Een voormiddag in Brussel

Na weken niet meer fysiek op het werk geweest te zijn, spoorde ik vandaag opnieuw naar Brussel. De directe aanleiding was een fotoshoot op de valreep van 2020 met mijn huidige afdelingshoofd en collega-teamverantwoordelijken. Bleek dat er immers geen enkele foto bestond waarop we met ons team van vier power women samen figureerden. Dat moest dus hoogdringend en nog vóór het einde van 2020 rechtgezet worden. Al moet ik toegeven dat ik iet of wat gegrommeld heb, omdat ik daardoor met én mijn fototoestelrugzak én mijn laptoprugzak én een statief moest sleuren.

Uiteraard had de trein van 9.04u die ik wilde nemen twintig minuten vertraging, waardoor ik de Teams vergadering om 9.30u noodgedwongen op de trein moest meevolgen. En omdat een ongeluk niet alleen komt, was ik natuurlijk vergeten mijn oortjes mee te nemen. Níet ideaal, gelukkig was het een vergadering waarbij ik niet aan het woord moest komen.

IMG_5136

Op mijn bureau in Brussel lag een berg post op mij te wachten. Toch onvoorstelbaar dat er nog steeds papieren facturen en aanmaningen bij ons blijven binnen komen. Ondertussen zou je toch verwachten dat er bij die leveranciers een belletje moet gaan rinkelen zijn over het feit dat hun facturen zo lang onbetaald blijven… Gelukkig zat er bij de post ook een leuke verrassering: een heus aperitiefpakket, bedoeld om samen met alle deelnemers te klinken op het einde van een (virtueel) congres. Het congres in kwestie had eigenlijk al maandagavond plaatsgevonden. Maar hey, dit pakket zal ik ook op een ander moment met plezier degusteren.

IMG_5144

Verder was het ijskoud op de bureau, de chauffage was duidelijk op de minimum stand gezet. Terecht uiteraard, want er is dezer dagen nog amper iemand op kantoor. Maar de koude maakte dat het alles behalve ideaal was om geconcentreerd te werken. Rond kwart na twaalf hield ik het dan ook voor bekeken en trok ik met mijn afdelingshoofd en collega-teamverantwoordelijken naar de trappen van de St-Michiels en St-Goedelekathedraal voor een coronaveilige fotoshoot op anderhalve meter afstand van mekaar. Ter elfder uren wisten we nog ergens een collega op te duikelen die fotograaf wilde spelen. Het kostte een paar pogingen (zo’n full frame spiegelreflexcamera is natuurlijk iets moeilijker te bedienen dan een smartphone), maar uiteindelijk kwam er een aanvaardbare foto uit de bus.

Mission accomplished. En dus konden mijn collega en ik opnieuw naar Leuven sporen. Al genoeg kou geleden met dat verwarmingsketelincident.

PS: Het was de dag van de fijne verrassingen, want in Leuven werd ook een tof pakketje geleverd…

IMG_5142

Lunch bij Davi Thai

Twee redenen om naar mijn werk in Brussel te sporen vandaag: de ongeopende post wegwerken (voornamelijk aanmaningen en onbetaalde facturen, serieus, wij werken al jaren met e-invoicing!) en een lunch met de collega aan wie ik mijn oude digitale reflexcamera had gegeven. Mijn collega had me al bedankt met een heerlijke doos pralines van Marcolini, maar stond erop toch nog samen te gaan lunchen. Ik had hem uitdrukkelijk gezegd dat hij zich helemaal niet verplicht moest voelen om mij op een lunch te trakteren, ik was al heel blij met die pralines, maar hij drong aan. En laten we eerlijk zijn, een aanbod om te lunchen met een collega sla ik zelden af, zeker niet als daar lekker Thais eten bij te pas komt.

