De kathedraal, het meer en Parc de la Grange – 29 april 2018

‘t Is vreemd, toen ik nog in Genève woonde, deed ik amper een oog dicht in ons minuscule flatje en nu slaap ik er zonder moeite meer dan acht uur. ‘t Moet zijn dat al die overuren mij zo afgepeigerd hebben dat er geen ruimte meer is om ‘s nachts van de zorgen wakker te liggen.

De tweede dag met onze vrienden hebben we ‘s ochtends afgesproken in Parc des Bastions. We treffen onze vrienden aan tussen de reuzeschaakstukken. De oudste jongen (elf jaar) is namelijk een zeer goed schaakspeler en al snel trekt het partijtje tussen hem en zijn zus (die ook bij de schaakclub is aangesloten) de aandacht van andere toeristen. Ik moet zeggen dat ikzelf nooit verder geraakt ben dan rokade en al blij ben dat ik weet hoe elk stuk beweegt op het bord. Er is aan mij zeker geen groot schaakkampioen verloren gegaan.

Ook vandaag is de zon overvloedig van de partij en het belooft zelfs nog warmer te worden dan de dag voordien. Ik geef onze vrienden een mini-rondleiding langs de belangrijkste plaatsen van de fameuze Escalade: de poging van de Duc de Savoye om Genève te veroveren die op een sisser afliep. Daarna slenteren we door de charmante straatjes van Old Town naar de kathedraal.

Aangezien het zondag is, kunnen we de kathedraal pas vanaf 12 uur beklimmen. Gelukkig is de archeologische site onder de kathedraal wel open. Ik herinner me van een vorig bezoek dat ik onder de indruk was van de vele overblijfselen onder de kathedraal die het verhaal van vele eeuwen menselijke activiteit vertellen. De kinderen vinden het absoluut geweldig. Geen gezeur en gezaag, neen, integendeel, oprechte interesse voor wat ze te zien krijgen.

Na ons bezoekje aan de crypte onder de kathedraal, is het tijd om andere perspectieven te bewonderen. We beklimmen de toren en genieten van het uitzicht op Genève en omgeving.

Terug op de begane grond begeven we ons naar restaurant Les Armures om te proeven van traditioneel Zwitserse kost. Een paar leden van ons gezelschap hebben immers nog nooit kaasfondue gegeten! Hoog tijd om dit item van hun bucket list te schrappen! Met een gezelschap van tien personen loop je uiteraard niet zomaar op de bots ergens binnen, dus ik had ik de dag voordien gereserveerd om zeker te zijn van een plekje in dit restaurant, bekend om zijn kaasfondue.

De kaasfondue valt in de smaak bij jong en oud. Altijd leuk om kinderen te ontmoeten die niet bang zijn om iets nieuws te proeven. De oudste (en enige) jongen in het gezelschap is heel enthousiast over zijn fondue. Maar zijn eetlust is net niet groot genoeg om zo’n portie helemaal op te krijgen. Gelukkig zijn mijn vriend en ik altijd bereid om een kaasoverschotje weg te werken. 😉

Na al die kaas is een beetje lichaamsbeweging wel aan de orde. We wandelen met z’n allen naar de Jet d’Eau, die vandaag gelukkig wel vanaf ‘s ochtends liters water de lucht in spuit. De weergoden zijn ons nog steeds gunstig gezind, dus huren we twee waterfietsen om het meer op een andere manier te verkennen. Eén koppel blijft aan wal, dus nemen mijn vriend en ik hun twee kinderen op sleeptouw (anders gezegd: we laten hen trappen terwijl wij genieten van het mooie weer).

Helaas nadert het tijdstip waarop we afscheid moeten nemen van twee leden van ons gezelschap. De oudste jongen heeft geen vrije dag op 30 april en aangezien hij in het middelbaar zit, is het niet zo makkelijk om hem een dagje thuis te houden. Zijn papa is zo vriendelijk zich op te offeren en met zijn zoon vroeger naar huis te vliegen. We eten met z’n allen nog een gelato en dan kunnen we het afscheid niet langer uitstellen. Jammer, maar niets aan te doen. Hopelijk zijn mijn vriend en ik er toch in geslaagd hen op twee dagen de highlights van Genève te laten zien.

Met ons achten lopen we naar Parc La Grange, dat ik zelf nog nooit bezocht. Een mooi, groen park, ideaal voor een picknick of wat buitensporten. Net als we er zijn, begint het echter te regenen. We mogen van geluk spreken dat het bij een paar druppels blijft, want de weersvoorspellingen voor dit verlengde weekend waren allesbehalve schitterend. Gelukkig is er een drankfonteintje om de kinderen te entertainen.

