Dinner bij Dumon

De afspraak om samen met onze sympathieke vrienden uit Wijgmaal bij Dumon te gaan eten, stond al sinds begin november in mijn agenda. Onze vrienden houden net als wij van lekker eten en bij Dumon weten we dat we op dat vlak altijd in de watten gelegd worden. Helaas… Het mocht niet zijn. Zaterdagochtend kregen mijn vriend en ik bericht dat hun jongste zoon positief getest had en dat het hele gezin dus in quarantaine moest. Zeer spijtig, want ik had erg uitgekeken naar een avondje bijpraten met hen.

Nu was de vraag: wat met onze reservatie? In coronatijden zijn de agenda’s minder vol dan gewoonlijk, dus probeerde ik last minute nog twee vrienden op te trommelen om ons ‘s avonds gezelschap te houden. En jawel, ik had geluk: onze vrienden in Zichem hadden nog geen plannen. Ze vroegen of het eventueel mogelijk was om de reservatie uit te breiden naar zes personen, zodat hun zoon en dochter ook konden meegaan. Mocht dat niet lukken, geen probleem, de kinderen zijn ondertussen oud en verstandig genoeg om een avond alleen te kunnen thuisblijven. Dumon is dicht op zaterdagmiddag, dus het lukte me niet meteen om hen telefonisch aan de lijn te krijgen, maar in de namiddag kreeg ik bevestiging via mail: we waren welkom met zes. Hoera!

Dus fietsten mijn vriend en ik ‘s avonds met onze blue-bikes naar Wakkerzeel om aldaar te genieten van het uitstekende eten en al even uitmuntende gezelschap van onze vrienden. Die afspraak met onze vrienden uit Wijgmaal halen we graag op een ander moment in!

Appetizers:

Cappuccino van grondwitloof, sint-jacobsvruchten en zure room:

Grietbotfilet, gekonfijte aardappel, gestoofde prei soufflé spinazie en sausje van dragon:

Lamsfilet met mosterddragon gepersilleerd, structuren van wortel, tijm-honingmarinade en aardappel:

Jingle bells: chocolade, mandarijn, cremeux van petit-beurre koekjes en melkchocolade:

Zoetigheden voor bij de thee:

Ik weet niet of het aan de lekkere wijn lag, maar de terugtocht naar Leuven voelde maar half zo lang aan als de heenweg. 😉

Een spontane chocomelk bij madmum

Toen ik deze middag terug kwam van boodschappen doen in de stad, merkte ik dat ik een gemiste oproep had. Fun fact about me: in mijn privétijd bel ik amper. Ik vind communicatiemiddelen als whatsapp en messenger veel handiger en minder invasief dan een telefoontje. Kameraad J is echter volledig het omgekeerde: hij belt altijd, met als gevolg dat hij meestal op mijn antwoordapparaat terecht komt, omdat ik niet heb gemerkt dat mijn iphone trilde.

Van zodra ik de gemiste oproep zag, belde ik uiteraard terug. Bleek dat hij deze namiddag wat tijd te verdrijven had in Leuven terwijl zijn vrouw rijlessen volgde. Een heel verhaal, want eigenlijk rijdt zijn vrouw al jaren, maar haar rijbewijs van Trinidad was onlangs vervallen, waardoor ook haar internationale rijbewijs niet meer geldig was. En in coronatijden is het alles behalve evident om zomaar even op en af naar Trinidad te vliegen om een rijbewijs te laten verlengen. Conclusie: om rechtsgeldig achter het stuur te mogen plaatsnemen, moest ze opnieuw rijexamen afleggen in België. En helaas voor haar, kreeg ze twee keer een onvoldoende voor de praktijktest en was ze daarom nu verplicht om rijlessen te volgen.

Mijn vriend en ik hadden geen plannen deze namiddag, dus spraken we af samen iets te gaan drinken. Het was behoorlijk druk in de Leuvense winkelstraten en ook de terrassen zaten goed vol. Gelukkig slaagden we erin nog net een vrij tafeltje bij madmum te bemachtigen, alwaar ik genoot van een lekkere warme chocolademelk met Baileys (de taart was voor onze kameraad die nog niet gegeten had). Al mocht de chocomelk wel een tikkeltje warmer zijn voor mij. We brachten een dik anderhalf uur al keuvelend door en namen toen opnieuw afscheid, want mijn vriend en mij wachtte nog een klein fietstochtje naar restaurant Dumon.

