The Handmaiden – 아가씨

Onze juffrouw Koreaans vreesde dat ons Koreaans helemaal zou verdwijnen na drie opeenvolgende weken zonder les. Daarom gaf ze ons een karrenvracht huiswerk mee. Eén van de opdrachten was het bekijken van een Koreaanse film. Gelukkig draait er momenteel een gloednieuwe film in de zalen: “The Handmaiden” van regisseur Park Chan-wook.

En wow, wat heb ik genoten van deze opdracht (zij het iets minder van de samenvatting die ik achteraf moest schrijven in het Koreaans). Wat een schitterende film! Het verhaal speelt zich af tijdens de Japanse bezetting van Korea, sowieso een historisch tijdperk dat mij enorm interesseert. De kostuums en de decors in deze film zijn ronduit schitterend. Elk frame is een plaatje. De erotische scènes van de twee hoofdrolspeelsters zijn een streling voor het oog en het verhaal zelf intrigeert vanaf de eerste seconde. De film is opgebouwd uit drie delen die telkens vanuit een ander standpunt verteld worden. Wat ervoor zorgt dat de puzzelstukjes van het plot beetje bij beetje in mekaar vallen. Zeer knap gedaan.

Het is moeilijk om een label op deze film te plakken, is het een thriller, een kostuumfilm, een psychologisch drama of een erotische film? Ik zou zeggen: ga en oordeel zelf!

“The Handmaiden” is geïnspireerd door de Victoriaanse roman Fingersmith van Sarah Waters. Meteen toegevoegd aan mijn nog te lezen lijstje!

Bergbaumuseum – 1 november 2016

De laatste dag van onze vierdaagse zetten we opnieuw in met een gezamenlijk ontbijtje. Na het ontbijt speelden de kinderen buiten terwijl wij onze spullen bijeen pakten. Ongelooflijk wat een mens zoal meesleurt voor amper vier daagjes weg.

Na afscheid genomen te hebben van de vriendelijke gastvrouw van Burg Blens (ze benadrukte meermaals hoe braaf de kinderen wel niet geweest waren en beloonde hen zelfs met extra snoepjes, wij trots natuurlijk), vertrokken we richting Heimbach.

Heimbach is een charmant dorpje vlakbij de stuwdam Rurtalsperre Schwammenauel. We beklommen in Heimbach de toren van het plaatselijke kasteel en genoten van het uitzicht op de mooie omgeving. Qua weersomstandigheden hadden we het moeilijk beter kunnen treffen, dit weekend, wat een prachtig herfstweer! Vervolgens maakten we een fijne wandeling langs de Rur. De kinderen begonnen lastig te worden (want wandelen is saai), maar niets dat we niet onder controle konden houden met een beetje Pokemon Gó.

We wandelen tot aan de leuke brasserie Terrasse am See met uitzicht over de rivier en besloten daar het middagmaal te nuttigen. Dat de vermoeidheid bij de kinderen begon te wegen, bleek uit het geruzie tussen de twee meisjes. Wat volgende grappige situatie opleverde: twee meisjes die over tafel met elkaar ruzie maakten met daartussen twee jongens die geen kik durfden geven.

Ik moet toegeven dat ikzelf ook last van de vermoeidheid had, want mijn geduld was ongeveer opgebruikt. Gelukkig was er onze vriend die het lont uit het kruitvat haalde door één van de nichtjes op schoot te nemen en haar soep geduldig binnen te lepelen. Spijtig genoeg zaten er tientallen peperbolletjes in de tomatensoep. Die er allemaal één voor één uitgevist moesten worden, want de jongedames houden niet van pikant. Wie kiepert er nu ook ganse peperbolletjes in tomatensoep?

Enfin ja, we zagen al snel in dat het geen goed idee was om de kinderen de ganse wandeling terug te laten doen, dus gingen de mannen te voet de wagen halen terwijl mijn vriendin en ik ons best deden om de kinderen koest te houden. Om tot bij ons te geraken, moesten de mannen een verbodsbod (de weg was enkel toegankelijk voor plaatselijk verkeer) en veel boze blikken van wandelaars negeren. Maar nood breekt wet!

