Een halve teamdag in Mechelen

Het voordeel van mijn (ondertussen niet meer zo) nieuwe functie als afdelingshoofd is dat ik nu aan drie teamdagen kan deelnemen in plaats van slechts aan eentje. Al moet ik toegeven: ik ben niet zeker of ik in niet-corona-omstandigheden aan alle teamdagen zou deelnemen. Nu zie ik deze dagen als een ideale opportuniteit om de banden met de collega’s wat strakker aan te halen en mijn oor te luisteren te leggen naar wat er zoal leeft.

Aangezien ik de twee eerste dagen van de week al afwezig was, hield ik het op een halve dag. De teamdag was gepland in Mechelen, makkelijk bereikbaar met de trein vanuit Leuven, dus ik moest zelfs niet al te vroeg opstaan. We startten de dag met een drankje op het terras van taverne Oase op de Grote Markt van Mechelen.

Vervolgens wandelden we naar koninklijke manufactuur van wandtapijten De Wit voor een geleid bezoek. Helaas was het niet toegestaan om binnen foto’s te maken van de prachtig gerestaureerde wandtapijten. Heel erg spijtig, want dit bijzondere ambacht verdient het in de kijker geplaatst te worden. Tijdens de weefdemonstratie kregen we zoveel details over het proces te horen dat ik deze hier onmogelijk kan reproduceren. Al weet ik nu wel hoe ik oudere wandtapijten van meer recente kan onderscheiden. Heel veel respect voor de ambachtslieden die ons gewoven erfgoed herstellen. Zij beschikken over een geduld waarop ik alleen maar jaloers kan zijn.

Voor het middagmaal trokken we naar Barbib. In het prachtig gerenoveerde Predikherenklooster kregen we een maaltijd van Tinèlle geserveerd. Heerlijk!

Heel tof: tijdens de lunch kwam een collega die in zwangerschapsverlof is haar baby tonen. Zowel mama als baby straalden. Fijn om kennis te maken met de nieuwe generatie!

Na de lunch nam ik afscheid van mijn collega’s. Er wachtten mij immers een berg ongelezen mails die schreeuwden om een antwoord.

Zelfs al was het maar een halve teamdag, het deed deugd om met de collega’s op te trekken.

Van Deurne naar Tallinn – 12 september 2021

Ik moest het even opzoeken (handig, zo’n blog), want mijn laatste business trip dateerde al van 2017. Toen reisde ik helemaal naar Seoul, nu bleef het bij een tripje naar Tallinn, één van mijn favoriete Europese steden. Deze business trip kwam eerder onverwacht uit de lucht vallen en ik twijfelde even of ik wel op de uitnodiging zou ingaan. Maar de trip zelf duurde maar twee dagen en beloofde een ideale networking opportuniteit te zijn. En zo trok ik dus voor de derde keer naar Tallinn.

Het beloofde alleszins een bijzondere tweedaagse te worden, zo vaak wordt ik niet uitgenodigd op business trips waar dress codes opgelegd worden. Wat mij noodzaakte om nog eens de winkels van Leuven af te schuimen op zoek naar nieuwe outfits, want de laatste keer dat ik nog kledij gekocht heb, dateert inmiddels van vóór de coronacrisis. Ik was er alleszins klaar voor: drie nieuwe jurken, een nieuwe knalrode jas, een nieuwe sjaal, nieuwe schoenen en nieuwe panty’s. Kwestie van op alles voorbereid te zijn.

Ik reisde samen met een collega, die me met haar wagen zou komen ophalen om samen maar de luchthaven van Deurne te rijden. Voor mij de eerste keer dat ik van die luchthaven zou opstijgen. Ik was alvast benieuwd. Mijn collega zou me komen ophalen om 13.45u, maar was uiteindelijk tien minuten te laat. Wat mij wel wat stress bezorgde. Volgens het reisprogramma zou de check-in om 14.45u gebeuren en de uitnodiging benadrukte dat we zeker op tijd moesten zijn. Eigenlijk was 13.45u al wat aan de krappe kant om te vertrekken, maar nu hadden we helemaal geen marge mee. Als we onderweg ergens pech zouden hebben met het verkeer bestond de kans dat we onze vlucht zouden missen. Het vertrek van de vlucht was immers gepland om 15.15u. Mijn vriend en ik zouden zeker een uur vroeger vertrokken zijn, maar ik probeerde met niet te zeer op te jagen en hoopte dat het verkeer op zondagnamiddag wel zou meevallen.

