Vandaag samen met een collega gaan lunchen bij Bombay Inn in Brussel, de favoriete Indiër van mijn collega. We hadden al langer lunchplannen, maar tot nu toe was het er nog niet van gekomen. Tot vandaag dus! Altijd lekker, Indisch, al denk ik dat ik de volgende keer in plaats van de Bengaalse visspecialiteit toch voor de thali ga.
Of hoe de Paasklokken na heel wat omwegen toch ons bedrijf wisten te vinden! Beter laat, dan nooit! 😉
Na de moeilijke lunch kon ik gisteren de dag gelukkig afsluiten in schoonheid met mijn drie topteamverantwoordelijken in restaurant Harvest. Na de vorige mindere ervaring had ik besloten Harvest een nieuwe kans te geven en ditmaal hadden we een fantastische dienster die haar best deed om ons in de watten te leggen. Echt een hemelsbreedverschil met mijn vorige ervaring. Ze verontschuldigde zich zelfs voor het feit dat ze geen Nederlands kon (ze was een Française). Very charming.
We genoten van het lekkere eten, speculeerden over wie onze nieuwe baas zal worden (de huidige gaat vanaf 1 juli met pensioen) en genoten van een lekker glaasje wijn, of twee. Een fijne manier om de onderlinge banden wat nauwer aan te halen.
Hapje:
Kroketjes van paddenstoelen en quinoa:
Zeebaars, geroosterde paksoi, crème van bloemkool met miso, rode linzen met kruiden:
Witte brownie:
Na een zeer lastige en bij momenten zelfs emotionele vergadering ging ik, volgens afspraak, samen lunchen met mijn collega. Omdat we niet veel tijd hadden, trokken we naar een simpele brasserie in de buurt: Mokafé in de Koninklijke Sint-Hubertusgalerijen. Niet meteen mijn favoriete lunchplek, maar de lunch was eerder therapeutisch van opzet dan een culinaire ervaring. Bedoeling was dat onze andere collega ook zou meegaan, maar die moest na de lastige vergadering een moeilijke boodschap brengen aan een collega en dook pas op nadat wij al aan onze koffie en thee bezig waren. En hij keek niet bepaald gelukkig… Het slaatje met garnalen en zalm stelde niet veel voor, maar denk dat deze lunch een goeie gelegenheid was om wat stoom af te laten. Het was nodig.
Deze middag had ik opnieuw met een oud-collega afgesproken in Victor Bozar Café. Altijd fijn om te horen hoe het met haar gaat. Een voorbeeld van een gepensioneerde die haar dagen goed weet te vullen!
Na het afscheidsontbijt, de afscheidslunch. Want een collega die zich zoveel jaren hard ingezet heeft, verdient het om met de nodige egards uitgewuifd te worden. Moet toch vreemd zijn, de deur van een bedrijf waarvoor je zoveel jaren gewerkt hebt achter je dichttrekken om er nooit meer terug te keren. Ik kan me eerlijk gezegd op dit moment niet voorstellen hoe ik daarmee zou omgaan, want je job is toch een belangrijk onderdeel van wie je bent als persoon. (Al kan ik jullie wel verklappen dat ik alvast een hele waslijst plannen heb om mijn dagen als gepensioneerde te vullen.) Ach ja, dat ligt voor mij nog in de verre toekomst. We zullen wel zien eens het zover is.
Eén ding is zeker: de kwaliteit van het eten bij Victor Bozar Café stelt nooit teleur. Echt een topplek.
Deze namiddag lanceerde minister Dalle de InfluencerFAQ in restaurant albert in de Koninklijke Bibliotheek in Brussel. Voor mij was het de eerste keer dat ik de bibliotheek betrad langs de ingang via het Paleis van Karel van Lorreinen. Wat een prachtig stukje erfgoed!
Aangezien ik nog een stuk van mijn Franse les wilde meepikken, miste ik het grootste deel van de afsluitende receptie, maar gelukkig kregen we bij aankomst een glaasje schuimwijn aangekomen en waren er wat groentjes om te snacken. De locatie leende zich uitstekend voor de lancering en de volledig vegetarische catering, waarvan ik nog net drie hapjes kon meepikken voordat ik naar de trein moest rennen, was dik in orde.
Dus influencers: hier is het te doen!
Ondertussen toch wel mijn favoriete restaurant op wandelafstand van mijn werk. En ja, ook vandaag werden we niet teleurgesteld. Elk menu dat afgesloten wordt met pannenkoekjes is wat mij betreft trouwens altijd een succes.
Gisterenavond wat vroeger gestopt met werken dan gewoonlijk om samen met de collega’s Saint Patrick’s Day te vieren. Ondertussen een fijne jaarlijkse traditie. Naar goede gewoonte trokken we naar Irish Pub O’Reilly’s vlakbij de beurs in Brussel. We waren met een groep van meer dan twintig collega’s, wat een denderend succes is voor een vrijdagavond. We slaagden erin met wat overtuigingskracht diverse tafeltjes en stoelen op het terras te bemachtigen voor onze toch wel omvangrijke groep. Eén van mijn collega’s toverde zowaar een hele hoop groene accessoires uit zijn rugzak, waarvan de diadeem met twee klavertjes vier op steeltjes mij meteen aansprak. Dat groen vormde een mooi contrast met mijn blonde haar. Spijtig genoeg was het personeel van O’Reilly’s lichtelijk onderbemand bij onze aankomst, met een lange wachtrij tot gevolg. Uiteindelijk slaagden we er toch in de drankjes voor onze groep te bemachtigen, maar ons geduld werd op de proef gesteld. Saint Patrick’s Day vieren zonder drank, dat gaat natuurlijk niet!
Omdat ik ‘s avonds nog een afspraak in Leuven had, kon ik niet zo lang blijven, maar ik genoot alvast van het gezelschap en de toffe babbels. Volgend jaar weer!
