Race for the Cure en Water-rAnt in Antwerpen

Deze zondag spoorde ik (te vroeg naar mijn goesting, een ochtendmens zal ik wel nooit worden) naar Antwerpen-Centraal, biddend dat de weergoden zich iet of wat zouden gedragen, want ik had afgesproken om samen met mijn collega’s deel te nemen aan de Race for the Cure om de strijd tegen borstkanker te ondersteunen. Met de blue-bike was ik verrassend snel op Linkeroever, met als bonus een ritje door de voetgangerstunnel onder de Schelde. Voor mij de eerste keer dat ik met de fiets door deze tunnel reed.

Ik was jammer genoeg net te laat om de collega’s te zien vertrekken die deelnamen aan de 6 km Run. Aangezien ik niet zo hou van lopen, beperkte ik mij tot een miezerige 3 km wandelen in de motregen. Niet dat het ertoe doet hoe lang de wandeling duurde, het gaat om het gebaar van solidariteit en ik was blij om op die manier mijn collega die zelf genezen is van borstkanker een hart onder de riem te steken. De wandeling was voorbij in een zucht en we hielden het redelijk droog. Ik was al lang blij dat we niet in de gietende regen moesten wandelen. Al had ik ditmaal mijn voorzorgen genomen met twee regenjassen (waarvan één exemplaar helemaal niet meer waterdicht) én een paraplu.

Het is jammer, maar nadat we onze drie kilometer gewandeld hadden, viel ons gezelschap uiteen. Té slecht weer om te blijven plakken op een drassig grasveld met fastfoodkraampjes. Samen met mijn collega-teamverantwoordelijke wandelde ik via de Voetgangerstunnel naar het Eilandje. Ik met mijn blue-bike aan de hand, want mijn collega was ‘s ochtends met de tram van Berchem naar Linkeroever gekomen. Ik wilde graag naar het varend erfgoed van Water-rAnt gaan kijken en het was niet zo moeilijk om mijn collega te overtuigen samen te gaan lunchen. 😉 We belandden in Italiaans restaurant Cucina 48 en lieten ons verleiden om de maaltijd te starten met een groot bord antipasti vergezeld van een lekker glaasje prosecco. Dat in combinatie met een heerlijke pasta met truffels, maakte dat die paar calorieën die we verbrand hadden tijdens de wandeling ruimschoots terug aangevuld werden. 😉

Na de maaltijd nam ik afscheid van mijn collega en ging ik naar de bootjes aan het MAS kijken. Fijn om dit varend erfgoed van dichtbij te kunnen bekijken. Jammer genoeg verslechterde het weer (mijn twee regenjassen kwamen goed van pas en op sommige momenten werd ik bijna omver geblazen door de wind). Ik bezocht een paar boten en hield het toen voor bekeken. Weggejaagd door het rotweer. Nog even naar het MAS om van het uitzicht te genieten (helaas, het dakterras was afgesloten) en gebruik te maken van het sanitair en dan was het tijd om naar huis te gaan!

Een gevarieerd dagje in Antwerpen, dat in mineur eindigde omdat ik mijn doorzichtige paraplu met blauwe stippen (een souvenir uit Zuid-Korea) vergat op de trein.

Friday evening

Na een (alweer) een dagje ontwikkelen (de voorlaatste keer van het traject, nog even doorbijten), sloten we de dag onder collega’s af met een glas crémant op het terras van Le Pain Quotidien. De zon brak iet of wat aarzelend door de wolken en wij hadden naar goede gewoonte meer dan stof genoeg om over te praten, want er komt weer een herschikking binnen onze organisatie. De naweeën van de reorganisatie blijven voortduren.

