Public Enemies

Toen we in Amerika waren, werden we letterlijk platgebombardeerd met reclame voor Public Enemies. We spraken af dat we, zodra we weer thuis waren, deze film zeker gingen zien. We moesten iets langer wachten dan gedacht, want bij onze thuiskomst speelde de film nog niet in de Belgische zalen. Het was het wachten echter meer dan waard. Public Enemies is een boeiende verfilming van het (hier en daar wat geromantiseerde) leven van John Dillinger. Michael Mann heeft weer maar eens een visueel verbluffende film afgeleverd.

Het verhaal op zich is natuurlijk gefundenes fressen voor een verfilming. De beruchte bankrover van tijdens de depressie had een iets spannender leven dan de doorsnee mens. Johnny Depp speelt de sympathieke schurk op een zeer geloofwaardige en menselijke manier en er is zelfs plaats voor een streepje romantiek. Ondanks al de moorden die hij op zijn geweten heeft, blijf je tot het laatste moment toe hopen dat hij zijn noodlot zal ontspringen. Quod non. In de film krijg je ook een goed zicht op de methodes van een steeds machtiger wordende FBI onder J. Edgar Hoover. Methodes die het boekje vaak te buiten gaan en dan blijf ik beleefd.

Een echte aanrader.

Een anoniem bericht in de krant

Een gezinsdrama. Het derde deze week al. Je leest het artikel vluchtig. Man (43)  schiet zwangere ex-vriendin (34) door. Het is triestig om te zeggen, maar tegenwoordig kijkt niemand nog echt op van zo’n drama. De paar regels in de krant wijzen op het geringe belang. Het artikel is al uit je gedachten wanneer je aan het volgende begint.

En dan krijg je bericht van het thuisfront. Het anonieme artikel krijgt plots een gezicht. Dat van je vroegere overbuurmeisje. Met wie je nog samen gespeeld hebt op straat. Naar wiens verjaardagsfeestje je geweest bent. Het contact is al jaren geleden verbroken. De herinnering aan haar is vervaagd. Voor mij zal ze altijd het niet zo slimme meisje met de lange, bruine haren blijven. En nu is dat meisje dood. Op een afschuwelijke manier uit het leven gerukt. Mijn gedachten gaan uit naar haar familie en vrienden.

Banaliteit

Als kind denk je dat je de wereld gaat veranderen, want jij, ja, jij bent uniek. Er is niemand zo bijzonder als jij, je ouders zeggen het elke dag. Maar met het ouder worden, komt langzaamaan het besef dat je ouders niet enkel over Sinterklaas gelogen hebben. Je bent helemaal niet zo bijzonder. You’re just another brick in the wall.

En dat is moeilijk om te verteren.

Memories of the Old Plantation Home

Toen we tijdens ons verblijf in Baton Rouge de Laura Plantation bezochten, vertelde de gids ons dat ze zoveel wisten over de geschiedenis van het huis en de plantation, omdat ze de memoires van de vrouw naar wie de plantation genoemd was, teruggevonden hadden. De memoires van Laura Locoul Gore, die pas stierf in 1963, 101 jaar oud boden een interessante blik op een verloren tijdperk, dat van de Creoolse family business. De memoires waren via een hele omweg in handen gekomen van de nieuwe eigenaars van de plantation. De nieuwe eigenaars restaureerden het huis en goten de memoires in boekvorm, geïllustreerd met talrijke foto’s die Laura had nagelaten.

Ik kon het niet laten na het bezoek aan de Laura Plantation het boek te kopen, als aandenken, maar ook omdat het verhaal van Laura die de erfenis van haar familie weigerde me fascineerde. Het boek was minder interessant dan ik verwacht had. Veeleer een opsomming van geboortes en overlijdens, gevolgd door een aaneenschakeling van feestjes waarop Laura te maken kreeg met verschillende aanbidders tot ze de ware tegenkwam in de vorm van (o schande!) een protestantse jongeling. Het bleef nogal aan de oppervlakte en het is duidelijk dat Laura geen echt schrijverstalent bezat. Toch ben ik blij dat ik het gelezen heb, omdat het een interessant document is en omdat het zo vol met foto’s staat van een tijd die we ons nu nog met moeite voor de geest kunnen halen. Het bood me de kans kennis te maken met een wereld die verdwenen is, door de ogen van iemand die het meegemaakt heeft.

