Umamido lunch!

Deze middag afgesproken om te lunchen met Goofball. Het was nog even spannend of de lunch al dan niet zou kunnen doorgaan, want de dag voordien had Goofball haar wijsheidstand laten trekken. Gelukkig ze was heel snel gerecupereerd en viel de pijn goed mee. Enige voorwaarde die ze stelde aan een lunchplek: het eten moest makkelijk te kauwen zijn. En wat is er makkelijker te kauwen dan een lekker noedelsoepje?

We hadden om 11.45u afgesproken bij Umamido in de Tiensestraat. Ik was een beetje vroeger dan Goofball op de afspraak en had voor ons al een tafeltje gereserveerd op het terras. Dit tot grote schrik van de dienster, want ojee, het restaurant ging pas open om 12u en ik mocht nog niet gaan zitten, want de tafels waren nog niet coronaproof gemaakt en ik had nog geen handgel gekregen en seffens stond de politie hier en grote paniek. Ik ben dan maar opgestaan en aan de overkant van de straat gaan wachten, kwestie van het meisje geen hartinfarct te bezorgen.

Maar eerlijk, als je restaurant opent om 12u vind ik wel dat je tafels gekuist mogen zijn om 11.45u. En zet gewoon aan de ingang van je terras een bus met handgel, voorzien van een bord met “handgel verplicht” en klaar is kees. Enfin ja, het is niet makkelijk voor mensen die in de horeca werken, ik besef het, maar het is de eerste keer dat ik met iemand geconfronteerd werd die zo paniekerig reageerde. Ik voelde me echt niet welkom.

Gelukkig was dit kleine incident snel vergeten toen Goofball en ik samen noedels zaten te slurpen, mijmerend over deze a-typische zomer en aangepaste vakantieplannen.

Bij het teruglopen naar mijn fiets die onder het Rector De Somerplein stond, kon ik het niet laten nog een paar kiekjes te nemen van het prachtige hart van Leuven.

Inclusief take-away.com koeriers, anders klopt het plaatje niet, he.

Fonske blijft er stoïcijns bij.

Sushi met de Leuvense dames

Oorspronkelijk zouden mijn vier Leuvense vriendinnen en ik elkaar op woensdag 8 juli zien voor een avondlijke wandeling in Wijgmaal, waarop ik de aanwezigen zou trakteren met champagne om mijn promotie te vieren. Helaas, het slechte weer (wandelen in de regen is niet tof) noopte ons tot uitstel en we prikten donderdag 16 juli als datum voor een rain check. Door de coronacrisis is het opeens een pak makkelijker geworden om een gemeenschappelijke datum te vinden voor een afspraak. Gewoon uitstellen met een weekje, zou ons met al die drukke agenda’s vóór de crisis nooit gelukt zijn…

Helaas, helaas, waar de voorspellingen voor donderdag eerst nog redelijk goed waren, verslechterden ze naarmate donderdag dichterbij kwam. Het zag ernaar uit dat de regen alweer roet in het eten zou strooien. We besloten tot donderdagmiddag te wachten en dan de knoop door te hakken op basis van het meest recente weerbericht. Helaas, die voorspellingen zagen er grauw, grijs en nat uit. Plan B dan maar, want we wilden onze date niet nog eens uitstellen. Eerst dachten we aan een werffeestje bij één van de verbouwende dames, maar dat leek ons bij nader inzien toch niet zo comfortabel. Dus stelde ik voor gastvrouw te spelen en afhaaleten te bestellen. Iemand gooide het woord ‘sushi’ in de groep en de knoop was snel doorgehakt.

Als voorbereiding op dit bezoek ging ik alle deurklinken en andere contactoppervlakken met alcoholoplossing te lijf om eventueel besmettingsgevaar te minimaliseren. Ook het toilet kreeg een grondige schoonmaakbeurt, een nieuw zeeppompje én keukenrol om het delen van één en dezelfde handdoek te vermijden. Ook de keuken voorzag ik van handzeep en alcoholgel. Alles lag er spic en span bij om mijn bezoek te ontvangen! Restte mij nog de sushi af te halen bij mijn favoriete buren: Kintsugi. Gelukkig hielp één van de dames mij dragen, want sushi voor vier personen (onze vijfde gast had al gegeten) was nogal veel om alleen naar mijn appartement te versleuren.