Omdat het zo gezellig was, bleef ik wat langer op het terrasje hangen dan gepland. Terwijl de collega’s één voor één huiswaarts vertrokken, bleef ik uiteindelijk achter met nog één collega. Nog twee glazen crémant, ober! Ik heb het al vaak gezegd: ik heb echt het geluk dat ik zoveel collega’s heb met wie het uitstekend klikt. En dit terras bood de ideale gelegenheid om mijn collega beter te leren kennen en te praten over zijn wilde plannen voor het weekend. (Ligt dat aan mij of hebben holebi’s werkelijk een spannender uitgaansleven dan hetero’s?)

Housewarming!

Zaterdag was ik uitgenodigd op de housewarming van mijn neef en zijn vriendin in Merksem. Stiekem was ik blij dat ik nog eens richting Antwerpen kon trekken, een stad die ondanks mijn korte verblijf daar toch een plekje in het hart heeft veroverd. Dus spoorde ik vlak na de middag richting Antwerpen, bewonderde ik het prachtige Antwerpen-centraal en genoot ik ten volle van een zonnige velo-fietstocht richting Merksem.

Het was gezellig druk op de housewarming (meteen ook de eerste keer dat mijn vader en mijn broertje mijn nieuwe kapsel te zien kregen). Mijn broer was meteen enthousiast, mijn vader iets minder. Die laatste mist de lange blonde lokken ongetwijfeld meer dan ikzelf. 😉 Ach ja, het zal wel wennen, zeker?

Op de housewarming maakte ik kennis met mijn nieuwste achterneefje. Jaja, de gezinsuitbreiding bij mijn vier neven is niet meer te stoppen, want er is ook een tweede achternichtje op komst. Mijn achterneefje slaagde er alvast in iedereen te betoveren met zijn mooie blauwe ogen. Die gaat later nog harten breken. 😉

Het nieuwe huis van mijn neef en zijn vriendin is alvast goedgekeurd: een mooie rijwoning met veel licht in een rustige buurt. Ideaal om als volgende in de rij aan gezinsuitbreiding te beginnen. 😉

Culinair genieten bij de Troubadour

Het enige restaurant in Antwerpen waar ik ondertussen al drie keer ben gaan eten. Dat zegt genoeg op zichzelf, denk ik. Het zit hem vooral in de smakelijke manier waarop de patron de gerechten komt voor te stellen en het fijne concept van gerechten delen met je tafelgenoot. Er valt iets te zeggen voor samen uit één bordje eten.

Dus toen ik de uitnodiging voor de friends-avond in mijn mailbox zag binnen komen, twijfelde ik geen moment. Ik trommelde mijn sympathieke Antwerpse collega op en we maakten er een supergezellige girls’ night out van. Ok, we praatten misschien een klein beetje té veel over het werk, maar het kan soms deugd doen om je hart te luchten in geval van slecht uitgevoerde reorganisaties. Als afsluiter van de avond dronken we een lekker glas whisky. Meer moet dat niet zijn.

Rilette van Duroc Varken met warm gelakt buikspek:

Bouchot mosseltjes “Asian Style”, gerrafineerd en wat mysterieus:

Kroketjes van Zeebrugse grijze garnaal, De beste in de hééééle wereld:

Geitenkaas uit Westmalle, met lokale gefermenteerde bietjes:

Eendenborstfilet uit Hongarije, korstje van macadamia, quinoa en citrus, boterpompoen en eendenjus met staartpeper uit Indonesië:

Kaasplankje:

Peer, zacht roomijs met frisse gembertoets, structuren van zoete wortel:

Antwerp by bike

Voor mijn laatste zondag in Antwerpen besliste ik een beetje de toerist uit te hangen. Ik reserveerde om deel te nemen aan een bike tour (ja, sinds ik in Antwerpen ben gaan wonen, heb ik mijn liefde voor de fiets herontdekt) die om elf uur vertrok op het Steenplein.

Het bleek alleen niet zo evident om het vertrekpunt te vinden. Ik passeerde nochtans twee keer langs de plek waarvan ik dacht dat dit het vertrekpunt was, maar van het afgesproken fluohesje geen spoor. Uiteindelijk vond ik het vertrekpunt toch (na de bevestigingsmail nog eens grondig gelezen te hebben) en nam ik onderweg nog twee Duitse toeristen mee op sleeptouw die het duidelijk ook niet gevonden hadden. Oef!

