werk

Twee keer Japans lunchen op één week

Gisterenmiddag was gereserveerd voor de nieuwjaarslunch met mijn teamleden in de Samourai en vandaag genoot ik met één van de weinige collega’s die de treinstaking had durven trotseren van een heerlijk noedelsoepje. En als het aan mij ligt, eet ik morgen opnieuw Japans! (Maar dat zit er helaas niet in, want morgen werk ik thuis. Of wacht, ik kan natuurlijk altijd sushi bestellen via Just eat of Pizza.be.)

Nog een interessante discussie gehad met mijn collega die ook al twee keer in Japan geweest is: dat ze altijd blij was als ze ergens een McDonalds of zo tegen kwam. En een andere collega beaamde dat hij na een reis in Azië altijd blij was om bij zijn moeder stoofvlees met frieten te kunnzn eten. Dat gevoel is mij dus volkomen vreemd. Ik zou er niets mee inzitten om voor de rest van mijn leven drie keer per dag rijst te eten. Afgewisseld met nu en dan noedels, natuurlijk!

IMG_9240[1]

Feestelijk begin van het nieuwe werkjaar!

Dat mijn collega’s niet vies zijn van een feestje is ondertussen genoegzaam bekend. De nieuwjaarsreceptie met het bijhorende feestje achteraf was dit jaar alweer een schot in de roos. Met de beste hapjes sinds jaren, opgediend door een fantastisch team cateraars en een gezellig zotte bende die na de receptie de beentjes los schudde op de dansvloer. (Wat wil je, we waren er collegiaal in geslaagd de ganse cavavoorraad erdoor te jagen.)

I <3 my colleagues!

IMG_9217[1]

IMG_9219[1]

Vietnamese lunch

Een noedelsoepje van slechts 8 euro in gezelschap van drie sympathieke vrouwelijke collega’s, meer is er niet nodig om mij blij te maken. De lunch op deze voorlaatste dag van het werkjaar bracht mij in alweer een nieuw Brussel etablissement. We moeten de Brusselse horeca die erg afgezien heeft onder de terreurdreiging een hart onder de riem steken, nietwaar?

IMG_9081

PS: De aperitief maison daarentegen, geen aanrader! Vieze boecht.

Het laatste afscheidsfeestje van 2015

Je zou denken dat er na die resem feestjes van de laatste tijd een afscheidsfeestjesmoeheid zou optreden, maar voor het afscheid van meer dan 20 collega’s die overgaan naar een andere organisatie, doet een mens al eens moeite. Naar goede gewoonte vloeide de drank rijkelijk. Iets te rijkelijk, want twee jongedames die onze organisatie pas onlangs vervoegden, waren serieus boven hun theewater. Ook een manier om meteen een indruk te maken op je nieuwe collega’s. Zo kreeg ik allerlei interessante ontboezemingen over het liefdesleven van één van beiden te horen en werd nummer twee een beetje té familiair met één van onze afscheidnemende collega’s. Maar hey, iedereen heeft al eens een keertje te diep in het glas gekeken en we konden er allemaal mee lachen.

Eigenlijk was het de bedoeling om na het afscheidsfeestje nog in Leuven naar de opening van Circus en Co te gaan. En hoewel dit qua timing nog net gelukt zou zijn, had ik er gewoon geen zin meer in. Dus bleef ik gezellig thuis bij mijn vriend en keken we samen een filmpje. De boog kan niet altijd gespannen staan!

Friet eten bij deBuren

De middaglunches bij deBuren rond een bepaald thema zijn ondertussen zowat een vaste afspraak geworden voor mij en mijn collega’s. De middaglunch met friet als thema stond oorspronkelijk niet in mijn agenda wegens een conflicterende afspraak. Door omstandigheden (kuch, terreurdreiging, kuch) werd de documentaire over friet verplaatst en kon ik er toch nog bij zijn.

Bij de documentaire kregen we een portie vegetarische stoverij met friet aangeboden. Na lang aanschuiven aan de meest inefficiënte frietkraam te wereld (op die manier wordt vegetarisch stoofvlees nooit een hit) hadden we dan eindelijk onze portie te pakken. Het vegetarisch stoofvlees van seitan was niet om over naar huis te schrijven, maar de frietjes zelf mochten er wel wezen. Nu gebiedt de eerlijkheid mij te zeggen dat ik mij de laatste keer dat ik nog eens frieten van een frietkraam at zelfs niet meer kan herinneren, dus een echt referentiekader heb ik niet.