Als afsluiter van ons weekend brachten we een bezoek aan het Bergbaumuseum van Mechernich. Het leek ons wel fijn om in de onderaardse gangen van de mijn rond te dwalen. De gids bleek echter enkel Duits te spreken (wat voor mij geen probleem is, maar de kinderen verstonden er uiteraard helemaal niks van) en ging te zeer in detail bij het uitleggen van de werking van de mijn. Mijn Duits is niet slecht, maar al die geologische en technische termen gingen toch ook mijn petje te boven. Enfin ja, ik zal nooit meer vergeten dat ‘blei’ lood is in het Duits.

Na de veel te lange inleiding mochten we dan eindelijk de mijn zelf verkennen. We kregen allemaal een helm op het hoofd (vooral nuttig voor de volwassenen, want die mijngangen zijn niet al te hoog en ik slaagde er toch in een paar keer in mijn hoofd te stoten). De vriendelijke gids (een actieve gepensioneerde) deed echt zijn best om de kinderen wat te animeren, maar al zijn vragen aan hen stelde hij in het Duits. Ik deed mijn best om te vertalen, maar je zag dat de aandacht van de kinderen al snel verslapte.

De mijn zelf was echt de moeite van een bezoek waard: de rondleiding was vrij uitgebreid en bracht ons in verschillende gangen en zalen. Het was voor mij trouwens de eerste keer dat ik een oude mijn bezocht en dat terwijl ik niet eens zo ver van de Limburgse mijnstreek ben opgegroeid. Interessant om weten is dat deze mijn tijdens de Tweede Wereldoorlog drie jaar lang door de bevolking als schuilplaats gebruikt werd.

Na ons bezoek was het al bijna half vijf. We stonden voor de keuze om rechtstreeks naar huis te rijden (toch een goeie drie uur rijden naar Geel om de nichtjes terug bij hun ouders af te leveren). Het leek ons daarom verstandiger om een vroeg middagmaal te nuttigen (‘s middags hadden we toch niet veel gegeten) en dan in één trek naar huis te rijden en de kinderen in bed te steken.

Op Allerheiligen waren er jammer genoeg veel zaken gesloten, maar gelukkig konden we terecht bij Bistro Rathaus in het centrum van Mechernich. Aangezien het één van de enige zaken was die open was, was het er behoorlijk druk. Gelukkig slaagden we erin een tafel voor acht personen te bemachtigen door drie oude dametjes weg te jagen die er een tasje koffie kwamen drinken. 😉

Het duurde nogal lang voordat we effectief ons eten kregen, maar de wafels met poedersuiker die de twee jongsten besteld hadden, vielen zo goed in de smaak, dat we meteen een tweede portie bestelden. Het oudste nichtje at (weeral) spaghetti, deze keer zelfs mét de saus op de pasta geserveerd. Progress!

Na het avondmaal reden we met twee dodelijk vermoeide meisjes in één ruk door naar Geel. Half slapend werden ze van schoenen en jassen ontdaan en rechtstreeks in bed gestoken. We bleven nog wat napraten bij de zus en schoonbroer van mijn vriend, maar maakten het niet te laat. Een goede nacht slaap zou ons immers zelf ook deugd doen.

Een rit naar Leuven later, zat het weekend er alweer op!

Bezoek uit Bratislava!

Soms vallen alle puzzelstukjes in mekaar. Gisterenavond een mailtje van onze vrienden uit Bratislava dat ze deze week in Leuven waren, en vanavond zaten ze aan onze eettafel met een kopje thee (het moet niet altijd alcohol zijn!) en veel chocolaatjes voor hun neus. Superleuk om te zien hoe groot de kinderen geworden zijn sinds ons bezoek aan Bratislava. Het Nederlands van klein O blijft me verbazen. Uiteindelijk groeit ze toch op in een omgeving waar voornamelijk Slovaaks gesproken wordt. Kleine V sprak daarentegen voornamelijk Slovaaks tegen ons. Geen erg, zijn grote zus vertaalde maar al te graag en hier een daar pikte ik een woordje mee dat op het Russisch leek. Het was het switchen tussen Nederlands en Frans, waar ik het zelf wat moeilijker mee had. Mijn Frans kan een flinke opfrisbeurt gebruiken, daar ben ik mij bij zulke gelegenheden maar al te zeer van bewust. Alleen ontbreekt mij momenteel de incentive om er iets aan te doen. Misschien later…

Langer dan twee uurtjes konden onze vrienden helaas niet blijven, want de kinderen moesten natuurlijk op tijd in bed, maar het deed echt deugd om hen terug te zien. Heerlijk koppel, fantastische kinderen!

