Vandaag hebben we iets meer tijd dan de voorbije dagen, want we moeten pas om 10.30u op het Museumplein zijn voor ons bezoek aan het Van Gogh Museum. We ontbijten op het gemak en ik permitteer me zelfs om de maaltijd af te sluiten met American pancakes, because, why not?
Het uitchecken verloopt tot onze verbazing vlotjes. Ditmaal kunnen we dus op het gemak fietsen naar het Museumplein. Natuurlijk zijn de tickets voor het Van Gogh Museum ook volledig uitverkocht en we zien dat de medewerkers aan de ingang verschillende toeristen zonder tickets moeten wegsturen. Blij dat ik de moeite heb genomen om alles op voorhand vast te leggen!
En ja, in het Van Gogh Museum overvalt mij hetzelfde gevoel als in het Rijksmuseum. Gewoon té veel mensen om echt van de kunst te kunnen genieten. Al begrijp ik natuurlijk volkomen dat musea proberen hun aantal bezoekers te maximaliseren om zoveel mogelijk inkomsten te genereren. Het is voor mijn vriend en mezelf de tweede keer dat we het Van Gogh Museum bezoeken. Ons vorige bezoek dateert echter van 2004, toen er nog geen apart onthaalgebouw was. De indeling van het museum is helemaal veranderd, maar veel van de werken herinner ik me nog van mijn vorige bezoek. Het tragische leven van Van Gogh in combinatie met de prachtige kunstwerken, het blijft fascineren.
omdat ik toegangstickets heb voor het tijdslot 9.45u – 10.00u voor de volledig uitverkochte Vermeertentoonstelling in het Rijksmuseum staan we ook vandaag op tijd op. Geen tijd om uit te slapen deze zaterdagochtend! Al blijven we toch iets te lang aan de ontbijttafel zitten, waardoor de stress toeslaat wanneer de stagiaire aan het onthaal er niet in slaagt de boeking die het werk van mijn vriend maakte, correct af te sluiten en vervolgens om te zetten naar een privéboeking voor de laatste nacht van ons verblijf in Amsterdam.
Ik vrees even dat we niet tijdig in het Rijksmuseum zullen geraken en dat ons de toegang tot de razend populaire Vermeertentoonstelling zal ontzegd worden. Mijn vriend en ik breken dan ook alle fietssnelheidsrecords en komen tot mijn grote opluchting vier minuten voor tien uur in het Rijksmuseum aan. Helaas hielden we het ook deze fietstocht niet droog. De weergoden zijn ons in Amsterdam nog niet echt goed gezind geweest.
We worden zonder problemen in het Rijksmuseum binnen gelaten en volgen de blauwe lijnen naar het begin van de Vermeertentoonstelling. Tot onze grote vreugde zijn er lockers waar we onze spullen in kwijt kunnen. Dat de Vermeertentoonstelling populair is, blijkt duidelijk uit de massale hoeveelheid volk die zich voor de in totaal 27 schilderijen verdringt. De schilderijen zijn meesterlijk, maar echt genieten van de verstilde schoonheid van de werken van Vermeer is tussen al dat volk niet zo evident.
Mijn tweede dag in Amsterdam begint exact hetzelfde als de eerste: met een uitgebreid ontbijt in ons hotel en het wegwerken van wat werkmails. Ditmaal slaag ik er gelukkig in wel op tijd te vertrekken en zijn de weergoden mij beter gezind tijdens mijn fietstocht: ik kom helemaal droog aan bij het Fotomuseum van Amsterdam, waar ze tot mijn grote vreugde lockers hebben om mijn spullen op te bergen. Toch iets handiger om van kunst te genieten als je niet met vanalles moet sleuren. De fototoestelrugzak heb ik vandaag thuis gelaten, want deze namiddag staat er een gegidste fietstocht langs allerlei street art op het programma. Veel te veel gedoe om dan telkens het fototoestel te moeten boven halen. Die iphone foto’s zijn op zich kwalitief genoeg om mooie herinneringen op te leveren.
Ik start met de kleine tentoonstelling van Lebohang Kganye. Vooral de foto’s waarbij ze zichzelf met dezelfde outfits op dezelfde plekken fotografeert als haar te vroeg gestorven moeder om dan vervolgens haarzelf in de oude foto’s van haar moeder toe te voegen, vind ik erg bijzonder. Ik kan me voorstellen dat het maken van deze reeks foto’s bijzonder therapeutisch geweest moet zijn voor haar.
