collega’s

Alweer een afscheid

Het lijkt wel alsof dit najaar bestaat uit één langgerekte stroom afscheidsfeestjes. Deze donderdag was het opnieuw zover. Door alweer een reorganisatie zullen een tiental collega’s begin januari ons departement verlaten. Ik kwam zelf slechts sporadisch in contact met deze collega’s die voornamelijk ondersteunende taken uitvoeren, maar toch zal het vreemd zijn om begin januari terug te keren naar de werkvloer en vast te stellen dat het daar alweer een beetje leger is. Hopelijk komen ze op een plek met een positieve werksfeer terecht!

Ladies night out!

Trouwe lezers van deze blog weten dat ik regelmatig een stapje in het Leuvense zet in het uitstekende gezelschap van vijf vrouwelijke collega’s. De data voor deze uitstapjes worden meestal maanden op voorhand ingepland en wie had toen kunnen voorspellen dat één collega verplicht op ziekteverlof moest wegens voortijdige weeën, een tweede zou afhaken wegens een recente nog niet verwerkte miskraam en een derde de dag zelf ziek zou worden. De vierde collega had nog even overwogen af te haken omdat haar oma de dag voordien overleden was, maar had besloten dat ze wel een avondje uit kon gebruiken om haar gedachten te verzetten. Het leven, het is niet altijd rozengeur en maneschijn.

Met ons behoorlijk uitgedunde groepje van drie besloten we toch het op voorhand vastgelegde programma af te werken. We hadden immers afgesproken om onze zwangere collega’s haar verplichte rust wat op te vrolijken. Alsof het afhaken van bijna de helft van ons groepje al niet erg genoeg was, kregen we er ook nog eens een ferme wolkbreuk bovenop. De weg van het werk naar het station van Brussel Centraal moesten we door bijna enkeldiepe plassen waden. Het vooruitzicht om van Wijgmaal station een kwartier door deze regen te moeten wandelen naar het huis van onze zwangere collega stemde ons niet bepaald tot enthousiasme. Gelukkig beschik ik over een fantastische hulplijn, aka mijn vriend, die zo vriendelijk was om aan te bieden ons met de auto van Leuven naar Wijgmaal te voeren zodat wij ongestoord van het aperitief aldaar konden genieten. ‘t Is toch een schatje.

Dankzij de lift van mijn vriend geraakten we min of meer droog bij onze vriendin. Omdat mijn vriend er nu toch was, kon hij ook een aperitiefje meedrinken. Ik zou, denk ik, gek worden als ik enkele weken verplicht op de sofa zou moeten blijven zitten, maar onze zwangere vriendin was (zoals we dat van haar gewoon zijn) helemaal haar vrolijke zelve. Ze had zich niet verveeld en rustig van de tijd gebruik gemaakt om de nodige voorbereidingen voor de nakende geboorte te doen. Blij voor haar!

Na het aperitief namen we afscheid van onze zwangere collega en bracht mijn vriend ons naar het stadscentrum. Gelukkig was het zo rond 20.30u eindelijk opgehouden met regenen. We hadden een tafeltje gereserveerd in de nieuwe culinaire sensatie van Leuven: Baracca. Het zat er stampvol met hipsters, maar het lekkere eten en de toffe plek die wij toegewezen kregen aan het raam maakten dat ik dit detail snel vergat. We probeerden verschillende van de gerechtjes uit die op de kaart stonden. Leuk concept, dat delen met je tafelgenoten. Zo kan je van alles een beetje proeven. Ik ben zelf niet echt een pizzaliefhebber, maar de pizza die mijn collega besteld had, smaakte mij enorm. Eén van de beste pizza’s die ik in mijn leven gegeten heb (wat wellicht niet veel wil zeggen, want ik eet zelden pizza).

Het werd nog een hele fijne avond met grappig momenten, emotionele ontboezemingen en wat weggepinkte traantjes. Het leven zoals het is.

IMG_8850[1]

Lunch met de collega’s

Leuk om na een paar daagjes blokken iets te hebben om naar uit te kijken op het werk. Eén van de collega’s had een tijdje geleden het idee geopperd om een gezamenlijke lunch te organiseren. Aangezien ik toffe collega’s heb, zei ik natuurlijk meteen toe. (En het is ook plezant als iemand anders eens het initiatief neemt om iets te organiseren.)

De lunch bleek een onverhoopt succes: we waren met maar liefst achttien personen in totaal! Nog niet vaak gebeurt dat de groep zo groot was. De Thaise lunch was lekker én snel, zodat we er weer tegen konden voor de rest van de werkdag.

