afscheid

Een Frans afscheidsontbijt

Het zijn de laatste dagen op het werk voor de collega die mij zo nauw aan het hart ligt. Met plezier kijk ik terug op onze vele fijne babbels. Eén van mijn fijnste herinneringen aan hem is die keer dat we samen het Gentse nachtleven indoken en ik vervolgens het genoegen had te mogen logeren in zijn prachtige appartement in Gent. Op 2 januari verhuist mijn collega naar Parijs en dan zal het gedaan zijn met de gezamenlijke lunches. Ik kan zelf amper bevatten hoe snel het jaareinde in zicht komt en het afscheid dichterbij snelt.

Uiteraard ben ik niet de enige collega die zijn collegialiteit en intelligentie zal missen. Het was dus drummen op het bijzonder toepasselijk Frans getinte afscheidsontbijt. Er waren croissants, chocoladebroodjes, stokbrood en zoet beleg. Helemaal in Franse stijl. De speeches gaven goed weer hoe geliefd de collega is die ons binnenkort zal verlaten. Niemand kon een slecht woord over hem bedenken. Hij werd letterlijk overladen met complimenten. En hoewel ik weet dat niemand perfect is, kan ik niet anders dan zeggen dat hij akelig dicht in de buurt komt.

Hij was alleszins erg opgetogen met het cadeau dat we voor hem in elkaar geknutseld hadden: een gepersonaliseerd kookboek vol met fijne herinneringen en lekkere recepten. Uiteraard kon ik het niet laten om een cocktailrecept voor hem neer te pennen. Met een chocoladetoets voor de zoetekauw die hij is!

Recept voor spicy hot chocolate!

Ingredienten:
500 ml water
2 eetlepel honing
1 klontje boter
1 eetlepel geraspte bittere chocolade
1 koffielepel cacaopoeder
1 snuifje kaneelpoeder
1 snuifje kardemom
1 kruidnagel
1 snuifje nootmuskaat
25 ml Zacapa 23

Bereiding:
Breng het water aan de kook en zet het van het vuur. Voeg er de overige ingrediënten aan toe en giet door een zeefje. Serveer warm.
Ideaal voor koude winterdagen in Parijs!

Recept voor Chocolate Mojito!

Ingrediënten:
30 ml witte rum
1-2 eetlepels rietsuiker of suikersiroop
30 ml doorzichtige chocoladelikeur
30 ml bruiswater
2 takjes verse munt
4 limoenpartjes

Bereiding:
De basis van deze cocktail is een mojito. Plet de limoen samen met de rietsuiker. Voeg hierna de rum en de chocoladelikeur toe samen met enkele blaadjes verse munt. Voeg crushed ice toe. Goed roeren met een barlepel en de rest van het glas aanvullen met bruiswater. Voeg nog een extra schepje chrushed ice toe. Als versiering zet je een munttakje in het glas. Opdienen met een After dinner chocolaatje.

Yet another afscheidsfeestje

Op de hielen van het vorige afscheidsfeestje. Al was de sfeer bij dit afscheid merkelijk anders dan bij het vorige feestje. Het was duidelijk dat de collega van wie we gisteren afscheid namen erg geliefd is, zelfs al werkte ze in totaal maar anderhalf jaar voor onze organisatie. Ditmaal kon ik er wel vanaf het begin bij zijn om de speeches mee te pikken en de overhandiging van het cadeau mee te maken. Ik onthoud vooral dat onze deur wagenwijd open staat voor een terugkeer. Al is het voor mij geen echt afscheid, want ik zal in de toekomst nog met haar samenwerken.

Met een klein groepje collega’s bleef ik plakken tot een uur of acht en hielp daarna nog een beetje opruimen. Ik moet zeggen dat ik zottere feestjes heb meegemaakt op het werk, maar het is ook wel eens fijn om de dag nadien zonder kater op te staan. 😉

Afscheidsfeestje

Yep, alweer een collega die de deur van ons bedrijf achter zich dicht trekt. De zoveelste op rij en ongetwijfeld niet de laatste. De naweeën van de reorganisatie zullen we maar zeggen. Ik had een afspraak toen het feestje begon, dus kon ik pas aansluiten na de speeches. Het contrast met de vorige afscheidsfeestjes die ik bijwoonde, kon echter amper groter zijn. Op het tijdstip dat ik het feestje vervoegde, zo rond half vijf, was iedereen al bijna naar huis. En ik moet zeggen dat ik dit ergens wel begrijp: ik heb zelf ook nooit echt een band met deze collega opgebouwd en als ik heel eerlijk moet zijn, denk ik dat het voor zowel de organisatie als haarzelf beter is dat ze andere oorden opzoekt. Soms is een job gewoon geen goeie fit voor beide partijen.

