vrienden

Vlek

Een goed gevulde dag, gisteren. ‘s Ochtends van de gelegenheid gebruik gemaakt om lekker lang uit te slapen, terwijl mijn vriendje zat te linuxen met zijn vriendjes. Daarna begonnen aan de grote opruim-actie, omdat ‘s avonds de familie Titeca bij ons kwam eten en een mens wil toch een beetje een goeie indruk maken, niet?

In de namiddag was mijn vriendje terug en trokken we samen de stad in voor een snelle boodschap. We kochten een strip om cadeau te geven aan de baby met dezelfde naam als de hoofdfiguur en gingen dan op zoek naar een geschikte feestoutfit voor mij. Volgende week trouwen B en K en ik had zin om me iets nieuws aan te schaffen voor de gelegenheid. Nu is het zo dat ik niet zo’n shopaholic ben, dus ik had me voorgenomen niet meer dan 1 winkel aan te doen. Ik las een tijd geleden bij Lien en Ilse dat er in de Dirk Boutslaan een nieuwe kledingwinkel was bijgekomen. Dus trok ik naar daar en liet me helpen door de supervriendelijke uitbaatster. Et voila, een klein half uur later was ik een volledig nieuwe outfit rijker, schoenen inclusief.

Na ons kort shoppinguitstapje haastten we ons naar vrienden L en J om hun nieuwe dochter met het mooie zwarte haar te bewonderen. Ze lag snoezig te slapen in haar wiegje en de ouders waren duidelijk moe, maar gelukkig, om het met een cliché te zeggen. We verontschuldigden ons toen de nieuwe lading bezoekers zich aandiende, want het werd tijd om richting huis te trekken om de rest van de rommel op te ruimen.

De laatste natte plekjes op het aanrecht waren net aan het opdrogen toen Karel en Eveline aanbelden. Wat een timing! Het werd een gezellige avond met lekker eten, toffe gesprekken en een kleine uitschuiver van mijn kant. Het allerlaatste stukje eend kwam ongewild ipv op het bord van Eveline, op de grond terecht en veroorzaakte zo een vetplek op haar mooie schoenen. ‘k Zag het gebeuren in slow motion, maar kon de val niet meer voorkomen. Dom, dom, dom. Gelukkig kon Eveline er nog mee lachen. Oef.

PS: Dit verslagje werd getypt op de luchthaven van Zaventem. And now it’s boarding time!

Een vrijdagavond in de PurPur

Sommige mensen zien we echt veel te weinig. Ondanks ons goeie voornemen van de vorige keer, dateerde de vorige afspraak met het vriendenkliekje van ‘t cité (officiële benaming studentenwijk Arenberg) alweer van augustus vorig jaar. Het is vreemd dat het er niet vaker van komt om af te spreken, want als we elkaar zien, wordt er altijd goed gelachen en de gesprekken vallen nooit stil. Hoofdonderwerp was gisterenavond de huwelijksaankondiging van S en L (iets om naar uit te kijken!) en het verblijf van drie maanden van vriend L in Canada. We duimen trouwens allemaal superhard dat vriend L zijn ambities om prof te worden kan waarmaken, wat dan meteen een verdubbeling van het aantal proffen in mijn vriendenkring zou betekenen. Ook fijn om zien dat mijn vriend en mijn ex-vriend zo goed met mekaar overeenkomen. Ben trouwens erg blij dat mijn ex-vriend zo’n toffe vriendin gevonden heeft. Wie weet komt daar ook nog een trouwfeest van. 😉

Vrijgezellen

27 maart stond al een maand of vier aangeduid in mijn agenda als de dag waarop vriendin B afscheid zou nemen van haar vrijgezellenbestaan. Of zoiets. Ik zag er eerlijk gezien wat tegenop, omdat ik geen zin had in die typische vrijgezellenactiviteiten, maar goed, ik wilde geen spelbreker zijn. Samen met vriendin L en de toekomstige schoonzus van B boksten we gedrieën een dag in mekaar die helemaal op maat van B was gemaakt.

We startten de dag met een uitgebreide brunch op een gezellig binnenkoertje ergens in Leuven. Gastvrouw schoonzus B had erg haar best gedaan om de tafel mooi te versieren en ons van vers gebakken croissantjes, koffiekoeken en natuurlijk een glaasje champagne te voorzien. B kreeg haar tweede opdracht van de dag voorgeschoteld: een kruiswoordraadsel dat moest prijsgeven wat de volgende stop van de dag zou zijn. De woorden die we zochten, waren de antwoorden op de vragen die we aan haar toekomstige bruidegom gesteld hadden. Het invullen ging niet altijd even vlot (wie weet er nu hoe zijn of haar partner het liefst zijn of haar eitje eet, maar dat meest romantische moment had toch een weggever moeten zijn), maar met de nodige hints kwam ze er wel.

