werk

Een moeilijke beslissing

Dat het pad van een leidinggevende niet altijd over rozen gaat, werd mij vandaag eens te meer duidelijk. Momenteel ben ik in mijn team bezig met het omzetten van een aantal tijdelijke contracten in vaste contracten. Om dit te kunnen doen, moeten de vacatures voor de functies, die nu reeds door iemand met een tijdelijk contract ingevuld worden, gepubliceerd worden. M.a.w. de mensen in kwestie moeten solliciteren voor hun eigen job. Een erg onaangename erfenis uit het verleden waarmee ik zelf erg verveeld zit.

En jawel, datgene waar ik voor vreesde is vandaag gebeurd: na een ganse dag sollicitatiegesprekken afnemen (na een veel te korte nacht), kwam een andere kandidaat als de beste uit de bus. Erger nog, de medewerker die momenteel de functie uitoefent, voerde echt een verschrikkelijk slecht sollicitatiegesprek. De medewerker in kwestie besefte het zelf, want de tranen welden op in zijn ogen. De ontgoocheling en frustratie hingen onuitgesproken in de lucht. Bijna tastbaar.

Dus kon ik niet anders dan de hartverscheurende keuze maken om voor de beste kandidaat te gaan. Laten we hopen dat mijn bijna-ex-medewerker elders wel de job van zijn leven vindt.

Food for thought

Doordat ik de laatste maanden zo’n lange dagen klop, blijft er weinig tijd over voor persoonlijke ontwikkeling. Momenteel volg ik geen taalcursussen mee en kom ik ook niet meer toe aan mijn andere hobby’s. Daarom probeer ik toch af en toe een intellectueel verrijkende activiteit op het programma te zetten. Zelfs al moet ik me bijna kapot haasten om vijf minuten te laat het Kolveniershof van het Rubenianum in Antwerpen binnen te glippen. Maar ik heb het me niet beklaagd: het gesprek tussen Jaap de Hoop Scheffer en Thomas Leysen gaf mijn hersenen zuurstof en het glaasje wijn achteraf was een mooie afsluiter. Dat spurtje dat een collega en ik moesten trekken om onze trein naar Leuven te halen, nam ik er vervolgens graag bij. Al moest ik wel een aantal minuten uitpuffen op de trein nadien. 😉

Babybezoek in de Gloria

Het wordt een steeds grotere uitdaging om af te spreken met ons vriendinnenclubje van Leuvense collega’s. Deze keer twee maanden op voorhand een datum geprikt en dan zegt de eerste dame af omdat ze moet studeren en vallen kort daarop twee andere dames ziek. Ik moet zeggen dat ik het persoonlijk een beetje verdacht begin te vinden dat er elke afspraak wel wat zieken te betreuren vallen. Ik denk dat het al meer dan twee jaar geleden is dat we nog eens voltallig geweest zijn.

Enfin ja, soit, we zakten dus met een uitgedund groepje van vier personen af naar Heverlee om onze pas bevallen collega te feliciteren met de geboorte van haar prachtige dochter L. Het was meteen ook de eerste kennismaking met de partner van mijn collega én haar nieuwe woonst. Drie vliegen in één klap! Dochter L was echt een dotje. Geen kik gegeven tijdens gans ons bezoekje. Wat we ook wel een beetje jammer vonden, want zo konden we haar oogjes niet bewonderen.

IMG_0606

Na uitgebreid getoost te hebben op dit nieuwe leven namen we afscheid en trokken we met de bus richting Leuven centrum alwaar ik een tafeltje voor zeven (nu dus vier) gereserveerd had in restaurant Gloria. Op aanraden van de serveerster bestelden we alle tapas op het menu en dat bleek effectief genoeg om net nog een gaatje te hebben voor een lekkere crème brûlée met als afzakkertje een grand marnier. De tapas waren lekker, maar minder fabuleus dan de beschrijving deed uitschijnen. Geen erg, met het gezelschap zat het wel snor. Op zich vond ik het zelfs aangenaam dat we maar met z’n vieren waren, nu was er meer tijd om dieper in te gaan op bepaalde onderwerpen. Met achten rond een tafel zijn er immers altijd gesprekken die je niet kan mee volgen.