IMG_6147[1]

IMG_6148[1]

Cocktailparty of the year!

Het begint zo langzamerhand een traditie te worden, elk jaar op de avond van Halloween nodig ik mijn collega’s uit voor een cocktailparty. Dit jaar had ik zelfs een poging gedaan om verkleed voor de dag te komen. Enfin ja, zwarte glittervleugels (waarvan we nog steeds overal glittertjes tegenkomen) en rode hoorntjes in combinatie met een zwarte jurk, dat moest volstaan. Ook mijn vriend had zich een verkleedoutfit aangeschaft, maar omdat niemand anders verkleed was, wilde hij dit niet aantrekken. De wussie!

Na het werk namen we gezamenlijk de trein naar Leuven om eerst een bodempje te leggen in L’Etoile d’Or. De wildsuggesties waren populair en op een klein incidentje met een glutenvrije schotel na waar toch per ongeluk kroketjes op waren beland (geheel correct rechtgezet, overigens), verliep het diner in opperbeste stemming. Om op te warmen dronken we een glaasje cava als aperitief en een glaasje rode wijn bij het wild. Kwestie van al een beetje te wennen aan de alcohol.

IMG_5757

Eens op ons appartement voegden zich nog een paar andere collega’s bij ons gezelschap, wat de total head count op 20 bracht. Een mooi getal. De rest van de avond mengde ik cocktails dat het een lieve lust was. En verdween de ene na de andere zak chips in de hongerige magen van mijn collega’s. Door al de drukte was ik echter helemaal vergeten de wasmotlarven (perfecte Halloween snack) die ik speciaal voor de gelegenheid gekocht had, aan mijn gasten voor te schotelen. Zonde!

IMG_5760

Naar al even goede gewoonte was er weer iemand die de impact van de cocktails lichtelijk verkeerd had ingeschat en die dus genoodzaakt was enkele keren zijn maag te ledigen op ons toilet. Ach, er moet elk jaar iemand groen naar huis terugkeren. 😉 En zo zat ik ’s nachts rond een uur of drie nog ons toilet schoon te maken, gelukkig zelf een beetje aangeschoten, wat het karwei net iets draaglijker maakte.

Alweer een zeer geslaagd feestje, al zeg ik het zelf!

Een rustige eerste november om te recupereren na al die cocktailoverdaad was dan ook erg welkom. We sliepen uit, ontbeten op het gemak en begonnen rustig aan het opruimen van de chaos (20 personen + cocktails = veel heel erg plakkerige oppervlakten). De prachtig zonnige dag nodigde uit tot een herfstwandeling en we kuierden in de namiddag op ons gemak door de Leuvense straten. Genietend van deze voor november toch wel uitzonderlijke temperaturen en even pauzerend bij de Quetzal chocoladebar voor een milkshake en een chocolademelk.

IMG_5768 IMG_5767

De dag afgesloten met afhaalsushi en een filmpje en op tijd in bed. Fijn!

IMG_5769

Spending a lovely day in Ghent with collegues

Zalig dagje achter de rug met de collega’s van mijn bedrijf. Na een flinke ochtendlijke wandeling van het station van Gent bereikten we iets later dan verwacht zaal Cocteau. In de zaal stonden allerlei volksspelen en puzzels opgesteld. Mijn competitieve ik kon haar hartje ophalen, want we werden in groepjes onderverdeeld die tegen mekaar moesten strijden om de eer. Mijn favoriete onderdeel was uiteraard Pictionary, al bleek de scheidsrechter nogal een voorkeur voor het andere team te hebben. Door ons juist geraden woorden werden meer dan eens genegeerd totdat de tegenpartij ze herhaalde. Dat rook naar omkoperij, ik zeg het jullie! En zo kwam het natuurlijk dat we slechts op de derde plaats eindigden. 😉

Na deze erg leuke voormiddag wachtte ons een waar feestmaal onder de befaamde stadshal van Gent. De eerste keer dat ik dit toch wel controversiële bouwwerk met mijn eigen ogen kon bewonderen. Persoonlijk vond ik de hal best wel geslaagd. Een vooruitstrevende stad moet ook moderne architectuur in haar weefsel integreren. En oja, het eten was werkelijk fabuleus. Het voorgerecht (rauwe zalm, tartaar van tonijn, gegrilde groentjes, carpaccio, tomaat mozarella) was een soort best of van al mijn favoriete voedsel en het hoofdgerecht was al even fantastisch. Ze serveerden trouwens mijn favoriete Australische wijn (als bubbels, in ‘t wit en in ‘t rood) Jacob’s Creek, geweldig! Eigenlijk had ik geen plaats meer voor het dessert, maar wie kan weerstaan aan tiramisu, chocomousse, crème brûlée, fruitsla en ander lekkers?