Zoals beloofd startten we de avond met een flesje champagne, dat vlotjes binnen ging, want we kraakten al snel een tweede fles. Het was duidelijk te lang geleden dat we elkaar nog gezien hadden, want er was zoveel om over bij te praten dat we amper uitgepraat geraakten. Eén van de dames, die pas mama was geworden, had een cadeautje bij voor de geboorte van haar zoon, Rocco. In plaats van doopsuiker deelden zij en haar man zeepjes uit. Een bijzonder vooruitziende blik, want toen ze dit geschenkje kozen, was er nog geen sprake van een coronacrisis. Alleen jammer dat de omstandigheden er niet naar zijn om een pas geboren baby’tje te bezoeken. Seffens kan hij al lopen voordat we hem voor het eerst in ‘t echt te zien krijgen!

GUS Brassonomie

Dinsdagavond had ik afgesproken om samen te dineren met mijn vriendin, de professionele masseuse. De laatste keer dat we mekaar zagen was het coronavirus nog een ver-van-ons-bed-show, terwijl tegenwoordig ons leven helemaal beheerst wordt door dit virus. Echt, ik tel de dagen af tot er een vaccin is…

Helaas zat het weer een beetje tegen: de ganse dag hadden stevige regenvlagen de Belgische hoofdstad gegeseld. Normaal zou ik niet opzien tegen de wandeling van mijn werk naar het restaurant (een klein twintig minuten stappen), maar nu voelde ik toch nattigheid. Ik was helemaal niet voorzien op regenweer: mijn outfit bestond uit een luchtig zomers kleedje en sandalen met een sleehak. Al mijn paraplu’s bevonden zich op mijn appartement in Leuven. Gelukkig stelde mijn vriendin voor om me te komen afhalen in de omgeving van mijn werk. Een hele opluchting dat ik geen twintig minuten door de regen zou moeten stappen.

We hadden iets te veel marge genomen, waardoor we een half uur te vroeg bij restaurant GUS aankwamen, dat pas om 19u opende. Geen nood, op het terras van Caberdouche vonden we nog een plekje om een pré-aperitiefje te drinken. Iets na 19u begaven we ons opnieuw naar GUS en ditmaal waren de deuren wel geopend. We namen plaats aan een gezellige tafel bij het raam en bestudeerden de menu. Maatje, kreeft, Black Angus rundsvlees en aardbeien, what’s not to like? Dus gingen we all they way, mét de suggestiewijnen alstublieft.

Appetizers:

Maatjes Pastèque, tomate, vinaigrette à l’herbe d’orge:

Baby homard, gnocchis à la sarriette, beurre au malt:

Contre-filet Black Angus, jus à l’échalote, santana et miso:

Feuilleté fraise glace au pralin d’orge et d’avoine:

Mignardises:

Tijdens deze voortreffelijke maaltijd namen we de tijd om bij te praten. En ja, er viel heel wat te vertellen. Mijn vriendin had ondertussen de huur van haar appartement in Tervuren beëindigd, haar diploma van masseuse behaald, een nieuwe vriend gevonden en met corona leren leven op haar job (waarin ze dagelijks met klanten in contact komt). Jawadde, wat een power woman! Helaas was er ook minder nieuws op het vlak van haar gezondheid. Ik duim alvast dat alles in orde komt. Want laten we eerlijk zijn, deze crisis heeft ons nogmaals met de neus gedrukt op het feit dat een goeie gezondheid onbetaalbaar is.

Een zonnige zondag in Kalmthout

Na onze succesvolle dinner date in het Land aan de Overkant was het even wachten op de versoepeling van de coronamaatregelen, alvorens mijn collega en ik hieraan een vervolg konden breien. Ditmaal kozen we voor een uitstapje in het geboortedorp van mijn collega en haar reisgenoot. Mijn vriend reserveerde een cambio om niet te lang onderweg te zijn en we vertrokken onder een stralend zonnetje richting Kalmthout. Helaas is de rust die de coronacrisis over de Vlaamse wegen bracht alweer helemaal verdwenen en stonden mijn vriend en ik een tijdje in de file rond Antwerpen (waar anders?). Gelukkig hadden we genoeg marge ingecalculeerd op op tijd op onze afspraak te zijn.

