Het Land aan de Overkant en cocktails bij Bar Nine

Zaterdag 2 oktober was al een dikke maand of twee gereserveerd voor een diner in het Land aan de Overkant met onze vrienden uit Hasselt. Alweer een paar vrienden die we niet meer gezien hadden sinds de coronacrisis. (Eerlijkheidshalve moet ik er wel bij vermelden dat onze kameraad vorig jaar nog iets is komen drinken bij ons na zijn opleiding in Leuven, maar ik schijn dit illustere moment niet meer terug te vinden in mijn archieven.)

We hadden de beste tafel van het restaurant: vlak bij de open keuken. Fantastisch om een blik te kunnen werpen op de plek ‘where the magic happens’. Maar we concentreerden ons toch vooral op onze vrienden, want er viel veel bij te praten. Drie kinderen, allebei een full time job, een eigen bedrijf, plus een handvol hobby’s én dan nog bijstuderen. Jah, dan steekt het toch wel dat ik voor mijn (toegegeven, meer dan) full time job bijna al mijn hobby’s heb moeten laten varen. Misschien moet dat een goed voornemen zijn voor 2022: terug één hobby opnemen… Bij voorkeur een taalcursus.

En ja, het eten was naar goede gewoonte weer fantastisch. Al viel het me wel op dat de wijn een pak minder royaal werd bijgeschonken dan vóór de coronacrisis.

Appetizers:

Roodbaars, mierikswortel en karnemelk:

Tonijn, cassis & radijs:

Schelvis, aardappel & choron:

Wilde eend, schorseneer & biet:

Kaas van bij Elsen:

Na het diner wilden onze vrienden graag nog iets gaan drinken in de stad. Helaas waren op zaterdagavond na 22u al mijn favoriete wijnbars (Octobar, Convento, Terroir en Surlie) gesloten. Dus zakten we af naar de Oude Markt en slaagden we er met heel veel geluk in een plaatsje te veroveren bij Bar Nine. De cocktails waren erg lekker, maar de muziek stond er te luid naar mijn goesting en echt comfortabel zitten was het niet op die kleine poefjes. Naar mijn persoonlijke mening hadden we beter een digestiefje gedronken bij het Land aan de Overkant. Jammer dat al die wijnbars zo vroeg sluiten.

Ladies dineren Onder den Toren

Gisteren samen met de Leuvense dames genoten van een topavondje in restaurant Onder den Toren. Spijtig genoeg kon onze goede vriendin D er niet bij zijn. D was deze donderdag 30 september uitgerekend om te bevallen en had toegezegd om te komen, indien haar toestand het toeliet, uiteraard. Helaas voelde ze zich donderdagochtend niet zo goed en besloot ze veiligheidshalve toch maar af te zeggen. Geheel en al begrijpelijk! Ik zag ons al met een groepje dames naar het UZ afzakken voor de bevalling. 😉

Even zag het ernaar uit dat ons avondje in het water zou vallen, want bij het binnen komen in het restaurant, bleek dat onze reservatie niet genoteerd was. Terwijl ik nochtans echt wel gebeld had! De dame aan de lijn had me zelfs gezegd dat ze aan het renoveren waren, maar nét zouden opnieuw open zijn, de week waarin ik wilde reserveren. Zoiets zuig je niet uit je duim en de barman besefte duidelijk dat er een vergissing was gebeurd. De bediening zettn wat extra tafels bij op het eerste verdiep (waar een verjaardagsfeestje aan de gang was) en zo hadden we alsnog een plaatsje voor ons zessen. Wel een beetje jammer dat we op het eerste verdiep zaten, want de feestende tafel produceerde wel wat lawaai (wellicht was het de bedoeling deze verdieping exclusief vrij te houden voor het feestje), maar goed, we waren al blij dat we niet door de Leuvense straten moesten dwalen op zoek naar een alternatief.

Het eten zelf was lekker, maar voor mij waren het vooral de cocktails die met de pluimen gingen lopen. De meeste cocktails waren gebaseerd op klassieke recepten, waaraan de barman zijn eigen draai had gegeven. Echt zalig! Ik startte de maaltijd met een whiskey sour en eindigde hem met een prikkelpoppie mengeldrankje. Van de naam alleen al word je licht in het hoofd. 😉

Aperitiefhapje:

Cocktails als aperitief:

Moambe:

Cocktails als dessert:

Dinner and Risk with friends

Na mijn terugkeer uit Antwerpen sprongen mijn vriend en ik de fiets op en fietsen naar Heverlee voor een bezoek aan onze vrienden en hun zoon, die groeit als kool en praat als een tienjarige. Ongelooflijk!

