bus

GUS Brassonomie

Na de Bistronomie, de Brassonomie. Misschien de woordspeling te ver? Maar goed, de online reviews van Brusselse brasserie GUS waren lovend, dus reserveerde ik een tafeltje voor mezelf en mijn oud-collega. Omdat het niet altijd Antwerpen moet zijn, zakte hij voor onze afspraak af naar Brussel. Wij houden allebei van lekker eten, dus wat is er leuker dan samen een nieuw restaurant ontdekken? (Tip: dit is een restaurant voor bierliefhebbers, in veel van de gerechten is bier verwerkt en ze hebben ook een fijne selectie speciale bieren.)

IMG_8026

IMG_8027

We hadden onderwerpen zat om over bij te praten: zijn nieuwe half time job (die misschien een full time job gaat worden), het ontslag van iemand die we allebei goed kennen en het steeds dichterbij sluipende coronacrisis, waarvan de gevolgen moeilijk in te schatten zijn. Tussen al dat gebabbel door genoten we van de prachtige gerechtjes van GUS en de ongelooflijke gastvrijheid van het team dat ons bediende. Wat een supervriendelijke mensen. Je voelde duidelijk dat bij GUS een gepassioneerd team werkt. Elke gang was tot in de puntjes verzorgd en dat glas rum was gewoonweg de perfecte afsluiter van een avond die echt voorbij gevlogen was.

Appetizers:
IMG_8032

Mosselen met bierazijn, waterkers en vitelotte:
IMG_8033

Kwartel met Cajun, karkas sap, stout en koffie:
IMG_8039

Passievruchtmousse, chutney, bier meringue:
IMG_8040

Rum:
IMG_8043

Na het diner wandelden we samen terug naar Brussel-Centraal en namen afscheid van elkaar met de welgemeende woorden: ‘En blijf vooral gezond!’

Met de bus naar Schaarbeek en terug

Ik mag dan wel een grote fan zijn van reizen met de trein (ondanks alle vertragingen, overvolle treinstellen, personenongevallen en stakingen), reizen met de bus is veel minder mijn ding. Maar soms is de bus het enig mogelijk vervoersmiddel om van hartje Brussel naar Schaarbeek te geraken op een donderdagavond, omdat mijn vriend en ik uitgenodigd waren bij vriendin F, haar charmante Italiaanse echtgenoot en al even charmante blauwogige zoon.

Rechtstaan op een overvolle bus en bij elk bultje in de weg (en zo zijn er veel tussen centrum Brussel en Schaarbeek) tegen je medereizigers gegooid worden. Rechtstaan in de trein is comfortabeler. Maar het was de moeite. We bewonderden het tijdelijke nestje van vriendin F en genoten van de heerlijke Italiaanse pasta die haar Italiaanse echtgenoot voor ons op tafel toverde. Al vond hij de pasta niet al dente genoeg (ook mijn eeuwige probleem: pasta perfect koken). Chapeau voor vriendin F trouwens, die erin slaagt haar zoon op te voeden en tezelfdertijd in Brussel full time te werken, terwijl haar echtgenoot in Italië woont en werkt. Al kan ik me voorstellen dat beiden de dagen aftellen tot ze weer definitief kunnen samenwonen in Italië.

En de bus, die bracht ons ‘s nachts van Schaarbeek naar Leuven aan een slakkegangetje dat me in een halfslaap deed wegsukkelen. Rechtstaan moesten we op dat late uur gelukkig niet.

Het mysterie van de verdwijnende bus

Gisterenavond hadden mijn vriend en ik een romantisch avondje in de Voltaire gepland. Eindelijk nog eens een Soirée Saveur waarop we geen andere plannen in onze agenda hadden staan. Omdat op een Soirée Saveur elke gang vergezeld wordt met een aangepaste wijn, besloten we de bus te nemen. Don’t drink and drive, de gevaren van met alcohol in het bloed achter het stuur kruipen, werden er mij als prille tiener hard ingepompt.