En dan begin ik aan de tentoonstelling waarvoor ik eigenlijk gekomen ben: House of Bondage van Ernest Cole. Een mokerslag van een tentoonstelling. Ernest Cole was een Zuid-Afrikaanse fotograaf die met zijn foto’s de levens van zwarte Zuid-Afrikanen tijdens het apartheidsregime in beeld bracht. Cole slaagde erin zichzelf te laten herclassificeren van ‘zwart’ naar ‘gekleurd’ en kreeg zo toegang tot plekken waar de meeste Zuid-Afrikanen werden geweerd. Hij waagde zijn leven door de grimmige realiteit van rassenscheiding te fotograferen. Uiteindelijk werd hij verbannen uit zijn geboorteland na de publicatie van House of Bondage in 1967. Het boek klaagt de mistoestanden van het apartheidsregime aan. Hij vluchtte weg uit Zuid-Afrika en kwam uiteindelijk via Zweden terecht in de VS, maar ook daar ervoor hij helaas de onrechtvaardige behandeling van zwarten. Hij stierf op 49-jarige leeftijd aan alvleesklierkanker, enkele dagen na de vrijlating van Nelson Mandela in 1990. In 2017 werden 60.000 negatieven en contactafdrukken van Ernest Cole gevonden in een kluis van een Zweedse bank. Naast nooit eerder gezien werk in kleur uit zijn tijd in Amerika, bevatte de kluis ongepubliceerde foto’s en contactafdrukken van House of Bondage.
Stipt om 8 uur voegen mijn vriend en ik ons bij zijn collega’s aan de ontbijttafel. Ik moet zeggen dat ik graag nog een uur langer in bed had gelegen op deze verlofdag, maar hey, het feit dat ik mezelf een English breakfast kan samenstellen aan het buffet maakt dat ik me meteen een pak beter voel. De twee Spaanse collega’s van mijn vriend, Daniel en Luis, ken ik nog van onze trip naar Valencia vorig jaar. Miguel had ik al een keertje ontmoet in cocktailbar Le Scandale, maar eerlijk gezegd kon ik me dat niet echt meer herinneren. Iets te hard in de cocktails gevlogen, waarschijnlijk. 😉
Na het ontbijt regelen mijn vriend en ik aan het onthaal van ons hotel twee huurfietsen voor de komende vier dagen, want NH Amsterdam Zuid ligt niet meteen in het toeristische hart van Amsterdam. Ik neem afscheid van mijn vriend die samen met zijn collega’s naar de conferentie vertrek en beantwoord zelf nog een paar mails vooraleer te vertrekken. Er zijn nog een paar dringende mails binnen gekomen, waardoor ik later vertrek dan gepland. Ik vloek inwendig, want ik weet dat googlemaps de fietstijd altijd nogal optimistisch inschat en ik weet ook niet hoe makkelijk ik mijn fiets kwijt geraak in de buurt van het Moco (Modern Contemporary Museum). En natuurlijk begint het onderweg tijdens de fietstocht opeens stevig te regenen. Gelukkig ben ik daarop voorzien met mijn Hollandse fietsjas en hou ik het redelijk droog.
Op het museumplein aangekomen, parkeer ik mijn fiets in de overvolle fietsenrekken en haast me naar de ingang van het Moco. Ik haal opgelucht adem dat ik om 10.20u met mijn ticket van 9.45u nog steeds binnen mag. Het is verschrikkelijk druk in dit privémuseum gelegen in de historische Villa Alsberg. Het herenhuis is eigenlijk te klein voor al dat volk en helaas zijn er geen lockers. Bovendien moeten rugzakken op de buik gedragen worden. Ik zucht met mijn zware fotografierugzak en natte jas, maar door de warmte binnen droog ik snel op en er vallen tot mijn grote opluchting wel wat knappe werken te bewonderen. Het contrast tussen de hedendaagse kunstwerken en het statige herenhuis werkt alleszins.
Uiteraard is Banksy de publiekslieveling bij uitstek en iedereen wil een foto van zijn meest bekende werk: het meisje met de rode ballon. Er is ook een kamer gewijd aan NFT-werken, maar die spreken mij wat minder aan. Het Moco bezit ook werk van Basquiat (fan sinds ik zijn tentoonstelling zag in Londen), Jeff Koons, Andy Warhol, Marina Abramović en Yayoi Kusama (die ik leerde kennen op Jeju Island). Grote namen die vooral dienen om het publiek te lokken, want het aantal werken van hen in hun collectie is zeer beperkt. Ik maak kennis met een nieuwe kunstenaar die me bijzonder weet aan te spreken met zijn gigantisch realistische schilderijen. THE KID heeft alleszins talent en ik hoop dat hij doorbreekt met zijn werk.
