In de ULDK!
werk
Opening Film Fest Gent
Gisteren spoorde ik samen met mijn netjes in het pak gestoken collega van Brussel naar Gent voor de officiële opening van Film Fest Gent. De blue-bike bracht ons zonder problemen naar de Kinepolis van Gent, alwaar we een blik konden werpen op Fien Troch en Cathalina Geeraerts, die de hoofdrol vertolkt in Holly van regisseuse Fien Troch. De witte jurk van Cathalina was prachtig, maar je zag dat ze zich niet helemaal op haar gemak voelde in haar jurk, die weinig aan de verbeelding overliet. Ze was de ganse tijd aan het trekken aan het ding, wellicht was onzeker of alles wel op zijn plaats zou blijven zitten.
Ik was persoonlijk erg benieuwd naar Holly. Altijd fijn om een vrouwelijke regisseuse aan het werk te zien. Jammer genoeg moet ik zeggen dat Holly teleurstelde. Het tempo van de film lag voor mij te traag en tijdens sommige stukken zat ik me zelfs gewoonweg te vervelen. Wat geen afbreuk doet aan de prestatie van de hoofdrolspeelster, die duidelijk veel talent heeft. De dreigende ondertoon van de film leidde uiteindelijk niet tot een ontknoping en het open einde was nog de grootste teleurstelling van alles. Niet voor mij, deze film. Mijn collega’s die samen met mij op de achterste rij van de zaal zaten, deelden mijn mening alvast.
Toen ik na de film mijn iphone opnieuw opzette om de uren van de treinen te controleren, bleek dat er een ongeval was gebeurd tussen Gent en Brussel en dat het treinverkeer daardoor stil lag. Meteen begon mijn hoofd te malen over hoe mijn collega en ik in godsnaam naar huis konden geraken die avond, waardoor ik jammer genoeg niet echt heb kunnen genieten van de receptie. Het was zeker mogelijk om met een collega mee naar Brussel te rijden, maar dan moest ik twee blue-bikes achter laten aan de kinepolis in Gent. Wat mij ongetwijfeld op een fikse boete zou komen te staan. Ik kon ook niet meteen iemand bedenken aan wie ik de twee sleutels kon overmaken om de fietsen naar het station terug te brengen. Dus kon ik alleen maar hopen dat het treinverkeer tijdig hersteld zou geraken zodat mijn collega en ik gewoon de laatste trein naar huis konden nemen.
Uiteindelijk raakten de problemen tussen Gent en Brussel net op tijd opgelost, zodat mijn collega en ik toch de laatste trein naar Brussel konden nemen. Doodjammer alweer dat we zo weinig tijd op de receptie konden doorbrengen (echt, waarom kan de openingsfilm niet gewoon starten om 19u ipv om 20u (in realiteit pas 20.30u). Dat geeft de aanwezigen die niet van Gent zelf zijn de mogelijkheid om toch een beetje te socializen op de receptie, want nu heb ik tegen veel bekenden alleen maar ‘hoi’ en ‘dag’ kunnen zeggen. Enfin ja, misschien toch eens overwegen om de volgende keer opnieuw een overnachting te boeken in Gent.
En oja, natuurlijk had de laatste trein naar Leuven een kwartier vertraging en zijn mijn collega en ik dus voor niets in zeven haast vertrokken op de receptie. Maar goed, ik was al blij dat er nog een trein reed!
Afscheidsdrink bij Château Moderne
Deze maandag begonnen met afgeschafte treinen en treinvertragingen. Gelukkig ben ik ondertussen slimmer geworden en neem ik tegenwoordig altijd voldoende marge wanneer ik een belangrijke vergadering heb. Zeker op maandagvoormiddag. En zo was ik, ondanks de vertraging, toch mooi op tijd op mijn afspraak.
Gelukkig herhaalde datzelfde scenario zich niet op het einde van de werkdag. Vanaf vier uur kwamen we immers samen om afscheid te nemen van een collega die een job dichter bij huis gevonden heeft. We dronken iets op het terras van Château Moderne (nog steeds geen fan van dat self service systeem) en haalden gezamenlijke herinneringen op. Helaas kon ik niet lang blijven, want om 20u moest ik in de Bosstraat zijn voor de salsales, toch een half uurtje fietsen vanaf mijn appartement. En ik eet ook graag iets voordat ik aan het dansen zet.
De collega gaat trouwens aan de slag in Leuven, dus wellicht loop ik haar hier nog wel eens tegen het lijf!
Afscheid van twee collega’s
Gisterenavond namen mijn collega’s en ik afscheid van twee sterkhouders in ons bedrijf. Beiden hebben een nieuwe job gevonden en slaan hun vleugels uit naar andere oorden. Voor de ene een overduidelijke positieve keuze (een droomjob dicht bij huis), voor de andere helaas een negatieve. Heel spijtig dat wij er als bedrijf niet altijd in slagen een goed antwoord te bieden op de ambities van onze medewerkers.
Ik hoop alleszins dat ze genoten hebben van de vele mooie woorden op het afscheidsfeestje en de slideshow met geweldige foto’s van hun tijd bij ons. Ik duim dat ze allebei snel hun draai vinden in hun nieuwe job.
