Yep, yep, the Ultimas lunch traditie is still going strong! Zalig om samen ‘s middags te kunnen genieten van die eerste warme zonnestralen op ons gezicht. Doet deugd na zo’n grauw voorjaar! Wel jammer dat het meisje aan de toog de spicy potato wedges die ik besteld had voor onze vriendin was vergeten in te geven in de kassa. En aangezien ik de slechte gewoonte heb zelden kassatickets te controleren, merkte ik dat veel te laat op, uiteraard. Gelukkig was het een kleine moeite om snel nog een portie te bestellen. Die we uiteraard deelden met ons drietjes. Fijn!
De plannen gesmeed op de viering van 10 jaar Mediawijs werden vandaag gerealiseerd. Vanavond sprak ik al met twee oud-collega’s die het bedrijf in pré-coronatijden verlieten. De keuze voor onze afspraak viel op le Comptoir des Galeries. Toegegeven, omdat ik de laatste tijd wel heel erg vaak bij le Comptoir geweest ben, had ik liever een ander restaurant uitgeprobeerd. Maar uit de lange lijst van suggesties die ik had doorgegeven, kwam Le Comptoir eruit als favoriet van mijn oud-collega’s. En ja, uiteindelijk is het altijd heel lekker en verzorgd bij le Comptoir, met als bijkomend voordeel dat je ‘s avonds de gelegenheid hebt om meer van de lekkere wijnen op de kaart te proeven.
We genoten met z’n drieën van de menu découverte (hoera voor de klassieke dame blanche als dessert), haalden samen herinneringen op aan de goeie oude tijd, terwijl we ook vooruit blikten. Eén van mijn oud-collega’s ging op persoonlijk vlak door een heftige periode: de relatie met haar partner, vader van haar drie kinderen was namelijk recent stukgelopen. Ze had zelf de beslissing genomen om weg te gaan. En uit wat ze vertelde, kon ik afleiden dat de brokken nog moeilijk te lijmen zouden zijn. Moeilijk allemaal, maar ik begreep haar beslissing. Beter gelukkig alleen dan ongelukkig met twee.
Ik nam op een deftig uur afscheid, want morgen (woensdag) nog een pittige vergaderdag voor de boeg. Voor herhaling vatbaar!
Na een boeiend Groot Onderhoud waren mijn medereizigers en ik net op tijd terug voor de Ultimas. Deze editie vond plaats in de circustent van Circus Barones op de site van Tour & Taxis. Doordat we allemaal een plaatsje toegewezen kregen rond de circuspiste, zaten we als toeschouwers veel dichter bij het spektakel dan gewoonlijk en voelde de show veel intiemer aan.
Het tempo van de prijsuitreiking werd hoog gehouden en zo nu en dan onderbroken met korte circusnummers van circus Barones, heel tof gedaan. Net als de voorbije jaren kwamen er veel verdiende winnaars uit de bus. Al was ik toch lichtelijk teleurgesteld dat de publieksprijs naar Studio 100 ging en niet naar één van de twee andere genomineerden. Ik heb toch een tikkeltje meer sympathie voor Amaranthe en het Ros Beiaard, maar goed, het publiek heeft gesproken.
Een bloemlezing uit de laureaten die wel mijn goedkeuring konden wegdragen:
Deze dame behoeft geen introductie: Joke van Leeuwen – Ultima Letteren 2022:
Het helaas gestopte Studio ORKA – Ultima Podiumkunsten 2022:
Heel veel respect voor de Klaroenblazers ‘Last Post’ die elke dag in weer en wind present tekenen aan de Menenpoort in Ieper – Ultima Roerend en Immaterieel Erfgoed 2022:
Speciale vermelding voor Jesse Huygh van ADM-VZW die de Ultima Circus 2022 won. Jesse Huygh is een ware grootmeester in de circustechniek ‘Chinese mast’. Daarnaast is hij ook mucopatiënt. In zijn act verzet hij zich tegen de zwaartekracht en dat als metafoor voor het gevecht tegen een ziekte of gelijk welke aandoening die je leven kan bemoeilijken. En ten slotte moet ik nog architect Marie-José Van Hee vermelden, die herstellend is van een beroerte en speciaal voor de Ultimas in haar rolstoel naar Brussel afzakte, maar zich nog niet sterk genoeg voelde om zelf de prijs in ontvangst te nemen. Een ontroerend moment!
Eén van de beste shows tot nu toe, naar mijn bescheiden mening.
De receptie achteraf vond plaats in Gare Maritime, waar je aan elk standje één veggie gerechtje kon krijgen. De cava was jammer genoeg veel te snel op, maar gelukkig waren de witte wijntjes ook heel lekker. De hapjes waren heerlijk, maar doordat ik het zo druk had met babbelen met bekenden, heb ik jammer genoeg maar één foto als aandenken aan deze fijne avond. Gelukkig net een foto van het Koreaanse hapje!
Fijne afsluiter van een topdag in Mechelen én Brussel!
Vandaag samen met een collega gaan lunchen bij Bombay Inn in Brussel, de favoriete Indiër van mijn collega. We hadden al langer lunchplannen, maar tot nu toe was het er nog niet van gekomen. Tot vandaag dus! Altijd lekker, Indisch, al denk ik dat ik de volgende keer in plaats van de Bengaalse visspecialiteit toch voor de thali ga.
Na de moeilijke lunch kon ik gisteren de dag gelukkig afsluiten in schoonheid met mijn drie topteamverantwoordelijken in restaurant Harvest. Na de vorige mindere ervaring had ik besloten Harvest een nieuwe kans te geven en ditmaal hadden we een fantastische dienster die haar best deed om ons in de watten te leggen. Echt een hemelsbreedverschil met mijn vorige ervaring. Ze verontschuldigde zich zelfs voor het feit dat ze geen Nederlands kon (ze was een Française). Very charming.
We genoten van het lekkere eten, speculeerden over wie onze nieuwe baas zal worden (de huidige gaat vanaf 1 juli met pensioen) en genoten van een lekker glaasje wijn, of twee. Een fijne manier om de onderlinge banden wat nauwer aan te halen.
Hapje:
Kroketjes van paddenstoelen en quinoa:
Zeebaars, geroosterde paksoi, crème van bloemkool met miso, rode linzen met kruiden:
Na een zeer lastige en bij momenten zelfs emotionele vergadering ging ik, volgens afspraak, samen lunchen met mijn collega. Omdat we niet veel tijd hadden, trokken we naar een simpele brasserie in de buurt: Mokafé in de Koninklijke Sint-Hubertusgalerijen. Niet meteen mijn favoriete lunchplek, maar de lunch was eerder therapeutisch van opzet dan een culinaire ervaring. Bedoeling was dat onze andere collega ook zou meegaan, maar die moest na de lastige vergadering een moeilijke boodschap brengen aan een collega en dook pas op nadat wij al aan onze koffie en thee bezig waren. En hij keek niet bepaald gelukkig… Het slaatje met garnalen en zalm stelde niet veel voor, maar denk dat deze lunch een goeie gelegenheid was om wat stoom af te laten. Het was nodig.
De bentobox bij Samouraï in Brussel is altijd lekker, maar serieus, 35 euro voor een lunch dat is er toch een beetje over. Voelde mij ietwat schuldig dat ik mijn collega had voorgesteld hier samen te lunchen. Volgende keer toch maar gaan voor een noedelsoepje bij Wolf.
Deze middag had ik opnieuw met een oud-collega afgesproken in Victor Bozar Café. Altijd fijn om te horen hoe het met haar gaat. Een voorbeeld van een gepensioneerde die haar dagen goed weet te vullen!