En kijk, wonder boven wonder: mijn collega parkeerde haar auto stipt om 14.45u op de parking van de luchthaven van Deurne. En van daar was het alleen maar de straat oversteken om de luchthaven binnen te wachten. In de luchthaven stond al een lange rij mensen aan te schuiven. Allemaal genodigden voor deze bijzondere trip. Na tien minuten aangeschoven te hebben, hadden we nog steeds onze bagage niet kunnen inchecken en besefte ik dat onze (charter-)vlucht nooit op tijd zou vertrekken. En inderdaad ons vliegtuig vertrok met een klein uur vertraging naar Tallinn.

De vlucht verliep probleemloos. Ik had mijn werk-pc bij en maakte van de gelegenheid gebruik om wat mails te beantwoorden, zodat ik de werkweek met zo weinig mogelijk mailachterstand kon beginnen. Tijdens de vlucht kregen we twee heerlijke broodjes, fruitsla en een fantastisch lekkere chocoladegebak aangeboden, dit alles vergezeld van een glaasje champagne. Kwestie van de trip meteen goed in te zetten.

In de luchthaven van Tallinn stonden bussen op ons te wachten om ons naar het Swissôtel te brengen. Daar konden we ons even opfrissen alvorens we op het welkomstdiner verwacht werden. Dresscode: smart casual. We kregen plaatsen toegewezen voor het diner en ik was stiekem blij dat mijn collega langs mij zat. Verder waren alle andere gasten aan tafel mij onbekend. Het bleek echter een zeer praatvaardig een aangenaam gezelschap te zijn en voordat we het goed en wel beseften was het al één uur ‘s nachts. Hoog tijd om in bed te kruipen, want er stond ons maandag een goedgevulde dag te wachten.

Overdadig buffet, waarvoor ik na het eten op het vliegtuig echt te weinig plaats had:

Bij het diner kregen we tongstrelende rode wijn geserveerd uit decanteerkaraffen. Ik informeerde bij de bediening of ik even de wijnfles mocht zien en begreep meteen waarom deze zo lekker was…

Eindelijk!

Het Martelarenplein is eindelijk opnieuw toegankelijk! De werken aan de nieuwe fietsenstalling onder het plein zijn bijna, bijna afgerond. Net op tijd voor het WK Wielrennen.

Op stap in Leuven met een dertienjarige

Serieus, ik maar denken dat zo’n pubermeisje veeeeel slaap nodig heeft en zeker minstens tot negen uur in bed zou blijven liggen. Nope, om zeven (7!) stond de jongedame op om vervolgens gezellig zo’n anderhalf uur gebruik te maken van de wifi op ons appartement om door tiktok te scrollen. Amai, ik wou dat ik zo weinig slaap nodig had. 😉 Nu, gelukkig hadden we goede afspraken gemaakt en gunde ze mij nog wat extra slaap. Iedereen weet dat ik last heb van een ochtendhumeur!

Blijkbaar wordt een mens hongerig van al dat scrollen door social media, want mijn lieve gast kon niet wachten om te vertrekken naar Leo Pancakes. En eerlijk, ik had ook enorm veel zin in een dikke stapel American pancakes! We wandelden langs de Vaartkom naar de Mechelsestraat en slaagden erin een plekje op het terras te veroveren. Mijn gast ging voor de chocolate drops en ikzelf voor de Bolatelli (met burrata, verse vijg en pistache). En zelfs al hadden we een extra ommetje gemaakt om zeker genoeg honger te hebben, toch slaagden we er niet in alles op te krijgen.

