The good life (2)

Uitgebreid gaan dineren in het Land aan de Overkant ter gelegenheid van ons negenjarig samenzijn. Daarna het optreden van de groep Pyromantiek in het stadspark meepikken (vuur! vuur! vuur!). Op zoek gaan naar een donker hoekje om de hartstocht in daden om te zetten, bijna betrapt worden, maar toch een happy end aan het geheel kunnen breien. 😉

Jaja, een avond om later met plezier op terug te kijken.

Weer even student

Deze namiddag had ik een halve dag genomen, speciaal om mijn voorlaatste uniefles ooit te kunnen volgen. Laat ik jullie vertellen dat les volgen nooit één van mijn favoriete bezigheden geweest is. In mijn studentenjaren heb ik meer lessen gebrost dan effectief bijgewoond, maar nu deed het me plezier tussen de studentjes te zitten en te luisteren naar de boeiende uitleg van de prof. Zelfs het ongeduldige geschuifel van stoelen en rugzakken en het ostentatief dichtklappen van boeken toen de prof enkele minuten over tijd ging, deed me met weemoed terugverlangen naar mijn eigen studententijd.

Rechtsfilosofie, het klinkt saai, maar is het zeker niet. Vandaag besproken we een boek dat handelt over één van mijn favoriete onderwerpen: “Filosofie in een tijd van terreur“. In het boek worden de twee invloedrijke filosofen Jürgen Habermas en Jacques Derrida drie maanden na 9/11 gevraagd naar hun inzichten over de aanslag, het terrorisme en het daarmee onlosmakelijk verbonden fundamentalisme. Ik hield erg van de stijl van lesgeven van de professor: op een heel benaderbare manier besprak hij in prachtig Nederlands de standpunten van beide filosofen, maar legde hij ook verbanden met andere denkers. Ik genoot ervan. De twee uren waren voorbij voordat ik er erg in had. Waren alle lessen maar zo. 😉

De schande van Myanmar

Uit de Standaard:

Myanmar aanvaardt de buitenlandse hulp, maar heeft geen behoefte aan buitenlandse hulpverleners om slachtoffers van cycloon Nargis bij te staan. Dat heeft de junta van het land vanmorgen laten weten. De Verenigde Naties haalden fel uit naar de militaire machthebbers en noemde hun weigering om hulpverleners toe te laten ‘ongekend in de geschiedenis van de humanitaire hulpverlening’.

De junta laat hun eigen bevolking nog liever creperen dan hulpverleners toe te laten. Er is sprake van 100.000 doden, een getal dat mijn hoofd doet duizelen. Door het ontbreken van hulp is de kans op uitbraak van allerlei ziekten bij de overlevenden gigantisch groot. De junta zou de geleverde goederen ook zelf in beslag nemen en niet verdelen onder de getroffen bevolking. Hoe die corrupte machthebbers ‘s nachts nog kunnen slapen, het is mij een raadsel.

Snellezen

Zijn er mensen die al ooit zo’n cursus gevolgd hebben? Zoja, werden je verwachtingen ingelost? Kan je nu effectief veel sneller en efficiënter grote pakken tekst doorworstelen? Snellezen lijkt mij echt een vaardigheid die mij op korte termijn veel voordelen kan opleveren.

Multitouch

Gisteren kon ik op het Brokerage event van het IBBT wat spelen met een prototype van een multitouch scherm. Leuk, leuk. Ik kan me direct een aantal toepassingen voor de geest halen (denk aan musea, publieke ruimten) waar deze technologie heel nuttig ingezet kan worden. Ook voor oudere mensen lijkt deze manier van interageren met een toepassing me handiger dan een muis te gebruiken. Al denk ik dat de klassieke muis en toetsenbord nog wel een tijdje zullen meegaan, zeker gezien het beperkt aantal toepassingen dat al geschikt is om met multitouchtechnologie aan te sturen.

Kanji

‘t Is mij vanavond op een pijnlijke manier duidelijk geworden dat een weekje kanji oefenen ‘s morgens en ‘s avonds op de trein niet volstaat is om de 50 kanji die we dit jaar geleerd hebben, onder de knie te krijgen. Nuja, ik zal wel geslaagd zijn op het dictee en luisteroefening, maar veel meer dan dat zal het niet zijn. Vooral het dictee viel zwaar tegen. ‘k Ga een tandje moeten bijsteken voor de herkansing volgende week. Dat moet veel beter kunnen. Iemand wat tijd op overschot?