IMG_9041[1]

De documentaire zelf stelde teleur. Nochtans was de premisse erg interessant: Nederlanders die naar China trokken om de Chinezen te leren frieten bakken. Het is nu eenmaal makkelijker om aardappelen te verbouwen dan frieten. Als komisch element hadden de documentairemakers een Belg (Sven Speybrouck) uitgenodigd mee naar China te reizen om aldaar kennis te maken met de door Nederlanders gebouwde frietfabriek.  Want ja, toch wel opvallend dat de Chinezen geen Belg onder de arm namen voor zo’n ambitieus project.

Jammer genoeg liet de (veel te korte) documentaire heel veel vragen onbeantwoord. Graag had ik geweten of de Chinese communistische overheid er nu al dan niet in geslaagd was de rijst-etende Chinezen warm te maken voor de friet. En ik had graag willen zien in wat voor soort établissementen de Chinese frieten aan de man gebracht zouden worden. De stukken opgenomen in een oude frietkraam in Nederland hadden ze wat mij betreft integraal mogen vervangen door meer beeldmateriaal uit China.

Een beetje een gemiste kans, deze documentaire.

Alweer een afscheidsfeestje

Het lijkt wel alsof ik dit najaar niets anders gedaan heb dan van het ene naar het andere afscheidsfeestje hollen (en het jaar is nog niet gedaan, er komt er nog eentje aan). Het afscheid op vrijdag 11 december was echter heel bijzonder: ons bedrijf nam afscheid van de grote baas die na bijna tien jaar aan het roer gestaan te hebben vanaf 1 januari 2016 van een welverdiend pensioen mag genieten.

Als de kapitein het schip verlaat, zorgt dat natuurlijk altijd voor een zekere deining. Onze huidige baas heeft zo haar voor- en tegenstanders (die bleven dan ook ostentatief weg van het feestje) en ze had zeker haar kleine kantjes en gebreken (zoals iedereen), maar persoonlijk heb ik altijd goed met haar samen gewerkt. Heel symbolisch ook dat net op het afscheidsfeestje bekend werd gemaakt wie haar opvolger zou worden. Ben benieuwd of deze opvolger erin zal slagen een frisse wind door ons bedrijf te laten waaien. Een nieuwe dynamiek kunnen we wel gebruiken na de veranderingen van de laatste maanden.

Het feest startte al om 14u met een receptie op het gelijkvloers van ons gebouw. Na een veel te lang uitgerekt stuk met slechte filmpjes, een quiz en een speech waar maar 25% van de aanwezigen effectief naar luisterden, konden we eindelijk gewoon babbelen met de collega’s. De (niet zo geweldige) cava werd gul bijgeschonken, maar de gepresenteerde hapjes konden mij minder bekoren (broodjes met americain en peperkoek met kaas, bah). Het gezelschap was daarentegen weer geweldig! Ik heb het hier al vaak geponeerd, maar bij deze val ik nog eens in herhaling: mijn collega’s zijn geweldig.

Rond een uur of vijf werd de receptie afgesloten en zetten we met een beperktere groep het feest verder in Scott’s Bar. Onze groep was een beetje te groot om met z’n allen samen te kunnen zitten, maar na wat aandringen van mijn kant mochten we dan toch naar het eerste verdiep verkassen alwaar we plaats konden nemen in zeer toffe zeteltjes. Er was op het eerste verdiep blijkbaar één of andere gespreksgroep aan de gang voor anderstaligen die Nederlands wilden oefenen. Geen probleem, die namen we gewoon gezellig op in ons midden.

Met de echte die hards (een groepje van een man of tien, mijn telkunsten waren toen al niet meer zo geweldig) zakten we daarna af naar de Monk. A pleasant time was had by all!

Zo rond tien uur besloot ik toch maar uit te kijken naar een trein richting Leuven, want zaterdagochtend stond er een luistertest Spaans op het programma. Kwestie van toch met voldoende slaap (zij het met een lichte kater) aan de eerst test van ‘t semester te beginnen.