Ik praatte voornamelijk met een collega van een ander team die er duidelijk nood aan had om zijn hart eens te luchten en dronk ondertussen braaf een watertje (moest de cava van de dag voordien nog verteren). Wel jammer dat er zo weinig volk was komen opdagen en iedereen zo vroeg vertrok: er waren gigantisch veel hapjes op overschot. Ik denk dat ik in mijn eentje ongeveer een hele bloemkool heb binnen gestopt (rauwe bloemkool is mijn favoriete snack).

Alleszins zat ik mooi op tijd op de trein naar Leuven voor de officiële opening van de twee tentoonstellingen in het kader van het Arenberg Festival: Macht en Schoonheid en Adellijk wonen. Geen uitspattingen vandaag!

Afscheid van een collega

Toegegeven deze ochtend voelde ik me alles behalve fris. Maar, zoals het spreekwoord gaat: een kermis is een geseling waard. De combinatie van te veel drank met één van de heetste dagen van het jaar, maakt dat het einde van de avond tot een brei verworden is in mijn geheugen. Gelukkig heeft mijn lieve collega mij geëscorteerd op weg naar het station en deed dat dutje op de trein deugd.

Om maar te zeggen: het was een memorabel afscheid. Helaas niet zoveel mensen, maar dat was te verwachten in volle zomervakantie. En de mensen die er wel waren raakten al snel oververhit. Maar we mogen alleszins zeggen dat we mijn collega in stijl hebben uitgewuifd. Ik denk dat hij ervan genoten heeft.

En oja, we zijn ook nog ergens pizza gaan eten. 😉

pizza

Afscheid op de heetste dag van het jaar

Vrijdagochtend werd mijn collega begraven in Sint-Niklaas. Op de heetste dag van het jaar zat ik samen met een indrukwekkend aantal collega’s te puffen in de Christus Koningskerk. Mijn lieve collega uit Berchem was zo vriendelijk mij een rit aan te bieden in haar voiture met air conditioning. Ik slaagde er wel om de één of andere reden in een beetje verkeerd te rijden met mijn velo in Berchem, maar uiteindelijk vond ik toch het juiste huis. Oef, te laat komen op een begrafenis, dat wil ik liefst vermijden.

De dienst zelf was behoorlijk klassiek. Zelfs de communie werd niet overgeslagen. De echtgenote van mijn collega bracht met vaste stem de biografie van mijn collega, waarin zij hem volledig beschreef zoals ik hem al enkele jaren ken: als een rots waarop je kon bouwen. Zijn enige dochter (zestien jaar oud) las een gedicht voor dat me de tranen over de wangen deed lopen. Prachtig en triestig tegelijkertijd. Twee van zijn nauwste collega’s sloten de viering af met een tekst waarin ze hun waardering voor zijn plichtbewustheid, streven naar efficiëntiewinsten en betrouwbaarheid benadrukten. Die papieren zakdoekjes kwamen alleszins goed van pas.

Na de viering hadden we collectief behoefte aan een moment van samenzijn, om de emoties wat te laten bezinken. We reden naar de Grote Markt van Sint-Niklaas en streken met een groep van twintig personen neer op het terras van De Gouden Arend. We waren ongeveer de enige klanten, dus de ober liet ons het ganse terras verbouwen. Bijzonder sympathiek, maar het eten kan ik niet anders dan als bijzonder middelmatig omschrijven. Nooit verwacht dat een simpel slaatje met garnalen, scampi en gerookte zalm zo zou kunnen tegenvallen.

IMG_8613

IMG_8616

Uiteindelijke duurde de middagpauze langer dan verwacht, maar op zo’n momenten doet tijd er weinig toe en is het belangrijk om samen het glas te heffen op een collega die ons veel te vroeg ontvallen is. En dan besef ik eens te meer hoe relatief die volle agenda’s en mailboxen wel niet zijn. Het leven is te kort om je op te jagen over futiliteiten.