Het gezin met de twee jonge dochters neemt de bus naar het hotel om hun kroost op tijd in bed te steken en zo is ons gezelschap uitgedund tot slechts vier personen: onze vriendin, haar dochter, mijn vriend en ikzelf. We wandelen samen langs de oever van het meer in de richting van het historische stadscentrum.

Het plan is om samen iets te drinken en eventueel wat kleine knabbels te eten. De copieuze kaasfondue maakt dat we nog niet veel honger hebben. Helaas zijn de twee plekken die we op het oog hebben allebei gesloten. Uiteindelijk belanden we op het mooie terras van Le Flore niet ver van de Temple de la Madeleine.

Helaas is een mooie terras geen garantie op lekker eten. De minestrone die ik bestel, doet afbreuk aan de smakelijke Italiaanse keuken. Maar goed, het kan niet altijd een schot in de roos zijn en het terras zelf is een erg gezellige plek om de dag af te sluiten.

MAS en Roest

Dinsdagavond had ik afgesproken met een collega die wegens een kankerbehandeling al een tijdje met ziekteverlof is. Gelukkig zijn de laatste behandelingen achter de rug en is haar prognose zeer goed. Momenteel werkt ze dan ook volop aan haar herstel en begint ze stilletjesaan te denken aan haar terugkeer naar het werk. Mijn collega wilde graag afspreken om het over de recente reorganisatie te hebben en hoe ze zich zou kunnen inpassen in de nieuwe structuur. Aangezien mijn collega vroeger in mijn team zat, wilde ze graag mijn mening horen.

We spraken af om elkaar te ontmoeten aan het MAS en samen iets te gaan eten op het terras van Roest, waar ik al eerder een cava dronk in het gezelschap van een oud-collega. Roest had toen zo’n gezellige indruk op mij gemaakt dat ik me had voorgenomen om zeker nog eens terug te komen om er iets te eten. Al had ik niet verwacht dat dit zo snel zou zijn.

Alvorens een plekje op het terras uit te kiezen, genoten we eerst nog even van het uitzicht vanaf het dakterras van het MAS. Niet de eerste keer dat ik me op dit dakterras bevond, maar het mooie uitzicht op Antwerpen slaagt er telkens weer in mij te bekoren.

Terug op de begane grond, kozen we een tafel met uitzicht op het MAS. Het kostte mij weinig moeite om mijn bestelling te plaatsen: dit seizoen nog geen asperges gegeten en er stond een gerecht met witte én groene asperges op de kaart. What’s not to like?

Het werd een bijzonder gezellig avond, waarbij we het afwisselend over zware en lichte onderwerpen hadden en toen het iets te fris werd op het terras, verhuisden we gewoon naar binnen.

Bij Roest zien ze me zeker nog eens.

Spelletjesnamiddag met mijn petekindje

Na een rustige zaterdag, zat ik zondagnamiddag alweer op de trein richting Aarschot voor een date met mijn petekindje. We hadden op zijn verjaardagsfeestje afgesproken om de spelletjes die hij cadeau gekregen had op gepaste manier in te wijden. Op het feestje zelf was daar immers niet voldoende tijd voor.

De mooie, zonnige zondag leende zich uitstekend voor dit plan. Op de terrastafel van onze vrienden speelden we Jenga en de Betoverde Doolhof. Al moet ik toegeven dat mijn petekindje nog iets te jong is voor de Betoverde Doolhof. Ik ben er echter van overtuigd dat hij zich dat spel sneller zal eigen maken dan verwacht. ‘t Is niet voor niets een toekomstig ingenieur! Nadat de Jenga toren een paar keer tegen de vlakte gegaan was, had mijn petekindje er genoeg van en maakten we samen een puzzel van meer dan honderd stukjes.

Ondertussen had de papa van mijn petekindje de barbecue aangestoken en konden we niet veel later smullen van heerlijk gegrild vlees, en, een nieuwigheid voor mij, op de barbecue gegrilde bloemkool. Heel lekker!

Een mooie afsluiter van het heerlijk zomerse weekend!

NKIY3036[1]

Genieten van zonnig Genève – 28 april 2018

Lang, lang geleden, toen we nog niet wisten dat ik vroeger dan verwacht naar België zou terugkeren, prikten we het verlengde weekend van de eerste mei als het ideale moment voor een bezoek van twee bevriende koppels en hun kroost. De vluchten werden geboekt en de hotels vastgelegd. Zoals jullie ondertussen allemaal weten, slaagde ik er echter niet in werk te vinden in Genève en keerde ik terug voor een bijzonder mooie job in België. Het geplande lange weekend onder vrienden, wilde ik echter niet missen, dus boekte ik zelf ook een vlucht naar Genève op vrijdagavond 27 april, een dag vroeger dan onze vrienden.