Een uurtje later dan gepland de trein genomen wegens waanzinnig druk op het werk en geen zin om mij kapot te haasten om naar het station van Leuven te spurten. Om 18.47u was de avondspits ook achter de rug, waardoor het rustiger op de trein was. Al had ik weinig te klagen met mijn eersteklasticketje. In Mechelen stapte ik over op de Amsterdammer en nestelde mij met mijn valies, fototoestelrugzak en laptop in eerste klas. Zalig! En onderweg kon ik genieten van een werkelijk prachtige zonsondergang. Wat wil een mens nog meer?
Normaal zou de trein om 21.35u aankomen in Amsterdam Centraal, maar met het doel in zicht ging de trein alsmaar trager rijden en uiteindelijk kwam ik aan met een dik kwartier vertraging. Ik stapte de eerste de beste taxi in die ik kon vinden en liet me afzetten aan de ingang van NH Amsterdam Zuid, alwaar mijn vriend me al stond op te wachten om mijn bagage te helpen dragen en mij naar de juiste kamer te begeleiden. Mijn vriend was immers al sinds maandag met zijn collega’s in Amsterdam voor een bezoek KubeCon. Een kans om op kosten van zijn bedrijf op hotel te kunnen gaan, laat ik natuurlijk niet liggen. 😉
Ik kuste mijn vriend, zette mijn spullen af op de kamer en vervolgens dronken we nog een glaasje Chardonnay in de bar van het hotel om te klinken op onze hereniging.
Omdat mijn vriend vroeg op moest voor zijn conferentie en ikzelf ook een goed gevulde agenda had voor deze vierdaagse in Amsterdam, maakten we het niet laat. Een goede nachtrust was welkom.
In De Brakke Grond in Amsterdam. Met dank aan de Thalys voor de vlotte heen- en terugrit én de onverwachte ontmoeting met een vriendin die in dezelfde wagon richting Amsterdam als ik bleek te zitten. It’s a small world after all.
Lunch van de dag: een boterham met huisgemaakte makreelsalade. Heerlijk! En als afscheidscadeautje kreeg ik een potje honing mee naar huis van de bijen op ‘t dak van De Brakke Grond.
Op vakantie vertrekken op een zaterdagnamiddag heeft het voordeel dat je zaterdagvoormiddag in alle rust je valies kan maken en vervolgens zeeën van tijd hebt om op het gemak de tram naar Antwerpen-Centraal te nemen. Aangezien onze vlucht naar Seoul vanaf Schiphol vertrok, had ik een Thalys ticket geboekt naar Schiphol. De tram was mooi op tijd, helaas kon hetzelfde niet gezegd worden van de Thalys die maar liefst een volledig uur vertraging had. Gelukkig had ik een ruime marge ingecalculeerd en was ik zelfs met deze aanzienlijke vertraging nog goed op tijd in Schiphol. En het voordeel van in eerste klas reizen is dat ik alle comfort had én kon genieten van een heerlijk gebakje met een glas wijn. Een goed begin van de vakantie.
Het inchecken verliep vlotjes. Bij de security werd ik, zoals ik dat ondertussen al gewoon ben, er weer uitgepikt. Ditmaal werd gans mijn fototoestelrugzak gecontroleerd door een (gelukkig) bijzonder vriendelijke zwarte man. Hij bood zelfs aan model voor mij te staan bij mijn terugkeer. Ik glimlachte beleefd, pakte mijn spullen een liep in de richting van gate E waar ik iets na zeven uur mijn vriend (wiens vlucht uit Genève ook vertraging had) trof bij een gigantische stapel chocolade van Tony’s Chocolonely.
Het was de dag van de vertragingen want onze vlucht naar Seoul had ook een uur vertraging. Oh well, gelukkig was er Netflix om ons te entertainen tijdens het saaie wachten aan de gate. Ik had het door Netflix geproduceerde Korean drama Black gedownload om alvast in de juiste sfeer te komen. Buiten dat uur vertraging verliep alles vlotjes. Ik koos ervoor niet te slapen tijdens de vlucht, in de hoop zo meteen in het juiste ritme te komen bij aankomst in Seoul. En hoera: we kregen bibimbap als avondmaal!
Op de luchthaven werden we opgehaald door een Koreaanse taxichauffeur, voor ons geregeld door Koreareizen.com, het reisbureau dat ik gebruikte om de reis te boeken. De chauffeur stond duidelijk al een tijdje op ons te wachten, maar moest nog even geduld uitoefenen, want mijn vriend en ik moesten nog onze simkaarten ophalen. De één uur durende taxirit naar het hotel was één grote flashback voor mij. Een fijn weerzien met Seoul en omgeving.
