Niet-geplande drinks zijn vaak de beste! Proficiat aan de collega die kwam met het spontane voorstel om samen een glaasje wijn/bier te drinken in de BrewDog. Niet de beste wijn die ik ooit gedronken heb, maar wel enorm genoten van het feit dat ik samen met met mijn vijf collega’s het glas kon heffen op de aanstormende zomervakantie.
werk
The Kasterlee Case
Altijd fijn om een bezoekje aan het Frans Masereel Centrum te brengen. Zo’n bijzondere plek! Aanrader van het moment: de kleine maar fijne tentoonstelling The Kasterlee Case van Walter Swennen. Een ideale stop voor fietsers of wandelaars, als je in de omgeving bent.
Afscheidslunch
Deze middag had ik een lunch gepland met een collega die binnenkort onze organisatie verlaat voor een nieuwe uitdaging. Om haar niet zonder waardig afscheid te laten vertrekken, had ik haar uitgenodigd voor een lunch. Omdat er uiteindelijk meer volk op de werkvloer was dan ik had verwacht, slaagde ik erin nog vijf andere collega’s op te trommelen voor de lunch. Een onverwacht succes in vakantie- en coronatijden.
We vonden een leuk plekje voor onze groep in de zon op het terras van Frank. Omdat ik ‘s avonds al een sushi-afspraak in mijn agenda had staan, hield ik het bij een gezond slaatje. Mijn goede voornemen om het bij een lichte lunch te houden, werd uiteraard volledig doorkruist toen al mijn collega’s nog een dessert bestelden. Want ja, wie kan neen zeggen tegen zo’n lekkere brownie?
Woensdag = treinmiseriedag
Ditmaal werd mijn treinrit naar Brussel niet gehinderd door een verdacht pakketje, maar door ‘personen op het spoor’. Hierdoor kwam mijn trein met maar liefst met één uur en zeven minuten vertraging aan in Brussel-centraal en moest ik noodgedwongen drie kwartier van de vergadering waarvoor ik speciaal naar Brussel gespoord was, via microsoft teams op mijn iphone in de trein meevolgen. En dan te bedenken dat ik enkel in de voormiddag in Brussel moest zijn. Langer op de trein gezeten dan effectief in Brussel aanwezig geweest te zijn…
Het weekend goed ingezet!
Genoten van heerlijke pastéis de nata van Forcado Pastelaria als vieruurtje. Een traktatie van een collega die al bijna een jaar niet meer op kantoor was geweest. Uiteraard heel blij om hem terug te zien. En meteen genoteerd dat je die heerlijke gebakjes gewoon kan laten leveren op kantoor!
Na het werk iets gaan drinken met een collega om te vieren dat hij exact dag op dag 25 jaar bij ons bedrijf aan de slag was. We vonden een plekje op het terras van de Rooster’s, maar besloten na drie drankjes toch maar huiswaarts te keren, want we raakten meer en meer omsingeld door voetbalfans die de EK wedstrijd tussen Zwitserland en Spanje wilden volgen.
Op de trein aan mijn vriend laten weten wanneer ik in Leuven zou aankomen, zodat hij al een tafeltje bij L’Etoile d’Or kon bemachtigen, want ik had zin in mosselen. L’Etoile d’Or staat bekend om zijn fantastisch lekkere mosselen. Combineer dat met de zeer vriendelijke bediening en je hebt een toprecept voor succes.
Als toetje trakteerde ik mezelf op de nieuwste pralines met whisky en rum van Marcolini. Amai, zalig lekker!
Een uitstekende culinaire start van het weekend.
Twee lastige vergaderingen op één dag
Amai, pittige dag vandaag. Vooral de twee vergaderingen in de namiddag waren niet van de poes. Voor mij was het de eerste keer dat ik rechtstreeks met vakbonden aan tafel zat en amai, lang geleden dat ik mij nog zo aangevallen heb geweten. Ik vond het erg spijtig hoe zwart-wit de vakbonden alles voorstelden en hoe weinig bereidheid tot echt luisteren er van hun kant was. Nochtans had ik de vergadering goed voorbereid en kon ik al de verwijten die naar mijn hoofd geslingerd werden, perfect weerleggen. Heel moeilijk overleg waar ik echt geen fijn gevoel aan overhield.