Alweer een afscheid

Het lijkt wel alsof dit najaar bestaat uit één langgerekte stroom afscheidsfeestjes. Deze donderdag was het opnieuw zover. Door alweer een reorganisatie zullen een tiental collega’s begin januari ons departement verlaten. Ik kwam zelf slechts sporadisch in contact met deze collega’s die voornamelijk ondersteunende taken uitvoeren, maar toch zal het vreemd zijn om begin januari terug te keren naar de werkvloer en vast te stellen dat het daar alweer een beetje leger is. Hopelijk komen ze op een plek met een positieve werksfeer terecht!

Vergaderen met broodjes

Drie keer een lunchvergadering achter de rug deze week en in het algemeen de ganse week van de ene naar de andere vergadering gehold. Toch wat van het goede te veel. Gelukkig raakte vanavond dat laatste belangrijke document tijdig afgewerkt en kon ik met een gerust gemoed naar huis trekken. Laat ons zeggen dat ik mijn weekend wel verdiend heb!

Ladies night out!

Trouwe lezers van deze blog weten dat ik regelmatig een stapje in het Leuvense zet in het uitstekende gezelschap van vijf vrouwelijke collega’s. De data voor deze uitstapjes worden meestal maanden op voorhand ingepland en wie had toen kunnen voorspellen dat één collega verplicht op ziekteverlof moest wegens voortijdige weeën, een tweede zou afhaken wegens een recente nog niet verwerkte miskraam en een derde de dag zelf ziek zou worden. De vierde collega had nog even overwogen af te haken omdat haar oma de dag voordien overleden was, maar had besloten dat ze wel een avondje uit kon gebruiken om haar gedachten te verzetten. Het leven, het is niet altijd rozengeur en maneschijn.

Met ons behoorlijk uitgedunde groepje van drie besloten we toch het op voorhand vastgelegde programma af te werken. We hadden immers afgesproken om onze zwangere collega’s haar verplichte rust wat op te vrolijken. Alsof het afhaken van bijna de helft van ons groepje al niet erg genoeg was, kregen we er ook nog eens een ferme wolkbreuk bovenop. De weg van het werk naar het station van Brussel Centraal moesten we door bijna enkeldiepe plassen waden. Het vooruitzicht om van Wijgmaal station een kwartier door deze regen te moeten wandelen naar het huis van onze zwangere collega stemde ons niet bepaald tot enthousiasme. Gelukkig beschik ik over een fantastische hulplijn, aka mijn vriend, die zo vriendelijk was om aan te bieden ons met de auto van Leuven naar Wijgmaal te voeren zodat wij ongestoord van het aperitief aldaar konden genieten. ‘t Is toch een schatje.

Dankzij de lift van mijn vriend geraakten we min of meer droog bij onze vriendin. Omdat mijn vriend er nu toch was, kon hij ook een aperitiefje meedrinken. Ik zou, denk ik, gek worden als ik enkele weken verplicht op de sofa zou moeten blijven zitten, maar onze zwangere vriendin was (zoals we dat van haar gewoon zijn) helemaal haar vrolijke zelve. Ze had zich niet verveeld en rustig van de tijd gebruik gemaakt om de nodige voorbereidingen voor de nakende geboorte te doen. Blij voor haar!

Na het aperitief namen we afscheid van onze zwangere collega en bracht mijn vriend ons naar het stadscentrum. Gelukkig was het zo rond 20.30u eindelijk opgehouden met regenen. We hadden een tafeltje gereserveerd in de nieuwe culinaire sensatie van Leuven: Baracca. Het zat er stampvol met hipsters, maar het lekkere eten en de toffe plek die wij toegewezen kregen aan het raam maakten dat ik dit detail snel vergat. We probeerden verschillende van de gerechtjes uit die op de kaart stonden. Leuk concept, dat delen met je tafelgenoten. Zo kan je van alles een beetje proeven. Ik ben zelf niet echt een pizzaliefhebber, maar de pizza die mijn collega besteld had, smaakte mij enorm. Eén van de beste pizza’s die ik in mijn leven gegeten heb (wat wellicht niet veel wil zeggen, want ik eet zelden pizza).

Het werd nog een hele fijne avond met grappig momenten, emotionele ontboezemingen en wat weggepinkte traantjes. Het leven zoals het is.

IMG_8850[1]