Party like it’s 2017

Toegegeven, veel zin had ik er niet in, deze maandagochtend. Het was plezant in mijn bed en de laatste ontwikkelingen op het werk maken dat ik er mij minder thuis voel dan andere jaren. Maar hey, de broodjes van de Pistolet waren lekker, de chocolademousse en de brownies nog veel beter! En ja, mits wat aandringen, slaagden mijn lieve collega’s er toch in mij over te halen om mee te gaan dansen en vieren. Wat ik, eens over de streep, dan ook met volle overgave gedaan heb. Zo ben ik dan ook wel weer. 😉

Ik geloof niet dat 2017 de wereld veel goeds zal brengen, maar deze maandag heb ik het even niet aan mijn hart laten komen.

2017 begon zoals 2016 eindigde

Met gourmet in goed gezelschap! Enkel visgourmet deze keer, maar opnieuw voorafgegaan door de uitstekende hapjes van De Walvis. Geen oesters deze keer, want mijn familieleden zijn niet zo’n liefhebbers. Eén van de neefjes had last minute verstek laten gaan om een reden die hij wellicht liever niet op het internet gepubliceerd ziet staan, dus in totaal waren we met tien personen aan de feestdis. En volgens mij hadden we voor bijna dubbel zoveel personen eten. 😉 Het was de eerste keer dat we visgourmet deden voor nieuwjaar en ik moet zeggen: voor herhaling vatbaar. Heerlijk!

En zoals de traditie het wenst, sloten de mannen de avond af met exclusieve whiskyflessen die speciaal voor de gelegenheid gekraakt werden. Helaas moest ik mij beperken tot ruiken, want ik was BOB van dienst. Al gun ik mijn vriend graag zijn glaasje whisky, per slot van rekening is hij degene die veruit het vaakst achter het stuur zit.

Goodbye 2016, hello 2017!

In dit blogpostje helemaal uitleggen hoe het juist zo uitgedraaid is, dat zou me te ver leiden, maar om de één of andere reden vierden mijn vriend en ik dit jaar Oudjaar in Westmalle met twee koppels (waarvan we er één slechts heel oppervlakkig kenden) en hun kinderen.

Wat begon als een plan om het rustig aan te doen zonder al te veel poeha, werd uiteindelijk een feestelijke bedoening met oesters en vishapjes van De Walvis, vis- en vleesgourmet op teppanyakiplaten vergezeld van zelfgemaakte slaatjes, schuimwijnen en wijnen uit Duitsland, Frankrijk, Portugal Australië en Italië, champagne, véél champagne, een middernachtelijk houtvuur in de tuin, ijs met chocoladesaus, Krupnik, Don Papa rum, dansdemonstraties en veel gezever (hoe later op de avond, hoe meer gezever, uiteraard).

Pas om half vijf zochten wij de slaapkamer van de dochter des huizes op, die zo vriendelijk was geweest om plaats voor ons te ruimen. Ik sliep verrassend goed in deze jongemeisjeskamer.

Op nieuwjaardag hadden mijn vriend en ik de wekker om 11u gezet, kwestie van niet té lang in bed te blijven liggen. De gastheer zag er een beetje verfromfraaid uit (die nachtelijke Westmalles waren misschien toch niet zo’n goed idee), maar het simpele middagmaal (boterhammen met kaas) smaakte me uitstekend. Kwestie van wat tegenwicht te bieden aan al de decadentie van de dag voordien.

Na de lunch hingen we wat in de zetel en keken we samen naar Frozen (de allereerste keer dat ik deze film min of meer volledig gezien heb) tot het tijd was om afscheid te nemen.

We hadden wat mij betreft 2016 niet op een betere manier kunnen uitwuiven.

Pompoenen, dinosaurussen en een stuwdam – 31 oktober 2016

Hoera! Dit keer geen nachtmerries die mijn nachtrust verstoorden. De nichtjes presteerden het zelfs om tot 7 uur in bed te blijven liggen. Een daverend succes! Opvoedkundig verantwoord als we zijn, stuurden we de twee jongedames vervolgens naar beneden om in het Duits gedubde Sponge Bob afleveringen te kijken (wat een verschrikkelijk lelijke tekenfilm is me dat, zeg!), terwijl we we zelf nog een uurtje langer bleven soezen.

