amerika

De eerste dag van de kerstvakantie

Was er meteen eentje om in te kaderen. ‘s Middags kwamen vrienden K en L uit het verre Baton Rouge op bezoek. Ze hadden de drie oudste kinderen ergens op een kerstshow achtergelaten en hadden enkel hun jongste spruit naar Leuven meegenomen. Het was voor mij de eerste kennismaking met kleine N, die in Amerika geboren is. Ondertussen is N al een flinke peuter van tien maanden en een echte lachebek. Spijtig dat mijn vriend er niet bij kon zijn. Dit jaar had hij helaas geen verlof tussen kerst en nieuwjaar. Hij zal tot de volgende kerstvakantie moeten wachten voor zijn eerste kennismaking met N. Vriend K was er niet helemaal met zijn hoofd bij, want hij was helemaal vergeten dat we in 2009 enkele dagen bij hen in Baton Rouge gelogeerd hadden. Ben ik toch niet de enige bij wie het geheugen het soms laat afweten. 😉

‘s Avonds hadden we afgesproken met kameraad H, die voor de kerstvakantie uit Chicago overgevlogen was. Ja, de dag stond helemaal in het teken van de terugkeer van onze Amerikaantjes. H is net zoals wij een gigantische sushiliefhebber. Dus trokken we naar de Sakura, ons nieuwe favoriete sushi-restaurant in Leuven. We waren net aan onze miso-soep begonnen toen opeens vriendin U binnenkwam, vergezeld door een ons onbekende donkerharige jongeling. We schoven een tafeltje bij en maakten het gezellig met z’n vijven. En zo werd het een beetje een generale repetitie voor oudjaar, want die avond zijn vriend H en vriendin U bij ons te gast samen met nog een ander koppel en hun twee dochtertjes.

De avond sloten we af met een cocktail in D’Entreprise. En zo komt het einde van 2010 steeds dichterbij.

Frietjes

Gisterenavond waren we op bezoek bij onze vrienden K, L en hun kroost die voor de kerstvakantie uit Baton Rouge waren overgevlogen. L zag er goed uit met haar buikje van bijna acht maanden. Al hoop ik voor haar dat nummer vier iets rustiger is dan zijn of haar broertjes en zusje, want het was soms lastig om boven het rumoer van de kindjes uit te komen. Zelfs als ze in de hoek stonden werden er nog genoeg decibels geproduceerd. 😉

We aten frietjes van de frituur, wat voor mij een eeuwigheid geleden was. Heel a-typisch voor een Belg, maar ik ben absoluut geen fan. Eer dat die dingen op je bord liggen, zijn ze al koud. Het vlees erbij staat bol van de kleur- en smaakstoffen en dat geldt evenzeer voor de sauzen. En na vijf frietjes ben ik de smaak al beu. Neen, België’s nationale trots is niet aan mij besteed. Maar ik ben een goede gast, dus at ik braaf mijn bordje leeg.

Het had niet veel gescheeld of we hadden echt koude frietjes mogen eten. Mama L was met de twee oudste kindjes naar het frituur vertrokken. Een klein half uur later kreeg K telefoon van een overstuur klinkende L. De sleutel van de wagen was uiteen gevallen en de chip om te starten was kwijt. Ze stond in het donker op de parking aan de frituur met de frietjes en twee lastige kinderen zonder dat ze de auto kon starten. Gezwind sprongen we onze wagen in om L te gaan redden. We waren nog geen vijf minuten onderweg of ze belde dat ze de chip teruggevonden had. Oef.

De rest van de avond verliep rustig. We spraken over de plannen van K en L om nog twee jaar langer in Baton Rouge te blijven, over hoe snel de kindjes het Engels oppikken en we praatten nog wat na over onze Amerikareis, ondertussen alweer een half jaar geleden. Toegegeven, ik hou wel van wat leven in de brouwerij, maar ik was stiekem blij dat de drie koters in bed lagen. Zoveel energie dat er in die kleine lijfjes zit, niet te doen.

Fotovoorstelling Amerikareis

Gisteren hebben we de spits afgebeten met de eerste fotovoorstelling van onze Amerikareis bij L en J. Onze samenkomst was spontaan tot stand gekomen. L was erin geslaagd de dag vóór ons feest (dat btw géén trouwfeest was) zijn enkel te breken en zijn ligamenten te scheuren tijdens een partijtje paintball. Ipv gezellig mee te komen vieren, lag hij te kermen ergens in een ziekenhuis terwijl zijn voet hing te bungelen aan zijn been. Dat komt ervan de stoere te willen uithangen. 😉

Na onze thuiskomst stuurde ik een mailtje naar L om te vragen of we op ziekenbezoek konden komen en of hij eventueel geïnteresseerd was om wat foto’s te zien van Amerika. Dat was hij. De verdere afspraken waren snel gemaakt. Mijn vriend en ik haalden gisterenavond Thais voor vier personen en we aten dat gezellig bij L en J thuis op. Ik had snel, snel nog een flesje wijn meegegrist om bij het eten te drinken en dat bleek een echte meevaller te zijn. Het was een fles wijn waarvan mijn vriend ooit eens een kistje cadeau gekregen had van een collega. Toen we de eerste flessen daarvan dronken, vonden we ze wat tegenvallen. Maar nu bleek dat we gewoon te snel van de flessen gedronken hadden. Ze hadden gewoon wat tijd nodig om te rijpen. Stom, stom.