Na deze uitgebreide brunch wandelden we naar de Grote Markt, waar we een kleine fotoshoot hielden in de houten LEUVEN-letters, daar neergezet om reclame te maken voor het WK wielrennen. Ik had speciaal voor de gelegenheid mijn digitale reflex nog eens boven gehaald. Want eerlijk: zo’n smartphone camera maakt tegenwoordig al aardig goeie foto’s en weegt een pak minder dan zo’n zware digitale reflex met aparte flits.

Om 12u hadden we gereserveerd voor de hololens-ervaring in de Sint-Pieterskerk. Maar, amai, die dingen werken toch niet goed. Mijn eerste hololens ben ik gaan inruilen en ook de tweede werkte maar half, maar ik had geen zin om hem nogmaals te gaan ruilen. Denk dat er een probleem was met de kalibratie, maar goed, ik had het al eens gedaan en gelukkig werkte de hololens van mijn jonge vriendin wel ok.

Eigenlijk is de Sint-Pieterskerk mooi genoeg om zonder augmented reality te bewonderen en volstaat de ipad als je wat extra uitleg wil bij de bijzondere kunstwerken in de kerk. Ik denk alleszins niet dat ik nog gasten zal uitnodigen voor de hololens-ervaring.

Na ons bezoek aan de prachtig gerestaureerde Sint-Pieterskerk wandelden we op ons gemak naar de Kruidtuin, onderweg onze ogen open houdend voor leuke plekken om foto’s te nemen. We maakten een kleine omweg langs het Janseniuspark om vervolgens de genieten van de mooie Kruidtuin. We bezochten alle serres en maakten van de mooie achtergrond gebruik om nog wat tiktok video’s te maken. Ditmaal bleef ik veilig achter de camera. 😉

De pannenkoekenbrunch had ons net niet voldoende energie opgeleverd om tot ‘s avonds toe te komen, dus trokken we na ons bezoek aan de Kruidtuin naar Elisa by JAVA Coffee voor een drie-uurtje. We dronken smoothies en huisgemaakte icetea en mijn gast werkte nog een gans stuk cake binnen. Die jonge lichamen verbranden al die calorieën voor sneller, he. 😉

We gingen even piepen bij de velodroom in de Brusselsestraat, testten de knijpkracht van onze handen (blijkbaar zit ik voor mijn leeftijd in het 70e percentiel, waar ik best wel tevreden mee ben) en deden mee aan een kleine gezondheidsquiz. Uiteraard won mijn jonge vriendin prompt een boek over wielrennen in Leuven door zonder aarzelen het antwoord te geven op de vraag ‘Wat is het gemiddeld aantal stappen per dag dat aanbevolen wordt om gezond te blijven?’ Zelf mocht ik raden hoeveel klontjes suiker er in een blikje frisdrank zitten. Ik zat er twee klontjes naast en kreeg als troostprijs een drinkbus. Al maar goed, want anders had ik met twee zware boeken moeten sleuren die niet in mijn kleine rugzakje pasten.

Tijd om te gaan shoppen: ik had namelijk nog een sjaal nodig voor mijn geplande business trip naar Tallinn de volgende dag. De weersvoorspellingen zagen er niet zo denderend uit voor Tallinn en ik wilde graag een elegante sjaal die bij mijn gloednieuwe rode jas zou passen. Ik vond een mooie sjaal met een zebramotiefje in de Veritas en kon me vervolgens helemaal wijden aan de shopuitspattingen van mijn vriendinnetje. Al bleven die uitspattingen beperkt tot een collectie dunne zilveren ringen van acht euro, aan elke vinger minstens eentje, want ze moest haar aankopen met haar zakgeld betalen. 😉 De aankoop in kwestie moest ook geheim blijven, want haar mama was geen fan. Gelukkig ben ik super goed in het houden van geheimen!