Omdat de bruidegom in spé een Hollander is, kreeg de bruid een typisch kaasmeisjesuniformpje aan mét kapje op haar blonde krullen. Het stond haar werkelijk beeldig. Wij, haar gezellen, waren iets minder modieus uitgedost: wij gingen verkleed als Gouda-kaas. Onderweg naar onze volgende bestemming, moest B aan toevallige passanten vragen wie ze dachten dat haar toekomstige echtgenoot was. We hadden een groot kartonnen bord gemaakt met daarop al de foto’s van de mannen en vriendjes van de dames in ons gezelschap. Er werd veel verkeerd gegokt, dat is een feit. 😉

Volgende stop: Santé Magic voor een workshop natuurlijke make-up en een massage. Make-up is helemaal mijn ding niet. Verder dan een beetje lippenstift aanbrengen, ben ik nog nooit geraakt. Persoonlijk vind ik dat helemaal niet nodig en ik kan er ook de energie niet voor opbrengen om met al die potjes en borsteltjes en crèmes te prullen. Bovendien maakte ik de grote fout om tegen het meisje dat de make-up workshop gaf, te zeggen dat ik haar zonder make-up zeker zo mooi vond. Een boze blik was mijn deel. Ik heb maar een beetje gezwegen de rest van de uitleg en foto’s genomen van mijn enthousiaste vrouwelijke gezellen. De massage daarentegen wist ik zeker te smaken! Meer massage, minder make-up!

Daarna was het tijd voor nog wat opdrachtjes. De bruid in spé moest mannen van meer dan twee meter kussen, yoga-oefeningen doen met bereidwillige voorbijgangers, de salsa dansen met een slachtoffer naar keuze en uit een bord met lichaamsdelen die van haar echtgenoot-to-be kiezen, wat door de crappy kwaliteit van de foto’s niet echt zo evident was. Onze dorst lesten we in de Villa Ernesto met een paar mojito’s. Ondertussen waren de zussen van de bruidegom (vier in totaal) ons komen vervoegen en werd het een gemengd Hollands-Belgische bedoening. Best wel gezellig. 😉

Voor het avondmaal trokken we naar The Loft. Samen koken, schept een band. L en ik waren al een beetje vrolijk door de cocktails en het aperitief en besloten ons niet aan culinaire spitstechnologie te wagen. Een simpel dessertje zou nog wel lukken. Al hadden we onder het snijden van de appels en het bereiden van het deeg zoveel lol dat we ons recept maar voor de helft klaar hadden. Oh well, de kok moest toch nog íets te doen hebben, nietwaar? Het eten smaakte voortreffelijk. Je proefde dat het met liefde en heel veel plezier bereid was.

Na het eten begonnen de dames een beetje moe te worden. Ik was van plan om vanaf het station de bus naar de afsluiter van de avond, de Downtown Jack te nemen, maar door de traagheid van mijn compagnons, zagen we de bus voor onze neus verdwijnen. Ik probeerde de dames een beetje aan te moedigen, maar het was duidelijk dat sommigen onder hen de lange tocht van het goede te veel vonden. Zeker toen de laatste meters de hemelsluizen open gezet werden en dikke druppels op onze hoofden vielen.

Gelukkig was de Downtown Jack niet ver meer. En kijk eens wie daar al stond te poolen: de heren, die er na een dagje paintballen en gamen bijzonder vrolijk en opgewekt uit zagen. We sloten de avond af rond een uur of drie. Moe, maar tevreden.

Japanse date

Het mag gezegd: ik heb toffe collega’s. Zo vroeg een collega mij een tijdje geleden of ik geen zin had om samen iets te gaan eten met haarzelf en haar Japanse vriendin, die in het land was voor een huwelijksfeest. Mijn collega dacht ongetwijfeld dat het geen kwaad kon om mijn Japans wat te oefenen. Dus reserveerde ik een tafeltje in restaurant Kokoon en was ik al op voorhand zenuwachtig over de hoge verwachtingen die drie jaar Japanse les zouden scheppen.

Gelukkig viel het allemaal goed mee. Een paar zinnetjes in het Japans gezegd, maar omdat de meeste vocabulaire die we tot nu toe geleerd hebben zich situeert in de werksfeer, waren we redelijk snel uitgepraat. En geef toe, het zou een beetje sneu geweest zijn voor de twee andere meisjes, als mijn vriend en ik continu Japanse woordjes hadden zitten oefenen met het Japanse meisje. Het was echt een supergezellige avond. Mijn collega had nog een derde vriendin meegenomen en het klikte fantastisch. Veel gelachen, gepraat over Japan (おんせん, おてら, さくる, こうよう, すし, さしみ) en een uitnodiging op zak om bij het Japanse meisje op bezoek te gaan wanneer we in Japan zijn.

An evening well spent.

