werk

Variatie troef

Het bijzonder gevarieerde weekend begon vrijdagavond op café met de collega’s. Onze kantoren sluiten tussen kerst en nieuwjaar en de meeste collega’s hadden ook de maandag vrijaf, dus de avond was opgevat als een afsluitende drink voor dit werkjaar. Spijtig genoeg werd ik geplaagd door een bijzonder vervelende verkoudheid, waardoor ik niet in optima forma verkeerde. Ik hield het dus bij twee glühweins om de hoest te verzachten en keerde op tijd terug naar huis. Jammer, want ik had wel zin in een avondje stappen met de collega’s.

Zaterdag sliep ik uit tot 12 uur, een aantal nachtelijke onderbrekingen door hoestbuien niet meegerekend. ‘t Was duidelijk nodig. Ik voelde me dus al wat beter toen we in de namiddag naar onze vrienden in Meldert reden. Normaalgezien zouden we met drie koppels en vier kindjes zijn, maar helaas moest één koppel (de vrienden die we bezochten in Kopenhagen) het laten afweten door ziekte. Heel jammer, want we hadden zo’n plezier gehad met hun oudste zoon in Kopenhagen en ik keek ernaar uit om hem terug te zien. Ach, volgende keer beter.

We aten samen pasta en panna cotta, babbelden over vanalles en nog wat, bewonderde de twee (2!) kerstbomen, namen foto’s van de fotogenieke kindjes en bleven plakken tot ‘s avonds laat. Heel relax en gezellig. Omdat ik nog altijd niet honderd procent was, keken we nog naar aan aflevering van Bones en kropen we vroeg onder de wol.

‘s Zondags verliep ongeveer in het zelfde ritme: uitslapen, ontbijt/lunchen en dan de auto in voor een ritje naar Tongeren voor de operette “Victoria en haar huzaar” in het Casino. Net zoals twee jaar geleden kwam na veel verwikkelingen alles weer goed op het einde, vonden de geliefden elkaar en beleefden we veel plezier aan de voorstelling. Operette is echt een fijn en luchtig genre dat toegankelijk is voor iedereen.

Na de operette aten we iets met onze vrienden-muzikanten en hun kindjes in de Intermezzo. De kindjes waren moe en trokken met de papa naar huis en wij bleven nog wat plakken met de mama voor Heel Serieuze Gesprekken over Heel Zware Onderwerpen en Veel Triestigheid. Maar ik denk wel dat het haar deugd gedaan heeft. Ook dat is vriendschap:  een luisterend oor bieden als het even minder goed gaat.

Stressy

Traditiegetrouw is december op mijn werk de allerdrukste maand van het jaar. Ik probeer daar elk jaar op te anticiperen door al zoveel mogelijk op voorhand te doen, maar traditiegetrouw vallen er die laatste maand nog allerlei lijken uit de kast en is het pompen of verzuipen. Nu ik verantwoordelijk ben voor een groter team ligt de werkdruk nog hoger. Meer mensen = meer dossiers.

Wat ik extra lastig vind, is dat mijn tolerantiegrens lager ligt in deze maand. Ik ben sneller geprikkeld, kan moeilijker tegen fouten, en durf mijn stem al eens te verheffen. En dan ben ik achteraf boos op mezelf vanwege mijn niet zo professionele handelswijze.

Eén ding is zeker: er wordt hier erg uitgekeken naar die paar daagjes vrijaf tussen kerst en nieuwjaar.

Een drukke werkweek

De week is alweer voorbij gevlogen en hetzelfde geldt voor de maand november. Het lijkt alsof ik twee keer met mijn ogen geknipperd heb en het opeens van september december geworden is. Het was een heel vermoeiende week, waarbij ik maar liefst twee keer op een (voor mij) ontieglijk vroeg uur opstond, vergaderde alsof mijn leven ervan afhing, een belangrijk project een vijftal keer van richting veranderde, er goed nieuws was over een ander belangrijk project, er slecht nieuws kwam voor enkele van mijn medewerkers dat een diepgaande impact zal hebben op hun werk, ik op vrijdagnamiddag een beetje als een kip zonder kop rond rende en er niet in slaagde mijn todolijst af te werken, waardoor ik zondag nog even achter mijn pc zal moeten kruipen.