(un)Holy Light

Gisterenavond hadden mijn vriend en ik afgesproken met onze kameraad en zijn twee dochters om samen te genieten van het lichtkunstparcours (un)Holy Light. We haalden ons polsbandje op bij het standje op de Grote Markt en wandelden op ons gemak van het ene naar het andere kunstwerk.

Onze eerste stop was het kunstwerk Cypress Trees van Anna Ridler & Caroline Sinders geprojecteerd op de muren van M Leuven. De spookachtige projecties van cipressen werden gegenereerd op basis van duizenden foto’s van échte cipressen. Met dit werk vragen de kunstenaars aandacht voor een duurzaam klimaat. Cipressen kunnen maar liefst vijfhonderd jaar oud worden, maar worden bedreigd door de klimaatverandering. De kust van de Amerikaanse staat Louisiana, waar ze groeien, wordt steeds meer geteisterd door orkanen. Hoe meer cipressen er verdwijnen, hoe meer de kustlijn er afbrokkelt.

Verder naar de Sint-Michielskerk voor mijn favoriete kunstwerk van de avond: Blueprint van Joanie Lemercier. De projectie van bijzondere via de computer gegenereerde patronen in combinatie met de bezwerende contrabas en elektronische muziek, maakte dat ik naar dit kunstwerk wel de ganse avond kon blijven kijken.

In de Kruidtuin konden we het poëtische werk Remnant Ecologies van Jony Easterby bewonderen. Zo’n botanische tuin is natuurlijk een ideale plek om met licht te spelen. Ook dit werk vestigde de aandacht op de klimaatverandering. Remnant Ecologies toont een tiental lege vogelkooien: de vogels zijn gevlucht, wat overblijft zijn hun liedjes en hun schaduw.

Onze volgende stop was de Sint-Jacobskerk, maar het werk daar leende zich minder tot foto’s of video’s en sprak me ook wat minder aan dan de vorige werken.

Laatste halte (pas achteraf beseft dat we de Predikherenkerk overgeslagen hadden): de Velodroom, alwaar we konden genieten van de vurige kunstwerken van de Vuurmeesters. Heel sfeervol! De ideale plek om even te blijven plakken met een drankje en ons op het terras te wikkelen in een warm dekentje.

Om weer op te warmen, sloten we de avond af met een lekker glas whisky op het appartement van onze kameraad.

Sinterklaasbrunch

Zondag hadden mijn vriend en ik nog eens gasten over de vloer: onze vrienden uit Heverlee met hun zoontje. Altijd leuk en zeker als het is om samen te genieten van de geweldig copieuze Sinterklaasbrunch van Convento Food. Noblesse oblige, dus startten we de brunch met bubbels. Tussen de gangen door speelden we exploding kittens, kwestie van ons eten wat te laten zakken. Het is mijn missie om elke mens ter wereld te laten kennis maken met dit geweldige spel. 😉 En uiteraard jullie te laten meegenieten van het lekkers dat op ons bord passeerde.

Speculoos, marsepein en chocolade, om de verjaardag van Sinterklaas in stijl te vieren:

Assortiment artisanale broodjes en koffiekoekjes:

Volle yoghurt, huisgemaakte granola, gedroogde bloemen en rood fruit:

Continue reading →

Een bezoek aan het Rubenshuis en heerlijke mezze bij Yalla Yalla

Genoten van het uitstekende ontbijt in B&B Welcome Home. Elke maaltijd die afgesloten wordt met vers gebakken pannenkoekjes heeft bij mij sowieso een streepje voor. Kleine Stijn was druk bezig met de voorbereidingen voor een koffietafel in het paviljoen in de tuin, dus we moesten zijn aangenaam gezelschap missen. Gelukkig hadden we elkaar. 😉 Het ontbijt was meer dan overvloedig genoeg om tot ‘s avonds toe te komen. Zo hebben we het graag!

Na het ontbijt pakten we onze spullen bijeen en begonnen we aan onze tocht naar Antwerpen-centraal. Daarvoor moesten we eerst een dikke twintig minuten wandelen tot aan het busstation Geel Eindhoutseweg om vervolgens de bus te nemen naar het treinstation van Heist-op-den-Berg. Nu zijn mijn vriend en ik vlotte wandelaars, maar mensen die moeilijk te been zijn en over geen wagen beschikken, kunnen deze tocht dus onmogelijk doen. Toch jammer dat de optie openbaar vervoer voor veel verplaatsingen in België quasi onmogelijk is.