Voor de gelegenheid had mijn collega een tafel gereserveerd in het Keienhof. Het was warm genoeg om buiten te zitten in de prachtige tuin vlakbij de barbecue. Waar we het initieel een beetje frisjes hadden, schakelde de zon al snel een versnelling hoger en moesten we om een parasol vragen om niet te smelten in onze stoelen. We startten de lunch met een aperitief van het huis, schuimwijn met vlierbloesemsiroop. Lekker fris. We konden kiezen uit twee vaste menu’s of de gerechten van de menu’s onderling mengen. Normaal hou ik mij mooi aan een menuvoorstel, omdat ik ervan uitga dat de chef weet welke gerechten het best bij elkaar passen. Maar serieus, kreeft gebakken op de barbecue als voorgerecht? Daarvoor moest ik wel een uitzondering maken. Mijn vriend ging voor de t-bone steak, die de barbecuechef trots aan tafel kwam presenteren (en voor jullie je ongerust maken, mijn vriend kreeg maar een stukje van deze enorme brok vlees op zijn bord).

Dit aten wij, vergezeld van een flesje Verdicchio:

Risotto, groene kruiden, rucola, eringi:

Halve Oosterschelde kreeft met agrumboter:

Kabeljauw met kruidenkorst, jus met dragon, spitskool, lamsoortjes, puree van polderaardappel met jonge ui:

De T-bone steak van mijn vriend:

Gegrilde abrikoos, vanilleroomijs, chocolade:

We sloten de maaltijd af met een glaasje champagne om mijn promotie en ons feestelijk samenzijn te vieren.

Om al dat lekkers te verteren maakten we een lange wandeling op de prachtige Kalmthoutse Heide, een natuurgebied dat al lang op mijn lijstje stond om te bezoeken. En ja, wat een prachtige, gevarieerde natuur. Al vonden we dat ene maïsveld midden op de heide toch een beetje een vreemd zicht.

We leerden ook wat bij over het oorlogsverleden van Kalmthout. We ontdekten een Amerikaans 90mm kanon met als opschrift: “Ter herinnering aan de dappere Geallieerde kanonniers die het luchtafweergeschut tegen de Duitse V-1’s, gericht op de haven van Antwerpen, succesvol bedienden van oktober 1944 tot april 1945.”

Bij onze thuiskomst in Leuven werden we getrakteerd op een mooie zonsondergang. Een mooi einde van een perfecte dag.

Culinaire ontdekkingen in Leuven

Deze zaterdagmiddag had ik afgesproken om samen met een vriendin te gaan lunchen op het terras van Bar Jérôme. Aangezien ze met de trein naar Leuven spoorde, kwam ze mij uithalen op mijn appartement. Toch handig zo dicht bij het station wonen. Mijn vriendin had pralines gemaakt van braambessen bij als cadeautje om me te feliciteren met mijn nieuwe job én een nieuwe puzzel. Komt goed uit, want mijn huidige puzzel (nummer zes) is bijna klaar…

Ik had om 13u gereserveerd en ons tafeltje stond al mooi op ons te wachten bij aankomst. Bar Jérôme biedt een leuke lunchformule waarbij je één hoofdgerecht en twee bijgerechten kunt kiezen voor een zeer schappelijke prijs. Ik ging voor de ceviche met gevulde aubergine en krielaardappeltjes. Misschien een beetje een vreemde combinatie, maar ik at de aubergine als een voorgerechtje. ‘t Is toch niet dat de ceviche koud kon worden. 😉 Mijn vriendin ging voor de garnaalkroketjes, de burrata en de zoete aardappelfrietjes en we bestelden allebei een huisgemaakte limonade. Nu en dan plukte ik (met mijn goed gewassen en ontsmette handen) een zoet aardappelfrietje mee van mijn vriendin. En ze liet me zeer vriendelijk een paar garnaaltjes meepellen. Het smaakte!