Tijdens de fotovoorstelling verveelde ik onze gastheer en gastvrouw met veel te lange uitweidingen over architectuur een geschiedenis, terwijl mijn vriend mij de hele tijd zat aan te manen om toch maar sneller door de foto’s te gaan. En dan zaten ze mij ook nog uit te lachen met mijn geklungel met de muis. Tss! Toen onze gastvrouw bijna in slaap viel (ik moet nog wat aan mijn vertelkunsten schaven, vrees ik) en mijn vriend een beetje té goedgezind werd van al die wodka, trokken we naar huis.

Op naar de volgende fotovoorstelling.

Hoe geef ik veel geld uit op twee uur tijd?

Door een reisje naar Amerika te boeken bij Connections en daarna nog even snel langs de solden te gaan. Het was zowel bij Connections als in de Leuvense winkelwandelstraten redelijk rustig. Ideaal voor mensen die houden van efficiëntie zoals mijn vriend en ikzelf. De vluchten liggen vast, de hotels voor Chicago en New York ook en in één moeite is mijn vriend drie hemden en een t-shirt rijker en ikzelf een hemd en een ensemble. Net op tijd om me feestelijk te kunnen uitdossen voor het nieuwjaarsdiner morgen op het werk. 😉

Vaste vorm

Onze reisplannen voor 2009 beginnen vaste vorm te krijgen. Deze ochtend is kameraad H (die van het verrassingsfeestje) naar ons gekomen om samen te brunchen en het één en ander te bespreken. We hebben een mooie roadtrip uitgetekend tussen Chicago en New York met tussenstops in Detroit, Niagara, Toronto, Ottawa en Montréal. Ik kan haast niet wachten om met twee sexy kerels de baan op te gaan! 😉

Chaotische gezelligheid

Net terug van een bezoekje aan onze vrienden in Antwerpen. Ik sta er telkens weer van versteld hoeveel energie hun drie kindjes tussen de één en vier jaar hebben en hoeveel decibels ze met z’n drieën produceren. 😉 Al is het wel leuk dat van verlegenheid geen sprake is en ze letterlijk bovenop mijn vriendje sprongen, die even niet wist wat hij met al die affectie moest doen. 😉

Het werd een gezellige avond, met wafels, petits fours en leuke gesprekken. We hadden het over hun toekomstplannen (ze zijn met de kerstdagen even terug in België na bijna een jaar in Amerika gewoond te hebben). Over de rechtbanken in Amerika en de ervaringen van vriend K daarmee (willekeur, was het eerste woord dat mij te binnen schoot; ik hoop dat deze werkwijze niet door alle rechtbanken gevolgd wordt) en natuurlijk over onze plannen om hen te bezoeken daar ginder in Baton Rouge.

Maar nu moet ik dringend in bed kruipen, want morgen staat een uitstapje naar Luxemburg stad op het programma!

Afscheid van de Amerikagangers

De grote uittocht der yab-vrienden gaat gestaag verder. Gisteren namen we afscheid van vrienden K en L die samen met hun drie kindjes voor tweeënhalf jaar naar Amerika trekken (en dus niet voorgoed, oef). Amerika is natuurlijk niet zo ver als Australië, dus wie weet lukt het ons toch om de komende tweeënhalf jaar op bezoek te gaan. Ik hoop alleszins dat ze hun belofte zullen houden om hun blog frequent van updates en foto’s te voorzien. Ik zal de deugnietenstreken van de kindjes zeker missen. Vooral het oudste dochtertje (drie jaar) heeft zich als een echt fotomodel ontpopt, al blijft ze mijn naam hardnekkig fout uitspreken. 😉

Emigreren

Berichtje in mijn mailbox: vrienden K en L vertrekken eind januari met hun drie kindjes naar Amerika. En niet voor een vakantie, neen, voorgoed. Volgend jaar heb ik dus vrienden in Nederland, Italië, Amerika, Qatar, Australië en China. Als daar geen mooie wereldreis in zit, dan weet ik het ook niet meer.

PS: Ik vind al dat geëmigreer helemaal niet zo leuk. Afstanden hebben de neiging vriendschappen te verwateren. Zelfs al wordt er nog druk over en weer gemaild/gefacebookt/geblogt, er gaat niets boven persoonlijk contact.