In de reeks: waar was yab vandaag?
In deSingel in Antwerpen! Na de vergadering en de rondleiding volgde een werkelijk om duimen en vingers af te likken business lunch in het Leon deSingel Café. Alleen spijtig dat de keuken zó traag was dat het personeel er niet in slaagde de driegangenmenu binnen de gevraagde tijd af te ronden. Mijn baas, collega en ik moesten dus noodgedwongen een ongetwijfeld heerlijke pavlova aan ons voorbij laten gaan.
Paté van wild zwijn, waldorfslaatje, uienconfit, rozijnentoast:
Op vel gebakken zeebaarsfilet, pompoen, champignons, gnocchi:
Off-site day
Vandaag bracht ik samen met mijn collega’s van het management door op de prachtige site van Destelheide. Onder begeleiding van een (uitstekende! als het goed is, mag het ook gezegd worden!) consultant brachten we de grootste uitdagingen voor de komende jaren in kaart en probeerden we een voorzichtige aanzet voor oplossingen te formuleren. Niet evident, maar de sfeer zat goed en het werd een productieve dag. Tijdens de lunch stond er een Vlaamse klassieker op het menu: stoofvlees. Na een korte rondleiding op het domein, vlogen we er opnieuw in. Dat de zon zich van haar beste kant liet zien, was een bijkomend pluspunt!
Yet another pensioneringsfeestje
Die pensioneringsfeestje beginnen op bandwerk te lijken, maar het feestje van vandaag krijgt toch een bijzondere plekje in mijn hart. Vandaag wuifden we immers mijn voorgangster uit, die voor de laatste jaren van haar carrière besliste om geen leidinggevende functie meer uit te oefenen en zo het pad voor mijn effende. Nu nog denk ik vaak: “Wat zou mijn voorgangster doen.” Een fantastische leidinggevende die haar expertenkennis combineerde met empathie en een groot hart voor haar medewerkers. Grote schoenen te vullen dus!
Eerst had ze gezegd dat ze helemaal geen afscheidsfeestje wilde, maar dat was buiten haar geliefde collega’s gerekend. Iemand die zo’n een indruk heeft nagelaten op de collega’s kan niet geruisloos verdwijnen in onze organisatie. Dus organiseerden we een feestje, zamelden we geld in voor Vlaanderen Vakantiecheques en klonken we op al de mooie toekomstplannen die ze in het vooruitzicht heeft.
Na het officiële gedeelte zakten we met een kleiner groepje af naar Gare Maritime om nog iets te eten en een laatste glas te drinken. Hoera voor Japchae!
Bij het afscheid nemen, beloofden we snel elkaar weer te zien. Want één ding is zeker: wij zeggen geen vaarwel, maar tot ziens!
Afscheidsreceptie van vier collega’s
Deze namiddag namen we afscheid van maar liefst vier collega’s tegelijkertijd. Vier generatiegenoten die allemaal dit jaar met pensioen gaan, een pak ervaring en kennis die ons bedrijf verlaat. Ze zullen gemist worden. Het feest begon al om half vier, maar omdat ik een belangrijke vergadering had, kon ik pas om vijf uur naar het feest gaan, waardoor ik alle mooie afscheidswoorden natuurlijk helemaal gemist heb. Gelukkig kon ik met elk van de afscheidnemende collega’s een persoonlijk woordje wisselen en hen bedanken voor al die jaren fijne samenwerking.
Samen met een paar collega’s sloten we het feest af en ruimden we de gebruikte glazen en overblijvende hapjes bijeen, zodat de collega’s van de catering deze morgenochtend snel kunnen opruimen. Daarna vervoegde ik een paar andere collega’s die de warme feestzaal ontvlucht waren en van de zomeravond genoten op het terras van L’écuyer vlakbij het Muntpunt. Ik bestelde me een glaasje rosé schuimwijn, kwestie van een waardige opvolger te vinden voor de bio-cava van de afscheidsreceptie. 😉
Daarna zakten we met een coalition of the willing van zes personen af naar het terras van The Red Rabbit In Kilt, waaraan ik goeie herinneringen bewaar. Ik hield het bij één afsluitende cocktail, kwestie van morgen niet met een kater te moeten gaan werken en nam afscheid van mijn collega’s die duidelijk van plan waren nog stevig door te zakken. Misschien bij een volgende gelegenheid!
Lunch in Taverne du Passage
Eerlijk, 34 euro is eigenlijk te duur voor het kleine stukje kabeljauw dat op mijn bord lag, hoe lekker ook. Gelukkig heb ik de hoofddoelstelling van deze lunch wel kunnen bereiken: het bijleggen van interne strubbelingen en rechtzetten van enkele misverstanden.
Gepocheerde kabeljauw in zijn eigen sap, bintje-aardappelpuree, geroosterde seizoensgroenten en citrusmousseline:
Trouwe klanten van le Comptoir des Galeries
Yep, als het ergens lekker is, waarom zou je dan elders gaan lunchen? Heerlijke garnaalkroketjes, trouwens!
