appartement

Een beetje grappig

Je had ons deze nacht rond kwart na vier eens moeten zien rondschieten om al die ballonnen van de leefruimte naar de reservekamer te verplaatsen. Kwestie van politiemannen, brandweer of bouwfirma’s ‘s morgens zonder al te veel schaamrood op de wangen te kunnen ontvangen. Ik verwacht mij nu aan hopen gekrakeel tussen de twee bouwfirma’s. Ik vermoed dat het de schuld is van de bouwfirma van hiernaast, de fameuze creatoren van het gat. Hopelijk wordt de schade snel hersteld.

Trouwens een dikke pluim voor de Leuvense politie. Zeer beleefd en correct en gisterennacht ongelooflijk snel ter plaatse.

Holy shit!

Holy fucking shit! Sorry voor mijn taalgebruik, maar een paar krachttermen zijn op dit moment zeker op zijn plaats. Deze nacht, rond een uur of half vier worden mijn vriend en ik ruw uit onze slaap gerukt door een donderend geraas. Het eerste wat door ons hoofd schiet: d’r is iets naar beneden gekomen op de bouwwerf naast ons. Mijn vriend gaat kijken op ons balkon en ik lig nog een minuut of wat half versuft in bed. Tot mijn vriend roept: “Shit, shit, shit, da’s aan ons gebouw. Schade aan ons gebouw.” Twee tellen later ben ik uit bed en sta ik in pyama al klappertandend op het balkon te staren naar het gigantische stuk gevel dat vlak boven onze hoofden los hangt. Eerste reflex bij bouwperikelen: fotografisch bewijsmateriaal verzamelen. Tweede reflex: in het gebouw rondlopen om te zien wie er zo nog al wakker is en de brandweer bellen.

Blijkbaar had iemand van de huurders in het gebouw al de politie en de brandweer gewaarschuwd. Restte ons niet veel anders dan wachten en bidden dat de boel niet zou instorten. De politie van Leuven stond er ongelooflijk snel. Samen (ik nog steeds in pyama met ondertussen wel een jas erboven) met de politie en de overige bewoners die wakker waren de schade vanaf het dak van de garages opgenomen. Eerste verdict (voor zo goed als mogelijk vastgesteld met zaklampen): geen structurele schade, alleen schade aan de gevelsteen. Tweede verdict: holy fucking shit, hebben we nu nog niet genoeg miserie gehad met die bouw hier?

Bellen naar de eigenaars van het appartement boven ons, waar de grootste schade is, levert niets op. Bellen naar de bouwfirma die verantwoordelijk is voor onze bouw ook niet. De aannemer van de bouw naast ons (een stuk van de gemeenschappelijke muur is ook geraakt) neemt ook niet op. De brandweer wil op het balkon van het derde verdiep geraken om het nog los hangende stuk gevelsteen dat een gevaar vormt, te verwijderen. De huurders van het derde verdiep zijn niet thuis. De eigenaars van het derde verdiep nemen na wat rondbellen de telefoon op, maar hebben geen sleutel en zijn blijkbaar een beetje achterlijk of zo, want kunnen ons niet eens een gsmnummer van de huurders bezorgen.

En daar stonden we. Midden in de nacht, op straat, zielig te wezen. Samen met de Leuvense politie en de brandweer. Ik heb gezelligere nachten doorgebracht…

Het bewijsmateriaal:

Verrast

Het was me het weekend wel. Vrijdag verjaarde ik en da’s altijd een goeie gelegenheid om te vieren. Niet dat ik mijn geboortedag zo bijzonder vind of dat ik erop sta te springen om alweer een jaartje extra op de teller te zien verschijnen (integendeel zelfs), maar ik sta nu eenmaal bekend als iemand die een feestje niet afslaat, tenzij voor een ander feestje. 😉