We genoten samen van het prachtige nazomerweer met een glaasje champagne en aperitiefhapjes in de tuin. Ook de jongste in ons gezelschap liet het zich goed smaken.

We bewonderden ook de vooruitgang van de werken in de dakkamer. Benieuwd naar het eindresultaat. (En ja, net buiten beeld van onderstaande foto staan twee stoere heren klaar om meteen in actie te schieten bij de minste foute beweging van deze dappere peuter.)

We genoten samen van verse pasta met scampi en champignons en gooiden ons, voorzien van dessert, vervolgens in een bittere strijd tot het einde. Helaas, de overwinning ontglipte mij net op het allerlaatste moment: één miezerig geel infanteristje versperde mij de weg. Mijn vriend hield dapper stand en zorgde er voor dat ik helaas mijn opdracht, alle gele legers vernietigen, niet kon voltooien. Hierdoor lag de weg naar de overwinning wijd open voor onze kameraad, die de volgende beurt zijn eigen opdracht wél tot een goed einde kon brengen. Zucht, de Risk-goden lieten mij in de steek… Gelukkig was er lekkere wijn als troost!

The ladies who lunch at Frank.

Yep, we houden onze traditie in stand! Binnenkort mogen we ongetwijfeld een dossier indienen bij UNESCO voor een erkenning als immaterieel cultureel erfgoed. 😉

Enfin ja, het was nog net warm genoeg om met ons drietjes een terrasje te doen bij Frank. Al stak er naar het einde van onze date toe wel een fris windje op. We wisselden vakantieverhalen uit en praatten bij over het leven en zo. Gewoon gezellig keuvelen onder vriendinnen.

Ik bestelde een pastrami sandwich, die zo groot was dat ik mijn sandwich met de beste wil van de wereld niet op kreeg. Dat gebeurt mij echt niet vaak. Waar voor mijn geld, dus! En het was nog lekker ook!

Benieuwd waar onze volgende date ons zal brengen.

Afscheid van regenachtig Aubonne – 19 september

Bij het opstaan bleek dat het weer helemaal was omgeslagen. Dat zalige zonnetje had plaatsgemaakt voor een miezerige en grauwe dag. We konden zelfs de bergen aan de overkant van het meer niet meer zien.

We ontbeten samen met spek en eieren en speelden daarna spelletjes met de kinderen. Ze haalden risk boven, maar het was (alweer) een heel andere versie van het spel dat ik thuis heb. Ik denk dat risk zowat het spel met de meeste varianten ter wereld moet zijn. Ik vermoed dat dit een kindervariant was, maar de variant die ik thuis heb, is toffer, naar mijn bescheiden mening.

Het samen spelen verliep niet zo vlotjes. De jongen vond het maar saai en had duidelijk moeite om zijn aandacht bij het spel te houden en bij de oudste vloeiden er twee keer traantjes omdat ze aan het verliezen was. Totaal nergens voor nodig, want uiteindelijk trok zij aan het langste eind en haalde ze de overwinning binnen.

‘s Middags aten we samen raclette en gourmet. Ach, gesmolten kaas, dat was ook al een eeuwigheid geleden! Het smaakte mij ongelooflijk goed. Bij het middagmaal dronken we een flesje lokale wijn gemaakt van druiven uit Aubonne. Onze vrienden vertelden dat ze dit jaar voor het eerst ook druiven van hun druivenstokken zouden laten oogsten en mee verwerken in de lokale wijn. Helaas valt de druivenoogst overal tegen door de extreem slechte weersomstandigheden van het voorbije jaar.

We babbelden nog wat na en toen was het al tijd om opnieuw de trein naar de luchthaven te nemen. Mijn vlucht vertrok immers om 17u. Mijn vriend vergezelde me naar de luchthaven. We namen afscheid en zo kwam er na een vlotte vlucht een einde aan mijn weekendje Zwitserland. Hopelijk lukt het om nog eens terug te keren voordat het jaar om is.

Sushi bij Wabisabi!

Het begint een fijne traditie te worden: samen sushi eten met de vrienden van de Spaanse les. Naar goede gewoonte hadden we gereserveerd op het terras van Wabi Sabi. Het weer was iet of wat twijfelachtig, maar dat weerhield ons er niet van op het terras plaats te nemen. Met de winter in zicht, moeten we profiteren van elke mogelijkheid om een terrasje te doen!