Bijgevolg was ik al goed opgewarmd voor de volgende vergadering die ik moest voorzitten. Een vergadering waarop zich een heel moeilijke discussie ontspon over de goedkeuring van de planning van een zeer complex project. Uiteindelijk slaagden we er niet in tot overeenstemming te komen en kon ik als voorzitter niet anders dan in het verslag laten notuleren dat één van de partijen het niet eens was met de voorgestelde planning. En dat terwijl ik nochtans erg veel moeite gedaan had iedereen rond de tafel te overtuigen van het belang van een realistische planning. Een wishful thinking planning, daar heeft volgens mij niemand iets aan.
Business dinner at Brasserie Schuddeveld
Vanavond na het werk met mijn collega’s gaan eten op kosten van de zaak. Een dankjewel-diner voor de sympathieke collega die een half jaar lang de honneurs waarna als teamverantwoordelijke ad interim. Ik koos voor een zeer klassieke brasserie die goeie reviews had op tripadvisor. Het eten was zeker niet slecht, maar ik had er toch nét iets meer van verwacht. Niet dat ik de klassieke Belgische keuken niet kan appreciëren, integendeel, maar de kreeftensoep was eerder aan de fletse kant en ik heb ook al betere mosselen gegeten. En de fles Riesling die ik bestelde was een beetje te zoet naar mijn smaak. Al maakte de heerlijke chocomousse veel goed!
En uiteindelijk is het het gezellig samenzijn dat telt, nietwaar?
PS: Deze ochtend had ik weer prijs op de trein. Vlak nadat ik opgestapt was in het station van Leuven, riep de treinbegeleider om dat er een verdacht pakket aangetroffen was. Meteen zag je alle passagiers naar mekaar kijken. “Euh, als er een verdacht pakket gevonden is, zouden we dan niet beter afstappen?” Opvallend: uiteraard bleef iedereen braaf zitten. Tot een dikke vijf minuten later over de luidsprekers de verlossende boodschap kwam: “Gelieve deze trein te verlaten.” Gelukkig bleek het achteraf vals alarm.
Yab, live form the Sylvester Studios
24 juni zal de annalen ingaan als de dag dat ik samen met mijn collega’s van het management live al onze collega’s toesprak tijdens een virtueel personeelsmoment. Dankzij Meeple en het bijzonder professionele team van Sylvester verliep alles vlotjes.
Al moet ik eerlijk bekennen dat ik er ‘s ochtends een minder goed oog in had. Het virtuele personeelsmoment was om 14u ingepland, maar we waren al vanaf ‘s ochtends ter plaatste om te oefenen. Want, ja, een live evenement, daar kan wel het één en ander bij mislopen. Dit personeelsmoment was het sluitstuk van de transitie van onze organisatie, die inging op 1 januari 2018. Na een stuk of tien vergaderingen waren we in samenspraak met de teamverantwoordelijken overeen gekomen een aantal wijzigingen in de organisatiestructuur aan te brengen. Grotere wijzigingen dan we oorspronkelijk voor ogen hadden, maar wel terechte aanpassingen, naar mijn mening. Tijdens het personeelsmoment zouden we onze keuzes toelichten aan het personeel. We hadden op voorhand allemaal een sneltest afgenomen, omdat we op de set niet echt anderhalve meter afstand konden houden en we niet het signaal wilden geven aan de collega’s dat de coronaregels voor iedereen uitgezonderd het management golden.
Maar amai, de voorbereiding ‘s ochtends was echt desastreus. Collega’s die over hun woorden struikelden, de auto cue niet goed konden lezen, verkeerde woordkeuzes,… Er was zelfs geen echte generale repetitie, wat maakte dat ik bijzonder zenuwachtig was voor het moment suprême en ik zwaar begon te twijfelen of een live evenement wel de juiste keuze was om zo’n delicate materie over te brengen aan de collega’s.