Mijn vriend had het één en ander in elkaar gestoken om mijn verjaardag op gepaste wijze te vieren en had mij vrijdag ook enkele hints gegeven over wat mij te wachten stond. Het restaurant waar we vrijdagavond gingen eten, had ik al meteen geraden. Zelfs zonder de hints want hij was iets te loslippig geweest door te zeggen dat ik er al eens binnen geweest was, maar er nog nooit gegeten had. Zoveel Leuvense restaurants vallen er niet in die categorie. De tip ‘Alexandre Dumas’ maakte het overduidelijk dat we restaurant D’Artagnan met een bezoek zouden vereren. De zaterdagnamiddagactiviteit had ik ongeveer juist, maar zaterdagavond bleef mij een raadsel. Mijn vriend had tickets gekocht voor iets, zei hij. Nuja, ik was benieuwd.

Vrijdagavond trokken we dus met ons tweetjes naar restaurant D’Artagnan. We lieten ons verleiden door de degustatiemenie met aangepaste wijnen. Als er één ding is waar ik ongelooflijk van kan genieten, dan is het een lekkere maaltijd onder ons tweetjes met een goed glas wijn erbij. De gangen die we voorgeschoteld kregen, waren om duimen en vingers af te likken. Met als uitschieter de hertenfilet. Boterzacht. De aangepaste wijnen waren allemaal zeer lekker en ons glas werd net genoeg bijgevuld, waardoor we na de maaltijd niet wankelend de uitgang moesten zoeken. Door zijn prijsklasse is restaurant D’Artagnan geen restaurant dat je elke dag bezoekt, maar wel een aanrader als je iets te vieren hebt.

Zaterdagochtend begaf ik mij naar de Russische les, terwijl mijn vriendje vanalles aan het bekonkelfoezen was. Hij zou me komen ophalen aan het CLT en we zouden onderweg een broodje eten. We begaven ons richting Limburg, de plek waar ooit mijn wiegje stond, voor een namiddagje monumenten fotografen. Klinkt saai, maar soms ben ik gewoon een beetje saai. 😉 Jammer genoeg waren er veel beschermde gebouwen slecht onderhouden. Zo zagen we oude vierkantshoeves waarvan de muren ingestort waren en die in erbarmelijke staat verkeerden. Jammer dat ons erfgoed zo verwaarloosd wordt.

Het avondmaal nuttigden we de Blue Olive in Hasselt. Het eten werd geserveerd in een modern decor opgevrolijkt door Halloweendecoratie. Beetje bizarre combinatie vond ik, maar het eten was wel lekker: eend in appelsiensaus met spruitjes (al van jongsaf mijn favoriete groente) en kastanjes. Tijdens het avondmaal heb ik een klein beetje (veel) zitten vissen naar de verrassing die mij ‘s avonds te wachten stond. Want het ticketsverhaal van mijn vriend rammelde een beetje. Het aanvangsuur was niet echt nauwkeurig bepaald en hij wist ook al niet goed te zegegn hoe laat het gedaan zou zijn. Verdacht! ‘k Heb zeker vier keer gevraagd of hij toch echt, echt geen verrassingsfeestje voor mij georganiseerd had. ‘k Heb zelfs een beetje gedreigd, maar hij gaf geen krimp.

Na het avondeten reden we terug naar Leuven. Op het gemakske, ons mooi aan de snelheidslimiet houdend (verdacht!), onderweg nog gestopt om te tanken en wat te flikflooien en toen waren we in Leuven. (Opvallend: de berichtjes die sms-gewijs bij mijn vriend aankwamen. Alweer iets verdachts in mijn wantrouwige ogen.) “Goh,” zegt mijn vriendje, “ik ben de tickets vergeten op ons appartement. Kan jij die even snel gaan halen. Ze liggen op mijn bureau onder mijn muismatje. Ik wacht wel in de auto.” Dus ik naar boven (soms doe ik gewoon de dingen die hij vraagt zonder morren). Ik steek de sleutel in het slot en mijn eerste gedachte is: “Hee, die deur is niet op slot. Hoe ontypisch voor mijn vriend om zoiets te vergeten.”