Na de maaltijd gingen de collega’s druppelsgewijze naar huis, terwijl de die hards nog wat bleven plakken in het zonnetje, genietend van deze bijzondere plek in het hart van Gent. Echt een fantastisch mooie dag én tegelijkertijd een paar collega’s beter leren kennen.

IMG_4994

IMG_4995

IMG_4996

IMG_4997

En nu hoop ik over een uurtje voldoende ontnuchterd te zijn om met mijn racket op het squashballetje te kloppen en niet op mijn squashpartner.

Cocktails!

Na een zware vrijdag (een dossier waaraan collectief hard gewerkt was en waarvan we dachten dat het afgerond was, keerde onverwacht en ongewenst op ons bord terug) was het vooruitzicht van cocktails des te aanlokkelijker. Met een groepje van een stuk of twaalf collega’s legden we eerst een bodem in de Klimop om vervolgens naar ons appartement af te zakken, alwaar de collega’s een moedige poging deden om onze drankvoorraad te doen slinken. En ere wie ere toekomt, ze hebben hun best gedaan!

Bovendien werd ik verwend met maar liefst drie boeken: een Capitool gids van Spanje (hierin vermoed ik de hand van mijn vriend), het allerbeste uit ‘Het Gat van de Wereld’ van Humo en een werkelijk fabuleus fotoboek van Robert Polidori met griezelig knappe foto’s van New Orleans na de doortocht van Katrina. Ik kan het niet genoeg zeggen: ik heb geweldige collega’s!

Afscheid

Vandaag afscheid genomen van maar liefst zes collega’s tegelijkertijd. Het project waaraan ze anderhalf jaar werkten, is afgerond en hun contract liep ten einde. Zes lege stoelen op de werkvloer. Het zal serieus wennen zijn. Uiteraard werd er met de nodige egards afscheid van hen genomen: er waren drank en hapjes en veel cadeautjes. Op een gegeven moment werden er tijdens de speeches zelfs wat traantjes weggepinkt. Na de afscheidsreceptie zakten we met een klein groepje af naar de Novo waar we samen iets aten en napraatten over de voorbije anderhalf jaar.

Eén ding is zeker, iedereen op het werk zal die zes vrolijke, hippe jonge dames hard missen.

PS: Ook een dikke dankjewel aan mijn vriend, die mij, terwijl ik vrolijk op een terrasje zat, is gaan inschrijven voor de extra ingerichte cursus fotografie 1 bij het CVO. Thanks, baby!

Het nieuwe werkjaar is begonnen

En werd vandaag al goed ingezet met een stevige nieuwjaarsdiner en vele zoenen van de collega’s. Ik had er ‘s ochtends niet zoveel zin in (het feit dat ik weer veel te laat in bed lag zal daar ook wel voor iets tussen gezeten hebben), maar na een glaasje voortreffelijke champagne ging het merkelijk beter.

Morgen begint het echte werk. Ik zie er tegenop, want de eerste maanden beloven behoorlijk druk te worden. Maar goed, eens eraan bezig zal het wel meevallen, zeker?

Nog even doorbijten en dan…

Weekend! Man, ik heb het echt nodig. Beetje een woelige week geweest op het werk. Met de aanstelling van de nieuwe baas en wat interne verschuivingen die bij mij niet echt in goede aarde gevallen zijn. ‘k Heb een beetje op mijn strepen moeten staan om niet een taak kwijt te spelen die ik heel erg graag doe. Gelukkig is het zover niet gekomen, maar laat ons zeggen dat zulke dingen niet echt een goeie weerslag op mijn humeur hebben.

Gelukkig zijn er dan toffe collega’s die met een ganse doos manga’s aan je bureau staan. “Ach ja, we hebben er toch zoveel en na onze verhuis zijn we wat aan het opruimen geslagen. Ik dacht dat ik je er een plezier mee zou kunnen doen.” Ik ben geen échte mangafan, maar hey, een gegeven paard…  Mijn Frans kan er alleen maar op vooruit gaan, want alle manga’s zijn in de taal van Molière geschreven. En het wordt hoog tijd dat ik, met het tweede jaar Japans in aantocht, dit stukje Japanse cultuur eens wat nader onder de loep neem. binnenkort zie je mij dus met manga’s op de trein. Nog even wachten, want eerst moet ik nog Middernachtskinderen van Salman Rushdie uitlezen.