Maar kijk, de adrenaline van de live uitzending bracht het beste in iedereen naar boven. Mijn oud-afdelingshoofd had de eer om gastvrouw te zijn en nam één voor één interviews af van de leden van het management. Die zich allemaal mooi aan het afgesproken script hielden. Iedereen keek mooi afwisselend naar de gastvrouw en naar de camera en sprak helder en verstaanbaar. Achter ons werden op grote schermen een paar kernwoorden geprojecteerd om ons betoog te ondersteunen. Alles ging supergoed en na mijn stukje kon ik tevreden plaats nemen achter de zeteltjes voor de geïnterviewden om al zwetend onder de studiolampen naar de rest van mijn collega’s te luisteren. Helaas, net op de valreep deed onze grote baas een ongelukkige uitspraak. Ik hoorde het hem zeggen en wist meteen: hierop zal reactie komen van onze mondige collega’s. En eens gezegd, valt zo’n uitspraak uiteraard niet meer terug te nemen. Jammer, want we waren echt goed bezig.
Na de uitzending die iets van een vijftig minuten duurde, waren er afzonderlijke feedbackmomenten per team voorzien om vragen te stellen en reacties te geven. We zouden tegelijkertijd in de teams informatie geven over de geplande verhuis in het najaar. Ik nam het feedbackmoment van mijn voormalige team voor mijn rekening, omdat de nieuwe teamverantwoordelijke pas om 28 juni halftijds aan de slag zou gaan en ik haar al niet meteen met zoiets wilde opzadelen. Voor mij verliep het feedbackmoment heel vlotjes. Ik kreeg vooral veel praktische vragen over de verhuis, maar er kwam redelijk veel tegenwind uit de teams waarin de grootste veranderingen gepland waren. Begrijpelijk, want de wijziging is eigenlijk het terugdraaien van een beslissing die bij het begin van de reorganisatie genomen is. En de betrokken collega’s hadden toen al gewaarschuwd voor de gevolgen van deze beslissing. Al moet ik eerlijk gezegd toegeven dat ik de commotie die ontstond zelf onderschat had. En ook de feedback over de formule van het personeelsmoment was niet onverdeeld positief. Te afstandelijk en te veel management talk. Wel heel veel lof voor de manier waarop mijn oud-afdelingshoofd alles in goede banen had geleid
Moeilijk allemaal… Want ik had vlak na de live uitzending wel een positief gevoel. Ik vond dat we als management getoond hadden dat we er als een team stonden, alleen was dat blijkbaar niet voor alle collega’s zo over gekomen. Ik hoop alleszins dat de storm de komende weken zal gaan liggen door veel gesprekken te voeren en iedereen de kans te geven zijn of haar hart te luchten. Maar tegelijkertijd ben ik ervan overtuigd dat we door de zure appel moeten bijten en de genomen beslissing moeten uitvoeren.
Na deze tumultueuze dag trokken we een flesje wijn open om de stress en de deels negatieve feedback door te spoelen. Uiteindelijk ging ik nog met onze gastvrouw en een collega afdelingshoofd iets drinken in café De Warande vlakbij het station van Wespelaar-Tildonk. Om de dag toch op een positieve noot te eindigen.
Lunch bij Bar Leuv
Genoten van een goeie babbel met mijn collega op het gezellige terras van Bar Leuv, een ideale plek voor een vrijdagse lunch. Mijn collega zat de laatste tijd wat minder goed in haar vel op het werk, maar heeft nu de knoop doorgehakt: ze gaat een jaar ouderschapsverlof opnemen en halftijds werken. Je zag gewoon dat er een gewicht van haar schouders was gevallen door die beslissing te nemen. Soms moet je gewoon voor je eigen geluk kiezen. Werk is ook maar werk. (En ja, ik weet dat die uitspraak niet helemaal strookt met mijn werkdagen van meer dan tien uur, maar elk mens is anders, he)
Voor de eerste maal trouwens de wafel met spek en eieren geprobeerd. En amai, dat smaakte! Kom ik zeker nog eens voor terug.
Brussel!
Heftig dagje vandaag op het werk (ik had best wel wat stress voor een heel belangrijke vergadering die ik moest voorzitten en de vijfde en laatste vergadering duurde maar liefst tot 19u), maar blij om nog eens in Brussel te zijn.