IMG_0610

IMG_0611

IMG_0612

IMG_0613

IMG_0614

IMG_0615

Voor mij was het vervolgens nog een korte wandeling naar huis. Een fijn begin van de werkweek!

Sushi Lunch

Yep, deze week staat helemaal in het teken van sushi. Gisteren als diner, vandaag als lunch. Toegegeven, ik was eigenlijk liever naar Jour de Fête gegaan, maar aangezien het een lunch was ter gelegenheid van het afscheid van één van de collega’s die mij het meest dierbaar is en hij zin had in sushi, wilde ik niet al te moeilijk doen. Uiteindelijk kan ik wel elke dag van de week sushi eten, indien nodig. 😉 Én mijn collega vertrekt voor een chique post naar Parijs. Een reden te meer om hem te vriend te houden. Ik zie zo’n bezoekje aan Parijs zeker zitten! 😉

We gingen met z’n vieren naar restaurant Kabuki, bekend om wille van de kaiten sushi (het sushi-treintje!). Het restaurant had recent een opfrisbeurt gekregen, al moet ik eerlijk zeggen dat daar niet zoveel van te merken viel. De inrichting was nog helemaal hetzelfde, alleen de treintjes met de sushi reden wat sneller. En het sushi-aanbod was minder gevarieerd van voorheen. Geen overdonderend succes, dus. Maar het gezelschap maakte veel goed (ik val in herhaling).

Het was zo gezellig dat we helemaal de tijd uit het oog verloren en ik me moest haasten om op tijd in mijn vergadering van 14u te zijn.

After-opleidingsdag

Na mijn uitstapje naar de Hoge Rielen gisteren, was ik vandaag met mijn collega-teamverantwoordelijken terug te vinden in het prachtige Kasteel van Gaasbeek. Deze keer was ik gelukkig niet afhankelijk van het openbaar vervoer: een Leuvense collega was zo vriendelijke mezelf en nog een derde Leuvense collega op te pikken aan de kiss and ride voor het stadskantoor.

Na een best wel lange rit met veel fileleed, wachtte ons dit prachtige schouwspel: de herfst op zijn best.

IMG_0499

De rest van de dag brachten we binnen in het kasteel door terwijl onze lesgeefster onze skills als leidinggevende aanscherpte. Zo nu en dan werd er een pauze ingelast en konden we genieten van de sprookjesachtige omgeving. ‘t Is eens iets anders dan de stinkende Brusselse straten. 😉

IMG_0508

IMG_0511

IMG_0512

IMG_0513

Na afloop van de opleiding dronken we nog iets in de Graaf van Egmond. Dat hadden we wel verdiend na een dag nadenken over het verschil tussen competentie en intentie. Al spitste ik vooral de oren toen het onderwerp ‘ruimte creëren’ aan bod kwam, want eerlijk gezegd, ik heb nog nooit zoveel afspraken in mijn agenda gehad. Ik kom zelfs amper aan eten toe. Recorddag was maandag toen ik maar liefst zes opeenvolgende afspraken had. Hoog tijd om hier paal en perk aan te stellen.

Na het aperitief trokken we met een uitgedund groepje (we waren met zes) naar restaurant Molensteen alwaar ik genoot van een heerlijk stukje fazant. Mijn eerste wild van het jaar! De dame blanche achteraf was een tegenvaller (veel te weinig en te waterige chocoladesaus), maar het deed deugd om met de collega’s van gedachten te wisselen. Er is nog veel werk aan de winkel om onze organisatie performant te maken, maar ik wil graag samen met mijn collega’s de schouders onder dit project zetten.

