‘s Avonds laat geklop op de deur en vervolgens een baby voor de deur van je huis vinden. En da’s exact wat mijn collega is overkomen. Jawel, de “bewoner van het huis die gealarmeerd werd door geklop op de deur” zit twee bureaus van mij verwijderd. En zoals het een echte held betaamt, bleef hij, deze ochtend toen hij ons het verhaal deed, de bescheidenheid zelve. Een beetje overrompeld door de persaandacht, dat wel, maar hij bleef herhalen dat hij niets gedaan had wat een ander niet zou doen. En ik ben ervan overtuigd dat hij daarin gelijk heeft, maar toch, wat een ongelooflijk waanzinnig verhaal!
Tegen wil en dank, is hij op kantoor nu toch een beetje onze held!
Toegegeven, veel zin had ik er niet in, deze maandagochtend. Het was plezant in mijn bed en de laatste ontwikkelingen op het werk maken dat ik er mij minder thuis voel dan andere jaren. Maar hey, de broodjes van de Pistolet waren lekker, de chocolademousse en de brownies nog veel beter! En ja, mits wat aandringen, slaagden mijn lieve collega’s er toch in mij over te halen om mee te gaan dansen en vieren. Wat ik, eens over de streep, dan ook met volle overgave gedaan heb. Zo ben ik dan ook wel weer. 😉
Ik geloof niet dat 2017 de wereld veel goeds zal brengen, maar deze maandag heb ik het even niet aan mijn hart laten komen.
Volgens de planning moest ik op dit eigenste moment met de collega’s aan het klinken zijn op het succesvol afsluiten van het werkjaar 2016. Helaas, nieuwe bazen, nieuwe wetten. De bottom up georganiseerde kerstdrink werd door het hoogste managementsorgaan tot ons aller verbazing verboden.
En dan te bedenken dat ik op dat vlak toch wel het één en ander gewoon ben. En ‘t is niet dat ik alle oudjes over één kam wil scheren, maar geloof me, ‘t is niet gemakkelijk discussiëren met twee tachtigplussers die naar geen rede willen luisteren.
Eén ding heb ik alvast onthouden: het water tussen de inwoners van Wetteren en Dendermonde is nog nooit zo diep geweest. Al een geluk dat ik zelf niet van Dendermonde ben. 😉
Deze middag had ik een lunchafspraak met een oud-collega bij Japanse restaurant Samouraï. De bento-lunch was naar goede gewoonte uitstekend, maar het gesprek liep niet geheel zoals ik gehoopt had. Ik had wat dieper willen ingaan op wat me de laatste maanden dwars zit, maar ik slaagde er niet in om de juiste woorden te vinden. Nochtans had ik gehoopt beroep te kunnen doen op de inzichten van mijn vriendin. Het is blijkbaar moeilijk om juist de vinger te leggen op mijn algehele gevoel van malaise. ‘t Zal wel liggen aan de donkere dagen voor Kerstmis, zeker?
En mijn sinds 1 juli 2016 officieel op pensioen gestelde baas is daar het perfecte voorbeeld van. Sinds oktober zien we hem regelmatig op de werkvloer verschijnen en neemt hij zijn oude vertrouwde plekje aan zijn (nog steeds lege) bureau opnieuw in. Met engelengeduld doorbladert hij bladzijde voor bladzijde elk dossier in zijn persoonlijk archief om te triëren wat bij te houden en wat weg te gooien. Het vriendelijke aanbod van mijn kant om alles wat hij het laatste jaar niet meer bekeken had in de papiercontainer te kieperen, werd op een ongelovige blik onthaald. Wat een ketterse woorden!
Een beetje surreëel om terug te komen uit middagpauze en hem daar achter zijn bureau te zien zitten. Alsof de tijd teruggedraaid is.
Deze middag hadden mijn collega’s en ik nog een gaatje na een behoorlijk fletse spaghetti bij de Monk. Op aanraden van één van mijn collega’s trokken we naar Frederic Blondeel voor een chocoladedessert. Jawadde, lang geleden dat ik nog zo’n fenomenale chocolademelk gedronken heb. Dik en smeuïg van de échte chocolade (en wellicht ook wat room). De brownie die ik daarbij at, was eveneens hemels. Toegegeven, de combinatie was misschien wat van het goede teveel, wat een fameuze namiddagdip tot gevolg had. Maar wat een genot!
En zo heb ik dankzij mijn collega’s alweer een nieuwe Brusselse hotspot leren kennen. Ik ga zeker nog eens terug gaan om een doosje pralines te kopen.
Vorige woensdag moest ik in Vilvoorde zijn voor een opleiding. Niet zomaar een opleiding, maar een heuse cursus brand blussen. Sinds een tijdje ben ik zonevrijwilliger op het werk, wat inhoudt dat ik bij evacuatie mijn collega’s en andere aanwezigen in het gebouw naar de dichtsbijzijnde nooduitgang begeleid, controleer of er niemand is achter gebleven en achteraf op het verzamelpunt de namen van de aanwezigen noteer. Als zonevrijwilliger is deze opleiding een verplicht nummer. Niet dat je mij hoorde klagen: als kind had ik wat pyromane trekjes (die één keer uit de hand liepen waardoor ik per ongeluk onze wei heb afgebrand) en ik keek er dus geweldig naar uit voor de eerste keer in mijn leven een brandblusser ter hand te kunnen nemen.
