Bezoek uit San Francisco

Tweede Kerstdag kregen mijn vriend en ik bezoek uit het verre San Francisco over de vloer. Begin maart vertrokken onze vrienden naar de overkant van de Atlantische Oceaan en het was de eerste keer dat ze terug in het land waren om familie en vrienden te bezoeken tijdens de feestdagen. Wij waren uiteraard heel blij dat ze de tijd vonden om ons met een bezoekje te vereren. Reden genoeg dus om samen met een derde bevriend koppel de eerste flessen champagne te kraken uit onze nieuw voorraad, net gearriveerd uit de Champagnestreek.

De avond vloog voorbij en ik had nog zoveel willen horen over hun nieuwe leven in het land dat binnenkort Trump president mag noemen. Niet dat ik ooit in de USA zou willen wonen, maar zo’n buitenlands avontuur zou ik wel zien zitten. Al vrees ik dat mijn vriend en ik te zeer vastgeroest zijn geraakt in onze comfortabele positie hier in België om de sprong te wagen.

champagne

Kerstbrunch bij Salons Georges

Een tijdje geleden zag ik op facebook een eventaankondiging passeren voor de kerstbrunch bij Salons Georges. Ik keek snel naar wat het kerstbuffet zoal te bieden had en bleef hangen bij de oesters. Oesters à volonté op kerstdag! Count me in!

En dus wandelden mijn vriend en ik op kerstochtend op ons gemak naar Salons Georges voor wat quality time met z’n tweetjes. We hadden een fijn tafeltje voor ons tweetjes en genoten van al het lekkers dat het buffet te bieden had, zonder stress of verplichtingen. Voor herhaling vatbaar!

IMG_2419

IMG_2420

IMG_2421

Arrival

Naar goede gewoonte brengen mijn vriend en ik kerstavond in de filmzaal door. Ditmaal viel onze keuze op Arrival, een beetje goed gemaakte science fiction gaat er altijd wel in. Ik had op voorhand geprobeerd zoveel mogelijk spoilers te vermijden en dat was goed gelukt. De film was namelijk helemaal anders dan ik verwacht had. Geen spoor van ruimtegevechten en ontploffingen, neen, een zeer goed gemaakte film met indrukwekkende beelden waarbij communicatie centraal staat. Het lijkt in tijden van terrorisme een niet zo voor de hand liggende boodschap: als we nu eens allemaal ons best deden om mekaar een beetje beter te verstaan.

Ik wil hier niet te veel van het plot weggeven, maar terwijl linguïste Louise Banks haar best doet om met de aliens te communiceren, gaat het hart van de film over een veel fundamentelere vraag. Het einde was prachtig en tegelijkertijd intriest. Een film die me nog lang zal bijblijven.

The perks of being a wallflower – Stephen Chbosky

Best wel een tegenvaller voor een boek dat toch de status van cult classic heeft.

Ik had een paar fundamentele problemen met dit boek wat het voor mij moeilijk maakte om in het verhaal te geraken. Enerzijds lijkt het wel alsof dit boek elke mogelijke dramatische gebeurtenis in het leven van een tiener wil afvinken van het lijstje: zelfmoord, verkrachting, drugs, depressie, angststoornissen,… En dan allemaal op een dikke tweehonderd pagina’s. A bit too much, if you ask me. Het gevolg hiervan is dat geen enkel thema in de diepte wordt uitgewerkt. Bijzonder jammer.

Verder vond ik het hoofdpersonage volstrekt ongeloofwaardig. Aan de ene kant moeten we geloven dat hij een soort genie is, die de meest gecompliceerde boeken leest en daar vervolgens in zijn vrije tijd essays over schrijft voor zijn leerkracht Engels. Deze begaafdheid blijkt dan toch geenszins uit de taal die het hoofdpersonage hanteert in zijn brieven aan een onbekende. Iemand die zoveel met literatuur bezig is, moet toch in staat zijn complexere zinnen te formuleren en een meer gevarieerd woordgebruik te hanteren (ik had streepjes moeten trekken voor elke keer dat er ‘and then I started to cry’ stond). Het leek wel alsof ik brieven van een negenjarige zat te lezen in plaats van een vijftienjarige. Wat me dan meteen bij het feit brengt dat deze sociaal gestoorde vijftienjarige er zonder enige moeite in slaagt beste vrienden te worden met coole tieners die twee jaar ouder dan hemzelf zijn. Ik kan mij mijn eigen middelbare schoolperiode nog levendig voor de geest halen. En geloof me vrij, voor de tieners uit het laatste jaar waren jongere leeftijdsgenoten meestal onzichtbaar (tenzij het bijzonder knappe meisjes waren, uiteraard). Voor een ‘wallflower’ die vooral het leven van andere mensen observeert, maakt Charlie nogal veel spannende dingen mee.