Het deed ons echt deugd, bijpraten over de dingen des levens op een terrasje. Goed eten is één ding, maar het is het gezelschap dat de maaltijd naar een hoger niveau tilt. Ik was blij dat we elkaar na zo lange tijd weer in ‘t echt zagen, maar tegelijkertijd speet het me te horen dat haar ouders en schoonouders (die gelukkig tot nu toe gespaard bleven van corona) het fysiek steeds moeilijker krijgen en het ene na het andere gezondheidsprobleem op hun weg vinden. Omdat mijn vriendin enig kind is, komt de zorg voor haar ouders op haar schouders terecht. Niet gemakkelijk allemaal.

Na deze heerlijke lunch rekenden we af en trokken we de stad in om wat te wandelen. We passeerden langs de goed gevulde terrasjes van Leuven en mijn vriendin, die in een landelijk gelegen dorp woont, moest even wennen aan de drukte in de Leuvense straten. En toegegeven, aan de ene kant is het fijn om te zien dat Leuven weer bruist van het leven, maar daardoor worden de regels van social distancing natuurlijk niet altijd even goed nageleefd. Al moet ik wel een dikke pluim geven aan de Leuvense horeca die zich enorm inspannen: overal alcoholgels, de terrassen op de Grote en de Oude Markt hebben meer ruimte gekregen en op sommige terrassen zijn er zelfs aparte hokjes voor verschillend bubbels voorzien. Chapeau!

Natuurlijk konden we het niet laten een bezoekje te brengen aan mijn favoriete ijsjeszaak: Decadenza, want er is altijd plaats voor een ijsje!

Omdat mijn vriendin een abonnement van de Lijn moest kopen voor haar dochter die volgend jaar naar het middelbaar gaat (slik!), wandelden we terug richting station. Ondertussen was mijn vriend geland in Zaventem na zijn eerste weekje Zwitserland sinds maanden… Terwijl we stonden aan te schuiven bij de Lijnwinkel, stuurde ik een berichtje of hij zin had om iets mee te komen drinken. Uiteraard had hij daar zin in! En zo belandden we op het terras van de Kosmopol, alwaar ik mij een cosmopolitan bestelde. Gelukkig hadden ze hier wel veenbessensap op voorraad!

Na dit drankje namen we afscheid van onze vriendin en wandelden we met haar mee naar het perron, onderweg nog even een blik werpend op mijn favoriete bouwwerf voor het stationsgebouw. De namiddag was werkelijk voorbij gevlogen. Voor herhaling vatbaar!

Aangezien mijn vriend en ik zin hadden in een extra aperitiefje, besloten we naar de Oude Markt terug te keren. En kijk, net op dat moment arriveerde de gratis shuttle op het Martelarenplein die ons in een paar tellen naar het stadscentrum bracht. Niet dat we die afstand niet konden lopen, maar het was leuk om eens in zo’n volledig elektrisch busje te zitten én we hadden een fijn gesprek met de chauffeur. De reden dat ik naar de Oude Markt wilde was simpel: ik was erg gecharmeerd door de gezellige ‘city garden’ van Baouzza. We slaagden erin een plekje te bemachtigen, maar helaas sprak het aanbod op de kaart ons niet direct aan. We hadden allebei zin in een goed glas wijn en het aanbod was op dat vlak nogal magertjes te noemen. We lieten de Baouzza links liggen en vertrokken zonder iets te bestellen.

