vrienden

900 gram

Gisterenavond waren we te gast bij Joke en Vincent. Daardoor had ik niet gemerkt dat tijdens het diner mijn gsm was afgegaan. Na de lange rit van Aalter naar Leuven waren we linea recta in bed gekropen en zo kwam het dat ik het berichtje op mijn voicemail pas beluisterde ‘s ochtends vroeg, met de slaap nog in mijn ogen. Vriend C, dezelfde van het diner van vorige week, had een bericht achtergelaten. Hun dochter was geboren. Op 26 weken en 5 dagen. 900 gram, 34 cm. Het haar op mijn armen ging tijdens het beluisteren van de boodschap recht overeind staan. Vorige week was vriendin M nog stralend zwanger. Een zwangerschap die  niet makkelijk tot stand gekomen was. Waardoor we extra blij voor hen waren toen we vernamen dat hun droom eindelijk in vervulling zou gaan. En nu dit.

Gebeld met vriend C, gevraagd of we op bezoek mochten in het ziekenhuis. Dat mocht. Ik had me op het allerergste voorbereid en moest op weg naar het ziekenhuis menig krop in mijn keel doorslikken. Maar het bezoek in het ziekenhuis heeft me opgefleurd. C en M waren optimistisch. Hun dochter stelde het naar omstandigheden goed. De eerste 24 uur waren achter de rug. De eerste horde was genomen. Natuurlijk zullen de volgende dagen en weken niet de gemakkelijkste worden, maar we geloven en hopen dat dit kleine baby’tje binnen enkele maanden naar huis mag. En dan is het feest! Groot feest!

Kaas en wijn

Waaraan herken je een geslaagde kaas en wijn-avond? Aan de houten kop de dag nadien en de overweldigende kaaswalm die je ‘s ochtends overrompelt als je de koelkast open trekt. De collega’s van mijn vriend hebben hun best gedaan, maar zijn er niet in geslaagd alle kaas weg te werken. Door een ongelooflijk toeval bleek bovendien dat we voor ons feestje net de dag hadden uitgekozen dat het bedrijfje van mijn vriend en zijn collega’s tien jaar bestond. Het staatsblad werd erbij gehaald als bewijs. Een extra reden om de glazen nog eens vol te doen.

Geluk in het spel

Gisterenavond waren we te gast bij vrienden C en M die voor ons en nog een bevriend koppel een uitmuntend feestmaal hadden bereid, bestaande uit een hapje met banaan, kaas en spek, een glaasje met scampi in curry, paprikasoep als voorgerecht, kip met paddenstoelen en rozijntjes als hoofdgerecht en applecrumble met vanillesaus als nagerecht. Het was smullen geblazen. Na de maaltijd speelden we een spelletje chapeau. Ik was zelf behoorlijk verbaasd over wat ik allemaal uit mijn hoed toverde: de ene full house, na de andere carré tot en met een poker. Niet normaal. Ik bleef maar winnen, tot chagrijn van mijn vriendje die na mij kwam. Al een geluk dat ik niet in dat spreekwoord geloof. 😉

The past returns

Donderdagmiddag woonde ik een een netwerksessie bij voor leidinggevenden en mensen die ambitie hebben om leidinggevend te worden. Omdat ik vind dat ik als kersvers leidinggevende elke kans moet aangrijpen om mezelf te verbeteren, was ik dankbaar voor de geboden kans. Wat ik niet verwacht had, was ik dat ik daar na vele jaren mijn ex-beste vriendin zou tegenkomen. Ik weet niet hoeveel ex-beste vriendinnen jullie hebben, maar ik heb er maar eentje. We waren tijdens onze studententijd een tijd heel close, deden bijna alles samen. Tot ik me op een gegeven moment verstikt begon te voelen. Ik had nog hopen andere vrienden, zij had alleen mij. Het is moeilijk te zeggen, wanneer het juist is beginnen misgaan, maar ik hou het op een opeenstapeling van kleine ergernissen die op een gegeven moment mijn emmer deden overlopen. Wat mij tot de nogal drastische beslissing bracht om helemaal met haar te breken. En neen, ik ben daar niet bepaald trots op, maar geloof wel dat dit de juiste beslissing was voor ons allebei.

Wat niet wegneemt dat het mij een heel ongemakkelijk gevoel gaf haar daar te zien. Schuldgevoel? Wie weet. Alleszins komt er een volgend netwerkmoment waarbij we misschien samen aan tafel zullen zitten. Ik voorspel enkele bijzonder ongemakkelijke momenten.

Statistiek

Met al die huwelijken in onze vriendenkring was het statistisch gezien bijna een zekerheid. Vroeg of laat zou iemand de twijfelachtige eer hebben om de spits af te bijten en als eerste een echtscheiding in gang te zetten. De mededeling dat het net koppel X was dat uit elkaar ging, kwam niet helemaal onverwacht. Toch blijft het een spijtige zaak. Gelukkig zijn ze zonder veel drama als vrienden uit mekaar gegaan. Ik wens hen beide het allerbeste toe.

Under construction

Dit weekend ben ik een FOSDEM-weduwe. Terwijl mijn vriendje zich vermaakt met zijn open source-vriendjes, maak ik van de gelegenheid gebruik om mijn foto-achterstand weg te werken en wat dingen op te ruimen die veel te lang zijn blijven liggen. Er was deze namiddag zelfs tijd voor een bezoekje aan het nieuwe huisje-in-wording van vriend U, die graag een paar foto’s had om later met voldoening op de verbouwingswerken te kunnen terugkijken. En dat er nog veel gewerkt moet worden, dat staat vast. Ik zou er alvast de energie niet voor kunnen opbrengen om drie avonden in de week en daar bovenop nog eens alle weekends aan een huis te werken. Maar vriend U ‘bricoleert’ graag en kan gelukkig beroep doen op de helpende hand van zijn vader. De appel valt niet ver van de boom. 😉

Ik heb het huisje volledig geïnspecteerd en door het bouwstof heen, was duidelijk te zien dat het potentieel had. Nog anderhalf jaar of zo en het zal er ook effectief als een huis uitzien, al is U vast van plan er in maart al in te gaan wonen. Gebruik makend van de ene kamer die hij tegen dan bewoonbaar hoopt te hebben en de badkamer waar tegen dan water uit de kraan zou moeten stromen. Wonen op een bouwwerf, mij niet gezien. 😉

Brunch

Er was een tijd dat ik me niet eens kon voorstellen dat ik voor het middaguur zou afspreken met vrienden. Hell, er was een tijd dat ik nooit voor het middaguur uit bed rolde. Maar hey, tijden veranderen en onze vriendenkring neemt de bijbelse woorden “Ga en vermenigvuldig u” zeer letterlijk. En zo blijkt dat elf uur ‘s ochtends nog niet zo’n gek tijdstip is om af te spreken, want dan liggen de kindjes nog niet in bed voor het middagdutje.En zo was er tijd zat om te genieten van een heerlijke brunch met quiche en omelet en broodjes en beleg en balletjes in zoetzure saus en aardappelsla en groentesla en nog veel meer. En weet je wat? Het was nog plezant ook.

Vreugde en verdriet

Waren we eergisteren verheugd door de komst van het eerste nieuwjaarskindje in onze vriendenkring, kregen we gisteren het nieuws te horen dat het kindje van vrienden met wie we nog samen gestudeerd hebben, dood geboren werd. Toegegeven, het contact was de laatste tijd wat verwaterd, maar ik was er toch niet goed van. Vreugde en verdriet liggen vaak dicht bij mekaar.