Wat niet wegneemt dat het boek wel degelijk een aantal moeilijke thema’s bespreekbaar maakt en ik kan me voorstellen dat tieners echt iets aan dit boek hebben. Wellicht ben ik gewoon te oud voor dit soort young adult romans. Wie weet zou het verhaal me wel ontroerd hebben, mocht ik het op mijn zestiende gelezen hebben.

De meest surreële vergadering van 2016

En dan te bedenken dat ik op dat vlak toch wel het één en ander gewoon ben. En ‘t is niet dat ik alle oudjes over één kam wil scheren, maar geloof me, ‘t is niet gemakkelijk discussiëren met twee tachtigplussers die naar geen rede willen luisteren.

Eén ding heb ik alvast onthouden: het water tussen de inwoners van Wetteren en Dendermonde is nog nooit zo diep geweest. Al een geluk dat ik zelf niet van Dendermonde ben. 😉

Mini-kerstfeestje

Vanavond de laatste Spaanse les van ‘t jaar 2016 afgesloten met een klein kerstfeestje. Omdat de juf nogal last minute (de mail dateert van 22.38u de dag voordien, om exact te zijn) afkwam met het voorstel, eindigden we met een fles cava per persoon (we zijn in totaal met negen in de klas). Uiteraard was het onmogelijk om zoveel flessen cava op een uurtje soldaat te maken, dus gaven we de eer aan de jarige om te trakteren met haar flessen Freixenet (toegegeven, betere cava dan degene die ik mee had genomen). Ook de overdaad aan hapjes konden we onmogelijk de baas.

En zo keerde ik na het feestje huiswaarts met evenveel flessen cava als waarmee ik vertrokken was en slechts een tiental gehaktballetjes armer. Niet dat het uitmaakt, die cava raakt wel op en zo heb ik mijn klasgenootjes (allemaal nieuwe gezichten dit jaar) weer wat beter leren kennen.

Black Stories

Gisteren waren mijn vriend en ik te gast bij onze vriendin en haar twee kinderen in Tongeren. Bij binnenkomst kregen we meteen de mededeling dat ons een opdracht wachtte. Gelukkig bleek deze opdracht bij nader inzien goed mee te vallen: proeven van de vers gemaakte test-kerstbûche. Nu moet ik eerlijk toegeven dat dit soort crème au beurre creaties niet echt hoog op mijn lijstje met favoriete desserts staan, maar deze smaakte me wel. Denk dat het te maken had met de krokante koekjesbodem die een perfect tegengewicht bood aan de zachtheid van de rest van het gebak.

IMG_2407[1]

Mijn vriendin bracht ons verder op de hoogte van de laatste ontwikkelingen in de soap-serie van haar leven (haar eigen woorden, niet die van mij) en weer maakte ik mij de bedenking dat mijn leven maar saai is. Niet dat ik meteen zit te wachten op stalkende liefdesrivalen, maar een beetje spanning en verrassende wendingen in mijn eigen leven zou wel eens leuk zijn. Soms overvalt het gevoel me dat mijn levenspad vastligt vanaf nu tot aan mijn pensioen. Een eindeloze herhaling van meer van hetzelfde. Best wel deprimerend.

Daarnaast maakten we kennis met een superleuk spel: Black Stories. Geen ellenlange handleiding nodig, de spelleider leest een situatie voor en de rest van de spelers probeert de raadselachtige situatie te ontrafelen door gesloten vragen te stellen. Het klinkt niet zo boeiend als ik het hier neerschrijf, maar het is echt superleuk. Zo leuk dat mijn vriend en ik van plan zijn ons zelf een spelset aan te schaffen.