Sushi Lunch

Yep, deze week staat helemaal in het teken van sushi. Gisteren als diner, vandaag als lunch. Toegegeven, ik was eigenlijk liever naar Jour de Fête gegaan, maar aangezien het een lunch was ter gelegenheid van het afscheid van één van de collega’s die mij het meest dierbaar is en hij zin had in sushi, wilde ik niet al te moeilijk doen. Uiteindelijk kan ik wel elke dag van de week sushi eten, indien nodig. 😉 Én mijn collega vertrekt voor een chique post naar Parijs. Een reden te meer om hem te vriend te houden. Ik zie zo’n bezoekje aan Parijs zeker zitten! 😉

We gingen met z’n vieren naar restaurant Kabuki, bekend om wille van de kaiten sushi (het sushi-treintje!). Het restaurant had recent een opfrisbeurt gekregen, al moet ik eerlijk zeggen dat daar niet zoveel van te merken viel. De inrichting was nog helemaal hetzelfde, alleen de treintjes met de sushi reden wat sneller. En het sushi-aanbod was minder gevarieerd van voorheen. Geen overdonderend succes, dus. Maar het gezelschap maakte veel goed (ik val in herhaling).

Het was zo gezellig dat we helemaal de tijd uit het oog verloren en ik me moest haasten om op tijd in mijn vergadering van 14u te zijn.

Diner in Le Selecto

Ter gelegenheid van een evenement dat twee van mijn medewerkers organiseerden, werden de sprekers en partners van het evenement de dag voordien uitgenodigd op een etentje in Brussel. Aangezien netwerken zoveel leuker is dan alleen thuis komen in een leeg appartement, ging ik graag op de uitnodiging in om deel te nemen aan het diner. Altijd fijn om nieuwe, interessante mensen te leren kennen. En ik zeg natuurlijk ook nooit neen tegen nieuwe culinaire ontdekkingen. 😉

En zo belandde ik op een doodgewone woensdagavond met een boeiende mix van kunstenaars en architecten in restaurant Le Selecto. Een bijzonder aangename eerste kennismaking moet ik zeggen. We zaten aan een hoge tafel en het eten en de wijnen waren werkelijk fabuleus. Nog nooit zo’n zacht stoofvlees gegeven in mijn leven. Nu begrijp ik volkomen waar de uitdrukking ‘smelt in je mond’ vandaan komt. En dat alles voor een zeer redelijke prijs. Bij Le Selecto zien ze mij zeker terug!

Velouté van coco de paimpol, gerookte Dombes kwartels en geroosterde hazelnoten:

Sauté van hoevekalf zoals Vlaamse karbonades klaargemaakt, wortelen uit Créances, zilveruitjes en mousseline van ratte aardappelen uit Touquet:

Bezoek aan het Coudenbergpaleis op Allerheiligen

Vandaag had ik afgesproken met twee vrienden en hun dochters voor een uitstapje naar Brussel. We troffen elkaar iets voor het middaguur op de stoptrein in Herent om vervolgens samen verder te sporen naar Brussel-centraal. Na een kort bezoekje aan de fameuze Brusselse Grote Markt was het tijd om onze hongerige magen te spijzen. Onze eerste keuze Pasta Divina bleek helemaal volzet. Of dat maakte de ober aan de ingang ons althans wijs. Volgens ons leek het er eerder op dat hij geen kinderen in zijn restaurant wilde. Beetje belachelijk, want onze bijzonder pientere jongedames van acht en tien weten beslist wel hoe zich te gedragen in een restaurant.

Nu, geen erg, onze tweede keuze Ricotta & Parmesan bleek een schot in de roos. De meisjes waren erg blij met hun pizza, terwijl wij als volwassenen genoten van de verse pasta en (in mijn geval) overheerlijke risotto.

Met volle magen wandelden we via het Warandepark naar het Coudenbergpaleis (drie jaar geleden deed ik al een poging om deze ondergrondse kasteelruïnes te bezoeken, maar dit plannen werden doorkruist door een veel te lekkere lunch). De meisjes deden een zoektocht op de smartphone, terwijl we her en der naar de (te downloaden) audiogids luisterden. Ik vond het een zeer boeiend bezoek, maar denk dat in dit geval een gids zeker een meerwaarde zou bieden om de restanten van het afgebrande paleis in de juiste historische context te plaatsen.

Na het bezoek aan het paleis sprongen we nog even binnen in de Sint-Jacob-op-Koudenbergkerk, alwaar ik te weten kwam dat de eerste Belgische koning Leopold I op de trappen voor de kerk de grondwettelijke eed aflegde. Heel mooie kerk trouwens!

We liepen nog even langs de Kunstberg, maar werden door een typisch Belgische regenbui gedwongen om te gaan schuilen in een café in de buurt. Le Roi Chocolat bleek een erg gezellige plek, ideaal om op krachten te komen met een heerlijke warme chocomelk of een Brusselse wafel. De jongedames hielden het bij een ijsje (en dat bij dit koude weer!).