We dropten al onze aanwinsten op mijn appartement en wandelden vervolgens naar de 3 Tonghen, waar we hadden afgesproken met de ouders en de broer van mijn gast voor het avondmaal. Tapas zijn altijd tof, nietwaar? En ja, het werd een supergezellige avond met méér dan genoeg tapas. De tapas werden in gangen geserveerd en de laatste gang kregen we zelfs niet meer op. En oja, de geheime aankoop van de ringen werd al onthuld bij het aperitief. Ik denk niet dat ik zo’n eerlijke puber was in mijn jonge jaren. 😉

Beetje tegenvallende margarita: veel ijs, weinig margarita:

Tataki van tonijn met opgelegde gember, zeewiersalade en soja-sesamolie:

Aperitiefplank:

Pijlinktvisjes:

Patatas bravas en albondigas:

Na het eten nam ik afscheid van mijn jonge gast, die samen met haar broer en vader naar de Leuvense kermis trok, terwijl haar mama met mij naar het appartement meewandelde om haar spullen op te halen. Gaf ons de gelegenheid om op het gemak wat bij te praten.

Een logeerpartijtje dat voor herhaling vatbaar is, wat mij betreft!

Eenhoorns op TikTok

Dit weekend kwam de dochter van een goeie vriendin van mij logeren. De belofte voor het slaappartijtje dateerde al van een tijdje geleden, maar nu hadden we eindelijk een datum geprikt. Bijna gooide een last minute business trip naar Tallinn roet in het eten, maar het euvel werd opgelost door onze afspraak met een dag te vervroegen. Wat mij deze vrijdag een beetje onder stress zette, want ik moest op tijd in het station zijn om mijn gast op te halen en tegelijkertijd moest ik nog een heleboel mails verwerken alvorens ik zondag op het vliegtuig naar Tallinn kon stappen. Ik stond dus met iet of wat verhoogde hartslag te wachten op het perron, maar gelukkig was mijn dertienjarige gast zo chill dat ze het geen probleem vond dat ik nog snel een mail of twee beantwoordde, voordat ik me helemaal aan haar kon wijden.

First things first: food and drinks. We bestelden onze favoriete sashimi en sushirolls bij Kintsugi (ja, ik at twee keer sushi op één week en néén, ik vind dat geen probleem, ik kan gerust elke dag sushi eten) en begaven ons vervolgens naar de winkel om wat inkopen te doen. Ik heb buiten gefilterd kraantjeswater niets in huis wat een dertienjarige op gebied van drank kan bekoren en we misten ook wat snacks om te knabbelen na de maaltijd. Al betwijfelde ik of we nog wel veel honger zouden hebben na het verorberen van al de sushi die we besteld hadden.

Na ons uiterste best gedaan te hebben om al de bovenstaande sushi binnen te werken (niet gelukt uiteraard), lakten we onze nagels. Ik had niet meer de tijd gevonden om hippe nagellakkleurtjes te gaan kopen, dus hield ik het maar bij knalrood, een klassieker die nog altijd niet uit de mode is. Al moet ik eerlijk zeggen dat ik deze kleur voor een jong meisje iets minder geschikt vindt. Mijn gast vond het alleszins allemaal fantastisch. Tijdens het nagels lakken speelden we black stories. Want welke dertienjarige houd niet van mysteries met een macaber kantje?

Daarna trokken we onze eenhoorn onesies aan om wat doldwaze tiktok dansjes te doen. Het resultaat van deze dansjes blijft hopelijk goed verstopt in de uithoeken van het internet. Gelukkig staat de account van mijn dertienjarige gast op privé ingesteld. 😉 Mijn onesie bleek een maat of twee te groot, wat voor extra hilariteit zorgde en amai, van al dat springen en dansen kreeg ik het stevig warm. Ideaal voor koude winteravonden, zo’n onesie, minder geschikt voor actieve nazomeravonden.

De rest van de avond speelden we spelletjes. Risk viel niet echt in de smaak bij mijn gast en na een spelbeurt of vijf gaven we er de brui aan. Exploding Kittens blijft een daarentegen een grote hit bij jong en oud.