Feestje

Gisteren naar het feestje geweest van een bevriend koppel die op enkele dagen van elkaar verjaren. Ze vierden het begin van hun laatste jaar aan de ‘goeie kant van de 35′.  Het feestje had een deadline: alle gasten werden verzocht om middernacht naar huis te keren. Zo gaat dat bij dertigers. 😉

We hadden alleszins een heel leuke avond. Toffe nieuwe mensen leren kennen, gepraat over reizen (één van mijn favoriete onderwerpen) en Leuvense bouwprojecten. Er was een overvloed aan hapjes en voordat we het goed en wel beseften was het twaalf uur. Plakkers als we zijn, slaagden we er toch in de deadline met een goeie drie kwartier op te schuiven. Maar met toestemming van de gastheer en gastvrouw, dus er zijn geen potten gebroken. 😉

Afgelast

Deze ochtend voor dag en dauw: een telefoontje van vrienden E en C. Hun dochtertje is ziek en onze lunchafspraak voor vandaag kan niet doorgaan. Aan de ene kant jammer, want ik keek al uit naar bijpraten onder het genot van een stukje quiche, maar aan de andere kant is het ook wel leuk: een onverwachte vrije namiddag. Die we meteen opgevuld hebben met een bezoekje aan de stripwinkel om een nieuwe voorraad strips in te slaan. 😉

Snooker

Vanavond waren we uitgenodigd voor een diner bij vrienden (de vriendschap gaat bij ons echt wel door de maag ;-)) met drie kleine kinderen, goed voor heel wat decibels en kleine brandjes die voortdurend geblust moesten worden. Zo werd er gevochten om een sjaal, gesprongen op voetbankjes, gesmeekt om nog een paaseitje en ging er een hoop voedsel tegen de grond. En de ouders bleven de hele tijd kalm en beheerst glimlachen. Ik zie het mezelf nog niet doen.

Anyway, ik wilde het niet hebben over mijn opvoedkundige kwaliteiten die zich beperken tot heel veel theorie en bijzonder weinig praktijk, maar wel over het prachtige huis waarin onze vrienden wonen. Ik denk dat ons appartementje er ongeveer vijf keer in kan (in Limburg is er nog heel veel plaats). Het pronkstuk is de kamer onder het dak, waar een heuse snookertafel staat. Nu, is snooker niet meteen één van de sporten waarin ik uitblink, maar met een glaasje wijn op, gaat alles beter. Ik slaagde er zelfs in een gekleurde bal te potten, die, ik geef het toe, nog maar een tikje nodig had om in de pocket te rollen, maar toch.

Can’t win ‘m all

Wij hadden gisteravond dus moeilijke eters over de vloer en omdat ik het niet leuk vind dat mijn gasten kokhalzend naar het toilet moeten hollen, kozen we voor een aangepaste menu. Twee gerechten die we nog nooit gemaakt hadden. Mijn favoriete voorgerechten werden geschrapt en vervangen door een eenvoudige soepje met tomaat en groenten. En ‘t is jammer dat ik het moet zeggen, ik vond het zelf niet bijster lekker. Het smaakte te veel naar tomatenpuree en voorgesneden groenten, wat, samen met de kalfsfond, dan ook de enige ingrediënten waren. Het was poepsimpel om klaar te maken, maar het zal toch meteen de laatste keer geweest zijn dat we dit recept van de Colruyt bereidden. We hadden nog beter soep uit blik kunnen maken.

Gelukkig viel het hoofdgerecht (kip met spinazie, prei en cannellinibonen) veel beter mee. (Danku, Jamie Oliver.) Verder was het een gezellige avond. Al vrees ik dat het  voor de verloofde van vriend C soms een beetje te technisch werd. Dat risico bestaat natuurlijk als je drie computernerds samen zet. ‘k Zag haar soms een beetje verveeld voor zich uit staren. En ik probeerde dan wel een ander onderwerp aan te snijden, maar tja, het bloed kruipt waar het niet gaan kan.

Controle

Gisteren hadden we bevriend koppel L en J op bezoek. Altijd goed voor een avondje uptempo babbelen, want het is moeilijk spraakwaterval L bij te benen. Deze keer werd ik zowaar gebombardeerd tot zijn favoriete onderwerp. Hij noemde mij een controlefreak omdat ik al onze hotels voor de komende grote vakantie al op voorhand heb vastgelegd. Persoonlijk vind ik het gewoon comfortabel om op reis niet meer op zoek te hoeven naar een plek in de herberg, maar ik geef toe dat zo’n manier van reizen de spontaneïteit niet ten goede komt.

Enfin, ik weet dat hij ergens wel een punt heeft, maar ik hoef er daarom niet voortdurend met de neus ingewreven te worden. Gelukkig veranderde het onderwerp later op de avond naar een veiliger thema: het feminisme en de rol van de vrouw in de maatschappij. Best te verteren met een glaasje Żubrówka erbij.

Minibaby’tje

Twee weken oud is ze ondertussen al en deze namiddag bracht ik haar een bezoekje. Juwelen uit, handen goed wassen, met alcoholgel insmeren en mondmaskertje, hoewel niet strikt nodig, voor. Een ietsiepietsie minimensje in een couveuse, verbonden met allerlei monitors. Het kleinste baby’tje dat ik ooit gezien heb. Vredig slapend alsof er niets aan de hand is. De kaap van de kilo heeft ze ondertussen gerond. Op naar de twee kilo!