Enfin ja, op iets meer dan anderhalf uur stonden we in Antwerpen-centraal. We lieten onze bagage achter in de lockers in het station en wandelden de Meir op. We hadden rond 14.30u afgesproken met onze vriendin en haar nieuwe vriend, dus hadden we nog een uurtje voor onszelf. Ideaal om iets te gaan drinken in de mooie Antwerpse stadsfeestzaal. Een smoothie gaat er altijd wel in! Continue reading →

Nirvana girls

Because girls just wanna have fun! En is vrijdagavond niet de meest geschikte avond om een stapje in de wereld te zetten? Enfin ja, in COVID-19 tijden misschien wat minder uitbundig dan voorheen, maar we proberen er gezien de omstandigheden het beste van te maken, nietwaar?

De NMBS bracht mijn vriendin en haar zoon, de schaakkampioen, met een klein beetje vertraging naar Leuven. Ik twijfelde even of ik wel op het juiste spoor stond, omdat er al een andere trein op hetzelfde spoor stond. Wat ik niet wist, is dat beide treinen op dat spoor aan elkaar gekoppeld zouden worden. Enfin ja, om maar te zeggen dat ik mijn vriendin en haar zoon uiteindelijk op het juiste spoor ontmoette.

We hadden een uurtje om samen doorheen de natte Leuvense straten te wandelen en hier en daar een hapje mee te pikken op het Smaakparcours, een concept met kraampjes waarbij lokale Leuvense handelaars gratis hapjes aanboden. Wij genoten van de proevertjes van Noordoever en de Maekerij. Door het slechte weer was er niet veel volk, dus ik hoop dat de vriendelijke mensen die de kraampjes bevolkten niet met te veel overschot zijn blijven zitten.

Na deze smakelijke voorgerechtjes brachten we de rest van de avond door in het Indiase restaurant Nirvana Kitchen. We kregen een mooi tafeltje bij de kerstboom toegewezen en genoten van een heerlijke thali en een mango lassi als dessert.

Papadum:

Mixed veg bhaji met munt-koriander chutney en tamarind chutney en bombay roll (Indiase loempia met papadum en vegan yoghurt):

Cholar dal (gele linzenstoofpot met kokos en komijn), dum aloo (kleine aardappelen in een pittige curry op basis van tomaten), rode biet kochuri (groen gevuld gefrituurd brood gemaakt met rode biet), bhindi masala (Indiase okra curry met ajuin en tomaat) enerwten pulao:

mango lassi:

Op babybezoek in Meise

Letterlijk een verhaal van zeven kleine negertjes (excuseer voor dit raciaal geladen woord):

Eentje viel af wegens besmet met het Rotavirus.
Eentje viel af wegens een dringende deadline op het werk.
Eentje viel af wegens COVID-19 symptomen (en testte nadien ook daadwerkelijk positief).
En de laatste viel af wegens het veranderen van de plannen na het babybezoek.

Gelukkig vonden we één vriendin bereid om als chauffeur in te springen (onze oorspronkelijke chauffeur had afgehaakt met COVID-19 symptomen) en konden we dankzij haar en de bedrijfswagen van haar man alsnog met ons drietjes in Meise (bijzonder slecht bereikbaar met het openbaar vervoer) geraken. Onze chauffeur wilde wel liever na het babybezoek samen in Leuven eten en niet in Meise. Dus annuleerde ik mijn reservatie bij een restaurant in Meise, waardoor vervolgens ook onze vierde vriendin afhaakte. Die vriendin woont in Brussel woont en zag het niet zitten om na het babybezoek nog naar Leuven mee te reizen.

Maar toch blij dat we alsnog op babybezoek gegaan zijn bij onze lieve vriendin en haar pasgeboren dochter konden bewonderen. En amai, wat een dotje was die baby! Tijdens ons hele bezoek heeft ze (zes weken oud) geen kik gegeven. Zelden twee ouders van een pasgeboren baby (hun eerste dan nog wel) er zo ontspannen bij zien zitten. Goed voor hen, uiteraard! Die doopsuiker houden we nog wel te goed. 😉

Blijgezind reden we terug naar Leuven om daar sushi te gaan eten bij Kintsugi. Terwijl onze chauffeur de wagen ging wegzetten, gingen mijn andere vriendin en ik al een tafeltje inpalmen in het sushirestaurant. Het was ondertussen al 21u en helaas, wegens te weinig klanten op deze werkdagavond, was Kintsugi al aan het sluiten. Gelukkig ben ik een goeie klant daar en was het personeel bereid om take-away klaar te maken. Dankjewel!!

En zo kwam het dat ik onverwacht op een weekavond met gasten zat op mijn appartement. Gelukkig lag het er niet al te wanordelijk bij. En dat wasrek dat een beetje in de weg stond, tja, iedereen moet de was doen, nietwaar?