Dus zocht ik op de site van de Lijn welke bus ons op de meest efficiënte wijze op onze bestemming zou kunnen brengen. Dat bleek de 616 te zijn die op perron drie aan het station van Leuven vertrok. Mooi op tijd stonden we te wachten op onze bus. Zeker drie keer zijn we gaan kijken of we toch wel zeker op het juiste perron stonden. Op het aankondigingsscherm verscheen het nummer van onze bus. Eerst met twee minuten vertraging, dan met zes minuten vertraging. De tijd gaat traag als je moet wachten.

En toen, zomaar, plots, verdween onze bus van het scherm. Weg. Verschwunden. Zonder dat de bus in kwestie gepasseerd was. En daar stonden we dan, totaal verbouwereerd. Gelukkig was er nog een andere bus die dezelfde richting uitging. Maar toch, bussen die zomaar verdwijnen. Is het jullie ook al overkomen?

De Soirée Saveur zelf was een groot succes. Lekker eten, veel te veel wijn. En een onstuimige dronken vrijpartij om de dag af te sluiten. 😉

De exodus is begonnen

Jaja, deze ochtend waren ze massaal aanwezig in het station van Leuven: de bepakte en bezakte Werchtergangers. Voorzien van tent, slaapzak, het nodige voedsel en de onontbeerlijke drank om het verblijf op de camping zo aangenaam mogelijk te maken. In rijen stonden ze aan te schuiven om de bussen naar Werchter te nemen.

Ik word altijd een beetje vrolijk en triestig tegelijkertijd van zoveel jonge mensen samen. Ik hou van het enthousiasme, de vrijheid en blijheid die ze uitstralen. Het geloof in de toekomst. En het maakt mij een beetje triest dat die tijden voor mij voorbij zijn. Niet dat ik zo nodig met een tentje een weekend in de modder wil gaan kamperen, maar dat jeugdige enthousiasme, ergens onderweg ben ik het kwijtgespeeld. Jammer.

Uitbollen op vrijdag?

Dan toch niet vandaag. De ganse voormiddag (en een klein stukje namiddag omdat de bus te laat was om ons te komen ophalen) geluisterd naar wisselend interessante uiteenzettingen over digitaal archiveren. Vooral onthouden dat het meeste werk kruipt in het voorbereiden van de documenten (lees, de nietjes eruit peuteren en de post-its eraf halen).

Prijs voor de meest boeiende uiteenzetting gaat naar de projectleider van het digitaliseringsproject in Alsace-Moselle. Men is daar volop bezig met het inscannen en digitaliseren van alle grondboeken (een systeem voor de registratie van eigendomsrechten op onroerende goederen). Een monnikenwerk voorwaar, omdat alles wat in die boeken staat met de hand geschreven is en na het inschannen overgetypt moet worden door typslaafjes in Madagascar. Ik heb wel even geslikt toen het prijskaartje vermeld werd.

De broodjes en de wijn die we na de uiteenzettingen kregen, vielen zeer in de smaak. Alleen het half uur ronddrentelen op de stoep voordat de bus kwam opdagen, mocht wat mij betreft overgeslagen worden. Door deze vertraging was ik natuurlijk te laat terug op het werk om de geplande vrijdagnamiddagvergadering bij te wonen (wie plant er nu in hemelsnaam een vergadering op vrijdagnamiddag, euh ja, ikke dus). Gelukkig was er nog een stukje bavarois over om te vieren dat ons departement na de Grote Hervorming net één jaartje bestaat. Elke reden is goed om een stukje (of twee of drie) bavarois te eten. 😉

En straks moet ik gaan eten bij vrienden in hun nieuwe stulpje, hopelijk heb ik tegen dan weer wat honger…

Het Europees Hof van Justitie

Ik heb nog niks verteld over mijn uitstapje van woensdag naar het Europees Hof van Justitie.