We ontbeten opnieuw bij onze vrienden. Op het gemak, want ditmaal stond er geen Grote Uitstap op het programma. Vandaag zouden we het wat rustiger aan doen. Na het ontbijt vertrokken we voor een bezoekje aan het stuwmeer in de buurt. ‘t Zal ons leren: voor die ene keer dat mijn vriend en ik niet navigeerden en gewoon de auto van onze vrienden achterna reden, ging onze uitstap helemaal de mist in. Na een rit van drie kwartier was er nog altijd geen stuwmeer in zicht. Een kleine opzoeking van mijn kant leerde dat we die stuwdam al ongeveer tien minuten na ons vertrek hadden moeten tegen komen. Hoe verkeerd kan een mens rijden?

We lieten het niet aan ons hart komen en zochten snel naar een Plan B, want helemaal terug rijden zagen we niet zo direct zitten. Zo belandden we in Krewelshof, een boerderij met een grote winkel met zelfgemaakte producten en een bijhorend terrein met dinosaurussen gemaakt uit pompoenen. Jawel, u leest het goed, rondom een waterplas stonden talrijke grote sculpturen van dinosaurussen volledig bekleed met pompoenen. De lucht was blauwer dan blauw, wat in combinatie met de gele, oranje, rode en groene pompoenen werkelijk schitterende plaatjes opleverde.

Ik was erin geslaagd met de kinderen per ongeluk via een onofficiële ingang binnen te gaan, waardoor we met z’n vijven aan de inkomprijs ontsnapten. Mijn vriend en het bevriend koppel die nog wat blijven hangen waren in de hoevewinkel, betaalden wel de volle pot. Ik vond de sculpturen nog wel leuk, maar het jonge volkje was er duidelijk snel op uitgekeken. Niet cool genoeg, zo’n pompoendinosaurus! Gelukkig was er een berg van strobalen waarop ze konden spelen, terwijl wij een glaasje sekt (inbegrepen bij de inkomprijs van vijf euro) dronken. De sekt trok op niks en vijf euro was eerlijk waar veel te duur voor een half uurtje rondlopen tussen pompoenen.

Het plan om ter plekke iets te eten, bliezen we af en via tripadvisor belandden we bij Lago Beach Zülpich, een restaurant gelegen aan een meer met een klein strandje. Spijtig genoeg was het restaurant op het eerste verdiep afgehuurd voor een huwelijk en restte er ons geen andere mogelijkheid dab iets te eten in de bar beneden. Het aanbod op de kaart was kort samengevat vettige Duitse kost uitgevoerd in reuzeporties. De hamburger die de twee mannen bestelden, zwom in de vettige saus (en dat vond zelfs mijn vriend, notoir hamburgerliefhebber) en de maaltijden van de kinderen zagen er ook niet al te gezond uit. Mijn slaatje was gewoon aanvaardbaar. De nichtjes blijven ons trouwens verbazen op culinair vlak. Die frietjes met chicken nuggets werden wonderbaarlijk snel opgepeuzeld en de gigantische pasta van de tweede (met saus apart) verdween bijna helemaal in dat kleine lijfje. Al die frisse buitenlucht zal goed zijn voor de eetlust.

Terwijl wij nog een koffie en een thee dronken, speelden de kinderen buiten in het zand. Zand is duidelijk cooler dan pompoenen. Na afgerekend te hebben en vervolgens zoveel mogelijk zand uit kledingstukken en schoenen geklopt te hebben, bezochten we eindelijk het stuwmeer dat normaal gezien deze ochtend op het programma stond. We parkeerden vlakbij het uiteinde van de stuwdam en waren nog net op tijd om de laatste zonnestralen de beboste hellingen rondom het meer te zien oplichten. Jammer dat de zon zo vroeg onder gaan (en door dat winteruur zelfs nog een uurtje vroeger!). We wandelden over de ganse lengte van de stuwdam (Rurtalsperre Schwammenauel, alles klinkt mooier in het Duits) en genoten van het uitzicht.

We waren een pak vroeger dan gisteren op onze appartementjes wat ons de tijd gaf om de kinderen uitgebreid te douchen en een kleine party te houden op het appartementje met spelletjes en knutselwerkjes. We aperitiefden zoveel dat we daarna enkel nog wat boterhammetjes nodig hadden om de resterende gaatjes te vullen. Het smaakte ons alvast!