De vriendelijke gids vond het duidelijk niet zo erg dat we een beetje te laat waren en we vertrokken blij gezind op onze mooie, witte huurfietsen. Klaar om Antwerpen te verkennen.

Nu vragen jullie je ongetwijfeld af wat er nog te verkennen valt als je ergens al een half jaar woont. Wel, dat blijkt verrassend veel te zijn, want sinds ik hier woon ben ik welgeteld één keer in het historische hart van de stad geweest. Ik vind het trouwens altijd een meerwaarde om op stap te gaan met een gids, zelfs al is het in een buurt die je al kent. Gidsen hebben vaak zoveel leuke weetjes achter de hand dat je altijd wel iets nieuws bijleert of op een plek komt waarvan je het bestaan niet vermoedde.

Zo leerde ik dat er veel Mariabeelden in het Antwerpse straatbeeld aanwezig zijn, omdat de bewoners vroeger belasting moesten betalen op elke lantaarn die ze aan hun huis bevestigden, behalve wanneer deze lantaarn diende om een Mariabeeld te verlichten. Ik kwam er ook achter dat Antwerpen een verborgen ondergrondse wereld heeft die je kan bezoeken en die boven de grond alleen maar zichtbaar is omdat er her en der hoge schouwen boven de daken uitsteken. Die schouwen dienden vroeger om schadelijke gassen af te voeren die zich ophoopten in de ondergrond. En tot slot ontdekte ik een stadsgedicht aan de onderkant van een ophaalbrug. Boeiend!

Bij het terugbrengen van onze fietsen naar het afhaalpunt, moest onze gids even discussiëren met de security van het Antwerp Pride festival om binnen gelaten te worden. Beetje absurd dat deze mensen niet gebriefd werden dat er zich op het terrein een fietsverhuur bevond. Ik vond het allemaal niet zo erg, want iedereen die het terrein betrad kreeg een gratis ice cream sandwich van Ben and Jerry’s aangeboden.

Ik besloot nog wat te blijven rondhangen op het festivalterrein en de sfeer op te snuiven. Het weer was fantastisch, de optredens lekker kitscherig en de aanwezigen hadden duidelijk zin in een feestje. En zeg nu zelf, zoveel regenboogvlaggen, daar wordt een mens toch spontaan vrolijk van?

Daarna besloot ik het over een compleet andere boeg te gooien en bezocht ik de Sint-Pauluskerk in al zijn barokke glorie. Schitterend! En een waardige afsluiter voor een dagje toerist in eigen stad.

Black Smoke Rooftop bar

Yep, yep, ik zet onverdroten mijn verkenning van de Antwerpse horeca verder. Zeker nu mijn dagen alhier geteld zijn, moet ik het onderste uit de kan halen, nietwaar?

Ik had al een tijdje geleden beloofd om een avondje op stap te gaan met mijn collega-teamverantwoordelijke. Ter compensatie voor het feit dat ik één van haar beste medewerkers gekaapt heb. Nuja, gekaapt, de medewerker in kwestie reageerde op een vacature in mijn team, dus de overstap is geheel vrijwillig, maar tegelijkertijd ben ik mij ervan bewust dat deze overstap een groot gat slaat in het team van mijn collega-teamverantwoordelijke. Dus een kleine traktatie was hier wel op zijn plaats.

Mijn collega stelde voor om restaurant Black Smoke te proberen. Ik ben normaal niet zo’n grote fan van restaurants waar vlees de hoofdrol krijgt toebedeeld, maar toen ik zag dat ze ook een rooftop bar hadden, was ik snel overtuigd. Serieus, rooftop bars zijn geweldig en veel te dun gezaaid in België.

