Mij vandaag superhard gehaast om van de ene vergadering in gebouw X (gepland einduur: 11u) tijdig naar de andere vergadering in gebouw Y (gepland beginuur 11u) te geraken. Gebouw X en gebouw Y liggen 2,6 kilometer uit mekaar, toch een klein kwartier fietsen. Gelukkig ben ik een efficiënte voorzitter en slaagde ik erin de eerste vergadering een kwartier vroeger af te ronden dan gepland en kijk, zo was ik nog eerder dan mijn andere collega’s in de vergaderzaal in gebouw Y.
Na het einde van de vergadering gingen we met gans het gezelschap lunchen. Niet fancy, maar zo’n lunch is altijd een goeie gelegenheid om wat ongedwongen bij te praten en elkaar wat beter te leren kennen.
Gisterenavond had ik na het werk afgesproken met een vriendin die ik leerde kennen in de tijd dat bloggen nog hip en populair was. Ondertussen staan we allebei wat verder in onze professionele carrière en het is fijn ideeën uit te wisselen en samen te babbelen, over het werk of de vrije tijd. Heel knap hoe mij vriendin in zichzelf gelooft en onbevreesd en gestaag opklimt in het bedrijf waarvoor ze onlangs is beginnen werken. Een echte power woman!
We begonnen de avond met een drankje op het terras van La Flaque, een nieuwe Brusselse biowijnbar. Zolang het weer het nog toelaat, blijven we terrasjes doen! De schuimwijn was ok, maar de uitleg over de wijnen mocht toch iets meer zijn dan gewoon snel de druivensoort afraffelen. Maar wellicht ben ik verwend door mijn bezoekjes aan Terroir en Surlie in Leuven.
Na een glaasje wijn als aperitief wandelden we een paar meter verder naar Menma voor een lekkere portie ramen met huisgemaakte noedels. Wel jammer dat we in een gebricoleerd hokje met plastieken folie bevestigd aan een houten frame terecht kwamen. Dacht dat het ondertussen al lang duidelijk was dat die plexiglazen schermen en afgeleiden niets bijdragen om het virus af te remmen. Gelukkig smaakte de ramen uitstekend!
We sloten de avond af met een theetje en een huisgemaakte limonade in het gezellige café De Markten.
Yep, we houden onze traditie in stand! Binnenkort mogen we ongetwijfeld een dossier indienen bij UNESCO voor een erkenning als immaterieel cultureel erfgoed. 😉
Enfin ja, het was nog net warm genoeg om met ons drietjes een terrasje te doen bij Frank. Al stak er naar het einde van onze date toe wel een fris windje op. We wisselden vakantieverhalen uit en praatten bij over het leven en zo. Gewoon gezellig keuvelen onder vriendinnen.
Ik bestelde een pastrami sandwich, die zo groot was dat ik mijn sandwich met de beste wil van de wereld niet op kreeg. Dat gebeurt mij echt niet vaak. Waar voor mijn geld, dus! En het was nog lekker ook!
Genoten van een heerlijke lunch met mijn collega’s op het dakterras van restaurant albert (met kleine a). En ja, met het weekend in zicht hoorde daar een glaasje witte wijn. Kwestie van die twee laatste vergaderingen van de week wat makkelijker verteerbaar te maken. 😉
Calamar met zwarte pens, ramiro paprika en saffraanrijst:
Eendenborst op zout en exotische peper, rijst en jasmijn emulsie, witte perzik en courgette:
Geroosterde pruim, Thaise basilicum pannenkoek, karamel en zwarte bessengel:
Ik liep vrijdagavond over het Ladeuzeplein waar de Leuvense kermis staat opgesteld. En alhoewel ik altijd een grote fan ben geweest van de meer spectaculaire attracties in pretparken, denk ik dat ik deze toch maar aan mij laat voorbij gaan.
Heftig dagje vandaag op het werk (ik had best wel wat stress voor een heel belangrijke vergadering die ik moest voorzitten en de vijfde en laatste vergadering duurde maar liefst tot 19u), maar blij om nog eens in Brussel te zijn.
Toch handig zo’n blog. Dankzij de zoekfunctie kon ik pijlsnel achterhalen dat ik een kleine vier jaar geleden ook een afscheid vierde met collega’s op het terras van Humphrey. Ditmaal zat ik echter met drie andere dames aan tafel om afscheid te nemen van een sympathieke collega die ik in het verleden nog zelf geselecteerd heb. Ondertussen al vijf jaar geleden, niet te geloven… Ik zie haar nog zó voor me zitten tijdens dat sollicitatiegesprek en nu slaat ze haar vleugels uit en kiest ze resoluut voor een andere richting. Mooi om te zien hoe ze gegroeid is de jaren dat ze bij ons gewerkt heeft.
Het weer zat niet echt mee, gelukkig hield de terrasoverkapping ons droog terwijl de regen over Brussel neerdaalde. Ondanks het feit dat er amper drie tafeltjes bezet waren op het terras, moesten we bijna drie kwartier (vijfenveertig minuten!) wachten op ons eten. Om dan te moeten vaststellen dat mijn collega’s amper drie asperges op hun bord gekregen hadden (en neen, ze hadden geen voorgerecht besteld). Was ik blij dat ik vis had besteld, want met drie asperges heb ik echt niet gegeten… Helemaal op het einde van de maaltijd kwam de ober vragen of mijn tafelgenoten nog wat extra asperges wilden. Euh, ja, uiteraard! Heel zuinigjes kregen ze elk nog één asperge. Sorry, maar voor zo’n minimaal gerecht is 22 euro echt te veel aangerekend, zelfs al kregen mijn collega’s daar een fancy broodje bij. Ik denk niet dat ik nog snel zal terugkeren naar Humphrey…
Tijdens de lunch volgden we met een half oog en oor het vragenuurtje dat ons bedrijf via teams organiseerde. Het was een ietwat saai onderwerp, dus veel misten we niet… We haalden herinneringen op en klonken op het succes van onze collega, die vooraleer aan haar nieuwe uitdaging te beginnen, eerst nog een taalcursus in Barcelona gaat volgen. JALOERS!
