Op ziekenbezoek

De zieken bezoeken is niet alleen een werk van barmhartigheid, het kan soms ook gewoon heel erg plezant zijn.

Een collega is een tijdje geleden geopereerd aan haar voet en moest daardoor noodgedwongen een maand thuis blijven om alles te laten helen. Dus zakten wij met het bijna-ganse team (één iemand ontbrak wegens ziekte) naar Gent af. En al had ik op voorhand gezegd dat ze zeker niet te veel moeite moest doen, de flessen cava stonden al koel toen we tramgewijs bij haar arriveerden. Het cadeau dat we bij hadden, het boek Mysterium van Rita Monaldi en Francesco Sorti, viel in goede aarde. We snackten op olijfjes, artisjokharten en kroepoek, genoten van overheerlijke gevulde broden (naar een recept van Jamie Oliver), dronken een glaasje wijn en keuvelden gezellig de avond weg.

En dat alles terwijl onze collega rondhobbelde op haar gipsverband. Gelukkig had ze geen pijn meer van de operatie en kon ze zich nu al aardig uit de slag trekken. Wij kijken alleszins uit naar de dag dat ze ons team opnieuw komt vervoegen. ‘t Is een beetje stilletjes, zo zonder haar!

Volver

Omdat mijn vriend en ik vinden dat we te weinig aan de Spaanse taal worden blootgesteld om snel vooruitgang te boeken (en hey, hebben we niet allemaal Engels geleerd door naar ondertitelde Engelstalige films en tekenfilms te kijken), hebben we ons voorgenomen om regelmatig een Spaanse film te zien. Eén keer per week zal met onze drukke agenda wat ambitieus zijn, maar we kunnen de film natuurlijk altijd in stukjes zien.

Eerste film in het rijtje: Volver van Pedro Almodóvar. Een bitterzoete, ja, wat, komedie? thriller? drama? sprookje? De film is niet voor één gat te vangen. Ontroerend, grappig, tragisch, kitscherig, allemaal tegelijkertijd en wat een prachtprestatie van Penélope Cruz. Ik zag haar al acteren in Engelstalige films, maar in haar moedertaal schittert ze nog feller. Magnifiek.

Deze eerste film smaakt alvast naar meer. Laat maar komen!

Contrastrijk

Een goeie omschrijving van het voorbije weekend. Zaterdagavond zaten we met twaalf volwassenen (en één erg brave baby) rond de tafel in ons appartement te klinken en te drinken op het nieuwe jaar. (Misschien toch iets te enthousiast in de wodka gevlogen op het einde van de avond. Grenzen, ze zijn nodig.) En zondagmiddag zaten we pistoleetjes en taart te eten van prinsessenbordjes, ter gelegenheid van de verjaardag van de jongste dochter van de zus van mijn vriend (pfiew, wat een omschrijving). Het contrast kon moeilijk groter zijn, maar gezellig was het allebei.

Iets minder gezellig was het kleine accidentje met het petekindje van mijn vriend. De enthousiaste iphone-speelster en digital native ging zo erg op in haar spel dat ze de natuur haar gang liet gaan. Toen ik opeens iets warms en nats in mijn schoot voelde, wist ik hoe laat het was. Ach, niets wat een wasbeurt er niet uit krijgt, zullen we maar zeggen. In de toekomst toch op tijd informeren of een bathroom break gewenst is.

Auto’s shoppen

Omdat onze roadtrip door Spanje nu definitief met een jaar wordt uitgesteld, was de aanschaf van een nieuwe, ruimere wagen opeens minder dringend.  Jammer genoeg bleek het niet mogelijk om de leasing van onze bedrijfswagen met een jaar te verlengen omdat de leasingmaatschappij ermee stopt. Een jaartje extra met ons rood wagentje rondrijden, was anders ideaal geweest. Nu moeten we dus op zoek naar een nieuwe auto, iets waar noch mijn vriend, noch ikzelf op staan te springen. Het autosalon lieten we aan ons voorbij gaan, maar we schuimden zaterdag wel een aantal garages met gladde verkopers af. (Just kidding, de verkopers waren heel vriendelijk en helemaal niet opdringerig.)

Van het idee van een hybride wagen zijn we afgestapt, ons budget laat het niet toe en wij gebruiken onze wagen voornamelijk voor langere afstanden. Zijn nog in de running: de Ford Mondeo, de Ford Clipper, de Toyota Verso en de Opel Astra Sports Tourer, een grotere uitvoering van onze huidige wagen. Ik moet eerlijk toegeven dat ik niet veel van auto’s ken, dus het zal een beetje op het gevoel afgaan zijn. Ofwel nemen we gewoon de goedkoopste, per slot van rekening zijn het economisch harde tijden voor kleine bedrijfjes.