Ik landde vrij laat na een bijzonder vermoeiende week, dus veel meer dan mijn tanden poetsen en in bed kruipen deed ik niet meer na mijn aankomst in de wijk Charmilles.

Na een bijzonder goeie nacht (mijn vriend en ik sliepen allebei tot 9u), zagen we aan de Whatsapp-berichtjes dat onze vrienden ondertussen geland waren. Hun vlucht landde rond half acht in Genève (wat betekende dat ze rond half vijf ‘s ochtends moesten opstaan, ocharme de sukkels). Al moet ik zeggen dat ze, tegen mijn verwachtingen in, nog redelijk fris voor de dag kwamen toen we elkaar ontmoetten bij het bekende Horloge Fleurie.

De drie meisjes waren dolenthousiast ons terug te zien, de jongen (ondertussen toch al elf jaar) was iets gereserveerder. We besloten van het zonnige weer te profiteren (in Genève weet je nooit hoe lang dat zal blijven duren) en de Mouette te nemen naar de overkant van het meer. Spijtig genoeg stond de Jet d’Eau af, waardoor onze vrienden één van dé highlights van Genève moesten missen.

Voor de lunch begaven we ons naar la Buvette des Bains des Pâquis. Eén van de beste plekken om goedkoop te lunchen in het zonnetje in Genève. Elke dag serveren ze een andere dagschotel. Ditmaal was het risotto met gerookte ham, mozarella en asperges. Verrassend lekker! Voordat we ons een plekje zochten op het terras staken we (nuja, ik en de drie meisjes) onze tenen in het water van het meer. Over ijskoud gesproken! Respect voor de zwemmers die zich in dat water durfden wagen.

Na de lunch liepen we naar het einde van de pier en speelden de kinderen nog even op de fitnesstoestellen. Kwestie van plek te maken voor een ijsje. In Genève vind je in elke buurt wel een paar gelatozaken en als liefhebber van Italiaans ijs, kon ik het niet laten zelf ook twee bolletjes te bestellen.

Met ons ijsje in de hand wandelden we verder langs het meer naar de Botanische tuin, één van mijn favoriete plekken in Genève. Zeker in de lente. Alles stond in bloei en we genoten van de kleurrijke azalea’s, blauwe regen, paardenkastanjes en andere bloeiende struiken en bomen. Ik merkte dat de fut er zo langzaamaan uit was bij onze vrienden. Het vroege opstaan eiste zijn tol.

We zochten een plekje op het terras van Le Pyramus en genoten op ons gemak van een drankje terwijl de kinderen in de speeltuin speelden. Nadat iedereen weer wat op krachten gekomen was, wandelden we verder naar de fameuze Broken Chair, symbool voor de strijd tegen landmijnen en clusterbommen.

Omdat ons gezelschap zo moe was besloten we het avondmaal een beetje te vervroegen. Het leek me een goed idee om naar de pastaketen Vapiano te gaan: niet al te duur en zo rond 17u zou het er nog niet al te druk zijn. Het self service systeem is ook ideaal om met kinderen te doen en je kan er ter plekke zien hoe de zelfgemaakte pasta bereid wordt.

De pasta en pizza’s vielen alvast in de smaak. Al merkte je aan de kleine drama’s tijdens het eten dat het tijd werd om de kinderen in bed te steken. Mijn vriend en ik liepen nog even mee naar de Jet d’Eau en namen dan afscheid van onze vrienden, zodat ze op hun gemak naar hun hotel konden terugkeren.

Om te klinken op een succesvolle eerste dag, dronken we met z’n tweetjes nog een glaasje wijn bij Le Rouge & le Blanc. Eén glas wijn kostte er bijna evenveel als de lunch bij Bains des Pâquis. 😉 Maar het was er heel gezellig en de wijn smaakte!

De inhuldiging van mijn terras

Zaterdag had ik, buiten een uitstapje naar de Delhaize, niet al te veel gepland. Het was de voorbije dagen al meer dan druk genoeg geweest en mijn koelkast was akelig leeg. Aan de andere kant leek het me wel een leuk idee om mijn pas afgewerkte dakterras op een feestelijke manier in te wijden. Ik stelde dus voor aan mijn huisbazen en hun schattige dochter om in de late namiddag te komen aperitieven.