De sushi viel me deze keer een beetje tegen, moet ik zeggen. Niet dat het slecht was, maar minder lekker dan anders. De sushi van Kintsugi is echt wel beter. Maar het is het gezelschap dat het belangrijkste is, nietwaar? We praatten over het aankomende WK-weekend. Onze kameraad is journalist en had een mooi stuk geschreven in de aanloop naar het WK. Zelf ben ik nog wat in dubio of ik moet meegaan in heel die WK-gekte, maar de kans is wel groot dat ik zondag wat in de stad ga wandelen om de sfeer op te snuiven.

Na de sushi trokken we naar Surlie om te proeven van hun heerlijke natuurwijnen. Mijn vrienden waren niet bekend met dit soort wijnen en het deed me plezier te horen dat de wijnen en de amaro in de smaak vielen. Ik proefde zelf een klein beetje van de amaro en dat viel beter mee dan verwacht. Ik associeer amaro altijd met een zeer bittere smaak, maar deze amaro was veel kruidiger en eigenlijk amper bitter. Een ontdekking.

We maakten het niet té laat, kwestie van niet te moe aan de laatste dag van de werkweek te beginnen.

Een zonnige zaterdag in Aubonne – 18 september 2021

Om acht uur zaten mijn vriend en ik aan de ontbijttafel van hotel Ibis Styles Genève Gare. De avond voordien moesten we onze menukeuze doorgeven en we kregen allebei een plateau met zeer minutieus afgemeten porties. Toch wel heimwee naar het fantastische ontbijtbuffet in Swissôtel Tallinn.

Na het ontbijt pakten we onze spullen en namen we de trein naar Aubonne, alwaar onze vriendin ons kwam ophalen aan het station. Het was een fijn weerzien na bijna twee jaar.

Eerste vaststelling toen we hun mooie huis met zicht op het meer binnen stapten: de oudste dochter van onze vriendin is mij boven het hoofd gegroeid. Ze steekt ondertussen al een paar centimeters boven mij uit en ik vrees dat het daar niet bij zal blijven. Niet verbazingwekkend, want onze beide vrienden zijn lange mensen, maar confronterend is het wel. Ook haar broer en ons petekindje, de jongste van de drie hadden een flinke groeischeut gekregen.

We hadden geen grootste plannen voor deze zonnige zaterdag, buiten gezellig samen zijn en vooral heel veel bijpraten. ‘s Middags had onze kameraad Indische take-way voorzien, kwestie van niet te veel tijd in kokerellen te moeten steken. Helemaal mee eens. Superleuk om met de vier volwassenen en de drie kinderen buiten te kunnen eten en te genieten van het mooie uitzicht op het meer. Het Indisch eten was trouwens uitstekend! En ja, daar dronken we een glaasje bubbels bij.

In de namiddag bleven we gewoon buiten zitten. Genieten van de heerlijke zon op ons gezicht. Ik was niet echt voorzien op zulk schitterend weer en had er niet aan gedacht om zonnecrème mee te nemen. Gelukkig kon onze vriendin ons uit de nood helpen. Al bleek ‘s avonds dat zowel mijn vriend als ik ons beter wat eerder hadden ingesmeerd. De zon had ons stevig te pakken gehad.

Om toch iets van beweging te hebben, maakten we in de late namiddag een wandeling in de buurt. Voor het avondmaal gingen we opnieuw voor take-away: tapas ditmaal. Niet té veel, want de lunch was er rijkelijk geweest. Onze vriend toverde een heerlijk aperitief tevoorschijn op basis van lokale likeur en schuimwijn. De ideale start van een gezellige avond. Toen het buiten wat frisser werd, haalde onze vriendin de fleece dekentjes boven en de kinderen stookten een vuurtje waarboven ze marshmallows lieten smelten.

We sloten de avond af met een zotte danceparty. En ja, ook de twee dochters van onze vrienden bleken eenhoorn-onesies te hebben. Tijd dus om de tiktok dance moves boven te halen!

Ik nam een heerlijke douche om het vuil en zweet van die dag van me af te spoelen en viel bijna direct in slaap. Lang leve de gezonde berglucht.

Op stap in Leuven met een dertienjarige

Serieus, ik maar denken dat zo’n pubermeisje veeeeel slaap nodig heeft en zeker minstens tot negen uur in bed zou blijven liggen. Nope, om zeven (7!) stond de jongedame op om vervolgens gezellig zo’n anderhalf uur gebruik te maken van de wifi op ons appartement om door tiktok te scrollen. Amai, ik wou dat ik zo weinig slaap nodig had. 😉 Nu, gelukkig hadden we goede afspraken gemaakt en gunde ze mij nog wat extra slaap. Iedereen weet dat ik last heb van een ochtendhumeur!