Alvorens ik aan het brand blussen kon beginnen, moest ik eerst nog ter plekke geraken. De cursus vond plaats op een godverlaten plek in Vilvoorde. Dat betekende overstappen in het ijskoude Schaarbeek, ongelooflijk veel vertraging (het treinverkeer lag volledig in de knoop door problemen met de seinen in Brussel Zuid) trotseren, vanaf Vilvoorde station een bus naar de Medialaan nemen en vervolgens in de ijzige kou nog een kwartier stappen om de brandweerkazerne te bereiken waar de opleiding plaats vond. Uiteindelijk was ik een dikke tien minuten te laat voor de opleiding. Mijn mede-cursisten, gezellig op elkaar gepropt in een klaslokaaltje in een vrachtwagen (!) waren net begonnen aan de theorielessen. Gelukkig druppelden er na mij nog volk binnen.
Na de theorie (erg interessant en eigenlijk basiskennis die iedereen zou moeten beheersen ), volgde de praktijk en mocht ik een frietketelbrandje blussen met een natte dweil en een poederblusser uitproberen. Ik kon mijn geluk niet op. We eindigden de opleiding met een beetje spektakel, want dit gebeurt er dus als je water op een frietketel gooit:
Toppunt van ironie: terwijl ik in Vilvoorde samen met vijf collega-zonevrijwilligers brandjes bluste, vond in ons gebouw de jaarlijkse brandoefening plaats. In de twee jaar dat ik zonevrijwilliger ben, heb ik bijgevolg nog geen enkele keer een evacuatie-oefening meegemaakt. In 2015 werd de oefening afgelast wegens de terrorismedreiging en dit jaar zat ik dus in Vilvoorde. Hopelijk volgend jaar beter!
Eén ding staat vast: dit was de beste en meest relevante cursus in járen!
Denk dat het ondertussen al een jaar op twee geleden was dat we elkaar nog eens gezien hadden. Om de één of andere reden kwam er altijd iets tussen onze geplande afspraken (de laatste keer zelfs een gebroken hand, stel je voor).
Ditmaal zat echter alles mee. Hij had geen gebroken botten en ik geen dringende vergaderingen die roet in het eten konden strooien. We hadden allebei weinig tijd om wille van de drukke eindejaarsperiode verkozen we een snelle hap. En wat smaakt dat beter dan een noedelsoepje?
Tot mijn grote verbazing had mijn oud-collega nog nooit met stokjes gegeten. En dat voor iemand die de vijftig al gepasseerd is! Verder was hij nog geen haar veranderd (of toch: die haren waren ondertussen verrassend grijs geworden). Nog altijd even intelligent en welbespraakt.
We namen afscheid met de wederzijdse belofte geen twee jaar te wachten met een nieuwe afspraak.
Naar wat ondertussen een stevige jaarlijkse traditie is geworden, organiseerden mijn vriend en ik een cocktailparty voor de collega’s van mijn werk. Alvorens in de drank te vliegen, gingen we met een tiental personen eten in de Himalaya. Er zijn slechtere manieren om de avond in te zetten dan met een heerlijke portie Indian Food.
Bij het eten werden voornamelijk non-alcoholische dranken gedronken, kwestie van ons wat te sparen voor de cocktails nadien. En jawel, mijn collega’s hebben zich weer van hun beste kant laten zien. Een paar flessen sterke drank zijn zelfs helemaal leeg geraakt. En de splinternieuwe fles gin die ik had gekocht, is gewoon bijna leeg. In totaal waren we met meer dan twintig personen, een feestelijk groepje!
Gelukkig was er ditmaal niemand ziek en bleven mij nachtelijke schrobpartijen bespaard, maar ik ben er vrij zeker van dat de nieuwe vriendin van mijn collega zich vandaag iets minder goed zal voelen. Kwestie van meteen een goeie indruk na te laten bij de collega’s van haar vriend. 😉 Deze editie zal ongetwijfeld de geschiedenis ingaan als de eerste cocktailparty waar er traantjes vloeiden. Mijn iets boven haar theewater zijnde collega had het moeilijk met de dood van Leonard Cohen, in combinatie met de verkiezing van Donald Trump. Een paar dikke knuffels later ging het al wat beter.
De party werd afgesloten om vijf uur ‘s nachts, nadat we rond half vijf een tevergeefse poging gedaan hadden een taxi te pakken te krijgen voor mijn twee vrouwelijke collega’s. Uiteindelijk was het makkelijker om gewoon de allereerste trein te nemen.
![IMG_2374[1]](http://yab.be/wp-content/uploads/2016/12/IMG_23741-e1482185047981.jpg)
![IMG_2376[1]](http://yab.be/wp-content/uploads/2016/12/IMG_23761-e1482185038740.jpg)