Maar ik ging deze week ook twee keer lunchen met de collega’s, wat een fijne pauze vormde en me energie gaf om er daarna weer in te vliegen.

Diner with the British

Donderdagavond organiseerde mijn werk een belangrijk diner voor een groep Britten die op zakenreis in Vlaanderen waren. Het was voor mij de eerste keer dat ik zo’n diner bijwoonde, één van de verantwoordelijkheden die bij mijn nieuwe functie horen. Niet dat ik klaag dat ik chique diners met belangrijke mensen moet bijwonen, ik zou niet durven!

‘s Middags kreeg ik echter een telefoontje van mijn collega die het diner geregeld had en normaal de honneurs zou waarnemen bij het verwelkomen. Hij was doodziek en zijn stembanden kraakten en schuurden terwijl hij vroeg of ik zijn taak kon overnemen. Uiteraard geen probleem, maar meteen veranderde mijn rol van gewoon aanwezig zijn in verantwoordelijk zijn dat alles goed zou verlopen. Nu, ik had er wel vertrouwen in, de locatie die we hadden afgehuurd was niet van de minste en de gastheer van de avond zou ook zonder mijn collega wel zijn plan kunnen trekken.

Op een paar last minute afzeggingen na, die ik bij aankomst doorgaf aan het zaalpersoneel, zodat we de tafelschikking nog snel konden veranderen en de naamkaartjes van de afwezigen discreet konden weggenomen, verliep alles op rolletjes. Alle aanwezigen hadden een fijne avond en het eten was werkelijk subliem, alleen de rode wijn viel tegen en heb ik laten staan. Op het einde van de avond stuurde ik nog snel een sms’je naar mijn collega om te laten weten dat alles prima was gegaan. Wellicht zal hij het sms’je pas de dag nadien gelezen hebben, maar dan was hij toch gerustgesteld dat ik geen belangrijke gast op de tenen getrapt had. 😉

Het menu:

Gegrilde Sint-Jakobsvruchten, aardpeer, pompoen en truffeljus
Verdicchio dei Castelli de Jesi – DOC Classico Superiore 2011
**
Filet van hertenkalf met peterseliewortel, witloof, zachte aardappel, veenbes en grué
Domaine Perdrix – Lasouche – Syrah 2007 Koen Strobbe
**
Kweepeer met brownie, vijg en peperkoek
**
Koffie en versnaperingen

Housewarming

Ik kan het niet genoeg zeggen, maar ik heb echt geweldige collega’s: toffe mensen die wanneer ze verhuizen hun collega’s uitnodigen voor een rondleiding in hun nieuwe woonst en een hapje en een drankje. We werden alleszins in de watten gelegd: met heerlijke courgettesoep en smakelijke chili con carne. Ook tof dat er ook een paar oud-collega’s van de partij waren. Heel leuk om wat te kunnen bijbabbelen. En ons cadeautje (een gezamenlijke bon van de IKEA) viel ook in de smaak. Je zou bijna hopen dat mijn collega snel opnieuw verhuist. 😉

Een goed begin van het weekend

De collega’s op het werk getrakteerd met pralines (noot: volgende keer voor meer witte pralines zorgen). ‘s Avonds een gezellige after-work drink met diezelfde collega’s en een paar oud-collega’s in de Churchill’s, alwaar we profiteerden van het happy hour. Tegen mijn gewoonte in een hamburger gegeten, maar eentje met een echt broodje (niet zo’n spons als bij McDonalds), echt gehakt en groentjes. Naar Leuven teruggekeerd en nog iets gedronken met mijn vriend en zijn ex-collega’s die zaten na te praten over een Bijzonder Belangrijke Vergadering die gelukkig goed gegaan is.

Een mooie start van het weekend!

Duurzaamheid

Deze middag op het werk een heel inspirerende uiteenzetting bijgewoond over transitienetwerken en duurzaamheid. En ja, ik kon me helemaal vinden in het pleidooi om meer lokaal voedsel te produceren, opnieuw rekening te houden met de seizoenen en aan de hand van kleine inspanningen ons energieverbruik terug te dringen. Onze elektriciteit nemen we al een tijdje af bij Ecopower en wonen op een appartementje is sowieso veel duurzamer dan in een alleenstaand huis. De auto blijft tijdens de week altijd op stal en voor onze verplaatsingen in Leuven gebruiken we de fiets of de benenwagen (je zou wel gek zijn om met de auto rond te rijden in de smalle straatjes van het centrum). Toch kan alles altijd beter, dus ga ik de komende dagen bekijken op welke manier we ons gedrag kunnen aanpassen. Beslissing nummer één: de pc zal voortaan niet meer dag en nacht draaien. De tijden dat ik ‘s ochtends ellenlange epistels moest bijlezen van wat er op IRC werd gezegd, liggen ondertussen toch al enkele jaren achter ons. En niets wat een IRC-proxy niet kan oplossen.