Blijkbaar wordt een mens hongerig van al dat scrollen door social media, want mijn lieve gast kon niet wachten om te vertrekken naar Leo Pancakes. En eerlijk, ik had ook enorm veel zin in een dikke stapel American pancakes! We wandelden langs de Vaartkom naar de Mechelsestraat en slaagden erin een plekje op het terras te veroveren. Mijn gast ging voor de chocolate drops en ikzelf voor de Bolatelli (met burrata, verse vijg en pistache). En zelfs al hadden we een extra ommetje gemaakt om zeker genoeg honger te hebben, toch slaagden we er niet in alles op te krijgen.

Na deze uitgebreide brunch wandelden we naar de Grote Markt, waar we een kleine fotoshoot hielden in de houten LEUVEN-letters, daar neergezet om reclame te maken voor het WK wielrennen. Ik had speciaal voor de gelegenheid mijn digitale reflex nog eens boven gehaald. Want eerlijk: zo’n smartphone camera maakt tegenwoordig al aardig goeie foto’s en weegt een pak minder dan zo’n zware digitale reflex met aparte flits.

Om 12u hadden we gereserveerd voor de hololens-ervaring in de Sint-Pieterskerk. Maar, amai, die dingen werken toch niet goed. Mijn eerste hololens ben ik gaan inruilen en ook de tweede werkte maar half, maar ik had geen zin om hem nogmaals te gaan ruilen. Denk dat er een probleem was met de kalibratie, maar goed, ik had het al eens gedaan en gelukkig werkte de hololens van mijn jonge vriendin wel ok.

Eigenlijk is de Sint-Pieterskerk mooi genoeg om zonder augmented reality te bewonderen en volstaat de ipad als je wat extra uitleg wil bij de bijzondere kunstwerken in de kerk. Ik denk alleszins niet dat ik nog gasten zal uitnodigen voor de hololens-ervaring.

Na ons bezoek aan de prachtig gerestaureerde Sint-Pieterskerk wandelden we op ons gemak naar de Kruidtuin, onderweg onze ogen open houdend voor leuke plekken om foto’s te nemen. We maakten een kleine omweg langs het Janseniuspark om vervolgens de genieten van de mooie Kruidtuin. We bezochten alle serres en maakten van de mooie achtergrond gebruik om nog wat tiktok video’s te maken. Ditmaal bleef ik veilig achter de camera. 😉

De pannenkoekenbrunch had ons net niet voldoende energie opgeleverd om tot ‘s avonds toe te komen, dus trokken we na ons bezoek aan de Kruidtuin naar Elisa by JAVA Coffee voor een drie-uurtje. We dronken smoothies en huisgemaakte icetea en mijn gast werkte nog een gans stuk cake binnen. Die jonge lichamen verbranden al die calorieën voor sneller, he. 😉

We gingen even piepen bij de velodroom in de Brusselsestraat, testten de knijpkracht van onze handen (blijkbaar zit ik voor mijn leeftijd in het 70e percentiel, waar ik best wel tevreden mee ben) en deden mee aan een kleine gezondheidsquiz. Uiteraard won mijn jonge vriendin prompt een boek over wielrennen in Leuven door zonder aarzelen het antwoord te geven op de vraag ‘Wat is het gemiddeld aantal stappen per dag dat aanbevolen wordt om gezond te blijven?’ Zelf mocht ik raden hoeveel klontjes suiker er in een blikje frisdrank zitten. Ik zat er twee klontjes naast en kreeg als troostprijs een drinkbus. Al maar goed, want anders had ik met twee zware boeken moeten sleuren die niet in mijn kleine rugzakje pasten.

Tijd om te gaan shoppen: ik had namelijk nog een sjaal nodig voor mijn geplande business trip naar Tallinn de volgende dag. De weersvoorspellingen zagen er niet zo denderend uit voor Tallinn en ik wilde graag een elegante sjaal die bij mijn gloednieuwe rode jas zou passen. Ik vond een mooie sjaal met een zebramotiefje in de Veritas en kon me vervolgens helemaal wijden aan de shopuitspattingen van mijn vriendinnetje. Al bleven die uitspattingen beperkt tot een collectie dunne zilveren ringen van acht euro, aan elke vinger minstens eentje, want ze moest haar aankopen met haar zakgeld betalen. 😉 De aankoop in kwestie moest ook geheim blijven, want haar mama was geen fan. Gelukkig ben ik super goed in het houden van geheimen!