Ons bezoekje startte een beetje met een valse noot: de lift bleek buiten gebruik, dus wij puften en hijgden zes verdiepingen trappen naar boven. En dat in een hittegolf! Het dakterras bleek al goed vol te zitten. Wij vroegen of er nog een tafeltje voor twee beschikbaar was, maar de ober zei dat we best op een barkruk aan de zijkant plaatsnamen. Ik heb niets tegen barkrukken, maar doordat de rand van het dakterras met een soort bank was afgewerkt, zaten we niet bepaald comfortabel: door de plaatsing van de bank moesten we onze knieën veel te hoog optrekken. Ik voelde mijn humeur een beetje zakken toen ik zag dat twee jonge en bijzonder slanke deernes wél een tafeltje toegewezen kregen (sidenote: je kan niet reserveren op het dakterras, dus het was niet dat ze een reservatie hadden). Ongelijke behandeling kan ik moeilijk verdragen.

We namen dus een beetje het heft in handen en eigenden ons een tafel toe die eigenlijk wat te groot was voor twee personen. En kregen zo bijna ruzie met de ober. Niet dat ik deze tafel niet wilde inruilen voor een kleiner exemplaar, volgaarne zelfs, maar de ober deed echt geen moeite. Gelukkig kwam de eigenaar tussen en gebaarde die dat we de tafel mochten houden. Oef!

Deze horde genomen, werd het alsnog een bijzonder gezellig avond aan onze grote en comfortabele tafel. We genoten van heerlijk finger food (die kippenbilletjes, amai, om duimen en vingers bij af te likken) in combinatie met fantastische cocktails. Ik genoot zo van de frozen margarita dat ik het niet kon laten deze opnieuw te bestellen als afsluiter van de avond. Alleen over de bediening waren we minder enthousiast. Het duurde gemiddeld écht te lang voor ze onze bestelling kwamen opnemen. Maar goed, we lieten het niet aan ons hart komen. Het uitzicht maakte dat we dit graag door de vingers zagen!

De inhuldiging van mijn terras

Zaterdag had ik, buiten een uitstapje naar de Delhaize, niet al te veel gepland. Het was de voorbije dagen al meer dan druk genoeg geweest en mijn koelkast was akelig leeg. Aan de andere kant leek het me wel een leuk idee om mijn pas afgewerkte dakterras op een feestelijke manier in te wijden. Ik stelde dus voor aan mijn huisbazen en hun schattige dochter om in de late namiddag te komen aperitieven.

Nu moeten jullie je niet al te veel voorstellen van dit dakterras: een paar kunstgrastegels, wat paletten omgetoverd tot bloemenbakken met siergrassen en een piepklein tafeltje met twee stoelen. Maar het is wel fijn om in het zonnetje te kunnen lunchen.

Rond 17u lieten mijn gasten weten dat ze thuis waren en wel zin in een drankje hadden. Ik had wat witte wijn en schuimwijn gekocht (normaalgezien heb ik geen alcohol in huis) en olijven, druifjes en cashew noten om te knabbelen. De druiven vielen in de smaak bij de anderhalf jaar oude dochter van mijn huisbazen. Het ene na het andere druifje werd met een grote glimlach verslonden.

We babbelden wat over onze komende reisplannen (zij naar Spanje voor een trouw, in naar Montreux met mijn vriend). Heel gezellig. Toen de fles witte wijn op was, namen we afscheid. Terras succesvol ingewijd!

IMG_7790[1]

Het woonvraagstuk

De knoop is doorgehakt. Mijn vriend zal ingaan op de hem aangeboden contractverlenging en bijgevolg nog minstens tot eind dit jaar in Genève blijven wonen. Dat maakt dat ik zo stilletjesaan zelf moet beginnen nadenken waar ik vanaf oktober zal gaan wonen. Mijn huurcontract voor de studio in Borgerhout loopt eind september af, terwijl het huurcontract met de huurders van ons appartement in Leuven half september afloopt.

