De laatste keer dat ik bij l’Intermezzo lunchte was anderhalf jaar geleden, toen ik bezig was aan mijn Grote Afscheidstournee. Toen had ik er nog geen flauw idee van dat ik een half jaar later alweer naar België zou terugkeren en lag de toekomst nog sprankelend en onbekend voor mij. De ironie van dit etentje ter afsluiting van mijn eerste werkjaar in de nieuwe job, ontgaat me dus niet. Aan de andere kant was het wel een mooie manier om de cirkel rond te maken. Anderhalf jaar geleden zat ik met mijn collega te puffen op het snikhete terras en nu zat ik met mijn afdelingshoofd en mijn twee collega-teamverantwoordelijken lekker warm binnen. Een tegenstelling die ik op de één of andere manier wel wist te appreciëren. Net zoals de spaghetti ai frutti di mare die miljard keer beter was dan de spaghetti vongole die ik vorige week at bij Rugantino.