Afscheid van een collega

Na twaalf jaar in ons bedrijf gewerkt te hebben, vond mijn lieve collega M het tijd om andere oorden op te zoeken. Ik kan niet zeggen dat ik haar ongelijk geef. Ik zag dat ze wat worstelde met haar meest recente functie en had het afscheid al eerder verwacht. Kroniek van een aangekondigd afscheid, of zoiets. Dat neemt niet weg dat ik het bijzonder spijtig vind haar te zien gaan. Altijd jammer wanneer iemand met veel inzet en goeie ideeën vertrekt. Maar ik gun haar die nieuwe uitdaging uiteraard van harte.

Geen afscheid zonder feestje en ik denk dat we haar in stijl (even stijlvol als haar jurken en kleurrijke juwelen) hebben uitgewuifd. Het feestje begon met een drink op het werk en werd in beperkte kring (we waren met z’n achten) verder gezet in restaurant Al Barmaki met heerlijke Libanese mezze.

IMG_7655

IMG_7667

Of we elkaar zullen weerzien, dat betwijfel ik een beetje, maar het was alleszins een genoegen om met haar samen te werken.

Brussels afscheid

Na twee fijne dagen samen in Brussel, moest ik op zondag helaas afscheid nemen van mijn vriend en mijn comfortabele hotelbed. Reden te meer om uit te slapen en voor de laatste keer te genieten van een uitgebreid hotelontbijt. Ik nam zelfs de moeite om mijn eigen gepersonaliseerde smoothie (appelsien, wortel en spinazie) te laten maken door het hotelpersoneel. Ik zat dus nog aan de ontbijttafel toen mijn vriend terug kwam van FOSDEM om afscheid te nemen. De komende drie weken zullen we elkaar immers weer moeten missen. Snif.

Ik moet zeggen dat het deugd deed om elkaar terug te zien. Al die moderne communicatiemiddelen kunnen helaas niet wedijveren met het gevoel van huid op huid en de uitwisseling van allerlei lichaamssappen. 😉

IMG_6999[1]

IMG_7002[1]

De eerste begrafenis van 2018

Toegegeven, veel zin had ik niet om me op de eerste zaterdag van het nieuwe jaar helemaal naar Geraardsbergen te begeven voor de begrafenis van de moeder van een collega. Zeker niet, omdat ik daarvoor alweer supervroeg uit de veren moest. Maar mijn vriend had honderd procent gelijk, als teamverantwoordelijke is het belangrijk om er te zijn voor je collega’s in moeilijke tijden. En dus spoorde ik met de trein van 7.43u naar Leuven, alwaar een andere collega mij kwam oppikken om 7.45u

Al een geluk dat ik mijn laptop in mijn rugzak had, want onderweg naar Leuven belde mijn collega me, met de vraag of ik de locatie van de begrafenis had opgeschreven. Dat had ik niet gedaan en aangezien ik nog steeds in blijde verwachting ben van een nieuw smartphone van het werk, kon ik ook niet via mijn iphone mijn werkmails consulteren. Gelukkig lukte dat wel via webmail en kon ik het juist adres uit mijn mails vissen. Oef!

We waren in totaal met vier collega’s. Toen we in Geraardsbergen aankwamen, bleek de zaal in het rouwcentrum waar de afscheidsviering plaatsvond, al helemaal volzet te zijn. Ook in de gang naast de zaal stonden al tientallen mensen te wachten tot de dienst zou beginnen. We zochten ons een plekje op het einde van de gang, vlakbij een kast met een grote kandelaar op.

De viering was heel emotioneel. De pastoor las teksten voor geschreven door de familie van de overledene en blikte eveneens terug op de laatste maanden van haar leven, toen ze op haar ziekbed vocht tegen een agressieve tumor. Ik kende de dame in kwestie niet, maar het beeld dat in mijn gedachten vorm kreeg, was dat van een moeder en grootmoeder die zichzelf wegcijferde ten dienste van anderen. En hoe lovenswaardig zo’n levenshouding ook moge zijn, toch ben ik blij dat de huidige generatie vrouwen een andere invulling aan hun leven geeft.

Wat ik niet verwacht had, was dat de afscheidsviering mij persoonlijk zo hard bij de keel zou grijpen. Het is niet dat ik de collega in kwestie erg goed kende, maar ik was oprecht geraakt door haar verdriet en voelde de tranen opwellen toen ik haar mijn deelneming betuigde. De ceremonie deed me ook terugdenken aan het afscheid van mijn eigen bomma.