Een drama

De onheilspellende berichten werden bewaarheid. Ford Genk sluit in 2014 definitief de deuren. Voor de duizenden mensen die in volle crisistijd op straat komen te staan, is dit een regelrecht drama. Het lijkt me niet makkelijk om, als je al jaren voor hetzelfde bedrijf werkt, op zoek te moeten gaan naar een andere job. Opnieuw moeten een plek vinden op een arbeidsmarkt die helemaal veranderd is. Voor jonge mensen zal die zoektocht wellicht iets makkelijker zijn, maar ‘t is niet dat de jobs in Limburg zo dik gezaaid zijn.

Gelukkig hebben zowel mijn vriend als ikzelf momenteel een mooie en stabiele job. Maar wat als daar opeens van de ene dag op de andere verandering in komt? Wat met al de rekeningen die blijven binnen stromen? De hypotheek die dient afbetaald te worden? En ondenkbaar is het niet, want ook mensen met een universitair diploma zijn heden ten dage niet meer zeker van hun job. Als één van de twee zonder werk komt te zitten, zullen we natuurlijk niet zo dadelijk van de honger omkomen, maar het zou wel gedaan zijn met de verre reizen en uitstapjes waar we allebei zo van genieten. Maar wat als je alle twee zonder werk valt? Ik mag er niet aan denken.

Veel sterkte aan alle werknemers en toeleveranciers van Ford Genk.

Reorganisatie

Een tijd geleden streken externe consultants neer bij ons op het werk om een kritische blik te werpen op onze organisatie en werkmethodes. En zoals dat dan meestal gaat, volgde er uit hun aanbevelingen een herorganisatie. Eentje die veel mensen morrend achterliet en waarbij je je een aantal vragen kan stellen, dat wel. Zo gaat dat nu eenmaal met reorganisaties.

De reorganisatie heeft ook rechtstreekse gevolgen voor mijn eigen werk: ik kreeg er een aantal mensen bij om aan te sturen en zal daardoor wat van mijn eigen dossiers uit handen moeten geven en me meer concentreren op het leidinggevende aspect van mijn job. Eigenlijk komt het erop neer dat het team dat ik al aanstuurde met vijf mensen wordt uitgebreid die met heel andere zaken bezig zijn dan ikzelf. Een uitdaging om deze nieuwe materie onder de knie te krijgen, dat is zeker.

Verder ben ik best tevreden met deze nieuwe taakinvulling en niet alleen omdat hier op middellange termijn een loonsverhoging aan gekoppeld zal zijn. Ik had een tijd geleden aan mijn grote baas te verstaan gegeven dat ik ambitie had en dat ik hoopte deze in mijn huidige werkcontext te kunnen waarmaken (ik had eens over het muurtje gekeken en kreeg elders een jobaanbieding). Dat ik nu deze verantwoordelijkheid krijg, betekent voor mij dat mijn werk gewaardeerd wordt. En dat stemt me tevreden.

We’re back from Japan!

Maar uiteraard vermoedden jullie dit al. De terugreis verliep deze keer vlotjes. We reisden terug in de tijd en ik keek ondertussen wat filmpjes: Barnabas Collins (flauw op enkele grappige onliners na), Prometheus (akelig) en Marie-Antoinette (die jurken, dat eten!). En kijk, onze koffers rolden als één van de allereerste van de bagageband waardoor we nog net de laatste trein naar Leuven konden halen. Aeroflot stelde ditmaal niet teleur.

Van de jetlag had ik naar goede gewoonte niet veel last. Als een mens moe genoeg is, komt de slaap vanzelf.

Staan deze week nog op het programma: een tweedaagse in Luxemburg en een vermoeiende vrijdag in Gent. Mijn koffer staat alweer gepakt.