Ik was wel extra voorzichtig om deze lunch minstens op anderhalve meter van mijn collega te zitten, want hij hoort tot verschillende risicogroepen (leeftijd, gewicht en kankerpatiënt). Gelukkig was er weinig volk in het restaurant en hadden we een grote tafel waardoor we schuin tegenover elkaar konden zitten. Het was fijn om deze collega wat beter te leren kennen, want wij werken niet zo vaak samen. En eigenlijk liggen zijn werkelijke passies ook buiten het werk. Heel wat interessante zaken bijgeleerd, dat is zeker!

Het eten bij Davi Thai mocht er ook zijn. Genoten van mijn favoriete soep (Tom yam kung) en de heerlijke knapperige eend in zoetzure saus smaakte eveneens geweldig. Maar het blijft zeer doen om te zien hoe hard de horeca getroffen is door de maatregelen. Een restaurant als dit zou tijdens een gewone werkweek normaal stampvol zitten rond lunchtijd.

IMG_3968

IMG_3970

IMG_3963

Pannekoekenlunch bij Frank.

Serieus, wanneer voert Frank. een getrouwheidskaart in?

Nadat onze eerste poging tot een lunch op een sisser was uitgelopen omdat ik een hoog-risico contact gehad had, kon deze tweede poging wel doorgaan. Het was ondertussen al van januari geleden dat mijn peer coach en ik nog eens samen geluncht hadden, en amai, we hadden veel om bij te praten. Ik in quarantaine geweest wegens een hoog-risico contact, hij in quarantaine geweest wegens terugkomst uit een rode Spaanse zone, maar gelukkig nog allebei gezond en wel.

We wisselden tips uit om als leidinggevende je medewerkers zo goed mogelijk te ondersteunen in deze tijden. En dat is ook oog hebben voor diversiteit. Sommige mensen snakken ernaar om naar kantoor te komen, anderen kunnen zich niet over de drempel van het openbaar vervoer zetten. En toegegeven, zelf ben ik al die Teams meetings ook zo beu als koude pap.

Wat ik nog lang niet beu ben: de zalige fluffy pancakes van Frank!

IMG_3775

IMG_3777

Pizza-afscheid

Afscheid nemen in tijden van corona, het is allemaal net iets complexer dan vroeger. Maar toch wilde ik onze collega niet zonder ‘feestje’ laten vertrekken. Het is wel een beetje ironisch: de laatste collega die mijn team vervoegde, vertrekt na anderhalf jaar alweer voor een andere job. De eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat ze nooit helemaal haar draai heeft gevonden in haar functie, maar dat neemt niet weg dat we haar zorgzame en humoristische persoonlijkheid zullen missen.

Dus organiseerde ik mijn allereerste corona-proof afscheidsfeestje. Ik reserveerde de grootste vergaderzaal op kantoor, zodat mijn collega’s en ik allemaal op anderhalve meter van mekaar konden lunchen en bestelde pizza’s bij de Italiaan om de hoek. Omdat het bij een afscheid net iets meer mag zijn, zorgde ik ook voor een flesje prosecco als aperitief. Met dank aan de lieve collega die daar nog snel ‘s ochtends om is gegaan. We waren net met tien personen en iedereen hield zich mooi aan de afstandsregels. Ramen open en alcoholgel bij de hand. Al een geluk dat oktober tot nu toe een zachte maand geweest is.

Normaal is het de gewoonte dat wij bij afscheid een cadeautje kopen voor de collega die vertrekt, en dat hadden we ook gedaan, maar onze collega kwam, zoals we dat ondertussen van haar gewoon zijn, zelf met een verrassing: een boek over oma’s en opa’s van Evelien De Vlieger, chocolade van Mohow en enkele prachtige stickers voor het ganse team. Zo attent! We werden er allemaal even stil van. Gelukkig maakten de prosecco en de pizza’s de tongen snel weer los.