De sushi smaakte ons alvast dubbel en dik!

Exploding balls!

Gisteren had ik afgesproken met mijn petekindje en zijn gezin om na de Sinterklaasfilm samen spelletjes te spelen op mijn appartement. Ok, ik was eigenlijk ook uitgenodigd om mee naar de film te gaan, maar ik heb eerlijk bekend dat ik weinig affiniteit heb met Sinterklaasfilms en dat ik die kelk liever aan mij liet voorbij gaan.

Ik had voor de gelegenheid mijn appartement mooi opgeruimd en alle mogelijke LED-lichtjes en kaarsjes aangedaan om voor wat gezelligheid te zorgen. Mijn petekindje en zijn gezin waren iets later dan verwacht (over het hoofd gezien dat je in de Kinepolis eerst nog een kwartier reclame en voorfilmpjes te zien krijgt), dus veel tijd om nog spelletjes te spelen was er niet. Gelukkig heb ik de tijd die er was optimaal besteed door de spelregels van exploding kittens uit te leggen. Mijn petekindje was er direct mee weg (hij kan ook al heel goed lezen wat er op de kaarten staat) en vond de afbeelding van de katten geweldig. Voor zijn jongere broertje die net aan het eerste studiejaar begonnen is, was het iets lastiger, maar die kreeg hulp van de mama. Tot mijn grote vreugde vond iedereen het supertof. Echt, exploding kittens moet zowat het ideale gezelschapsspel zijn: gemakkelijk aan te leren en iedereen kan het winnen.

Voor het diner had ik om 18u gereserveerd bij Balls & Glory. Dat bleek niet echt nodig te zijn, want er was riant veel plaats, maar better safe than sorry, nietwaar. Ook de ballen vielen in de smaak bij mijn petekindje. Ik was echt heel blij, want ik had hem al heel lang niet meer gezien en hij laat altijd heel duidelijk merken wanneer hem iets niet aanstaat. Zelf blijf ik het een beetje moeilijk hebben met het concept van Balls & Glory, ik snap nog steeds niet goed waarom er per sé iets ín die ballen moet zitten, maar goed, de vegetarische arancini was zeker ok, al mocht het gerecht wel wat warmer zijn.

Na het diner wandelden we samen terug naar mijn appartement om de spullen op te halen die daar waren blijven staan en namen we afscheid. Heel blij met deze succesvolle afspraak.

Fort Eben-Emael – 7 november 2021

Zo mogelijk nog slechter geslapen dan de nacht voordien, al zal de alcoholconsumptie daar ook wel voor iets tussen zitten. Aan het laatste ontbijt van het weekend wareb we het er allemaal roerend over eens dat dit weekend te kort was. Volgend jaar plakken we er een dagje extra aan! We deden ons best om de rest van het brood weg te werken, terwijl de kinderen poffertjes aten en namen nog wat overschot mee als proviand voor onderweg.

De laatste bestemming van dit weekend: Fort Eben-Emael. Kwestie van onze kennis over de Tweede Wereldoorlog en wat er op deze historische plek gebeurd is wat bij te spijkeren. Lontzen is echt een ideale uitvalsbasis voor een vakantie, zoveel interessante plekken die zich op slechts een half uurtje rijden bevinden. Dikke aanrader!

We pakten onze spullen, laadden de bagage in de auto en stelden tot onze verbazing vast dat die ganse berg eten bijna helemaal verdwenen was. Straf! Onze drankvoorraad was daarentegen nog niet eens gehalveerd. 😉 We namen afscheid van de vriendelijke eigenares van Villa&Loge en vertrokken naar Eben-Emael.

We kwamen een uurtje te vroeg aan bij het fort. Het was kwart na twaalf en we hadden tickets voor kwart na één. Geen probleem, het prachtige weer nodigde uit tot een wandeling in de omgeving. We klommen achter de hoofdingang van het fort naar omhoog en kwamen zo op het plateau terecht waar bij het ochtendgloren van 10 mei 1940 tien grote Duitse transport-zweefvliegtuigen met paratroepers landden. Deze verrassingsaanval was de eerste luchtraidcommando-aanval ooit in de wereldgeschiedenis. Na de landing gebruikten de Duitse paratroepers holle ladingen (een nieuw type explosief) om de observatiekoepels en de gevechtsopstellingen van het fort op zeer korte tijd te neutraliseren. Bij de ontploffing van zo’n holle lading komt er op extreem korte tijd een enorme drukgolf en een hittegolf van ongeveer 2800° C vrij. Het nieuwe en geheime wapen richtte dan ook enorme schade aan.