Ik stap het donkere appartement binnen en ja, daar stond een man of veertig op mij te wachten. Suprise! ‘k Moet zeggen dat ik, ondanks mijn vermoedens, toch een gilletjes van het verschieten geslaakt heb. Al dat volk dat speciaal voor mij gekomen was en zich de longen uit het lijf geblazen had om het appartement met meer dan honderd ballonnen te vullen. Zelfs mensen helemaal uit Gent (Joke, je hebt nog wat cocktails van mij te goed). Op zo’n moment voel je je wel bijzonder geliefd. Ik werd dan ook nog eens bedolven onder de leuke cadeaus: een externe flash voor mijn fototoestel, bongobonnen voor allerlei leuke activiteiten, dvd’s van House, de enige serie waarvan ik een aflevering meer dan één keer kan bekijken, chocolade, fnac-bonnen, parfumbonnen, boeken, een nieuw spelletje, drank, geldelijke bijdrages voor mijn nieuwe bureaustoel, bloemetjes, hopen kaartjes,… Ja, ik werd echt verwend.

Gelukkig duurde de nacht van zaterdag op zondag een uurtje langer dankzij de overschakeling van zomer- naar winteruur en kan ik zeggen dat we het feestje op een deftig uur (half drie nieuwe tijd) afgesloten hebben.

Moraal van het verhaal: ik heb het beste vriendje van de hele wereld.

Bezoek (II)

Zondag was het dag van de architectuur. De helicoptervluchten en de bezoeken aan architectonische hoogstandjes hebben we echter aan ons voorbij laten gaan. We hadden namelijk bezoek van bevriend koppel X en N met hun twee kindjes. Als jullie weten dat het vinden van een geschikte datum om elkaar nog eens te zien ongeveer vier maanden in beslag heeft genomen, dan snappen jullie waarom verzetten geen optie was. Ach, de vriendschap gaat voor. Er zullen nog dagen van de architectuur komen.

Het was gezellige zondag. We hadden taart gehaald, koffie gezet (voor de gasten, ik ben geen koffiedrinker) en de zon scheen volop binnen in ons appartementje. We genoten met de terrasdeuren wagenwijd open. Het leek wel zomer. De kindjes waren gegroeid als kool (geen wonder, we hadden ze al zo lang niet meer gezien). De oudste jongen, S, kon zich al goed uitdrukken. Soms iets té goed. “Oh, mama, kijk, eendjes!” “Mag ik de eendjes hebben?” Discrete mensen als we zijn, gaven we S de twee roze eendjes om mee te spelen. Jullie raden al welk eendje hij ab-so-luut moest hebben om mee te spelen en dat toch veel, veel, veel interessanter was dan die twee saaie roze eendjes. Yep, het gele. S heeft er de ganse tijd mee rondgelopen. ‘k Moet toegeven dat mijn vriendje en ik regelmatig binnenpretjes hadden. 😉

Bezoek (I)

Ik weet niet hoe ik het nog origineel moet inkleden, maar ja, dit weekend hadden we dus bezoek.

Zaterdag kwamen de studievriendinnen M en M samen met hun echtgenoten C en C op bezoek. (Ik kan er ook niet aan doen dat zowel de vrouwen als de mannen dezelfde initialen hebben.) Ster van de avond was ongetwijfeld X, het zoontje van M en C. Nog geen jaar, maar lopen kon hij al als de beste. Hij heeft daarvoor nog wel een vinger van mama of papa nodig, maar lang zal dat ongetwijfeld niet meer duren. Ik had beloofd te proberen wat mooie foto’s van X te nemen. En dat was niet zo gemakkelijk, want stilzitten stond duidelijk niet in zijn woordenboek. Al bij al is het met toch gelukt een paar leuke foto’s te nemen. Hopelijk zijn M en C er blij mee.