Ik stelde voor om naar een echte wijnbar te trekken om zeker te zijn dat we een goede wijn in ons glas zouden aantreffen. Ik volgde al een tijdje de instagram-account van Terroir, een vrij nieuwe zaak gespecialiseerd in natuurlijke wijnen en thee, en dit leek me de ideale gelegenheid om deze bar met een bezoekje te vereren. En we hadden geen spijt van onze beslissing. We waren op één andere klant na de enige in de zaak en konden dus op het gemak proeven en genieten. Sommelier Marc loodste ons deskundig door het fijne wijnaanbod. Te beginnen met een heerlijk flesje bubbels. Het werd een iets uitgebreidere aperitief dan we gewoon waren, maar we genoten van het ontdekken van de pure smaken van de artisanale wijnen. Ondertussen ben ik al vrij goed geworden in het afleiden op basis van de beschrijving van een wijn of deze al dan niet iets voor mij is. In mijn glas kwamen dus geen missers terecht. Mijn vriend koos iets avontuurlijker, waardoor één wijntje een beetje tegenviel.

Dit zijn de wijnen die we proefden en die we heerlijk vonden:

En omdat we een hongertje voelden opkomen, bestelden we ons een heerlijk kaasplankje met kazen van Elsen:

Het moge duidelijk zijn dat we ‘s avonds op ons appartement geen nood meer hadden aan een uitgebreid avondmaal. 😉 Maar een pralientje gaat er altijd wel in!

Op ‘t Dak van De Hoorn

Oorspronkelijk had ik ergens begin april afgesproken met mademoiselle Julie om samen iets te gaan eten bij Wolf. Helaas, het Grote Boze Coronavirus stak een stokje tussen onze plannen. Maar hey, uitstel betekende in dit geval geen afstel en met een paar maanden vertraging kon onze date dan toch doorgaan. Niet in Brussel, maar wel in Leuven, op het hippe dakterras van De Hoorn.

Een eerste horde was alvast een reservatie te pakken weten te krijgen, want het systeem leek aan te geven dat bijna alle dagen al uitverkocht waren. Voor de data in de nabije toekomst leek me dit nog wel geloofwaardig, maar dat ook eind augustus alles al uitverkocht zou zijn, kon er bij mij niet in. Dus contacteerde ik het team van Club Royale om hen hierop attent te maken en jawel, al snel kreeg ik bericht dat er zich inderdaad een fout voordeed in hun systeem. Gelukkig was het mij ondertussen gelukt om een plekje voor het aperitief vrijdag te reserveren. Weet trouwens dat je bij reservatie op voorhand een vast bedrag moet betalen dat je bij je bezoek aan het dakterras kan omzetten in drank. Toch wel een beetje gecompliceerd en de kans dat je er een paar euro’s aan inschiet zijn ook niet ondenkbaar.

Om 18u haalde ik Julie af aan het station en wandelden we samen naar De Hoorn. Tegen mijn verwachtingen in was het heel zonnig, wel een beetje frisjes, maar daar kan je je tegen kleden. De ingang van het dakterras was duidelijk aangegeven, maar toen we boven aankwamen, stond er helemaal niemand aan de ontvangstbalie. We aarzelden een beetje, want ik verwachtte een controle op naam. Een foute veronderstelling, want toen er toch iemand kwam opdagen, mochten we gewoon zonder controle verder lopen. We werden naar ons tafeltje gebracht en kregen meteen allebei een gratis aperitief van het huis aangeboden: een Martini Fiero. Dat moet van mijn studententijd (toen was dit drankje razend populair) geleden zijn dat ik nog eens mijn lippen zette aan dit knalrode drankje. Niet slecht, maar ook niet echt memorabel.

Terwijl de dienster ons naar onze tafel bracht, zei ze dat we konden bestellen met de voucher die ik had ontvangen. Vreemd, want ik had wel een bevestiging van mijn reservatie gekregen, maar daar hing helemaal geen voucher aan. Ik dubbel checkte de mail in kwestie, maar neen, geen voucher of een code voor een voucher te vinden. Ik meldde dit meteen aan onze dienster en die beloofde na te gaan wat er mis was.

