecht dat we nog nooit gemaakt hadden: een eenvoudige wokschotel met rundsvlees, peultjes, taugé, minimaïs, sabal, gember, knoflook en rode pepertjes. Een tikkeltje pikant, maar niet té. De hoeveelheid die we gemaakt hadden, was net voldoende voor ons vieren. (Elfachtige dochters eten nu eenmaal niet zo veel.) Als we dit nog eens maken en we écht grote eters over de vloer krijgen, zullen we de ingrediënten maal anderhalf moeten doen, om zeker te zijn dat we genoeg hebben.

Het dessert ten slotte bestond uit aardbeien gemarineerd in balsamico en suiker geserveerd met een flinke kwak mascarpone. Het was de allereerste keer dat ik de combinatie aardbeien en balsamico uitprobeerde en ik kan jullie verzekeren dat dit een aanrader is. Zeer, zeer lekker. Gelukkig was er wat overschot zodat ik er vandaag ook nog van kon genieten. 😉

Onze gasten vonden het alleszins zeer lekker. Zelfs T, die toch een beetje een moeilijke eter is, heeft al haar bordjes mooi leeggegeten. Een geslaagde avond.