IMG_0520

IMG_0522

IMG_0525

Diner in Le Selecto

Ter gelegenheid van een evenement dat twee van mijn medewerkers organiseerden, werden de sprekers en partners van het evenement de dag voordien uitgenodigd op een etentje in Brussel. Aangezien netwerken zoveel leuker is dan alleen thuis komen in een leeg appartement, ging ik graag op de uitnodiging in om deel te nemen aan het diner. Altijd fijn om nieuwe, interessante mensen te leren kennen. En ik zeg natuurlijk ook nooit neen tegen nieuwe culinaire ontdekkingen. 😉

En zo belandde ik op een doodgewone woensdagavond met een boeiende mix van kunstenaars en architecten in restaurant Le Selecto. Een bijzonder aangename eerste kennismaking moet ik zeggen. We zaten aan een hoge tafel en het eten en de wijnen waren werkelijk fabuleus. Nog nooit zo’n zacht stoofvlees gegeven in mijn leven. Nu begrijp ik volkomen waar de uitdrukking ‘smelt in je mond’ vandaan komt. En dat alles voor een zeer redelijke prijs. Bij Le Selecto zien ze mij zeker terug!

Velouté van coco de paimpol, gerookte Dombes kwartels en geroosterde hazelnoten:
IMG_0461

Sauté van hoevekalf zoals Vlaamse karbonades klaargemaakt, wortelen uit Créances, zilveruitjes en mousseline van ratte aardappelen uit Touquet:
IMG_0465

IMG_0462

Yet another afscheidsfeestje

Op de hielen van het vorige afscheidsfeestje. Al was de sfeer bij dit afscheid merkelijk anders dan bij het vorige feestje. Het was duidelijk dat de collega van wie we gisteren afscheid namen erg geliefd is, zelfs al werkte ze in totaal maar anderhalf jaar voor onze organisatie. Ditmaal kon ik er wel vanaf het begin bij zijn om de speeches mee te pikken en de overhandiging van het cadeau mee te maken. Ik onthoud vooral dat onze deur wagenwijd open staat voor een terugkeer. Al is het voor mij geen echt afscheid, want ik zal in de toekomst nog met haar samenwerken.

Met een klein groepje collega’s bleef ik plakken tot een uur of acht en hielp daarna nog een beetje opruimen. Ik moet zeggen dat ik zottere feestjes heb meegemaakt op het werk, maar het is ook wel eens fijn om de dag nadien zonder kater op te staan. 😉

Afscheidsfeestje

Yep, alweer een collega die de deur van ons bedrijf achter zich dicht trekt. De zoveelste op rij en ongetwijfeld niet de laatste. De naweeën van de reorganisatie zullen we maar zeggen. Ik had een afspraak toen het feestje begon, dus kon ik pas aansluiten na de speeches. Het contrast met de vorige afscheidsfeestjes die ik bijwoonde, kon echter amper groter zijn. Op het tijdstip dat ik het feestje vervoegde, zo rond half vijf, was iedereen al bijna naar huis. En ik moet zeggen dat ik dit ergens wel begrijp: ik heb zelf ook nooit echt een band met deze collega opgebouwd en als ik heel eerlijk moet zijn, denk ik dat het voor zowel de organisatie als haarzelf beter is dat ze andere oorden opzoekt. Soms is een job gewoon geen goeie fit voor beide partijen.

Ik praatte voornamelijk met een collega van een ander team die er duidelijk nood aan had om zijn hart eens te luchten en dronk ondertussen braaf een watertje (moest de cava van de dag voordien nog verteren). Wel jammer dat er zo weinig volk was komen opdagen en iedereen zo vroeg vertrok: er waren gigantisch veel hapjes op overschot. Ik denk dat ik in mijn eentje ongeveer een hele bloemkool heb binnen gestopt (rauwe bloemkool is mijn favoriete snack).

Alleszins zat ik mooi op tijd op de trein naar Leuven voor de officiële opening van de twee tentoonstellingen in het kader van het Arenberg Festival: Macht en Schoonheid en Adellijk wonen. Geen uitspattingen vandaag!