Terwijl Julie en ik van het mooie zonnige terras en de fijne DJ-set genoten, bleef echter een antwoord op mijn vraag over de ontbrekende voucher uit. Dit betekende dat we ook helemaal geen drankje of hapjes konden bestellen, want dat moest via een toepassing waarin je je tafelnummer en je vouchercode moest ingeven. Ik dus opnieuw naar binnen om onze dienster aan te klampen, die me met een paniekerige blik in haar ogen aankeek. Gelukkig was ze wel zo slim om iemand die duidelijk instond voor de coördinatie erbij te roepen. Gelukkig kon die persoon mij wel verder helpen. Want ja, bleek dat het systeem effectief een steekje had laten vallen door mij geen voucher op te sturen. Gelukkig wist de coördinator dat dit voor een aantal mensen het geval was. Hij had een lijstje van namen in zijn whatsapp zitten met e-mailadressen gekoppeld aan een vouchercode (hem wellicht bezorgd door de IT-medewerker). Ik nam een foto van zijn schermpje en daarmee beschikte ik over een code. Toch een beetje amateuristisch allemaal, moet ik zeggen.

Enfin ja, na deze valse start bestelden Julie en ik twee cosmopolitans en een aperitiefbordje. Dat aperitiefbordje kwam al snel, de cocktails volgden echter niet. We begonnen een beetje achterdochtig te worden toen onze dienster zich al een paar keer kwam verontschuldigen voor de vertraging. Na nog een tijd wachten, kwam de dienster dan schoorvoetend zeggen dat er iets misgegaan was met de levering van het veenbessensap. Euh, ja, dat had ze dan beter wat eerder komen zeggen, niet? Dan hadden we gewoon een andere cocktail besteld. Ik zei haar heel vriendelijk dat ik alle begrip had voor het feit dat niet alle ingrediënten aanwezig waren, maar dat ik dit graag eerder had vernomen. Ik had immers een reservatie om 19.30u in het restaurant van De Hoorn en ondertussen was het al 19u gepasseerd. Niet leuk om een cocktail naar binnen te moeten kappen… Ik heb deze week weinig geluk op cocktailvlak. Gelukkig waren de ingrediënten voor een Moscow Mule wel voorhanden.

Al bij al hadden Julie en ik een gezellige tijd op ‘t Dak. Ik ga ervan uit dat de moeilijkheden die wij vandaag ondervonden eenvoudig te remediëren kinderziektes zijn. Ik wil deze unieke locatie alleszins graag een tweede kans geven, het is er immers bijzonder gezellig zitten in de avondzon, al kon ik mijn jas goed verdragen.

Om 19.45u (toch maar gebruik gemaakt van het academisch kwartiertje) begaven Julie en ik ons naar het restaurant van De Hoorn. Ook hier moesten we bestellen via een app. Wel handig eigenlijk, je kan op je gemak de kaart bestuderen en bestelt wanneer je er zin in hebt. Nooit meer tevergeefs wuiven om de aandacht van een ober te trekken. Omdat onze aperitief al vrij stevig was, hielden we het bij een hoofdgerecht. De roodbaars met prei, citroengras, tuinbonen en risotto was alvast helemaal mijn ding. Jummie!

Dat Julie ook heel tevreden was met haar pasta, blijkt uit deze grote glimlach:

Na het avondmaal besloten we op het gemak terug te wandelen naar het station. De koude wind van eerder op de avond was ondertussen gaan liggen en het was best aangenaam buiten. We wandelden langs Bar Florida, waar veel volk aan het genieten was van een drankje. Echt een gezellig zuiders sfeertje daar. Een bar met potentieel!

Wat mij betreft, een avond die voor herhaling vatbaar is!

Lunchen bij Wolf

Drie keer moesten we deze lunch uitstellen omdat het coronavirus ons noodzaakte tot social distancing, maar vandaag is het er dan eindelijk van gekomen: de lang beloofde dankjewel-om-ons-na-de-Ultima-veilig-thuis-te-brengen-lunch! We hadden zelfs chocolaatjes voorzien voor onze dappere chauffeur!

We zakten voor de gelegenheid af naar Brussels jongste food court: Wolf. Het leuke aan dit concept is dat iedereen bij een ander standje een gerecht kan kopen en je dit vervolgens gezellig samen kan opeten. Natuurlijk golden ook hier de regels van social distancing. We raken er ondertussen zo langzamerhand aan gewoon. Gelukkig was het niet al te druk.

Mijn twee collega’s gingen voor de pizza, maar ik kon niet weerstaan aan de heerlijke Vietnamese phở, met een stevige geut sriracha, uiteraard. En ja, er was nog net een plekje voor een dessert.