We dropten al onze aanwinsten op mijn appartement en wandelden vervolgens naar de 3 Tonghen, waar we hadden afgesproken met de ouders en de broer van mijn gast voor het avondmaal. Tapas zijn altijd tof, nietwaar? En ja, het werd een supergezellige avond met méér dan genoeg tapas. De tapas werden in gangen geserveerd en de laatste gang kregen we zelfs niet meer op. En oja, de geheime aankoop van de ringen werd al onthuld bij het aperitief. Ik denk niet dat ik zo’n eerlijke puber was in mijn jonge jaren. 😉

Beetje tegenvallende margarita: veel ijs, weinig margarita:

Tataki van tonijn met opgelegde gember, zeewiersalade en soja-sesamolie:

Aperitiefplank:

Pijlinktvisjes:

Patatas bravas en albondigas:

Na het eten nam ik afscheid van mijn jonge gast, die samen met haar broer en vader naar de Leuvense kermis trok, terwijl haar mama met mij naar het appartement meewandelde om haar spullen op te halen. Gaf ons de gelegenheid om op het gemak wat bij te praten.

Een logeerpartijtje dat voor herhaling vatbaar is, wat mij betreft!

Eenhoorns op TikTok

Dit weekend kwam de dochter van een goeie vriendin van mij logeren. De belofte voor het slaappartijtje dateerde al van een tijdje geleden, maar nu hadden we eindelijk een datum geprikt. Bijna gooide een last minute business trip naar Tallinn roet in het eten, maar het euvel werd opgelost door onze afspraak met een dag te vervroegen. Wat mij deze vrijdag een beetje onder stress zette, want ik moest op tijd in het station zijn om mijn gast op te halen en tegelijkertijd moest ik nog een heleboel mails verwerken alvorens ik zondag op het vliegtuig naar Tallinn kon stappen. Ik stond dus met iet of wat verhoogde hartslag te wachten op het perron, maar gelukkig was mijn dertienjarige gast zo chill dat ze het geen probleem vond dat ik nog snel een mail of twee beantwoordde, voordat ik me helemaal aan haar kon wijden.

First things first: food and drinks. We bestelden onze favoriete sashimi en sushirolls bij Kintsugi (ja, ik at twee keer sushi op één week en néén, ik vind dat geen probleem, ik kan gerust elke dag sushi eten) en begaven ons vervolgens naar de winkel om wat inkopen te doen. Ik heb buiten gefilterd kraantjeswater niets in huis wat een dertienjarige op gebied van drank kan bekoren en we misten ook wat snacks om te knabbelen na de maaltijd. Al betwijfelde ik of we nog wel veel honger zouden hebben na het verorberen van al de sushi die we besteld hadden.

Na ons uiterste best gedaan te hebben om al de bovenstaande sushi binnen te werken (niet gelukt uiteraard), lakten we onze nagels. Ik had niet meer de tijd gevonden om hippe nagellakkleurtjes te gaan kopen, dus hield ik het maar bij knalrood, een klassieker die nog altijd niet uit de mode is. Al moet ik eerlijk zeggen dat ik deze kleur voor een jong meisje iets minder geschikt vindt. Mijn gast vond het alleszins allemaal fantastisch. Tijdens het nagels lakken speelden we black stories. Want welke dertienjarige houd niet van mysteries met een macaber kantje?

Daarna trokken we onze eenhoorn onesies aan om wat doldwaze tiktok dansjes te doen. Het resultaat van deze dansjes blijft hopelijk goed verstopt in de uithoeken van het internet. Gelukkig staat de account van mijn dertienjarige gast op privé ingesteld. 😉 Mijn onesie bleek een maat of twee te groot, wat voor extra hilariteit zorgde en amai, van al dat springen en dansen kreeg ik het stevig warm. Ideaal voor koude winteravonden, zo’n onesie, minder geschikt voor actieve nazomeravonden.

De rest van de avond speelden we spelletjes. Risk viel niet echt in de smaak bij mijn gast en na een spelbeurt of vijf gaven we er de brui aan. Exploding Kittens blijft een daarentegen een grote hit bij jong en oud.

Uiteindelijk lagen we om 1 uur in bed. Fijn om nog eens het kind in mezelf boven te halen.

Sushi at Goofball’s

Ik denk dat we ondertussen van een echte sushi-traditie mogen spreken, daar in de tuin van Goofball and friends! De zon zorgde voor een zalig nazomerweertje. Dé ideale gelegenheid om de magnum fles rosé boven te halen die mijn vriend en ik een tijdje geleden cadeau hadden gekregen. En óf dat wijntje vlotjes binnen ging! De ideale combinatie met de sushi van Kintsugi!

Yet Another Blog

Life on my side

vrienden