Alvorens de trein terug te nemen, liepen we nog even snel tot aan Manneken Pis, omdat beide jongedames die nog nooit in het echt gezien had. Het was trouwens opvallend hoeveel toeristen er in Brussel rondliepen. Het zag zwart van het volk op de Grote Markt en de straat die richting Manneken Pis leidde. Nog nooit zoveel mensen op zo’n beperkte oppervlakte wafels zien eten trouwens. Goed om zien dat het toerisme na de aanslagen weer helemaal op peil is. Nu nog een oplossing vinden voor de overdaad aan bedelaars in en rond het centraal station.

We spoorden samen terug naar Leuven na een fijne dag. Ik kijk al uit naar een volgend uitstapje!

Op stap met de collega’s

De laatste dag van de werkweek stond volledig in het teken van het ontwikkeltraject dat ik samen met mijn collega-leidinggevenden volg. Of dat was althans de bedoeling, want de raderen van de machinerie stoppen helaas niet wanneer ik opleiding heb. Daarom zag ik mij genoodzaakt een uur vroeger dan normaal naar het werk af te zakken om de dag al vergaderend te beginnen. Blah.

De opleiding zelf vond ik matig interessant. De theorie van het situationeel leiding geven, heb ik ondertussen al een paar keer te horen gekregen en deze keer was zeker niet de meest inspirerende. Hoogtepunt van de opleiding was de anekdote die de lesgeefster vertelde over haar stiefzoon die zonder rijbewijs door het leven gaat, maar wel plaatsneemt achter het stuur van zijn wagen en zich in het verkeer waagt. Ik denk dat ze zich deze slip of the tongue achteraf beklaagd heeft, want onze reacties waren navenant. En het vertrouwen in haar capaciteiten als coach kreeg een flinke deuk.

Maar goed, na nog een uurtje gewerkt te hebben na de opleiding (ik wilde niet het weekend ingaan met meer dan honderd ongelezen mails), had ik wel een drankje met de collega’s verdiend. We klonken samen op de mooie nazomeravond op het terras van de Sint-Gorikshallen, om vervolgens met ons groepje van acht naar restaurant Menma af te zakken voor een dampende kom ramen. Alweer een paar collega’s laten kennis maken met deze Japanse lekkernij.

Met een groepje van vijf die hards sloten we de avond af op het terras van de Brew Dog (serieus, in oktober om tien uur ‘s avonds nog buiten zitten in korte mouwen, normaal kan een mens dat niet noemen). En ja, we praatten te veel over het werk, maar eens stoom aflaten met gelijkgezinden kan deugd doen.

Yet another Afterwork

Yep, na de ramenlunch ‘s middags, diezelfde dag alweer op stap met de collega’s. Al moest ik het noodgedwongen bij één cocktail en één glaasje cava houden, want ik vloog ‘s avonds naar Genève (ja, alweer, niet goed voor mijn ecologische voetafdruk).

De locatie was nochtans top: in de binnentuin van het BELvue museum met drankjes en hapjes verzorgd door Les Filles. Al moet ik eerlijk toegeven dat de cocktails mij wat tegen vielen. Te veel suikersiroop naar mijn goesting. En die suikersiroop maakte dat wij een bijzonder aantrekkelijk doelwit waren voor de tientallen wespen in de binnentuin. En sinds mijn wespensteek ben ik niet meer zo happig op die beestjes…

Gelukkig maakte het gezelschap veel goed!

Afscheid van een collega

Toegegeven deze ochtend voelde ik me alles behalve fris. Maar, zoals het spreekwoord gaat: een kermis is een geseling waard. De combinatie van te veel drank met één van de heetste dagen van het jaar, maakt dat het einde van de avond tot een brei verworden is in mijn geheugen. Gelukkig heeft mijn lieve collega mij geëscorteerd op weg naar het station en deed dat dutje op de trein deugd.

Om maar te zeggen: het was een memorabel afscheid. Helaas niet zoveel mensen, maar dat was te verwachten in volle zomervakantie. En de mensen die er wel waren raakten al snel oververhit. Maar we mogen alleszins zeggen dat we mijn collega in stijl hebben uitgewuifd. Ik denk dat hij ervan genoten heeft.

En oja, we zijn ook nog ergens pizza gaan eten. 😉

pizza

Profiteren van de zomer in Brussel

Nu de drukte op het werk eindelijk wat gaan liggen is, komt er gelukkig meer tijd vrij voor spontane lunches met collega’s. Zo belandde ik vandaag met één van mijn favoriete collega’s op het terras van Knees to Chin. Grote fan van hun lenterolletjes, dus ik hapte meteen toe toen mijn collega voorstelde om daar te gaan lunchen.