IMG_3769

IMG_3773

Fantastische verwarring van de dag: toen ik onze acht pizza’s ging afhalen aan het onthaal, wist de onthaalbediende mij te zeggen dat hij net iemand aan de lijn had gehaald ivm de zeven pizza’s die besteld waren. Huh? Zeven pizza’s? Terwijl ik daar stond met een toren van acht pizzadozen in mijn handen. Ik in de war, de Franstalige onthaalbediende ook in de war.  Nu moeten jullie weten dat iets daarvoor de pizzazaak mij gebeld had om te zeggen dat ze per ongeluk één verkeerde pizza hadden meegegeven. Totaal niet erg, uiteraard, maar nu kon ik toch even niet meer volgen. Zou er nog een tweede pizzabestelling onderweg zijn? Ik had wat problemen gehad met de deliveroo-app toen ik bestelde, een aantal foutmeldingen na mekaar en opeens vreesde ik dat mijn bestelling dubbel was doorgegeven. Dus opnieuw naar de pizzazaak gebeld om zeker te zijn dat er geen tweede bestelling onderweg was op mijn naam. Gelukkig wisten ze mij gerust te stellen, neen, neen, er was echt maar één bestelling op mijn naam genoteerd en die was ondertussen geleverd. Oef!

Kom ik er ‘s avonds achter dat de collega’s van het andere team op mijn verdieping óók pizza’s besteld hadden diezelfde middag bij dezelfde pizzaleverancier. 😉 Al een geluk dat Ricotta & Parmesan de bestelling van mijn collega’s niet geannuleerd had na mijn telefoontje!

Back to Brussels!

Eerste keer terug naar Brussel na mijn quarantaine. Voor de gelegenheid was de NMBS zo vriendelijk om mij te vervoeren met één van  hun gloednieuwe treinstellen. Stijlvol, waarvoor dank!

IMG_3670

Mijn eerste dag in Brussel was meteen goed voor twee fysieke vergaderingen (uiteraard met iedereen op anderhalve meter afstand), een gezellige lunch bij het pas heropende Wolf met een oud-collega die onlangs van job veranderd is (hoera voor phở !) en een afspraak met een collega die mijn oude Canon EOS 6D kwam ophalen (een afspraak die ik wegens mijn quarantaine moest uitstellen).

Aan die laatste afspraak hield ik trouwens een lekker cadeautje over: heerlijke thee-pralines van Marcolini!

IMG_3674

IMG_3676

IMG_3677

Frank. Again

Gisteren hadden we een spreker te gast op ons teamoverleg die een presentatie kwam geven over zijn thesis. Speciaal voor deze gelegenheid waren er wat meer collega’s dan gewoonlijk naar Brussel afgezakt. We hadden de grootste vergaderzaal van het gebouw gereserveerd om voldoende afstand van mekaar te kunnen houden en een camera voor de collega’s die van thuis uit zouden mee volgen.

Omdat het zo’n mooi weer was, besloten we ‘s middags een terrasje te doen met de aanwezige collega’s. En ja, na de fijne voorgaande ervaringen kwamen we opnieuw bij Frank. terecht. Spijtig genoeg viel de veggie bowl me deze keer tegen. De croutons waren gigantisch en zo krokant dat ik op anderhalve meter afstand van mijn collega’s niet eens kon verstaan wat ze zeiden door het gekraak in mijn hoofd. En ook de groenten zelf vond ik niet zo lekker. Veel te veel ajuin en te weinig smaak. Erg jaloers op de savoury pancakes die op het bord van mijn collega’s lagen!

IMG_3508

IMG_3509

Het terras van Plein Publiek

Twee terrasjes doen op één dag, is dat decadent? Niet als uit wetenschappelijk onderzoek blijkt dat de kans om in buitenlucht besmet te raken met het coronavirus klein is. En laten we eerlijk zijn, deze prachtige nazomerdagen zijn wellicht de laatste stuiptrekkingen van de bizarre zomer van 2020. Reden te meer om ervan te profiteren, zolang het nog kan. Want wie weet zitten we een ganse herfst en winter opnieuw in lockdown.