Na afloop was ik blij dat ik mijn initiële tegenzin overwonnen had en toch naar de afscheidsviering gegaan was. Het was duidelijk dat mijn collega onze aanwezigheid oprecht apprecieerde.

Het Grote Afscheidsfeest

Zaterdag 15 juli stond al een tijdje aangestipt in onze agenda. Die dag organiseerden mijn vriend en ik het Grote Afscheidsfeest voor onze vrienden op ons appartementje in Leuven. Of de traditie van de jaarlijkse zomerse feestjes ook in de toekomst zal voortgezet worden, dat houden we voorlopig nog onder beraad. Logistiek voorzie ik alvast enkele problemen. 😉

In de aanloop naar ons feestje, tekenden we rond een uur of half zes het contract met de makelaar. Binnenkort komt ons appartement officieel te huur te staan en hopelijk vindt onze makelaar snel een huurder die zorg zal dragen voor de plek waar we meer dan tien jaar gewoond hebben. Na de ondertekening fietsten we in een rotvaart terug naar ons appartement omdat we afgesproken hadden met een vriendin om vóór de start van het feestje samen afhaalfood te eten. Onze vriendin gaat momenteel door een wat moeilijke periode en het leek me belangrijk om even onder mekaar te kunnen spreken.

Helaas viel dat voornemen een beetje in duigen doordat één bevriend koppel anderhalf uur te vroeg kwam opdagen. Ze hadden per ongeluk 18u ipv 20u in hun agenda gezet. Normaal gezien zou ik daar geen probleem van maken, maar nu kwam hun te vroege komst op een bijzonder ongelegen moment, net toen onze vriendin haar hart aan het uitstorten was. Enfin ja, het was een beetje awkward en ik ben er zeker van dat onze vrienden dat gemerkt hebben, maar niet veel aan te doen. Ik kon onze vrienden toch moeilijk terug naar Mechelen sturen?

Ondanks het ietwat ongemakkelijke begin was het feestje zelf een groot succes. En zelfs al hadden mijn vriend en ik geen druppel alcohol extra gekocht, zijn onze gasten er niet in geslaagd zelfs maar de helft van de drank op te krijgen. Ik zal nog wat after-parties moeten organiseren. 😉 De give-away van onze overbodige spullen was daarentegen wel geslaagd, we zijn zelfs van onze twee zakken potgrond afgeraakt!

Ik vond het wel jammer dat veel van onze vrienden er niet bij konden zijn, maar dat viel te verwachten: iedereen heeft kinderen en moet dus noodgedwongen tijdens de zomervakantie op reis. Laat ons hopen dat de gelegenheid zich voordoet om ons te komen bezoeken in Genève. We hebben nog wat drank over. 😉

IMG_4837

Afscheid.

Tot mijn allerlaatste minuut op de werkvloer, bleef voor mij het afscheid iets abstract, iets surreëel. Uiteraard wist ik al maanden dat dit afscheid eraan zat te komen en had ik tijd genoeg om mij hier mentaal op voor te bereiden. En toch leek het of dit afscheid zich steeds ergens in de verre toekomst bleef bevinden. Hoewel met de dag het afscheid dichterbij kwam, tot ik de dagen op één hand kon tellen, kreeg ik er moeilijk grip op. Voortgedreven door een hoop deadlines en zaken die ik nog dolgraag wilde afwerken.

Mijn team achter me laten was niet gemakkelijk, maar als ik eerlijk met mezelf ben, moet ik toegeven dat ik dreigde vast te roesten in een te comfortabele positie waarin misschien niet al mijn capaciteiten ten volle benut werden. Aangezien ik een bewuste keuze maakte, vond ik dat tranen niet gepast waren en enkel op het allerlaatste moment van afscheid nemen, vrijdagavond, toen twee van mijn collega’s in tranen uitbarstten, kreeg ik het zelf moeilijk. Ik weet niet of het in mijn vorige blogposts goed tot uiting gekomen is, maar ik heb werkelijk fantastische collega’s: gemotiveerd, sympathiek, intelligent,… Mensen waarvoor ik één voor één door het vuur zou gaan.

Ik hoop dan ook één ding en dat is dat we nog contact zullen houden, ondanks de kilometers die ons scheiden.

Als aandenken, enkele foto’s van mijn voormalige werkomgeving:

IMG_4833[1]

IMG_4858[1]