Gelukkig vulde de pasta van Convento Food die mijn vriend en ik ‘s avonds aten een beetje meer dan deze ietwat magere lunch.
De laatste vrijdag van de paasvakantie hadden mijn vriend en ik vrijaf genomen. De boog kan immers niet altijd gespannen staan en we werken al meer dan genoeg.
We spoorden naar Brussel Centraal en van daaruit fietsten we naar Villa Empain vlakbij Ter Kamerenbos in Elsene. Deze prachtige art-deco villa mét zwembad is nu een museum voor moderne kunst. Tijdens ons bezoek waren er twee tijdelijke tentoonstellingen te bezichtigen: The Light House met tal van installaties en sculpturen rond het thema licht en Aleppo, dat de ravage toont veroorzaakt door de burgeroorlog in Syrië.
De fietstocht naar Villa Empain was iets pittiger dan verwacht, met een aantal stevige klimmetjes onderweg. Een kwartiertje voor het begin van ons tijdslot parkeerden we onze fiets een beetje hijgend en bezweet aan de villa. Gelukkig moesten we niet wachten en mochten we meteen al binnen.
Ik neem jullie graag mee langs een aantal van mijn favoriete werken.
Hemels licht van Mounir Fatmi. Op de neon buizen is de soera 24 uit de Koran aangebracht:
En een klein werkje in de conciërgewoning waarvan ik de kunstenaar niet ken, maar dat me wel aansprak:
Van de Aleppo tentoonstelling heb ik geen beelden, want die bestond voornamelijk uit videomateriaal. Ik moet zeggen dat ik enorm onder de indruk was van deze tentoonstelling die de resultaten van het werk van Iconem toont: dronebeelden van het prachtige erfgoed dat verwoest is door de burgeroorlog. Maar liefst 30% van de door UNESCO als werelderfgoed erkende monumenten zijn volledig verwoest en meer dan 60% van de Oude stad is ernstig beschadigd. Op basis van de verzamelde beelden heeft Iconem de stad in 3C gemodelleerd om zo de staat van de oude stad en haar verwoesting te documenteren aan de vooravond van de wederopbouw.
Voor liefhebbers van architectuur is de villa op zich trouwens al de moeite van een bezoek waard.
Na ons bezoek wandelden we met onze fiets in de hand de statige Franklin Rooseveltlaan af om de prachtige villa’s waarin een aantal ambassades gevestigd zijn, te bewonderen.
Na onze blue-bike in de parkeergarage achter gelaten te hebben, kochten we ons in het centraal station een typisch Brussels souvenir: chocolade! Want ook ná Pasen smaakt zo’n paasei nog!
Deze namiddag zat ik in een meeting met onze MP, mister JJ himself. Die, na wat ongetwijfeld een heel onaangenaam overlegcomité moet geweest zijn, nog redelijk opgewekt voor de dag kwam. Waarschijnlijk blij dat hij eens in een meeting zat waar het beruchte C-woord niet de orde van de dag was.
En zo heb ik nog eens een namiddagje in Brussel doorgebracht. Altijd een goed excuus om wat paaseitjes van Neuhaus te kopen!
Doordat de hallucinante vergadering dubbel zo lang duurde dan gepland, had ik geen tijd meer om vóór ons tijdslot van 19.00u nog snel iets te eten. Maar geen erg, de retrospectieve gewijd aan het werk van Roger Raveel in BOZAR slaagde er moeiteloos in mijn aandacht weg te leiden van mijn rammelende maag. Echt een zeer mooi overzicht van de interessantste jaren uit de carrière van één van de belangrijkste Belgische schilders van de tweede helft van de 20e eeuw.
Ik deel graag enkele van de werken die er voor mij uitsprongen:
Persoonlijk niet zo’n fan van vogels in te kleine kooitjes. Ik hoop dat ze na deze tentoonstelling terug mogen keren naar een grote volière.
In sommige zalen was het naar mijn aanvoelen net iets té druk om volledig veilig te zijn. Maar da’s eigen aan een vernissage natuurlijk. Zoveel mensen die elkaar al lang niet meer gezien hebben, dan is het moeilijk om de neiging te onderdrukken om een babbel te slaan.
Niet twijfelen, gewoon gaan! Het zal er op normale tijdstippen ongetwijfeld rustiger zijn.
Speciaal naar Brussel getreind voor een ultieme verzoeningspoging met één van onze opdrachtnemers. De vergadering die initieel één uur zou duren, duurde er uiteindelijk twee en eerlijk, we hadden er ons ook op vijf minuten vanaf kunnen maken. De opdrachtnemer toonde geen enkel begrip voor de moeilijke situatie waarin hij ons plaatste. Ondanks onze pogingen om hem de problemen waarvoor hij ons plaatste in het lang en in het breed uit te leggen, weigerde hij zich klantvriendelijk op te stellen en zich in te zetten om tot een voor alle partijen aanvaardbaar compromis te komen. Wij bleven pogingen doen om begrip bij hem op te wekken voor onze situatie, hij bleef halsstarrig vasthouden aan zijn zienswijze. Enfin, dit is alleszins een vergadering die ik niet licht zal vergeten. Klantvriendelijkheid nul. Onvoorstelbaar.
PS: Fotootje van een indrukwekkende Brusselse werf om de gedachten wat te verzetten.