Dus ging ik donderdagavond na het werk met een vijftal collega’s op zoek naar een fijn terrasje in hartje Brussel. Ons oorspronkelijke plan was om het vernieuwde dakterras van de Koninklijke Bibliotheek uit te testen, maar aangezien we de ingang niet vonden, belandden we onder de parasols van Plein Publiek. Zalig om in goed gezelschap te kunnen genieten van de warme avondzon. Bonuspunten voor de mogelijkheid om via een QR-code op de tafel onze bestelling door te geven. Hopelijk vind dit systeem bij meer en meer zaken ingang. Nooit meer tevergeefs wuiven naar een ober. Al slaagde de bediening er wel in om bij het tweede rondje de biertjes van mijn collega’s te vergeten…

Wandeling doorheen Brussel

Dé ideale manier om de informele banden met de collega’s aan te halen: een lunchwandeling doorheen het Brusselse op (ongeveer) anderhalve meter afstand. Met z’n vijven genoten we van het prachtige wandelweer en zo ontdekte ik alweer een kant van Brussel die ik nog niet kende. De vele gezichten van onze hoofdstad blijven me verbazen.

IMG_3183

IMG_3185

IMG_3186

IMG_3188

De (snelle) lunch op rooftopbar Jardin was de perfecte afsluiter van deze gezonde middagactiviteit. De prachtige uitzichten over Brussel kregen we er gratis bij.

IMG_3189

IMG_3190

IMG_3191

IMG_3192

IMG_3193

IMG_3195

IMG_3228

Frank. revisited

Zou ik een nieuwe favoriete zaak in het Brusselse hebben? Of misschien ligt het gewoon aan het feit dat Frank. een groot terras heeft en vlakbij mijn werk is? Feit is dat mijn twee collega’s en ik vandaag genoten hebben van onze lunch. Al was het net iets té fris om op het terras te blijven zitten en moesten we verkassen naar binnen. Maar die fluffy pancakes waren echt fe-no-menaal!

IMG_3171

Op stap in de Marollen

Gisteren was het een drukke dag op sociaal vlak, want na de zeer fijne lunch ‘s middags, trok ik ‘s avonds de stad in met een andere fantastische collega. We startten ons avondje uit met een ritje in het reuzenrad aan het Justitiepaleis om te genieten van Brussel aan onze voeten. En toegegeven vanuit de lucht gezien, is Brussel echt prachtig. Zeker met een spectaculaire wolkenhemel erboven.

IMG_3088

IMG_3094

IMG_3095

Aangezien we pas om 19u gereserveerd hadden in Le Wine Bar des Marolles, hadden we nog net genoeg tijd om een lekkere cider als aperitief te drinken in de strandstoelen aan de voet van het reuzenrad. Terwijl we genoten van onze cider, zagen we een vreemd figuur allerlei tai chi-achtige bewegingen uitvoeren op het muurtje dat het Poelaertplein van de dieper gelegen Minimenstraat scheidt. Enfin, hij is er niet vanaf gevallen, dus it’s all good.

IMG_3098

Stipt om 19u waren we bij Le Wine Bar des Marolles. Zoals jullie kunnen zien waren we de allereerste klanten. We kregen een fijne tafel achteraan in het restaurant toegewezen met een mooie art nouveau lamp.

IMG_3099

IMG_3106

IMG_3108

De reviews hadden gelijk. Het eten en de atmosfeer bij Le Wine Bar des Marolles waren dik in orde. De visgerechten waren zeer verzorgd en niet te zwaar, zodat we nog net genoeg ruimte hadden voor een dessert! Echt genoten van deze heerlijke maaltijd en het fijne gezelschap van mijn collega. Al moet ik toegeven dat we te veel over het werk gebabbeld hebben. Dat krijg je ervan als je twee workaholics samen zet, zeker? 😉

Carpaccio de daurade royale:
IMG_3103

Sole à l’Ostendaise:
IMG_3110

Glace au lait d’amande et fruits exotiques
IMG_3113

IMG_3117

We sloten de avond af zoals we die begonnen waren: met een ritje in het reuzenrad. ‘s Nachts een heel andere ervaring!

IMG_3120

IMG_3122

IMG_3148

En zonder dat we dit zo gepland hadden, kwamen we toevallig allebei net op tijd in het Centraal station aan om met een paar minuten marge onze trein te nemen. Perfecte timing!