Fijne middag met twee coole dames!

Sushi bij Kintsugi!

Deze avond hadden mijn vriend afgesproken met twee vrienden uit het Leuvense die we niet meer gezien hadden sinds de voorlaatste dag van van 2019. Damn you, lockdown! Omdat goede gewoontes in ere gehouden moeten worden, dineerden we samen in de Kintsugi. Met naar alcoholgel ruikende vingers goochelden we met twee paar stokjes. Eén paar om de sushi van de boot op ons bord te leggen en een ander paar om de sushi van ons bord naar onze mond te brengen. Safety first, people!

Onze vriendin heeft een nogal wankele gezondheid en had een groot deel van de lockdown in quarantaine doorgebracht, omdat de symptomen van haar astma nogal sterk op corona leken. Gelukkig bleef ze gespaard van het virus, maar eenzaam moet het wel geweest zijn, zo alleen op haar appartementje, hele dagen thuiswerkend. Onze vriend had vlak voor de lockdown zijn biezen gepakt en was opnieuw gaan inwonen bij zijn moeder. Kwestie van samen de storm te trotseren. Wat mij opnieuw deed beseffen hoeveel geluk wij gehad hebben dat mijn vriend net op het juiste moment in België geland is.

Hét onderwerp van de avond was natuurlijk het virus en de gevolgen daarvan voor ons persoonlijk, maar ook ruimer. De economische en andere effecten van dit virus zullen nog lang voelbaar blijven. En we kunnen alleen maar hopen dat deze crisis een aantal zaken ten goede zal veranderen. Al vrees ik er eerlijk gezegd voor.

Na de heerlijke sushi maakten we een kleine wandeling in de stationsomgeving. We stopten bij het mooie, vrij recente werk van Bisser op de hoek van de Maria-Theresiastraat en de Tiensevest. En verwonderden ons tegelijkertijd over de bizarre reclame van Toerisme Limburg die in dezelfde hoek hing. Een surreële combinatie.

Het filmpje dat bij die bizarre affiche hoort, wil ik jullie alvast niet onthouden:

Natuurlijk moesten we een blik werpen op mijn favoriete Leuvense werf! En genoten we van het mooie kleurenspel dat de ondergaande zon voor ons tevoorschijn toverde. Een fijne avond!

Kano varen op de Dijle

Mijn vriend en ik startten deze zondag met een heerlijke, aan huis geleverde brunch van Le Pain Quotidien (met dank aan Deliveroo). Kwestie van voldoende energie te hebben voor een namiddagje kano varen en zo’n toast met avocado, roerei en zalm gaat er altijd wel in.

Mijn vriend en ik hadden om 12.30u afgesproken met onze vrienden en hun twee flexibele dochters aan de parking van het Departement Werktuigkunde. Het fietstochtje van ons appartement naar Heverlee voelt voor mijn vriend en mezelf ondertussen bijna als routine aan, zo vaak hebben we die route gefietst tijdens de lockdown. Omdat ons jaarlijkse weekend in Libin niet kon doorgaan, had ik als alternatief drie kano’s geboekt bij Leuven Leisure voor een tochtje op de Dijle. Ik moet zeggen dat ik onder de indruk was van de instructies die ik na mijn boeking ontving. Het is echt niet de eerste keer dat ik met één of andere voertuig een rivier afdobber, maar zeker wel de eerste keer dat ik er instructievideo’s bij krijg. Ook de coronamaatregelen waren ronduit indrukwekkend te noemen. Better safe, than sorry, uiteraard! Onze mondmaskers kregen alvast een plekje in onze rugzak.