Ook ditmaal gingen de kinderen zonder al te veel drama slapen en konden we een flesje schuimwijn open trekken om alweer te klinken op een fijne dag.

Een dagje Technopolis

Doordat mijn vriend en ik de kerstvakantie zo vrij mogelijk gehouden hadden, was het mogelijk om op het kerstdiner een last minute afspraak in onze planning te schuiven: een dagje Technopolis met onze vrienden en hun twee slimme dochters van acht en zes jaar oud.

In de voormiddag viel de drukte goed mee, maar na het middagmaal stroomde de grote massa toe. De twee meisjes vonden het superleuk, maar voor mij blijft Technopolis nog altijd in hetzelfde bedje ziek: gewoon te weinig écht knappe, technologische toepassingen. De meeste installaties zijn ondertussen hun houdbaarheidsdatum al lang voorbij en er zijn gewoon té veel installaties die stuk zijn. Ook het aanbod in het restaurant zou wel een opfrisser kunnen gebruiken: waarom niet inzetten op gezonde maaltijden ipv junkfood? Maar goed, daar ging het voor ons niet om, het hoofddoel was om wat quality time met onze vrienden door te brengen en dat is prima gelukt.

We liepen trouwens nog vrienden van ons tegen het lijf die met hun twee kindjes ook een bezoekje aan Technopolis brachten. Ik moet toegeven dat ik in het verleden niet genoeg moeite gedaan heb om onze vriendschap te onderhouden, dus wellicht is ‘kennissen’ een betere term dan ‘vrienden’. Nochtans waren we tijdens onze studententijd best wel close. Maar je weet hoe dat gaat, op een bepaald moment beginnen de gesprekken stroever te gaan en op den duur begin je je af te vragen wat je elkaar nog te vertellen hebt…

Da’s alvast mijn goed voornemen voor 2017: vriendschappen niet kunstmatig rekken. Soms moet je je gewoon neerleggen bij het feit dat mensen veranderen. En nu ik ouder word, investeer ik liever in kwaliteit dan in kwantiteit.

Phantasialand – 30 oktober 2016

De dag (of moet ik zeggen: nacht) kon onmogelijk slechter beginnen. Om vijf uur ‘s ochtends (winteruur) stond de eerste jongedame aan ons bed: nachtmerrie gehad. Even bij ons in bed genomen en haar dan toch vriendelijk verzocht nog enkel uren (bij voorkeur drie) opnieuw in haar eigen bed te kruipen. Helaas, helaas om zes uur was het opnieuw prijs. Twee klaarwakkere jongedames die graag aan de dag wilden beginnen. Dat verdomde winteruur ook. Dit moet wellicht de allereerste keer in mijn leven geweest zijn dat ik niet blij was met het winteruur. Normaal verwelkom ik dat extra uur slapen met open armen, maar nu leek het alsof het winteruur mij een dolksteek in de rug had gegeven. Enfin ja, ik kan hier nog twee hele paragrafen over schrijven. Feit is dat het lang geleden is dat ik nog zo’n kanjer van een ochtendhumeur gehad heb. Nogmaals mijn respect voor al die jonge ouders die meerdere keren per nacht uit bed moeten. Ik snap niet hoe jullie erin slagen als normale mensen te blijven functioneren.

We ontbeten met zijn achten in het appartementje van onze vrienden. Alhoewel het grootste gedeelte van het ontbijt in zombiemodus aan mij voorbij gegaan is, ben ik blij dat er thee was om me wat op te kikkeren. Het weer was ons alvast goed gezind: een stralend blauwe lucht bood het vooruitzicht op een fijne, zonnige dag in Phantasialand. Die kleine file van een half uur voordat we de parking op konden rijden, zagen we dus maar al te graag door de vingers. Daardoor kon ik trouwens mijn ogen nog even dichtdoen terwijl de twee nichtjes op de achterbank met digitale middelen koest gehouden werden.

Het was duidelijk dat wij niet de enigen waren die het idee hadden op deze prachtige herfstzondag naar Phantasialand te gaan. Het was er over de koppen lopen, zo druk. Opvallend veel Belgen en Nederlanders ook, in dit Duitse pretpark. De Chinese acrobaten bij de ingang waren meteen al een schot in de roos. Het jongste nichtje plooide zich de rest van de dag op elk vrij moment in de meest acrobatische poses. Ideaal om de tijd te doden in de wachtrijen. Al deden we ons best om de familieattracties uit te kiezen met de minst lange wachtrijen, aan aanschuiven konden we niet ontsnappen.