Uiteindelijk lagen we om 1 uur in bed. Fijn om nog eens het kind in mezelf boven te halen.

De Foodbag oogst van de week!

Wok met kip en krokante groentjes:

Verse spaghetti met aubergine, ansjovisdressing en tomatensaus:

Dahl met boontjes, korianderolie en gebakken pitabrood:

Fijn dat mijn chefkok weer in België is!

Sushi at Goofball’s

Ik denk dat we ondertussen van een echte sushi-traditie mogen spreken, daar in de tuin van Goofball and friends! De zon zorgde voor een zalig nazomerweertje. Dé ideale gelegenheid om de magnum fles rosé boven te halen die mijn vriend en ik een tijdje geleden cadeau hadden gekregen. En óf dat wijntje vlotjes binnen ging! De ideale combinatie met de sushi van Kintsugi!

Ontbijten met de collega’s!

Er waren een beetje te veel ontbijtjes besteld, maar verder denk ik dat we het concept geslaagd mogen noemen. Het samen ontbijten nodigt echt uit tot fijne, informele gesprekken tussen collega’s die elkaar soms al meer dan een jaar niet meer gezien hebben. En die teveel geleverde zakjes raakten we snel kwijt aan hongerige collega’s van andere afdelingen. 😉

KNAL!

We naderen het einde van dit participatief traject om te komen tot een stadskunstwerk gewijd aan Georges Lemaître en de Big Bang. Nadat mijn enthousiasme in de helft van dit traject een kleine dip doormaakte, kan ik me nu opnieuw achter het resultaat zetten. Al moet ik eerlijk zeggen dat ik akkoord ben met de opmerking van één van mijn mede-“opdrachtgevers”. Het is niet correct om te zeggen dat de deelnemers aan dit traject de touwtjes in handen hadden en hen als de opdrachtgevers voor dit kunstwerk te bestempelen. Het is de stad die opdrachtgever is en de deelnemers aan het traject mochten meedenken, maar werden toch ook zachtjes gestuurd in een bepaalde richting. Het lijkt me niet meer dan fair om dit openlijk toe te geven. Ik ben alvast benieuwd hoe de stad dit gaat aanpakken in de campagne over het kunstwerk. Het is ook best een cerebraal werk, dat behoorlijk wat uitleg nodig heeft om het concept goed te snappen. Erg benieuwd naar de reacties van mijn mede-Leuvenaars.

Oja, er waren heerlijke toastjes van Le Pain Quotidien!

Een streepje Jaarmarkt

Na een dag hard werken, trokken mijn vriend en ik de stad in voor een avondwandeling. We waren benieuwd om met eigen ogen de opkomst voor de Leuvense jaarmarkt te kunnen vaststellen. Hét evenement van het jaar voor veel Leuvenaars, die op de eerste maandag van september al van ‘s ochtends vroeg aan een kroegentocht slangs de Leuvense volkscafé beginnen.

En ja, er was zeker veel volk in de Leuvense straten, maar ik had de indruk dat de opkomst toch minder was dan andere jaren. Wellicht zijn er mensen die zich nog niet helemaal comfortabel voelen in grote mensenmassa’s. Omdat er dit jaar geen optredens waren, werd er niet gedanst in de straten rondom de Marengo en ook de op de Oude Markt viel de drukte heel erg mee. Het toeval wil dat we op de Oude Markt een kameraad tegen kwamen die daar iets aan het drinken was met oud-collega’s. De kameraad in kwestie woont in Hasselt en komt helemaal niet zo vaak in Leuven. Heel fijn om even te kunnen bijpraten.

Bij café Central was het anders wel gezellig druk:

Auto die zich per sé door de mensenmassa wilde wurmen en zich compleet vast reed:

Na zoveel feestvierende mensen gezien te hebben, werd de verleiding om zelf een terrasje te doen té groot. We belandden op het met bloemen versierde terras van Osteria Michele in de Tiensestraat en dronken een heerlijke prosecco rosé (of misschien wel twee).

Yet Another Blog

Life on my side