 

Twijfel, twijfel, twijfel

Panta Rei zoekt nieuwe muzikanten en het wil net lukken dat de repetities op zondagvoormiddag vallen, zowat het enige moment in de ganse week dat er traditiegetrouw níets in mijn agenda staat. Bovendien ligt hier ligt al enkele jaren een dwarsfluit in de kast stof te vergaren, wachtend op betere tijden (lees: meer tijd). Ze zijn wel niet expliciet op zoek naar fluitisten (dwarsfluiten zijn er altijd op overschot, ik wilde dat iemand mij dat had gezegd vóór ik dit instrument koos), maar ik kan altijd eens informeren. En ja, mijn vriend zegt dat ik op mijn kop gevallen ben, maar ik heb het gevoel dat ik in 2012 de koe meer bij de horens moet grijpen en werk moet maken van mijn ambities, die nu vaak op de achtergrond verdwijnen onder het mom: “geen tijd”.

Time Management is everything! Uitslapen is voor wussies. 😉

Namen noemen

Eén van mijn zwakke punten: trivialiteiten blijven probleemloos hangen in mijn geheugen, maar namen van mensen, hét allerbelangrijkste, die willen al eens tussen de plooien verdwijnen. En het is niet dat ik mijn best niet doe. Wanneer ik in een meeting aan nieuwe personen wordt voorgesteld, probeer ik de naam inwendig te herhalen om zo de naam te koppelen aan het gezicht, maar meestal zit er meer dan één nieuwe persoon rond de tafel en tegen dat ik aan persoon nummer drie zit, is de naam van persoon nummer één al vervaagd. Het gebeurt me ook op conferenties: ik word voorgesteld aan iemand, krijg een businesskaartje, maar dat verdwijnt dan ergens in mijn rugzak en wordt samen met de naam van de persoon vergeten. En de volgende keer dat ik de persoon in kwestie terug zie, herken ik het gezicht, kan ik in het beste geval nog de context van onze ontmoeting reconstrueren, maar die naam, neen, dat wil niet lukken. Alsof mijn hersenen de informatie die ze willen opslaan, eerst filteren en besloten hebben dat namen niet zo belangrijk zijn.

Op dat vlak heb ik echter een conflict met mijn grijze massa. Ik ga elke keer door de grond van schaamte als een naam me weer maar eens ontsnapt en de persoon in kwestie zich mijn naam wel herinnert. Dus laat ik één goed voornemen maken voor 2012: beter mijn best doen om de koppeling tussen de naam en de persoon te maken en deze permanent op te slaan, of desnoods gebruik maken van hulpmiddelen om dit doel te bereiken (stiekem foto’s maken en die koppelen aan busineskaartjes, doet iemand dat?). Want iedereen wordt toch graag herinnerd?

Studeren

Na al die jaren, de ontelbare examens die ik ondertussen al heb afgelegd, nog altijd, altijd, heb ik een broertje dood aan studeren. Zelfs als het gaat over prutsexamens zoals Spaans aan het CLT die voor mij normaalgezien weinig tot geen uitdaging vormen. Toch wacht ik tot de aller-, allerlaatste moment om vervolgens in een rotvaart heel de stof erin te moeten stampen. Ik moet de hete adem van een bijna onmogelijke deadline in mijn nek voelen. Waarom? Geen flauw idee, een zwak karakter, zeker?

The Kinepolis Experience

Dat het al ettelijke maanden geleden was dat we nog eens in de Kinepolis van Leuven geraakt waren, bleek uit het feit dat er plots op het eerste verdieping een heuse in glazen wanden gevangen snoepwinkel verschenen was. Nog meer gekraak van nacho’s en popcorn vergezeld van misselijk makende kaaswalmen opstijgend uit plastieken bakjes tijdens de filmvertoning, the joy. En het ergerlijkste was dat je amper om het ding heen kon. Een heel smal weggetje was er uitgespaard langs de glazen wanden voor de filmliefhebbers die zich niet wensten vol te proppen met smaak- en kleurstoffen overgoten met veel te veel vet en suikers.

Bij de vertoning van de voorfilmpjes bleek ook het één en ander veranderd te zijn. Reclamefilmpjes en trailers werden nu door elkaar vertoond en niet in aparte blokken zoals vroeger. Om er zeker van te zijn je als kijker die boeiende boodschappen niet over het hoofd kan zien. En zo nu en dan kwam er tussen de filmpjes door een mededeling met het aantal minuten dat de filmliefhebber nog op het begin van de eigenlijke film moest wachten. Veel te lang, ik zal het jullie zeggen, veel te lang! Gelukkig kan je door de mogelijkheid om op voorhand je zetel te reserveren gewoon een kwartier te laat komen zodat je heel het voorfilmpjesgedoe gewoon kan overslaan. Die trailers bekijk ik dan wel online wanneer ik er zelf zin in heb.

Ik hoop dat die plannen voor een tweede cinemacomplex in Leuven effectief gerealiseerd zullen worden…