Ondanks het volk en mijn slaapgebrek moet ik zeggen dat de dag enorm is meegevallen. De leukste attractie vond ik persoonlijk de Colorado adventure, een snelle roetsjbaan die helaas de jongste in het gezelschap niet zo beviel. Vooral tijdens het donkere gedeelte van de rit vloeiden er traantjes. Maar ‘t is een stoere kerel, onze vierjarige, want hij herpakte zich al snel en ging zonder problemen mee in de Tikal. Om niet te veel tijd te verliezen aten we als middagmaal koffiekoeken in een wachtrij. Om de verloren filetijd in te halen, zullen we maar denken. De zweefmolen was ook een groot succes, al deed er zich een klein drama voor toen het jongste nichtje het nodig vond op de lip van het oudste nichtje te slaan en die laatste haar pas uitgekomen, scherpe grotemensentand een sneetje in haar bovenlip had gemaakt. Een grote verzoening later konden we toch allemaal als vrienden in de zweefmolen gaan.

Aan het Afrikaanse dansen wilde het jongste nichtje dan weer eerst niet meedoen. Gelukkig konden de vriendelijke dansers haar na een tijdje toch overtuigen om het beste van zichzelf te geven. Het ritje doorheen Hollywood met de mama en haar vierjarige bleek achteraf bezien echter niet zo’n goed idee. Wellicht heeft het jongste nichtje daar een trauma voor de rest van haar leven opgedaan. Ze heeft gans de rit liggend op de zitbank doorgebracht met haar handen voor haar ogen. En die paar keren dat ik haar kon overtuigen om toch te kijken, voeren we net onder een reuzentarantula door of kwamen we langs een gigantische King Kong met rode oplichtende ogen. Ik zag het horror-nachtmerriescenarie van de voorbije nacht alweer aan de horizon opdoemen. Aiaiai.

De show Jump! met spectaculaire stunts op trampolines, springveren en bmx’en was dan weer een plezier om naar te kijken. Goed gebracht en niet te lang, een ideale rustpauze in een druk gevulde dag. Omdat het zo’n prachtige dag was, kwam na het afsluiten van de show de melding dat het park uitzonderlijk langer zou open blijven tot 20u. Iedereen blij, want 18u was niet meer zo ver van ons verwijderd. Om dat te vieren trakteerden we de kinderen en onszelf op een ijsje. Ondanks het feit dat beide nichtjes beweerden zonder problemen twee bollen op te kunnen, moesten we uiteraard de helft van het ijsje weggooien. Ogen groter dan de maag, ik had het moeten weten.

Als laatste attractie van de dag kozen we voor Maus au chocolat, waar we met slagroomspuiten op 3D-muizen konden schieten. Ik voelde me helemaal in mijn element en verpulverde de scores van mijn mede-schieters moeiteloos. Heel erg plezant!

Doordat het park langer open bleef en de koffiekoeken ondertussen al verteerd waren, durfden we het erop te wagen om in een restaurant in het park zelf te eten. Restaurant Mandschu bleek nog open (knap dat dat personeel in Phantasialand zomaar twee uur langer wil werken, ik hoop dat ze daar een dikke bonus voor krijgen) en helemaal niet druk te zijn. De kinderen kregen kleurplaten en kleurpotloodjes en in een wip en een zucht stond ons eten voor onze neus. Wat een bliksemsnelle bediening! Het eten was niet bijzonder, maar als je honger hebt, smaakt alles.

Tegen dat we uiteindelijk terug op ons appartementje waren, waren de kinderen doodop. Na een kattewasje stopten we ze snel in bed. Ditmaal moesten er geen dreigementen aan te pas te komen om de twee nichtjes te laten slapen. Als ze maar uitgeput genoeg zijn, slapen ze vanzelf. 😉 En zo konden we op het gemak nagenieten van een erg geslaagde dag onder het genot van een glaasje wijn. Al kropen ook wij vroeg in bed, wegens totaal uitgeput.

Uitgerust zullen we alvast niet terug komen van dit weekendje. 😉

Yet Another Blog

Life on my side