In een notendop:
– te vroeg moeten opstaan (gelukkig stond mijn vriendje mee op, gedeelde smart is halve smart),
– nog een oogje dichtgedaan op de bus (ik had een plek voor twee personen ingenomen en mijn meest ontoegankelijke gezicht opgezet zodat er zeker niemand naast mij zou gaan zitten),
– bij het uitstappen gemerkt dat vriendin D op de tweede bus zat, heel leuk om nog eens te kunnen bijbabbelen met haar, want het was maanden geleden dat we elkaar nog gezien hadden,
– een zaak bijgewoond over intellectuele eigendom en gerechtelijke samenwerking binnen de EU (saai, saai, saai, al een geluk dat er voor een deel in het Italiaans gepleit werd, kon ik mijn taalvaardigheid nog wat oefenen),
– op de terugweg gestopt in een wegrestaurant om de hongerige magen van twee bussen studentjes te vullen,
– hard meegeleefd met D die problemen heeft met de geschifte ex van haar vriend,
– blij geweest dat ik na een te lange busrit weer in Leuven was.

Enfin, ik stel het nu wel een beetje karikaturaal voor. Ik vond het best wel interessant om het Europees Hof van Justitie in het echt te zien. Maar ik had een iets imposanter gebouw verwacht en de pleidooien in de zaak bleven maar duren en ik had gewoon heel veel honger en iedereen weet dat ik niet te genieten ben als ik honger heb. Gelukkig had ik een stuk chocolade mee naar binnen gesmokkeld (het was uitdrukkelijk verboden te eten in de rechtszaal) en daar heb ik mijn suikerniveau een beetje mee op peil kunnen houden. En dat vroege opstaan en die lange busrit, dat was er toch echt te veel aan.

Bewaarengel

Gisteren heb ik Heel Veel Geluk gehad. Ik was met de bus onderweg naar een werkbezoek bij een grote IT-dienstenleverancier. Ik zat gezellig te kletsen met mijn collega’s toen mijn lens opeens een sprong naar de vrijheid waagde. Nu moeten jullie weten dat ik al jaren tot mijn grote tevredenheid harde zuurstofdoorlatende lenzen draag. Enig nadeel aan dat soort lenzen is, dat die soms uitspringen als je per ongeluk je oog aanraakt. Dat is niet erg als dat ergens binnen gebeurt, dat is heel erg dat als op een stampvolle bus gebeurt die net aan de halte stopt waar jij moet afstappen.

Nu, het is niet de eerste keer dat mij dit gebeurt en ik heb thuis een paar reservelenzen, maar op dit moment zou een verloren lens mij wel bijzonder slecht uitkomen. Vrijdag vertrekken mijn vriend en ik voor acht dagen naar Warschau en mijn reservelenzen hebben niet meer de juiste sterkte. Op vakantie gaan terwijl je maar half ziet: niet leuk.

Gelukkig had mijn beschermengel gisteren geen dagje vrijaf genomen. Eerste reflex bij wegspringend lenzen: “Freeze!” roepen en vragen dat de collega’s mee zoeken. Niets te vinden, natuurlijk. Ondertussen waren we dus aan onze afstaphalte gekomen en wrong de dikke man op de bank naast mij zich uit zijn zitje. Zonder ook maar op of om te kijken. In mijn gedachten hoorde ik al een ijselijke gil van mijn lens die onder zoveel gewicht verpletterd werd.

Toen de persoon naast mij vertrokken was, heb ik snel mijn kleren uitgeschud, in de hoop dat mijn lens daar ergens was blijven plakken. En jawel, wat lag daar opeens te blinken op de grond? Mijn lens, nog helemaal ongeschonden. En ik happy natuurlijk. 😉

Dank u, beschermengel!

Het leven van een buschauffeur

Respect. Deze ochtend was het weer van dat. Stampvolle bus, fietsende studenten die plots voor, achter en naast de bus opduiken, vrachtwagens die de weg blokkeren, omgevallen fietsen die half op straat liggen, voetgangers die zonder omkijken de straat oversteken, wegenwerken, strakke tijdschema’s,… Ik stond vanochtend helemaal vooraan in de bus en ik kan u zeggen, ik schrik mij elke keer een hoedje als er opeens een fietser uit het niets verschijnt. Ja, echt, respect.