In het New Kukje hotel aangekomen, dropten we onze valiezen op de kamer, fristen we ons op, kleedden ons in een zomerse outfit (het was ongeveer 28 graden en vochtig warm) en trokken de stad in op zoek naar een lekker avondmaal. Dat vonden we in de vorm van een authentieke Korean barbecue met varkensvlees in één van de smalle straatjes achter ons hotel. Ons vlees werd voor ons bereid door een ober voorzien van een heuse brander. Spectaculair én fotogeniek. Al had hij wel eens mogen lachen voor de foto. De hoeveelheid vlees die we besteld hadden, bleek aan de grote kant en die extra portie gebakken rijst (jawel, ook gebakken op de gril van de barbecue) was er wellicht te veel aan. Maar toch slaagden we erin bijna alles weg te werken.
Om dit overvloedig avondmaal te verteren, besloten we de benen te strekken langs de Cheonggyecheon, een smalle rivier die sinds 2005 opnieuw is open gelegd en waarlangs een mooie, groene voetgangerszone is aangelegd die ‘s avonds sfeervol verlicht is. Op verschillende plekken zijn stapstenen aangelegd om de andere oever te bereiken en langsheen de rivier staan verschillende informatieborden met uitleg over de geschiedenis van de buurt. Bijzonder fijn om te wandelen en dat vonden wij niet alleen. Talloze koppeltjes zaten verliefd in elkaars ogen te kijken aan de oevers van de rivier of gezellig samen iets te eten.
Helaas werd onze wandeling nogal abrupt afgebroken toen zo rond half tien een stevige regenbui losbrak. Meteen hoorden we allerlei boodschappen doorheen de luidsprekers komen, waarvan we uiteraard niets begrepen. Gelukkig was er een Koreaanse man zo vriendelijk om ons te komen zeggen dat er gevaar op overstroming bestond en dat we de bedding van de rivier best zo snel mogelijk verlieten. We hadden al her en der overstromingswaarschuwingen gezien, dus namen we het zekere voor het onzekere en verlieten we de voetgangerszone.
We zochten een plek om te toasten op onze eerste avond in Seoul en kwamen terecht in een bar in een kelderverdieping die wel gezellig was, maar waar de drankenkaart me wat tegen viel: het aanbod bestond voornamelijk uit bier. Ik probeerde de midori cocktail, maar die bleek zo zoet te zijn dat het me wijs leek de rest van de reis cocktails te vermijden en zoveel mogelijk traditioneel Koreaanse dranken te bestellen.
Na één drankje hielden we het voor bekeken en keerden we terug naar ons hotel. De vermoeidheid sloeg toe en een goede nachtrust zou ons deugd doen.
Tijdens zo’n conferentie worden er gewoonlijk ook avondactiviteiten georganiseerd. Meestal een leuke manier om iets bij te leren over de stad of het land waar de conferentie georganiseerd wordt. Al moet ik toegeven dat ik bij het bestuderen van het programma wel even de wenkbrauwen gefronst heb, want ik wist niet zo goed wat ik mij moest voorstellen bij de Heineken Experience. Ben niet bepaald een liefhebber van bier en tja, Heineken, als Belg kan je daar toch niet bepaald enthousiast over zijn, nietwaar?
De Heineken Experience bleek spijtig genoeg een beetje een tegenvaller. Veel te commercieel voor een conferentie waarbij alles rond cultuur draaide. We vermoedden zelfs een dikke sponsorcheque van Heineken, maar de organisatie ontkende dit met klem.
Nu, ik kan me voorstellen dat de Heineken Experience een fijne ervaring is voor een niet zo goed op de hoogte zijnde buitenlander die voor het eerst in Amsterdam komt. En jawel, op zich zit de rondleiding best wel goed in mekaar, maar uitpakken met de titel ‘best beer in the world’, tja dat strijkt mij toch ietwat tegen de haren in. Het hoogtepunt van de rondleiding was de klassieke brouwzaal met de mooie koperen brouwketels, gevolgd door de paardenstallen. Ik maakte op goed geluk wat goprofoto’s, maar geen enkele echt geslaagde. De proeverij op het eind liet ik feestelijk aan mij voorbij gaan, maar ik maakte wel een filmpje zodat jullie kunnen meegenieten van de hopsmaak van Heineken. 😉
De receptie naderhand was wel dik in orde. Tot mijn grote opluchting schonken ze ook wijn en de hapjes waren uitstekend van kwaliteit. Extra punten voor de surf and turf!