‘k Had zin om wat te experimenteren in de keuken. Anders is er geen uitdaging meer aan. Dus koos ik zowel voor het voorgerecht als voor het nagerecht een gerecht dat ik nog nooit gemaakt had. Het voorgerecht was redelijk simpel: gevulde champignos met krab en walnoten (en nog wat ingrediënten). Voor het hoofdgerecht speelde ik op safe: een wokschotel met kip, paprika, spinazie en hoisinsaus die we al eens eerder uitgeprobeerd hadden. Voor het dessert was mijn oog echter op iets heel speciaals gevallen: bananenclafoutis. Nog nooit van gehoord, maar het klonk wel lekker. Omdat het toch wel een beetje een ingewikkeld recept was, hadden we voor de zekerheid ijs gekocht. Beter een backupplan hebben voor het geval de clafoutis mislukte.

Even zag het er niet zo goed uit: ik had geen weegschaal om de bloem af te wegen, dus was ik genoodzaakt een beetje te gokken wat betreft de hoeveelheid toe te voegen bloem en mijn eiwit raakte niet opgeklopt omdat ik wat eigeel gemorst had. Mijn stresslevel steeg gevoelig. Even dacht ik halverwege de bereiding te stoppen. De bananen hadden al in de oven gestaan en roken overheerlijk. Warme banaan met ijs zou ongetwijfeld ook smaken. Maar ik heb toch doorgebeten en het recept helemaal afgemaakt. En daar heb ik geen spijt van gehad. De bananenclafoutis was heel lekker. En het bolletje vanilleijs paste er perfect bij. Een experiment dat zeker voor herhaling vatbaar is. En dat vonden de gasten ook.

Huisje warmen

Het feestje gisteren was de moeite. Voordat we ons richting feestvierders begaven, deden we ons te goed aan gamba’s à volonté in brasserie Ter Linde. Al een geluk dat mijn vriendje gereserveerd had, want het zat daar stampvol met zestigplussers die mekaar allemaal schenen te kennen. Heel leuk om smakelijk eten gewenst te worden door de mensen aan de aangrenzende tafeltjes. Ik voelde mij heel erg welkom. En ja, ik heb drie borden gamba’s naar binnen gespeeld en het smaakte. 😉

Na het eten vertrokken we richting Wilrijk. We kregen een professionele rondleiding van de dame des huizes en na de nodige bewonderende kreetjes uitgestoten te hebben, mengden we ons onder de aanwezigen. Heel erg leuke en vriendelijke mensen leren kennen! Aangename gesprekken gehad met een groepje dat tijdens de zomermaanden een zeilreis had ondernomen. Ik kreeg er spontaan zin van om op vakantie te vertrekken (al moet ik toegeven dat daar bij mij niet veel voor nodig is.) Deed mij terugdenken aan de legendarische groepreizen die ik vroeger gemaakt heb. Genoeg stof om jaren later nog de slappe lach van te krijgen.

Ik was heel erg goed gezind (na de gamba’s en de cava) en het klikte echt met de andere gasten, alleen spartelde mijn lichaam een beetje tegen. Na de laatste vergadering vrijdag had ik een beetje hoofdpijn (ik steek de schuld op te warme en slecht verluchte vergaderzalen), maar ik dacht dat het wel zou overgaan na gegeten te hebben. Niet dus. Het verergerde alleen maar in de loop van de avond. Daardoor zijn mijn vriendje en ik vroeger doorgegaan dan gepland. In de hoop dat een dafalgan en een goeie nachtrust het probleem zouden oplossen.

En maar goed dat we gisterenavond op tijd in bed gekropen zijn, want deze ochtend werden we om twintig na zeven ruw gewekt door de wekkerradio van de bovenbuur, die duidelijk niet thuis was en bijgevolg konden we een uur lang genieten van zijn loeiharde wekkerradio die op 4FM afgestemd stond. Beetje ergerlijk. Gelukkig was de hoofdpijn van de avond ervoor spoorloos verdwenen en kon ik zonder lichamelijke ongemakken naar de Russische les vertrekken.