We wandelden met ons zessen langs het mooie Dijlepad, ondertussen ook een oude bekende, naar het startpunt van de kanotocht in Korbeek-Dijle. De zon twijfelde eerst een beetje, maar naarmate onze wandeling vorderde, overwon ze haar verlegenheid en kwam ze steeds meer vanachter de wolken piepen. De wandeling gaf ons de gelegenheid om bij te praten en ik genoot van het enthousiaste gekwetter van de beide jonge dames, al werd er ook een beetje gezeurd over de lengte van de wandeling. We deden in totaal een uur en een kwartier over de wandeling naar Korbeek-Dijle, een beetje langer dan de 50 minuten die Googlemaps aangaf. Gelukkig had ik wat marge ingecalculeerd en waren we mooi op tijd voor onze afspraak om 14u. Ik ging stiekem nog snel naar het toilet bij concurrent Dijle floats, deed, na mijn handen grondig gewassen te hebben, mijn mondmasker aan en was helemaal klaar voor de boottocht.

Gelukkig moesten we het mondmasker enkel dragen bij het in- en uitstappen van de kano, want echt comfortabel zijn die dingen niet. In het begin moesten de meisjes een beetje zoeken naar de juiste techniek en belandden ze met hun vader/moeder regelmatig in de groen begroeide oevers van de Dijle. Mijn vriend en ik zijn ondertussen het bootje varen al wel gewoon en we moesten ons tempo een beetje aanpassen aan ons gezelschap. Geen erg, zo had ik tijd zat om fotootjes te nemen (eerlijk, ik heb niet echt veel geroeid, vooral genoten van de mooie omgeving).

De tocht was verrassend snel voorbij. Ik had gerust nog een uurtje langer in mijn kano kunnen blijven zitten. Om te klinken op een geslaagde tocht, begaven we ons naar de Abdijmolen, waar we na een paar minuten wachten een tafeltje op het terras buiten konden bemachtigen. Van al dat roeien krijgt een mens honger, dus bestelden we wat wafels en pannenkoeken als vieruurtje. Een zoet einde van een fijne namiddag.

PS: De croque-monsieur is van mijn vriend, geen liefhebber van zoete dingen.

PS2: De oudste jongedame slaagde erin naast haar wafel, nog een pannenkoek en een halve croque soldaat te maken. Ongelooflijk voor zo’n klein, fijn dingetje.

Aperitieven in de tuin

Allez, ik weet eigenlijk niet of het telde als aperitieven, want uiteindelijk hadden mijn vriend en ik ons avondmaal al achter de kiezen, maar drank en hapjes waren er alleszins genoeg, daar in de tuin bij onze vrienden in Wijgmaal. Het was voor mijn vriend en mezelf de eerste keer dat we de bus namen mét mondmasker. We zagen af van ons oorspronkelijk plan om met de fiets naar Wijgmaal te gaan omdat de weerberichten gigantische onweders met hagelbollen voorspelden. Fietsen in zomerkledij terwijl de hagelbollen op onze hoofden neerdaalden, leek ons niet zo’n fijn vooruitzicht. Dus namen we de bus naar Wijgmaal, die er ongeveer even lang over deed dan wij in het geval we de fiets genomen zouden hebben.

Uiteraard vielen er de ganse avond dat we buiten in de tuin zaten amper een tiental druppels uit de hemel, geen spoor van het voorspelde onweer. We hadden dus even goed met de fiets kunnen gaan, al geef ik toe dat ik eraan twijfel of ik heelhuids terug geraakt zou zijn op de fiets na al de uitspattingen van die avond. Gelukkig was de taxi een valabel alternatief. Uiteraard had ik een flesje champagne bij om mijn promotie te vieren en ook onze kameraad bleek opslag gekregen te hebben. Dubbele reden om te vieren. Onze gastheer en gastvrouw waren blij dat het ergste van de coronacrisis (voorlopig) achter ons lag, hun twee jongens dit bizarre schooljaar goed hadden afgesloten en dat het opnieuw mogelijk was sociale contacten te onderhouden die niet via een scherm verliepen. En ja, daar moest op geklonken worden. Véél op geklonken worden! Tegelijkertijd smeedden we plannen voor een weekendje weg in de helft van augustus. Al vrees ik dat we naar het eind van de avond te veel drank verzet hadden om nog knopen door te hakken. 😉

Laat me het erop houden dat ik deze ochtend niet echt fris als een hoentje uit bed sprong…

Yet Another Blog

Life on my side

vrienden