Nu moeten jullie je niet al te veel voorstellen van dit dakterras: een paar kunstgrastegels, wat paletten omgetoverd tot bloemenbakken met siergrassen en een piepklein tafeltje met twee stoelen. Maar het is wel fijn om in het zonnetje te kunnen lunchen.

Rond 17u lieten mijn gasten weten dat ze thuis waren en wel zin in een drankje hadden. Ik had wat witte wijn en schuimwijn gekocht (normaalgezien heb ik geen alcohol in huis) en olijven, druifjes en cashew noten om te knabbelen. De druiven vielen in de smaak bij de anderhalf jaar oude dochter van mijn huisbazen. Het ene na het andere druifje werd met een grote glimlach verslonden.

We babbelden wat over onze komende reisplannen (zij naar Spanje voor een trouw, in naar Montreux met mijn vriend). Heel gezellig. Toen de fles witte wijn op was, namen we afscheid. Terras succesvol ingewijd!

IMG_7790[1]

Luxueuze avond in Lux

Na onze eerste succesvolle afspraak in Cuichine, besloten mijn oud-collega en ikzelf onze culinaire ontdekkingsreis verder te zetten in restaurant Lux, met uitzicht op het MAS. Ik weet niet welke connecties mijn Anwerpse oud-collega daarvoor heeft moeten inzetten, maar we zaten aan de tafel met het beste uitzicht van heel de zaak. Heel stijlvol ingericht restaurant trouwens, met respect voor de eigenheid van het pand en hier en daar een moderne toets. Helemaal mijn ding.

Ook mijn ding: het eten. We opteerden voor de vier gangen voor 55 euro en ik kan met de hand op het hart zeggen dat ik niet met honger van tafel gegaan ben. Ik was bijzonder aangenaam verrast door wat we voor de prijs op ons bord kregen. De titel gastronomisch die restaurant Lux zichzelf toebedeeld is meer dan verdiend. Elke gang was een streling voor de zintuigen. Heerlijk!

Appetizers:

TARTAAR & GEMARINEERD AUBRAC RUNDVLEES | ROYAL OESTER DAVID HERVE | WINTERPOSTELEIN:

ROODBAARS | VENKEL | KOOLRABI | ROMANESCO | KOKKELSJUS:

KALFVLEES “LIMOUSIN” | BLOEMKOOL | WORTEL | MORILLES | KALFSJUS:

MASCARPONE | CHOCOLADE | BANAAN:

Zoetigheden voor bij de thee:

(sorry voor de all caps, ik was te lui om alles over te typen)

Omdat we na vier gangen en wat hapjes nog niet uitgepraat waren, verkasten we een paar huizen verder naar het gezellige café-restaurant Roest voor nog een afzakkertje (of twee).

En dankzij Velo Antwerpen was ik op een kwartiertje terug in Borgerhout!

Mijn petekindje is vijf jaar!

Niet te geloven hoe snel de tijd gaat. Het lijkt nog maar gisteren dat ik hem als pasgeboren baby in mijn armen hield en nu is hij al vijf jaar!

Zo oud worden als de vingers van één hand is een goeie reden om een feestje te geven, nietwaar? Dus spoorden mijn vriend en ik vorige zondag naar Aarschot om de feestelijkheden in Tielt-Winge te vervoegen.

Mijn petekindje was in goede doen. Geen spoor van de verlegenheid die hem soms parten speelt. Het is fijn om hem langzaam te zien open bloeien en zijn eigen interesses te zien ontwikkelen. Al denk ik dat op dat vlak de appel niet ver van de boom gevallen is. Mijn petekindje is duidelijk een ingenieur in spé, altijd bezig met uit te vissen hoe de dingen in mekaar zitten en met een uitgesproken voorliefde voor bouwen en knutselen. Tja.

Omdat ik het soms moeilijk vind een gepast cadeau te verzinnen, vroeg ik wat tips aan de mama. Ze wist me te vertellen dat mijn petekindje tegenwoordig belangstelling voor gezelschapsspellen begint te ontwikkelen. Dat komt goed uit, want zelf ben ik een grote fan van gezelschapsspellen, dus ik kijk er al naar uit samen met hem te spelen. Ik kocht een Dreamlandversie van Jenga (al bij het uitpakken spijt van, maar ze hadden de originele versie niet), De Betoverde Doolhof (speelde ik zelf graag als kind) en een kakkerlakkenspel dat er grappig uit zag.