De meest voor de hand liggende optie is dat ik terug naar ons appartement in Leuven verhuis. De studio in Borgerhout heeft immers wel wat nadelen en hoewel ik heel goed opschiet met mijn gastgezin, blijft het een feit dat ik altijd rekening met hen moet houden. Vrienden uitnodigen of feestjes geven zit er niet in, de was doen wanneer ik daar zin in heb ook niet.

Maar ik ben niet honderd procent zeker dat ik naar Leuven wil terugkeren. Hoewel ik me altijd heel goed in Leuven gevoeld heb, merkte ik dat ik wat uitgekeken ben geraakt op dit provinciestadje. Doordat ik nu in Antwerpen woon, heb ik de gelegenheid om een gans nieuwe stad te verkennen en dat bevalt me wel. Dus misschien is dit een opportuniteit om de terugkeer naar Leuven nog wat uit te stellen en mij in een nieuwe Belgische stad te vestigen?

Enfin ja, ik heb gelukkig nog wat tijd om eruit te geraken.

新年快乐 – Happy Newyear!

De zon stond stralend aan de blauwe hemel toen ik deze zaterdag naar de Chinese wijk wandelde om een stukje van het feest ter ere van Chinees nieuwjaar mee te pikken. Ik moet toegeven dat mijn kennis van China en de Chinese gebruiken vrij beperkt is, reden te meer om de kans te grijpen om mijn horizon te verruimen.

Ik was duidelijk niet de enige die er zo over dacht, want het was op de koppen lopen in de Van Wesenbeekstraat. De mensen verdrongen elkaar om een glimp op te vangen van de kleurrijke leeuwen die doorheen de straat dansten. Jammer dat het spektakel om de zoveel minuten onderbroken werd door iemand die luidkeels “Tram!” riep, waarop vervolgens het volk zich zo dicht mogelijk tegen de huizen aandrukte om de tram te laten passeren. Over millimeterwerk gesproken. Jammer dat de trams niet tijdelijk een andere route konden volgen, per slot van rekening is het toch maar één keer per jaar Chinees nieuwjaar

In het begin kostte het me moeite om ook maar iets te zien, maar aangezien het spektakel vrij repetitief was (leeuw danst onder begeleiding van percussie, leeuw verscheurt een krop sla, lange sliert voetzoekers gaat af onder oorverdovend lawaai, draak gaat dansend winkelpand binnen, komt weer buiten enzovoort), dunde het aantal toeschouwers langzaam uit en kreeg ik enkele mooie opvoeringen te zien. De symboliek achter het geheel ben ik moeten gaan opzoeken op wikipedia, maar ook zonder te begrijpen wat ik zag, kon ik van het spektakel genieten. De heerlijke zon en spotgoedkope dumplings (3 euro) waren een fijne bonus.

Culinair Antwerpen: El Warda

Bestaat er een betere manier om te werken aan mijn integratie in grootstad Antwerpen, dan op culinaire ontdekkingsreis te gaan? Ik ben alvast overtuigd van niet.

Vorige dinsdagavond had ik samen met drie andere collega’s (waarvan twee uit het Antwerpse en eentje uit Brussel) afgesproken om te dineren met een collega die wegens ziekte al een tijdje out is. Een zeer tragisch verhaal: na het verlies van haar ongeboren kindje werd er borstkanker bij haar vastgesteld. We waren allemaal in shock toen we het nieuws vernamen. Hoeveel ellende kan één mens verwerkt krijgen?

Maar onze collega vocht terug en deze dinsdag konden we in El Warda klinken op het feit dat de kanker overwonnen is. De behandeling was succesvol en hoewel de littekens van de operatie nog aan het helen waren en een pruik de gevolgen van de chemo moest maskeren, zag onze collega er goed uit. Blij dat deze zware periode achter haar lag en voorzichtig hopend op een terugkeer naar het werk en de normaliteit. Ik gun het haar van harte.

En oja, het eten bij El Warda was de perfect combinatie van warme huiselijkheid met een toets exotisme om er een geslaagde avond te maken. Bonuspunten voor de kaneellikeur.

Yet Another Blog

Life on my side

antwerpen