De holle lading die de Duitsers aan de binnenkant van een veroverde gevechtsbunker plaatsten, veroorzaakte een enorme drukgolf in het gangenstelsels van het fort. De tegenaanvallen van de Belgische soldaten mislukten en de Duitsers omsingelden het fort. Uiteindelijk gaven de verdedigers zich over op 11 mei 1940 rond het middaguur. De uitschakeling van het zogenaamde sterkste fort van Europa in combinatie met het Duitse succes aan het Albertkanaal betekenden een serieuze psychologische opdoffer voor de Belgen en de geallieerden. De weg was vrij voor de Duitse aanval op Frankrijk door de Ardennen en de geallieerde troepen werden omsingeld en rond Calais en Duinkerken samengedrukt.

We gaven een stukje van deze geschiedenis mee aan de kinderen, maar die waren voornamelijk geïnteresseerd in het overal opklauteren en coole foto’s nemen. 😉 Can’t blame them! Het voordeel aan de Tweede Wereldoorlog is wel dat je daar een heel duidelijke slechterik hebt. De Eerste Wereldoorlog is op dat vlak iets gecompliceerder.

Het fort zelf is echt de moeite van een bezoek waard: het gangenstelsel (maar liefst 5 km!) onder de grond is ronduit indrukwekkend en door levensechte poppen te gebruiken worden de taferelen van het leven van alle dag in het fort aanschouwelijk voorgesteld. Persoonlijk had ik graag iets langer blijven hangen in het museum dat over de aanval van 10 mei ging, maar voor de kinderen was dat stuk minder interessant (te veel tekst om te lezen). Gelukkig was er een korte film die de geschiedenis op een bevattelijke manier vertelde. Ik vond het ook indrukwekkend om met eigen ogen de schade te kunnen aanschouwen die de holle lading had veroorzaakt in de getroffen gevechtsbunker. Continue reading →

Wandeling in het Hertogenwald in Ternell – 6 november 2021

Redelijk belabberd geslapen in de twijfelaar met de slechte matras op onze kamer. Slechte matras als in: elk beweging die je slaappartner maakt, laat gans het bed golven. Eens je een ruim bed met een goede matras gewoon bent, wordt het steeds moeilijker je aan te passen aan minder comfortabele slaapomstandigheden.

De dames waren zo vriendelijk om mij tot half acht te laten ‘uitslapen’. Terwijl ik de dames entertainde met wat spelletjes ging mijn vriend naar de bakker. Op zijn lijstje: 20 sandwiches, 10 pistolets, 5 croissants, 10 chocoladebroodjes en 2 gewone broden. Veel te veel voor negen personen volgens mij, maar mijn vriend is opgevoed met het motto: beter te veel dan te weinig. In het appartement van onze vrienden was het muisstil, daar sliep iedereen duidelijk nog.

Rond kwart voor tien zat iedereen rond de gemeenschappelijke ontbijttafel en vlogen we in de spek met eieren, met dank aan onze kameraad, chef-kok van dienst. Amai, dat smaakte. En ja, er was uiteraard veel te veel brood, maar geen erg, we namen wat koffiekoeken en sandwiches mee als proviand voor onderweg en de rest zouden we de dag nadien wel opeten.

Iets na elf zaten we allemaal in de wagen en rond iets na half twaalf waren we aan het beginpunt van de wandeling door het Hertogenwald: de parking bij Haus Ternell.

En waw, wat een geweldige wandeling was me dat! Het eerst gedeelte van de wandeling volgden we de loop van de Hill en het tweede gedeelte de loop van de Getzbach. De zon brak door en de herfstkleuren waren werkelijk op hun best. De kinderen apprecieerden al het klauterwerk over stenen in de rivierbedding en over wortels van bomen enorm. Op verschillende plaatsen tijdens de wandeling zagen we ontwortelde bomen en afgerukte takken: de sporen van de watersnood in de zomer. Het was vrij drassig, dus we moesten verschillende keren van het pad afwijken om te vermijden dat we tot onze enkels diep in de modder zouden wegzakken. Mijn zomerwandelschoenen waren duidelijk niet ideaal voor dit terrein, maar ik slaagde erin ze min of meer droog te houden. Het laatste stuk van de wandeling had nog een stevige klim voor ons in petto.Het venijn zit in de staart, zoals ze zeggen. 😉 Maar: geen enkel kind heeft gezeurd tijdens gans de meer dan drie uur durende wandeling. Dat noem ik een groot succes!