Mijn petekindje pakte alles met veel enthousiasme uit en we begonnen aan elk spel, maar er viel te veel te beleven op zijn feestje om zich lang op één spel te kunnen concentreren, dus we speelden niks uit. Geen erg, we hebben nog tijd zat om samen spelletjes te spelen nu ik terug in België ben. En de andere cadeautjes verdienden ook een beetje liefde, nietwaar? 😉

Voor het avondmaal hadden de ouders van mijn petekindje maar liefst vijf verschillende quiches voorzien. Allemaal zelf gemaakt. Toevallig ben ik een grote quicheliefhebber, dus ik kon het niet laten van elke quiche een stukje te proberen. Mijn favoriet was de quiche met roquefort, appel en witloof met als goeie tweede de quiche met spruitjes en spekjes.

Als dessert kregen we een bolletje ijs en mochten we plukken van de snoepjestaart die mijn petekindje zelf versierd had. Ik hield het bij een bolletje ijs en wat maltesers, wegens al te veel quiche gegeten.

De oma van mijn petekindje was zo vriendelijk om ons na het dessert terug naar het station van Aarschot te brengen, zodat mijn vriend en ik samen de trein konden nemen. Na onze laatste minuten samen op de trein doorgebracht te hebben, namen we afscheid en stapte mijn vriend af aan de luchthaven terwijl ik verder spoorde naar Berchem. Moe na een op alle vlakken goed gevuld weekend.

Girls only weekend

Niet dat ik iets tegen mannen heb, maar dit weekend had een uitgesproken vrouwelijk tintje. Na mijn date Overzee, trok ik op zaterdagavond met megasportieve Kato naar Dôme sur Mer. Alweer een bijzonder aangename culinaire ervaring (ik val in herhaling), want bestaat er een betere manier om een maaltijd te beginnen dan met een portie oesters?

We hadden het over Kato haar volgende sportieve uitdaging: de 100km-run ten voordele van kankeronderzoek. 40km lopen voor het goeie doel. Chapeau! Ik zou het haar niet nadoen.

We sloten de avond af met een drankje in de bar van het Lindner Hotel. Onze oorspronkelijke bedoeling was iets te gaan drinken in de Sky bar, maar blijkbaar waren we daar een paar maanden te vroeg voor. 😉 Nu, de bar zelf was lekker rustig en mijn vers geperste fruitsapje was de ideale afsluiter van een fijne avond.

Met twee Overzee

orige vrijdag had ik na het werk afgesproken met een goede vriendin (als in: vroeger hebben we ettelijke city trips samen gedaan) die ik al veel te lang niet meer gezien had. Zij was zo vriendelijk om na haar werk naar Antwerpen te rijden speciaal om met mij iets te gaan eten. Ik reserveerde een tafeltje voor twee bij Overzee, het Thaise restaurant gelegen boven het immens populaire Zeezicht café, mij aangeraden door een collega.

We hadden veel om bij te praten, niet in het minst omdat we er allebei een lastige periode op hebben zitten. Waarbij mijn kleine akkefietjes uiteraard in het niets verzinken in vergelijking met haar grote verdriet. Chapeau voor de manier waarop ze haar verlies een plaats wist te geven in haar leven. Ik kan niet anders dan duimen dat haar grootste wens, against all odds, toch in vervulling gaat.

Ondanks de soms zware onderwerpen, was het een heel fijne avond. Het eten was om duimen en vingers van af te likken (letterlijk, want de rundsvleesblokjes mochten we, gewikkeld in een blaadje sla, met de vingers eten) en de margarithai (geen schrijffout) cocktail was bijzonder geschikt om dit alles door te spoelen. Een luisterend oor zo af en toe doet deugd. In beide richtingen.

Lunch bij Pain Quotidien

Eigenlijk was ik deze vrijdagmiddag van plan snel snel te lunchen in de cafetaria en dan opnieuw achter mijn pc te kruipen om de week af te sluiten met iets wat vaagweg lijkt op ‘inbox zero’, maar een lieve collega wist mij te overhalen om me buiten het gebouw te wagen voor een lunch bij Le Pain Quotidien. En hoewel ik eerst wat tegenstribbelde, liet ik me overhalen.

En boy, het deed deugd er eventjes tussenuit te zijn, al die lunchvergaderingen even achter me te kunnen laten en gewoon gezellig te babbelen met collega’s. Ik besloot de boel de boel te laten en bestelde zelfs een dessert! Per slot van rekening zal de wereld zal niet vergaan van een paar onbeantwoorde mails. ‘t Is niet dat ik de relativiteit van dit alles ‘inbox zero’ niet besef, maar het kan geen kwaad om daar zo nu en dan nog eens aan herinnerd te worden door een paar geweldige collega’s.

Yet Another Blog

Life on my side

vrienden