Zoevende zaterdag

Wat wij zaterdag deden:

  • brood kopen bij de bakker;
  • schoenen voor herstelling bij de schoenmaker afleveren;
  • een cadeaubox-bon kopen voor een jarige (hey, het moet niet altijd bongo zijn)
  • sakkeren omdat de traiteur waar we altijd om groenten- en pastaslaatjes gingen, plots niet meer bleek te bestaan;
  • twee dozen pralines gekocht om cadeau te geven;
  • noodomweg langs de Colruyt om toch aan groenten voor de zondagse barbecue te geraken;
  • in zeven haasten vertrokken om het kersverse petekind van mijn vriend te bewonderen;
  • veel foto’s genomen van het kersverse petekind;
  • de kersverse oma bijna met geweld uit beeld moeten sleuren omdat ze anders werkelijk op élke foto gestaan zou hebben;
  • afscheid genomen van de vrolijke bende in het ziekenhuis;
  • naar het tehuis gereden waar mijn moeder voorlopig verblijft, qua contrast in sfeer kon dat tellen;
  • samen met mijn vader iets gegeten in het stadje waar ik mijn middelbare schooltijd doorgebracht heb; de banken en pleinen waren er ingenomen door jongeren die daar rondhingen en hun ouders wijsgemaakt hadden dat ze voor de muziek naar het plaatselijke muziekfestival gingen;
  • terug naar Leuven gereden;
  • naar Harry Potter gegaan en daar dik spijt van gehad.

Barbecue bij regenweer

De weergoden hadden besloten de barbecue bij vrienden in de buurt van Mechelen te saboteren. Het alternatief, een elektrische barbecue, werd afgedaan als heiligschennis. Dapper staken de heren de barbecue aan, want als er met vuur gespeeld mag worden, zijn ze er als de kippen bij. De barbecue kreeg een plaatsje onder de halfopen garagepoort. Handig is anders, maar het werkte wel. Tussen de regenvlagen door werd ons overheerlijk mals vlees aangeleverd. De afspraak was dat de gasten voor de groenten zouden zorgen en de gastheer en gastvrouw voor het vlees, wat natuurlijk resulteerde in een massaal groente-overschot.

De dochter (3 jaar) van onze gastheer en gastvrouw was iets minder blij met al dat bezoek en dan vooral niet met het bezoek van de anderhalf jaar oude M. M was iets te geïnteresseerd in haar speelgoed waardoor ze voortdurend bezig was met haar speelgoed in veiligheid te brengen. Tot hilariteit van de volwassenen. De hond des huizes, een soort zwarte golden retriever (ben de naam van het ras kwijt), vond het heel erg prettig om onder mijn rok te komen snuffelen. Ik vond het iets minder prettig, zo’n groot zwart beest tussen mijn benen. 😉

En zo genoten we, ondanks het slechte weer, van een zondagse barbecue met als spetterende afsluiter banaan met chocolade in zilverpapier gegaard op de barbecue.

Harry Snotter

Ik had beter moeten weten. Wat zeggen ze ook alweer over die ezel en die steen? Nadat ik gisterenavond hevig teleurgesteld de cinema uitkwam, herinnerde ik me plots dat ik Harry Potter and the Order of the Phoenix óók al slecht vond. Het is alleszins zo dat ik mijn best gedaan heb de vorige films uit mijn geheugen te bannen, want het eerste kwartier had ik serieus wat moeite om te kunnen aanknopen bij het verhaal, al de karakters uit mekaar te houden en al die rare termen te begrijpen. En ik vertik het nog steeds de boeken te lezen, nah.

Wat een oervervelende film. Ik bleef maar wachten tot er eindelijk iets spannends zou gebeuren. Niks, nul, noegaballen. En al die teen angst. Tenenkrullend. Ik kreeg zowaar flashbacks naar mijn middelbare schoolperiode. Toendertijd kreeg ik het ook al op mijn heupen van al dat dramatisch kalverliefdegedoe. Ik ben op die, maar hij/zij is niet op mij. Boehoehoe. De wereld vergaat. Snotter, snotter.

Saai, boring. Ik zat gewoon te wachten tot het gedaan was of totdat Voldemort himself het hele zooitje om zeep zou helpen. Wat ook al niet gebeurde. Bah.

Goed, hierbij is het officieel. Ik ga nooit meer naar de cinema voor een Harry Potter film en zal op voorhand steeds mijn blog raadplegen om te vermijden dat ik opnieuw in een sequelval trap.

Update: In alle eerlijkheid moet ik zeggen dat er één personage in de film mij wel kon bekoren: professor Snape. Kan er geen spinoff komen met hem in de hoofdrol, zonder al die vervelende pubers?