Na misschien nét iets te veel glazen rode wijn, was ik blij dat er buiten een bus op ons stond te wachten die mij veilig naar mijn hotel terug bracht.
De timing van deze conferentie viel om heel eerlijk te zijn nogal slecht, midden in mijn laatste werkweek voor het verlof. Een werkweek waarin van uitbollen helaas allerminst sprake was. Maar goed, ik was voorzien: ik had zowel mijn eigen laptop als die van het werk bij (van mijn werklaptop was ik helaas vergeten de voeding mee te nemen, voor niets met dat zware ding gesleurd, want zonder voeding gaat die laptop nog maar twee uur mee).
In nog geen twee uur bracht de Thalys mij van Brussel Zuid naar Amsterdam, alwaar het weer al even hard kwakkelde als in België. Ik voelde mij bij aankomst in hotel Ibis Amsterdam Centre te moe om nog een stapje in de wereld te zetten. Ik beantwoordde nog wat mails en las voor het slapen gaan enkele bladzijden in Paper Towns van John Green. Eigenlijk is de doelgroep van dit boek pubers, maar dat wil niet zeggen dat ik er zelf niet mee van kan genieten.
Hotel Ibis Amsterdam Centre was een verschrikking. De ligging was nochtans ideaal, vlak naast het station, enfin ja, in feite boven het station. Want de twee delen van het hotel lagen aan verschillende zijden van het spoor. Helaas was men bij de bouw blijkbaar vergeten dat treinen nogal veel lawaai maken. De muren van Ibis Amsterdam Centre leken wel van karton. Verschrikkelijk slecht geslapen.
Gelukkig was de conferentie zelf wel een succes. Dit moet zowat de best georganiseerde conferentie zijn die ik ooit heb meegemaakt. Alle sessies begonnen stipt op tijd en geen enkele sessie liep uit. De dagvoorzitter deed uitstekend werk, de sprekers waren zeer goed en het eten was heel erg lekker. Vooral de eerste dag was de lunch om duimen er vingers af te likken. Er was zelfs wijn voorzien. De tweede dag was het iets minder: gewoon broodjes en een soepje, maar de gelegenheid om een echte Hollandse kroket te eten, kon ik natuurlijk niet aan mij voorbij laten gaan.
Ook inhoudelijk was de conferentie een hoogvlieger. Interessante mensen ontmoet en inspiratie opgedaan voor een conferentie die wij zelf gaan organiseren in het najaar. En oja, de aanwezigen konden een Rembrandt bewonderen door een computer geschilderd! Het computerprogramma maakte dit portret op basis van een analyse van al de portretten die Rembrandt in zijn leven geschilderd heeft. Fascinerend, nietwaar? En zo goed als echt!
En, en, en, het vervoer van en naar de conferentie gebeurde per boot. Per boot! Veel meer is er niet nodig om mij blij te maken!
Alleen het bezoek op donderdagnamiddag aan het EYE Filmmuseum viel mij wat tegen. Ik had heel erg uitgekeken naar het bezoek aan dit schitterend staaltje moderne architectuur, maar de presentatie die we er kregen was niet echt wervend en het getoonde filmpje ronduit saai (ok, een tweede nacht slecht geslapen, maakte dat ik sommige momenten amper mijn ogen kon open houden).
Ook het bezoek aan het nieuwe gebouw waarin het EYE archief gevestigd was, bracht niet helemaal wat ik ervan verwacht had. Ik had gehoopt een blik op de archieven zelf te kunnen werpen, maar daar mochten we niet binnen. We kregen wel de werkruimte te zien waar analoge films met heel veel geduld en liefde werden gerestaureerd en gedigitaliseerd. Boeiend!
Doordat de conferentie zo stipt gedaan was, was ik maar liefst een uur te vroeg om mijn Thalys te halen. Ik deed nog een poging om mijn ticket om te ruilen voor een vroegere trein, maar dat pakte niet. Gelukkig was er een Wagamama waar ik een groen drankje dronk en gyoza’s at. Lekker!
Wat een ongelooflijke tragedie. Hoe verschrikkelijk moet het zijn voor die ouders om te vernemen dat hun kinderen, die ze in goed vertrouwen elke dag naar de opvang deden, voor de rest van hun levens de littekens van seksueel misbruik zullen meedragen en dat er hoogstwaarschijnlijk ergens op het internet beelden van dit misbruik circuleren, te grabbel gegooid voor perverselingen wereldwijd. Ik kan zelfs niet bevatten wat zoiets met een mens doet. Hoe verwerk je zoiets? Hoe ga je hierna verder met je leven?