We zaten nog geen kwartier op het terras van Knees to Chin toen geheel toevallig twee andere collega’s kwamen aangewandeld die hetzelfde idee gehad hadden. Eén van deze collega’s was pas gestart in ons communicatieteam, dus een ideale gelegenheid om nauwer kennis te maken. En jawel, nog tien minuten later dook nog een derde collega op. Grappig. 😉

Het mooie weer nodigde gewoon uit tot het nuttigen van een ijsje. Aangezien mijn favoriete Brussel ijsjeszaak Gaston vlakbij was, trokken we met z’n vijven naar ginder voor wat smakelijke afkoeling.

Enfin, het was zo gezellig dat ik maar nipt om twee uur terug was voor mijn vergadering. Ach wel, de boog kan niet altijd gespannen staan, zeker?

Zomerse avond in Brussel

Dinsdagavond zakten we met wat collega’s af naar het Warandepark. Doel: gezellig samen iets drinken op het terras van pop-up bar Woodpecker Royal. Ondertussen zijn er heel wat collega’s met vakantie en deze week heb ik voor het eerst sinds januari gemerkt dat de werkdruk wat lager lag. Een welgekomen adempauze die maakte dat er zowaar tijd was om rond vijf uur de deur van het kantoor achter ons dicht te trekken en iets te gaan drinken met het team.

We waren in totaal met tien personen van mijn team. Een mooie opkomst! Het was heerlijk om samen te genieten van een drankje onder de schaduw van de bomen van het Warandepark en gewoon wat te kletsen. Over het werk, maar ook over de dingen die ons daarbuiten bezig houden. Het was nog steeds warm, maar de avondlijke hitte was draaglijk.

Ons groepje we druppelsgewijs kleiner terwijl de ene na de andere collega afscheid nam om de trein naar het thuisfront te nemen. Met een groepje van vier die hards zakten we vervolgens af naar Thais restaurant Manola III . We waren hier min of meer op goed geluk terecht gekomen, omdat het vlakbij het Warandepark was, maar het restaurant stelde niet teleur. Echt heel lekkere Thaise gerechten!

Een fijne avond, die ik afsloot op de trein in het gezelschap van mijn nieuwste medewerker, een collega die ik al lang ken (ik heb haar zelfs nog geworven) en die in september de overstap naar mijn team zal maken.

<3 mijn collega’s!

De ondernemer uitgebeeld

Vandaag was het de eerste dag van een tweedaagse opleiding voor de nieuwe teamverantwoordelijken binnen onze organisatie. De timing had amper slechter kunnen zijn, in deze gigantisch drukke junimaand volgepropt met teambuilding activiteiten allerhande. Aan de andere kant ben ik natuurlijk blij dat mijn organisatie wil investeren in zijn kersverse teamverantwoordelijken en ik ben er mij maar al te zeer van bewust dat het ideale moment niet bestaat.

De opleiding vond plaats op de zolderverdieping van het ViaVia Café in Brussel, een charmante plek om in groep aan onze leiderschapskwaliteiten te werken. De lesgeefster gaf ons ook de gelegenheid om voor sommige oefeningen een andere plek op te zoeken en we mochten ons zelfs buiten op een bankje op de Vismarkt zetten om te brainstormen.

Zo kreeg mijn groepje van drie dames de opdracht om de rol van de ondernemer uit te beelden. Het duurde even voordat we tot een goed idee kwamen, maar uiteindelijk denk ik dat we het er niet slecht vanaf brachten. Ziehier het resultaat van mijn allereerste volledig zelf-getekende stopmotion filmpje:

PS: Nog een voordeel van opleiding volgen op deze locatie: ijsjes van Gaston als dessert!

Tien Taarten van Simona Denicolai & Ivo Provoost

Gisterenavond had ik de eer en het genoegen van een zeer bijzonder kunstproject te mogen proeven. En dat proeven mogen jullie in dit geval heel letterlijk nemen.

Samen met nog wat hongerige collega’s was ik te gast bij Iselp in Brussel. Het was een prachtige zomeravond. Bijzonder geschikt voor een kunstig uitje! Kunstenaars Simona Denicolai & Ivo Provoost presenteerden er het eindresultaat van hun driejarig traject in samenwerking met Genk en zijn inwoners.

De aanleiding voor het project waren de aanvragen die de Stad Genk in de voorbije jaren ontving voor de oprichting van monumenten. De kunstenaars gingen aan de slag met tien van deze aanvragers en maakten voor elke memorabele gebeurtenis of persoon een bijzondere taart. Zo was er een taart voor de gedeporteerde Joodse vluchtelingen, een taart die het bombardement van Genk op 2 oktober 1944 herdacht, een Barbarataart om de sluiting van de mijnen te herdenken, een Ford Genk taart, een RAF crash taart, enzovoort.

De speeches duurden naar mijn goesting een beetje te lang, zeker omdat de taarten ondertussen in volle glorie uitgestald waren en we allemaal met het water in de mond stonden te wachten tot we konden proeven. Nadat ons geduld stevig op de proef gesteld werd, mochten we eindelijk proeven. Het was nét geen stampede. 😉

Mijn top drie: